C.M.C.-Melk Unie 25 jr. - Zuivelhistorie Nederland

48 De melk niet laten staan is een ere-zaak!
Th. J. NI. Koenders, voorzitter Algemene Melkrijders Vereniging
'Het is - van iedere melkrijder - ergens een erekwestie; je zult
die melk de polder uit halen. En je zet alles op alles om daarvoor
te zorgen. 't Is in ons bedrijf niet voorgekomen dat we
in de afgelopen vijfentwintig jaar ook maar één dag de melk
lieten staan. Ook niet in de winter van 1963, toen ik op die
spiegelgladde nieuwjaarsdag vast kwam te zitten. 's Middags
om vier uur pas kwamen we - met drie andere auto's - de polder
uit. Maar de melk hadden we!'
Th. J. M. Koenders
Aan het woord is de nog jonge melkvervoerder Th. J. M. Koenders (38 jaar), voorzitter van
de, rond honderdzestig leden, tellende Algemene Melkrijders Vereniging. Hij vertelt uit eigen
ervaring als melkrijder. De man die bij zomerdag tweemaal daags - en in de winter eenmaal
per dag - de melkbussen op de vrachtauto tilt om de kostbare lading naar de fabriek te brengen.
Dat werk is, wat hem zelf betreft, verleden tijd. Zijn rug heeft het niet kunnen bolwerken.
'Ik zet voor geen honderd gulden meer een melkbus op een auto'. Maar dat wil niet zeggen dat
de fa. Koenders (sedert 1925) geen bemoeienis meer heeft met de melkrijderij. Juist des te
meer. Vader Koenders, in 1925 als grossier in melk begonnen, had een eenmansbedrijf en
deed niet anders. 'Wil je in het vervoer blijven, dan moet je echter ook andere dingen aanpakken'
is de nuchtere redenering van een jongere generatie. 'Noodgedwongen zijn we daar in gestapt'.
Nu rijden onder verantwoordelijkheid van de Fa. Koenders zeven vrachtauto's op de
weg. Drie op de buitenlandse trajecten (Duitsland en de Scandinavische landen), drie in het
melkvervoer en één in reserve. Van die drie voor het melkvervoer is er één voor het 'boerenmelkvervoer',
vanuit de Ronde Hoeppolder nabij Ouderkerk aan den Amstel naar Amsterdam
en twee voor het vervoer van gerede produkten vanuit de fabrieken naar afnemers in en om 's
lands hoofdstad.
op 't tweede luik
'Toen ik jong was, 18 jaar geleden begon ik zelf met het melkvervoer, gooide ik de bussen
van de grond zo op het tweede luik. Gaatje in je hoofd', zegt hij nu veelbetekenend, 'want het
gaat ten koste van je gezondheid. Ik zeg nu ook tegen de jongens, doe het wat kalm aan'. En
vervolgens: 'ja, jonge jongens die wat willen verdienen - en in het vervoer verder willen - kan
je nog wel krijgen. Maar na een paar jaar hebben ze er genoeg van. Het wordt steeds moeilijker'.
Geen wonder ook, niet alleen de werkomstandigheden, ook de eisen van efficiency zijn
veranderd. Hij illustreert dit met het volgende. In de twintiger jaren was met 28 bussen een
laadbak vol. Nu moet je, wil je een auto rendabel maken, 120 à 130 bussen laden in een kortere
tijd. We hebben nu een hele mooie melkrit, dezelfde als twintig jaar geleden; de auto's zijn
groter geworden. Oók aan nuchtere constatering. En dan 'Aan de andere kant kost ons het ophalen
en afleveren méér tijd dan vroeger. In de zomer zijn de buitenwegen vol met toeristen.
Op de smalle wegen vaak niet de meest ervaren rijders . . . . De stad inkomen kost ons ook zeker
een kwartier méér tijd om over de parkeerproblemen bij sommige Amsterdamse bedrijven
maar te zwijgen'.
▲Heruitgave zuivelhistorienederland.nl 80 versie 2011-07-01