Financieel & Lifestyle magazine - Puilaetco Dewaay

FINANCIËLE KRONIEK | MACRO-ECONOMIE
DOOR DE VERKIEZINGSNEDERLAAG VAN
SARKOZY KWAM DUITSLAND POLITIEK
ALMAAR GEÏSOLEERDER TE STAAN.
president met zijn kersverse democratische
legitimiteit dan wel het nodige politieke kapitaal
zou hebben om uit de impasse te geraken.
En dat zal echt wel nodig zijn, want
indien het schuldenplafond wordt bereikt,
treden automatisch een aantal besparingen
op de uitgaven in werking.
Bovendien lopen ook de nog onder Bush gestemde
(en door Obama verlengde) belastingvoordelen
voor de rijkeren op 1 januari 2013
af. Het gecombineerde effect van wat men de
‘fi scale klif’ is gaan noemen, is dusdanig negatief
dat het de VS opnieuw in een recessie zal
storten: het begrotingsorgaan van het congres
berekende onlangs dat, in dit scenario, de economie
in de VS in de eerste jaarhelft van 2013
met maar liefst 2,9% zou krimpen.
DE AMERIKAANSE
SCHULDENBERG
De belabberde fi nanciële situatie van het
land lijkt dus de belangrijkste inzet van de
komende verkiezingen te zullen worden. De
beleidskeuzes die Democraten en Republikeinen
daarbij bieden, liggen helemaal in de lijn
van hun traditionele recepten. De Democraat
Obama staat voor een grotere rol van de overheid
in de economie: hij pleit voor meer belastingen,
vooral voor de rijkere Amerikanen,
16 | Analyses | Herfst - Winter 2012
waarmee dan de broodnodige investeringen
kunnen worden gefi nancierd. Zijn uitdager,
Romney (en vooral zijn zeer conservatieve
running mate Ryan), pleit voor het verlagen
van de belastingen, wat volgens hem de economie
zo’n boost zou geven dat de tekorten er
toch door zouden verminderen.
De programma’s van beide kampen blinken
echter uit in vaagheid over de concrete
maatregelen die ze voorstellen, terwijl ook de
nodige vraagtekens kunnen worden gezet bij
de haalbaarheid ervan. Zo berekende men
al dat, onder de door Ryan geformuleerde
voorstellen, de uitgaven van alle Amerikaanse
overheidsdepartementen in 2020 zelfs lager
zouden liggen dan de huidige uitgaven
voor defensie alleen…
En hoe dan ook zal nog moeten blijken in
welke mate de plannen rekening houden met
de realiteit van de veroudering van de bevolking
en de gegroeide staatsschuld. Ook in de
VS is het proces van de veroudering van de
bevolking immers defi nitief op gang gekomen.
De verhouding van 65-plussers tot de
actieve bevolking zal daardoor evolueren van
4,5/1 nu naar 2,5/1 in 2030. Als men weet
dat heel veel van de huidige overheidsuitgaven
naar populaire programma’s voor ouderen
(vooral het Medicare-programma in de gezondheidszorg)
gaan en dat die ouderen een
steeds machtigere politieke groep gaan vormen,
dan kan men begrijpen dat het verminderen
van deze dure en onvoldoende
gefi nancierde programma’s geen gemakkelijke
opdracht zal worden. Met een overheidsschuld
die intussen 100% van het BNP overschrijdt,
dreigt ook een stijging van de rente
(die er toch ooit van moet komen) een harde
dobber te worden voor de begrotingssanering.
Kortom, aan de, zeker in vergelijking met
Europa, relatieve rust in de VS lijkt stilaan
een einde te komen. De tot op heden gehanteerde
strategie om te pogen uit de crisis te
groeien, lijkt achterhaald door ongunstige
externe ontwikkelingen, maar evenzeer door
het toenemende binnenlandse wantrouwen
ten opzichte van de groeiende Amerikaanse
schuldenberg. De bevolking beseft dat er in
de toekomst fors in eigen vlees zal moeten
worden gesneden. De VS lijken er dus niet
in geslaagd om de eigen aanzwellende schuldenberg
voor te blijven en zullen hierdoor
gedwongen worden om eindelijk ook de fi scale
onevenwichten aan te pakken. We kunnen
alleen maar hopen dat ze hier beter in
slagen dan het trieste schouwspel dat Europa
bij de crisisbestrijding blijft bieden.