naar een optimale samenstelling van wegenbeton - Febelcem

4. SAMENSTELLING VAN BETON VOOR
WEGVERHARDINGEN EN TOEBEHOREN VAN WEGEN
De keuze van de verhoudingen van de verschillende
bestanddelen is van primordiaal belang
om een kwaliteitsbeton te bekomen. Het
algemeen verspreid gebruik van inwendig
trillen en glijbekistingsmachines die geen
correctie toelaten na het plaatsen van het
beton, maken het gebruik van aangepaste
samenstellingen noodzakelijk.
Er bestaan in de vakliteratuur talloze berekeningsmethodes
voor de samenstelling van
beton. Zo kunnen wij bijvoorbeeld de wet
van FERET (1890) citeren, de wet van FULLER
(1907), de wet van ABRAMS (1918), de wet van
BOLOMEY (1925), … Het is evenwel steeds noodzakelijk
om deze te interpreteren in functie
van het materiaal dat werkelijk beschikbaar
is. De ervaring is van zeer groot belang op dit
vlak, het is daarom aan te bevelen om zich
te wenden tot een gespecialiseerd laboratorium
wanneer er zich een probleem voordoet
in verband met de samenstelling van het
beton, bij de ingebruikname van een nieuwe
machine, of nog wanneer materialen gebruikt
worden waarvan de karakteristieken minder
goed gekend zijn.
Zonder in detail te treden zijn de methodes
erop gericht een compact beton te bekomen
dat het geheel van de granulaten omhult
met een optimale hoeveelheid cementpasta
(figuur 23 : in deze schema’s staat Z voor de
zandfractie van het inerte skelet van het
beton, korrels tussen 0 en 2 mm in tegenstelling
tot de norm NBN EN 12620 en S voor
de stenen tussen 2 en D mm). Deze optimale
hoeveelheid cementpasta dient in principe
minimaal te zijn in het mengsel maar dient
in ieder geval aangepast te worden in functie
van de noodzakelijke verwerkbaarheid. Hoe
minder compact het beton, hoe groter het
volume cementpasta wordt dat nodig is om
tot de gewenste verwerkbaarheid te komen.
Men riskeert zo een beton te bekomen met een
hoog watergehalte en bijgevolg van slechte
kwaliteit.
34 NAAR EEN OPTIMALE SAMENSTELLING VAN WEGENBETON
De holle ruimtes van het inerte skelet,
bestaande uit stenen en zand, zijn dus
belangrijke gegevens. Bepaalde methodes
baseren zich op het volume van deze holle
ruimtes om de optimale hoeveelheid
cementpasta te bepalen, andere nemen de
granulometrische samenstelling van het
inerte skelet als basis om het volume van de
holle ruimtes tot het minimum te beperken.
Het principe van de methodes die in Europa
het meest gebruikt worden is het bepalen
van de korrelverdelingskromme (of granulometrische
bundels) in functie van de verwerkingsmethode,
de vorm van het aan te leggen
element en de manier waarop het beton wordt
verdicht. De proporties van de granulaten
worden vervolgens zodanig gekozen dat
de korrelverdelingskromme van het beton
zo dicht mogelijk aansluit bij de referentiekromme
of zich perfect integreert binnen de
granulometrische bundel.
De hierna volgende paragrafen geven korrelverdelingskrommen
als referentie voor de
inerte skeletten van verschillende betons
voor wegverhardingen en bijhorigheden,
alsook een werkwijze om de dosering van de
granulaten te bepalen. Men dient te noteren
dat deze referentiekrommen zowel geldig zijn
voor verhardingen in discontinu platenbeton
als in doorgaand gewapend beton. Inderdaad,
de aan- of afwezigheid van dwarsvoegen in
het wegdek verandert niets aan de samenstelling
van het beton.