s^ü

Be spreekkamers van professor
Max Thurston, den beroemden
criminoloog en specialist op het
gebied van moreele afwijkingen, lagen
aan den zeekant te Eastbourne en gaven
door een reeks van groote ramen uit-
zicht op den eindeloozen horizon van
het blauw-groene Kanaal.
De kamers van den psychiater waren
met zonder luxe of zonder smaak in-
gericht. Het interieur had bovendien
een zeer persoonlijk karakter, waarvan
het meest kenmerkende was, dat alles
^n bepaalde plaatsen was gebonden
1 rofessor Thurstons devies immers was
zoowel in zijn wetenschappelijken arbeid
als in zijn particuher leven: systema-
tisch te werk gaan, alles onverbiddelijk-
ogisch opbouwen! Op een bepaalde
tatel bijvoorbeeld stonden eenige kistjes
met sigaren van de allerbeste merken,
doch ZIJ waren steeds zóó geschikt
dat de zwaarste het dichtst bij den
muur sconden en de lichtere dichter
bij het raam. Op dezelfde tafel stond
een likeurstel met drie karaffen, in
u- , gell , d en van links ^ar rechts •
whisky, brandewijn en rum.
In den linkerhoek van de kamer be-
vond zich een boekenrek met een com-
plete serie Engelsche klassieken en in
den rechter een dito met werken op
natuurkundig gebied van Engelsche en
buitcnlandsche schrijvers, en wanneer
MOORDAANSLAG
EEN COMPLEET VERHAAL DOOR
D'ÄUZÄREZ
iemand het in zijn hoofd haalde om
een deel van Shakespeare of van
bhelley van zijn plaats weg te nemen,
dan zou dit een even opvallend hiaat
vormen als een ontbrekende tand in
een menschelijk gebit. Het zou on-
bUlijk zijn geweest.te beweren, dat de
boeken nooit gelezen waren; waarschijn-
lijk was du wel het geval, doch men
had. het gevoel alsof zij op hunne
plaatsen waren vastgeroest.
Deze onaantastbare wetenschappelijke
nauwkeurigheid was niet alleen aan-
wezig op de boekenrekken, beladen met
lyrische gedichten en balladen en bij de
tabak en de dranken, maar zij be-
heerschte in nóg sterker mate het heir-
leger van volbeladen planken, waarop
zich de eigenlijke boekerij van den
geleerden zielkundige bevond en de
tafels, waarop zijn fijne en zonderlinge
chemische en mechanische instrumenten
geplaatst waren.
Professor Thurston „ijsbeerde" in zijn
ineenloopende vertrekken op en neer
welke vertrekken, zooals een school-
jongen zou hebben gezegd, aan de
Oostzijde door het Kanaal en aan de
Westzijde door de dichte rijen van
zijn psychologische en criminologische
bibliotheek begrensd werden. Hij droeg
een pluche schildersjasje, echter zon
der eenige artistieke slordigheid, zijn
dik en stug haar was sterk peper- en
€MS IPUZZILIE-IH€IEIKJ1E
Nieuwe opgave No. 468.
Op briefkaart of couvert a.u.b. duidelijk
vermelden: „OnsPuzz/e-/}oe/c/eNo.468".
Zij, die onze Wekelijksche Vraag en
net puzzlehoekje beide wenschen op te
lossen, kunnen de antwoorden tegelijk
inzenden, doch men schrijve ze dan op
twee aparte velletjes papier, die ieder
duidelijk van volledigen naam en adres
zijn voorzien.
Met de letters a-a-b-b-b-d-e-e-g-i-k-k-
l-I-l-m-o-o-r-r-r-r-r-s-s-t-u-v-z van buiten
naar binnen woorden van de volgende
be teekenis te vormen:
1. waardoor men kijkt. 2. bij elkander. 3
eemgszins vochtig. 4. ziet men als iets
brandt. 5. muziekinstrument. 6. groot glas
jenever. 7. vindt men in een bosch. 8
gebruikt men wel in koffie. 9. dwergvalk
10. plant vanden zandgrond. 11. waar-
mede men de ramen afdroogt. 12 klei-
snort. 13 uitgestrekt. 14. deel van de hand.
