'Een stevige basis voor persoonlijke ontwikkeling'

P
I
Johan, begeleider POT
Ik had hier ne gast, echt ne moeilijke jongere. Die komt alleen op de dagen dat het moto-atelier is. Op de
andere dagen spijbelt die. Die is ontze tend druk hier en belast de groep ook wel. Ge moet op de tippen
van uw tenen lopen, omdat die wel eens zou kunnen uitbarsten. In de Kluis vond die zo precies rust. Die
vond dat geweldig om daar vuur te maken en te genieten van de rust van het bos. Voor we naar de Kluis
gingen, dacht ik al van: die gast gaat dat totaal niet interesseren, die gaat daar 3 weken zi ten prutsen.
Als ge mensen uit hun context haalt, dat kan wel nieuwe dingen bijbrengen. Die zal zelf nooit gedacht
hebben dat die van de rust kon genieten. Misschien dat die dat ook wel nodig heeft, maar die zoekt altijd
van die drukke situaties, zit nooit thuis.
Sofie, begeleidster POT
Vorig jaar hadden we een jongere die niet buitenkwam. Die zat in zijn kelder, helemaal alleen. Een manneke
van 18, die eruit zag alsof hij 15 was, omdat hij niet meer groeide, omdat hij niet meer buitenkwam. Wij
hebben die leren lassen. Die heeft voor zichzelf een stoel gemaakt: van afvalmateriaal heeft hij een
frame gelast en dan met hout afgewerkt en geschilderd… Die is geprikkeld geraakt om een opleiding
te volgen bij de VDAB. Dat was belangrijk om een stap vooruit te ze ten. Ook op het toonmoment, dan
stond die stoel daar met een kaartje bij: ‘Deze stoel heb ik gemaakt!’ Dat illustreert de stap naar het
besef dat ze iets kunnen leren, dat ze iets aan het leren zijn: zowel technisch als ook persoonlijk brengt
dat iets voor mij op.
Kasper, begeleider POT
Je moet als begeleider ook gebruik maken van je eigen interesses. Bijvoorbeeld klussen, dat doe ik zelf
ook graag. Jongeren hebben dat meteen door. Als je zelf in hart en nieren een muzikant bent en je laat
de jongeren zelf een nummertje inspelen: je leert ze drie akkoorden spelen op een gitaar en daarna een
beetje mixen in de studio. Als je dan dat liedje opzet en je ziet die gasten hun gezichten... Je ziet hun
zelfbeeld groeien.
P
47