Nieuwe aanpak - Technische Universiteit Eindhoven

2 8
d e V o n k
het was hard werken, want in één of twee dagen moest
je alle examens doen. Ik verdiende als teaching assistant
mijn geld en zo heb ik de smaak van het lesgeven te
pakken gekregen. mijn vriendin en ik waren intussen
getrouwd en huurden een appartement. overal het algemeen
beviel amerika me in die dagen van ronald reagan
wel, op wat uitzonderingen na. de mensen waren vriendelijk,
maar de mentaliteit vond ik nogal provinciaals. Buiten
de eigen stad of de staat bestond de wereld voor veel
amerikanen nauwelijks. Wij bouwden via de international
student association een vooral internationale vriendenkring
op. We gingen met een grote groep kamperen in een
national park of naar de schouwburg met goedkope last
minute kaartjes.
Internationale contacten
het lijkt me een goed idee wanneer de tU/e ook in dit
soort initiatieven zou investeren, nu we steeds meer
buitenlanders in huis hebben. de laatste jaren ben ik in
eindhoven nauw betrokken geweest bij het aantrekken
van getalenteerde Indiase studenten voor de masteropleiding.
Buitenlanders moet je niet alleen helpen bij het
zoeken naar woonruimte. We moeten zorgen dat er meer
gelegenheid komt voor autochtone en buitenlandse studenten
om elkaar te ontmoeten. Zo’n eigen plek voor een
international student association zou ook hier een goed
idee zijn. eindhoven zou een meer internationale ambiance
moeten bieden voor buitenlandse kenniswerkers en
studenten. Bijvoorbeeld een 24/7 winkel op de campus?
en waarom is niet alles tweetalig? Ik vind eindhoven
overigens een prima stad om in te wonen en ook de omgeving
is mooi. Ik ben de laatste jaren actief bij de onderafdeling
eindhoven van de fietsersbond. de groei van het
autoverkeer is een heilloze weg. Wij geloven in de fiets!
onze tweeling is in amerika geboren en tegen het eind
van mijn promotie-onderzoek wilden we graag terug naar
M a t r i x / 4 / 2 0 0 8
Baeten: ‘Eindhoven zou een meer
internationale ambiance moeten bieden
voor buitenlandse studenten.’
nederland. We wilden absoluut niet dat onze kinderen als
amerikanen opgroeiden, ondanks de prettige omgeving.
het waardepatroon is er minder sociaal, sterk op competitie
ten koste van anderen gericht. In onze vriendenkring
zagen we de spanningen tussen ouders en opgroeiende
kinderen. de zoon van mexicaanse vrienden weigerde om
spaans te spreken! In de zomer van 1983 zijn we teruggekomen
naar nederland. Ik vond een baan in delft als
basisdocent wiskunde, speciaal voor noorse studenten,
die vanuit een samenwerkingsverband een technische
studie volgden. Ik wilde graag als onderzoeker verder en
kreeg door bemiddeling van Jan Bergstra, die ik nog uit
Utrecht kende, een baan bij het Centrum voor Wiskunde
en Informatica in amsterdam. Ik deed er aan procesalgebra,
die gebruikt werd voor verificatie en specificatie van
parallelle systemen. daarna werd ik een tijd lang de rechterhand
van Bergstra aan de Uva en kreeg ik een leidinggevende
taak binnen het CWI.
Eindhoven
Ik koesterde de ambitie om hoogleraar te worden. eind
jaren tachtig speelde er echter nogal wat op het persoonlijke
vlak. We hadden intussen drie kinderen. mijn vrouw
werd ernstig ziek en overleed in 1990. het waren zware
jaren. toen eind 1991 mijn benoeming in eindhoven een
feit was, had ik mijn huidige echtgenote al leren kennen.
We zijn in eindhoven opnieuw begonnen; mijn partner
had twee kinderen uit een eerdere relatie en we waren nu
met zijn zevenen. dat was in het begin niet gemakkelijk
en we moesten er veel in investeren, maar het is ons gelukt.
toen ik hier arriveerde, kwam ik in een faculteit met
twee vakgroepen. Ik zag wel tegenstellingen tussen de
wiskundigen en de informatici, maar er was bereidheid
tot samenwerking. dat was voor mij heel belangrijk. In
amsterdam was het veel competitiever en was er soms
onderling kinnesinne. al vrij snel na mijn komst kreeg
ik in 1995 te maken met een reorganisatie en een bestuurscrisis.
die reorganisatie hakte er binnen de faculteit
stevig in. toen de decaan aftrad, werd ik gevraagd voor die
functie. dat was eigenlijk wat te snel; ik was nog geen vier
jaar hoogleraar. maar ik heb het met veel plezier gedaan,
een eerste periode van drie en later nog eens twee jaar.
onderzoekmanagement vind ik leuk. regelen, in gang
zetten, stimuleren, promoties realiseren. Besturen leek
me altijd al een uitdaging en ik heb van dat eerste decanaat
veel geleerd. In die jaren was henk de Wilt voorzitter
van het College van Bestuur en dat was een boeiende
tijd. Ik was het met hem eens dat je als universiteit geen
genoegen moet nemen met een provinciaals profiel; je
moet ergens voor staan en je ambities helder formuleren.
al vind ik dat we de laatste tijd in de nederlandse universitaire
wereld met zijn allen wel een beetje zijn doorgeslagen.
er gaat te veel aandacht uit naar rankings en iedereen
moet excellent zijn. daar word je wel eens moe van.’