s^ü

[Veivolé van pagina 7)
In enkele minuten naderde het drie-
tal het naargeestige einde van de straat,
waarin de MacDots woonden; de ver-
spreide huisjes stonden steeds verder
uit elkaar in een door stukken zandig
terrein onderbroken rij langs de kbst.
Het was laat in den middag en het be-
gon al te schemeren; de zee was don-
ker, purperkleurig en mischte onheil-
spellend. In het brokje achteHuin der
MacDots, dat in het zand uitliep, ston-
den twee schaduwige, kale boomen als
twee in verbazing opgeheven duivels-
handen. Ook de oude juffrouw MacDot,
die hem tegemoet holde, had, mat haar
magere, uitgespreide handen en haar
grimmig gezicht in het spookachtig
halfduister iets weg van een heks.
De professor en de dokter gaven
nauwelijks antwoord op haar schelle
herhalingen van het verhaal van haar
dochter, aangedikt door verbijsterende
toevoegingen uit haar eigen brein. Zij
gingen door den nauwen toegang aan
de voorzijde het huis binnen, totdat
zij aan de deur van den commensaal
van de achterkamer kwamen. Professor
Thurston zette als een ervaren detective
zijn schouder tegen bet paneel en
drukte de deur in.
Ze aanschouwden een zwijgend
beeld van verwoesting.
Niemand zou, na één oogopslag zelfs,
hebben kunnen twijfelen aan het feit,
dat de kamer het tooneel geweest was
van een venijnige botsing tusschen twee,
of misschien meer personen. Er lagen
speelkaarten verspreid over de tafel
en over den vloer, alsof'een spel plot-
seling onderbroken was. Twee wijngla-
zen stonden op een zijtafel klaar, terwijl
een derde aari gruzelementen in ster-
vorm op het vloerkleed lag. Ongeveer
een meter daarvan verwijderd lag iets,
wat uit de verte op een lang mes of
op een korten dolk leek, recht, met een
versierd en beschilderd gevest; het zwak
blinkend lemmet ving juist een glimpje
licht op van het trieste venster daar-
achter, waar doorheen de donkere
boomen zichtbaar waren, afstekend
tegen het loodgrijze vlak der zee.
In de richting van den tegenoverge-
stelden hoek der kamer was een hooge
zijden hoed gerold, alsof hij pas van
iemands hoofd geslagen was, zoodat het
haast leek, alsof hij nog bezig was te
rollen. En daarachter lag Mr. James
Toddington, vormloos als een zak
aardappelen en stijf gebonden als
een postpakket, met een das over
den mond en met zes of zeven touwen
om zijn ellebogen en enkels geknoopt.
Zijn bruine oogen keken levendig rond.
Professor Thurston bleef een oogen-
blik op de deurmat staan en nam het
heele schouwspel in zich op. Toen
stapte hij vlug over het vloerkleed en
nam den hoogen hoed op, om hem ver-
volgens met kracht op het hoofd van
den gebonden Toddington te drukken.
De hoed was zoo wijd, dat hij ver over
de ooren tot op de schouders zakte.
„De hoed van den heer Glas," con-
stateerde de professor. Hij bestudeerde 't
buitenste met een vergrootglas. En toen
begon hij zijn systematische en onver-
btddehjk-logische argumentatie. „Hoe
moeten wij de afwezigheid van mijnheer
Glas en de aanwezigheid van diens hoed
verklaren? Want de heer Glas is niet
slordig op zijn kleeren. Er zit stijl in
dezen hoed, die zorgvuldig geborsteld
en opgestreken is, ofschoon verre van
nieuw. Een oude dandy, zou ik zoo
denken."
XOST.
Een idyllisch snapshot van Barbara Week en Richard Cromwel
bekende Castle Rocks.
■ .' ■ ...
„Maar lieve hemel!" riep juffrouw
MacDot uit, „zouden jullie nu niet
liever eerst dien man losmaken ?"
„Het is niet zonder reden, dat ik hem
als oud kwalificeer," vervolgde de pro-
fessor op onderwijzenden toon. „Het
menschelijke haar valt in verschillende
stadiën uit, maar steeds langzaam, en"
met een vergrootglas zou ik elk dun
haartje in een pas gedragen hoed zien.
Ik zie er geen, dat doet mij dus ver-
genomen bij de
Bent U ook in
Kersttijd in gewicht
toegenomen \
Ja, ja - het zou ook ie veel gevraagd 2ijn,
al die heerlijke - maar copieuse - Kerst-
gerechten te moeten laten staan, zonder ervan
te genieten I U behoeft zich echter niet te
ergeren. Van de overtollige kilo's kunt U
gemakkelijk weer afkomen. Gebruikt Facil-
Pastillesl Facil maakt U slank, langzaam maar
zeker - en zonder dieet, zonder moeite of
eenig gevaar van welken aard ook.
Facil is verkrijgbaar in apotheken en dro-
gisterijen è f 3.- per buis van 100 pastilles
voor een vermageringskuur van 3 weken.
moeden, dat de heer Glas kaal is. Wan-
neer wij nu verder in aanmerking nemen
de hooge, klagende stem, welke juf-
frouw MacDot zoo levendig beschreven
heeft — geduld, beste juffrouw, geduld!
— en wij voegen daarbij den hoed zon-
der haren, dan mogen wij daaruit met
vrij groote zekerheid afleiden, dat de
man gevorderd in jaren is.
