Financieel & Lifestyle magazine - Puilaetco Dewaay

ÿ ANGELA MERKEL - NICOLAS SARKOZY. Het einde van de 'Merkozy'-tandem.
HET EINDE VAN ‘MERKOZY’
Europa blijft maar worstelen met de om zich
heen grijpende crisis. Bij wijlen leek Europa
op een doordeweekse B-fi lm: herhaaldelijk
leek men op een totale implosie af te stevenen,
om op het laatste moment een uitweg
voor het gevaar te vinden en vervolgens weer
op een nieuwe hindernis af te stevenen.
Het begon al met de suspens rond de Griekse
verkiezingen, waarbij de antibesparingspartij
Syriza een grote sprong voorwaarts
kon maken, maar nipt langs de absolute
meerderheid greep. Daarop konden de traditionele
partijen een coalitie vormen die het
Europese besparingsprogramma verder wil
uitvoeren, maar erg stevig hangt die regering
niet aan elkaar.
De verkiezingen in Frankrijk draaiden, zoals
verwacht, uit op een overwinning voor de
socialist Hollande, hoewel zittend president
Sarkozy in de laatste dagen voor de stemslag
nog een stevige inhaalbeweging kon maken.
Zijn nederlaag zou niet zonder gevolgen blijven
voor de krachtverhoudingen in Europa,
en dus voor de aanpak van de crisis. Hollande,
die even later ook nog een parlementaire
meerderheid in de wacht kon slepen, had
zich in de aanloop naar de verkiezingen immers
herhaaldelijk bijzonder kritisch uitge-
laten over de, onder Duitse leiding, aan de
noodlijdende landen opgelegde soberheidspolitiek.
Hij vestigde de aandacht op de
noodzaak om ook perspectief te kunnen bieden
aan de bevolking van de getroffen staten
door de implementatie van een groeistrategie.
Na zijn overwinning kreeg hij hiervoor
al snel steun vanuit Rome en Madrid, niet
toevallig landen die ook zwaar te lijden hebben
onder het Duitse besparingsdictaat.
Het breken van de ‘tandem Merkozy’ resulteerde
er dus in dat Duitsland politiek steeds
geïsoleerder kwam te staan. Tegelijk verschoof
het accent in de crisisbestrijding hierdoor
in de richting van een groeibenadering,
een beweging die overigens eind 2011 al was
ingezet. Nieuw hierbij was wel dat, teneinde
deze groeibenadering de nodige tijd te gunnen
om haar effecten te sorteren, de zuiderse
landen met Franse steun steeds meer aandrongen
op een grotere soepelheid van de
kant van het monetair beleid en de ECB. En
dat viel niet in goede aarde bij Duitsland en
zijn bondgenoten.
BACK TO CRISIS
De split in zowel de economische als de monetaire
visie in Europa werd hierdoor weer eens
pijnlijk duidelijk. Een meer eenduidige visie
was nochtans dringend noodzakelijk, want
ook boven Europa pakten zich opnieuw steeds
meer economische onweerswolken samen.
In de eerste maanden van het jaar leek de
crisis nog enigszins onder controle door de
massale liquiditeitsinjectie die ECB-voorzitter
Draghi via de twee LTRO-operaties
had uitgevoerd. Bij deze operaties werd voor
zo’n EUR 1.000 miljard in totaal met een
looptijd van drie jaar tegen een rente van
1% aan de banken uitgeleend. Hiermee kon
de ECB een veralgemeende liquiditeitscrisis
van het Europese banksysteem voorkomen.
Dit zorgde voor een tijdelijke terugkeer van
optimisme over de fi nancierbaarheid van de
overheden. Men ging er immers van uit dat
nu de liquiditeit van de banken gevrijwaard
leek, die wel terug een deel van deze gelden
zouden herinvesteren in overheidspapier,
zodat ook de rente op staatspapier op een
aanvaardbaar peil zou blijven. Dit bleek helaas
een foute veronderstelling te zijn. Steeds
meer werd duidelijk dat het economische
groeitempo in Europa, en vooral in het
kwetsbare Zuiden, zwaar te lijden had gehad
onder de besparingsdrift.
Vooral de alarmerende berichten over de
dramatische situatie van de Spaanse economie
zorgden voor een toenemende onrust.
Herfst - Winter 2012 | Analyses | 17