15. voorbijgaande glans. 16. schrander.
Wij verdeelen een hoofdprijs van f 2 50
e " . vl Jf tr ? ost P"Jzen onder deg-enen, die
voor 19 Januari (abonné's uit overzee-
sehe gewesten vóór 19 Maart) aan ons
adres: Red. „Het Weekblad", Galgewater
£i. Leiden, goede oplossingen zenden.
Oplossing van „Ons Puzzle-hoekje
No. 465".
De hoofdprijs werd deze week verwor-
ven door mejuffrouw C. Ronchetti te
Amsterdam.
De troostprijzen kenden wij toe aan
mejuffrouw J. Hus te 's-Gravenhage,
mejuffrouw A. Fremouw te Deventer en
mevrouw Risselada te 's-Gravenhage.
■^.^y; ■£-''
zou kleurig; zijn gezicht mager, doch
vurig en vol spanning. Alles aan en
rondom hem droeg een streng en ruste-
loos karakter, evenals de groote wijde
zee aan welker kust hij - uit zuiver
hygienische overwegingen - zijn woon-
plaats had gevestigd.
Een gril van het noodlot deed in
die keurige, aan de zee gelegen ver-
trekken iemand binnentreden, die
oogenschijnlijk de sterkste tegenstelling
vormde met den bewoner en diens om
geymg. Na een kort, doch beleefd
„binnen van den professor, opende
de deur zich en daar scharrelde de
kamer in een vormlooze, nietige ge-
stalte, die zijn hoed en paraplu al
even onhandelbaar scheen te vinden als
KKK J een massa ba gage zou
hebben gedaan. De buitenmodel paraplu
was een oud bundeltje zwarte stof-
de hoed was zwart en breedgerand, en
hopeloos ouderwetsch; en de man zelf
een toonbeeld van eenvoud des har-
ten en — hulpeloosheid.
De professor keek den bezoeker met
nauwverholen verbazing aan, zooals hij
gedaan zou Tiebben, wanneer een of
ander groot, doch volkomen onschade-
lijk zeemonster in zijn kamer was komen
kruipen. De bezoeker op zijn beurt staar-
de naar den professor, met hartklop-
£in ge ,?il n k ^ rta ^mig, niet ongelijk aan
een. dikke boerin, die net kans heeft
gezien zichzelf in een stampvollen auto-
bus te wringen. Zijn hoed viel op den
grond, zijn paraplu glipte hem tusschen
de beenen door, hij bukte om den een op
te rapen en greep tegelijkertijd naar de
ander en ondertusschen sprak hij met
een onverstoorbaren glimlach op zijn
ronde gezicht ongeveer als volgt:
is TS"! 1 W niet kwali J k ' mi i n naai n .
is Talbot. Ik kom in verband met die
geschiedenis van de MacDots. Ik heb
gehoord, dat u dikw.jls menschen uit
zulke moeilijkheden helpt. Excuseert u
mij, als ik mij vergis."
Intusschen had hij al spartelend zijn
hoed opgeraapt, waarover hij zachtjes
en verlegen aaide.
„Ik begrijp u niet goed," antwoordde
de geleerde stijf. „Ik vrees, dat u zich
in het adres vergist heeft. Ik ben
professor Thurston en mijn arbeid is
bijna uitsluitend van litterairen en op-
voedkundigen aard. Het is inderdaad
juist, dat de politie mij wel eens ge-
raadpleegd heeft bij zeer bijzondere en
gecompliceerde gevaUen, maar..."
„O dit is heel bijzonder," onderbrak
hem de kleine Mr. Talbot, die inmiddels
op den hem aangewezen stoel had plaats
genomen. „Wel, haar moeder wilde niet
in hun verloving toestemmen."
Bij de laatste woorden leunde hij
triomfantelijk achterover, als iemand,
die vindt, dat hij het grootste gelijk
van de wereld heeft. J
Professor Thurston fronste de wenk-
brauwen, doch daaronder schitterden
zijn oogen door verstoordheid, of door-