Toch is hij waarschijnlijk krachtig en
zoo goed als zeker lang. Ik mag in dit
verband wijzen op het verhaal van zijn
vroegere verschijning aan het venstef
als een lange man met een hoogen
zijden hoed, maar ik geloof, dat ik nog
een sterker aanwijzing heb. Dit wijnglas
is op den grond stuk geslagen, maar
een van de scherven ligt op den hoogen
klamp naast den schoorsteenmantel.
Zoo'n scherf zou daar nooit terecht
zijn gekomen, indien het glas neerge-
worpen was uit de hand van een betrek-
kelijk kleinen man zooals mijnheer Tod-
dington."
„Alles goed en wel," merkte dokter
Talbot op, „maar zou het geen aan-
beveling verdienen Toddington los te
maken ?"
„Het lesje, dat de wijnglazen ons
leeren, eindigt hiermede niet," vervolgde
de hoogleeraar onverethTT&aar. „Mijn-
heer Toddington is, zooals ik gehoord
heb, een kalm, rustig levend man, een
geheelonthouder zelfs. Deze kaarten en
wijnglazen passen niet bij hem; zij zijn
voor den dag gehaald voor een bezoe-
ker. Maar mijnheer Toddington kan
een stel wijnglazen in zijn bezit gehad
hebben of niet, doch er is in elk geval
gèèn bewijs, dat hij wijn gehad heeft.
Er is nergens een flesch of karaf te be-
speuren. Wat is er dan in de glazen ge-
weest ? Misschien brandewijn of whisky
uit een zakflesch van mijnheer Glas.
Wij kunnen ons op deze wijze een voor-
stelling maken van dezen man; hij was
lang, op leeftijd, netjes, maar wat twist-
ziek, stellig verzot op spel en drank,
vermoedelijk zelfs daaraan verslaafd. De
heer Glas is een gentleman, levend aan.
den zelfkant van de groote wereld."
„Hoor eens," riep ' het meisje uit,
„wanneer jelui mij nu niet doorlaat om
hem los te maken, dan zal ik naar
buiten gaan om de politie te roepen."
„Ik zou het u niet aanraden juf-
frouw MacDot," zei professor Thurston
ernstig, „om zoo overijld naar de politie
[Vervolé op pa&na 21)
Een bloemlezing van den geestigsten
geïllustreerden humor uit de
buitenlandsche tijdschriften.
Er is zeer veel te zeggen voor die nieuwe
moderne meubels, die —
in den erend verdwijnen, zoodra de schatter
van de belasting-en komt. (O/e ITocAe iw Bild)
v^wz^-*;;^
Een leelijke handicap voor den duellist.
(Lustige Blaetter)
De bijziende trombonist.
(ZVe Gröne Post)
HAjumxy~z
„O, George, wat schattig van je! En je
had gisteravond nog-al gezegd, dat je roy
nooit meer hoopte terug- te zien!"
(TVie Humorist)
„Man, ik heb niks van je noodiff, zeg ik jel Als
je nu niet ophoudt met mij lastig te vallen, waar-
schuw ik de politie."
„Schitterend, mijnheer I Wat denkt U dan van een
politiefluitje? Een kwartje maarl" (Tif-Bils)
Politie-agent: „Het is zeker een geval van dief-
stal, manheer?"
Dokter: „Eh - nee, dat niet precies, ngent. Ik had
tegen hem gezegd, dat hjj onmiddellijk iets warms
moest nemen en toen hij wegging, nam hij mijn
overjas mee." (TVie Humorist)
- 13 -
CWWJ
Wij hoorden dezer dagen van een
circus-artist, die met zijn onbeschermde
handen scherpe zwaarden en degens
opvangt. — Hij heeft zich met de Kerst-
dagen waarschijnlijk verdienstelijk ge-
maakt met het ophangen van hulst I
Een taalkundige heeft als zijn bevin-
ding medegedeeld, dat er honderden
woorden in de Nederlandsche taal be-
staan, die absoluut overbodig zijn. —
Dat zijn dan zeker de woorden, die onze
buurman gebruikt, als hij „woorden"
heeft met zijn vrouw.
Bij een onlangs gepleegde inbraak in
een kleine voorstad, hebben de dieven
een fortuin aan juweelen ontvreemd en
zich te goed gedaan aan thee en
gebak. — Wat de bewoners van het
huis het meest ergert, is, dat zij niet
eens de moeite hebben genomen de
kopjes af tè wasschen I
„Het moet iets vreeselijks zijn, wan-
neer een komisch acteur tot de ont-
dekking komt, dat hij de gave om grappig
te zijn, heeft verloren!" schrijft een
criticus. — Het is echter nog vreese-
lijker, als hij dat niet ontdektI
In een huis in Norfolk (Engeland),
waar het, naar men zegt, spookt, worden
de deuren onhoorbaar geopend door
geesten. — Wij kunnen ons levendig
indenken, dat het spook verscheidene
aanlokkelijke aanbiedingen krijgt om
zich te associeeren met inbrekersbenden.
„Hoffelijkheid wordt dikwijls een zeer
kostbare kwestie voor een man," ver-
klaart een schrijver. — Speciaal het
voorschrift, dat een heer zijn dame op
het trottoir aan den huizenkant moet
laten loopen, dus waar de winkels zijn.
BEZOEKT HET
LUXOR
PALAST
TE ROTTERDAM