Patrick Lips – AA Gent: “Emotie is een slechte raadgever in ... - CxO

50
Legal & Finance
Jan Callant
De zomerse financiële actualiteit is er
eentje uit de opgestoken vingercultuur.
Agfa Gevaert, Tony Mary, Norbert De
Batselier spelen een weinig benijdenswaardige
hoofdrol. De roep naar betere
regels en grotere ethiek moet nu des te
luider weerklinken. Maar wat helpt het
als iedereen gewild doof blijft? Niets, net
zoals alle vorige keren samen. Jammer...
Agfa Gevaert wint maar verliest
Was het een bewuste keuze, was het een
spijtige samenloop van omstandigheden
of was het gewoon een torenhoge
stommiteit? Wie zal het zeggen. Het
bekendmaken van de (goede tot zeer
goede) resultaten op de dag dat ook een
diepgaande herstructurering aan het
personeel wordt voorgelegd, getuigt van
weinig goede ethiek. Uiteraard kadert de
herstructurering in het toekomstplan dat
bij bekendmaking van resultaten hoort
te zitten. Maar het moeten toegeven dat
men 950 personeelsleden moet laten
afvloeien om de onderneming te laten
De digitale fotografie trok diepe sporen
doorheen het gelukspad van Afga Gevaert.
Wereldwijd kost dat honderden banen,
ondanks de behoorlijke resultaten.
CxO Magazine | August – September 2006 | www.cxonet.be
Monthly Headlines
Beroepsernst en ethiek
ver te zoeken aan de top
overleven, laat ons vragen stellen bij de
voorgelegde cijfers.
Moeten zij dan niet, als goede huisvaders,
torenhoge voorzieningen aanleggen
om de op til zijnde problemen in te dekken?
Gaan deze voorzieningen dan geen
invloed hebben op dit resultaat? Is dit resultaat
dan wel oprecht? Geeft de jaarrekening
een eerlijk en duidelijk beeld van
de (toestand van de) onderneming weer?
Niemand zal ons het antwoord bieden,
maar het signaal is duidelijk een opgestoken
vinger.
Erger is de manier waarop de beurs reageerde.
Die liet het aandeel stijgen als
reactie op het nieuws. Maar hoe ver kan
datzelfde aandeel vallen als duidelijk
wordt wat de werkelijke invulling van het
herstructureringsplan is? Geeft de beurs
hier geen hand aan Agfa Gevaert, waarvan
zonet de arm werd geamputeerd?
Te duur om te ontslaan
Een tweede opgestoken vinger gaat naar
de ontoelaatbare toestanden aan de top
van een aantal instanties. Dat Geert Bourgeois
al langer een probleem heeft met
Tony Mary aan het hoofd van de openbare
omroep, is al langer geweten. Het
is alleen jammer dat de minister een beheersovereenkomst
uitwerkte die alleen
tot doel had Mary in het nauw te drijven.
Deze laatste dreigde met ontslag, goed
wetende dat de VRT hem niet kan laten
gaan.
In zijn contract met de VRT heeft Mary
een opstapvergoeding kunnen bedingen
die de openbare omroep niet kan betalen.
Gevolg, Mary moet dan maar op post
blijven of hij dat nu zelf wil of niet en zelfs
of zijn werkgever dat wil of niet. Gewoon
te duur om te ontslaan, een pracht staaltje
van politieke onderhandeling en management.
Net hetzelfde horen we bij het Vlaams
Parlement. Norbert De Batselier heeft zin
in een lucratieve job en verlaat de voorzitterstoel
van het Parlement. De vergoeding
die hem daarvoor moet betaald worden,
is hallucinant, voor een gemeenschap die
om geld verlegen zit.
Honderd codes Lippens en Buysse ten
spijt, staan we op het vlak van corporate
governance en ethiek nergens. Zolang renumeratiecomitées
aan de orde blijven,
zullen we dergelijke toestanden meemaken.
In een bedrijf is dat onaanvaardbaar,
in een gemeenschap waar men speelt
met geld van de belastingbetaler is dat
wraakroepend.
Liever gerechtelijke stappen
dan terugbetaling
Proximus werkt al jaren met een systeem
van volumekortingen voor bedrijven. Op
jaarlijkse basis wordt het belverbruik geanalyseerd
en gelinkt aan een kortingsschema.
De gelukkigen ontvangen dan
een officiële creditnota voor het kortingsbedrag.
In normale omstandigheden
wordt dit van de eerstvolgende factuur
afgetrokken.
Wie ondertussen geen klant meer is van
Proximus maar toch nog een creditnota
ontving, heeft echter een probleem. Van
terugstorting van dit bedrag komt niets in
huis. Herhaalde oproepen en achtergelaten
berichten op een voicemail, hadden
weinig effect. Als we dan toch iemand
aan de lijn kregen werd fijntjes medegedeeld
dat terugbetaling alleen kan door
afhouding van een volgende factuur. Wie
het argument aanhaalt dat een creditnota
een officiële schuldbekentenis is, blijft in
de kou staan.
Proximus wacht blijkbaar liever op een
gerechtelijke invordering, waarschijnlijk
in de hoop dat u het niet zover zal drijven.
Het lijkt ons een weinig lovenswaardige
manier van werken die zeker geen navolging
verdient. Hopelijk doet een aangetekende
dreigbrief een belletje rinkelen bij
de financiële diensten van Proximus. Of
moeten we hier even verwijzen naar de
dienst voor Telecommunicatie of het Minsterie
van Economische zaken?