ET WE E KB

door WJ.PASSlNGMAM
GFAUTOßlSJTEßDr VB-ßTAUifSe
Hugh Caldcr een atUtrdt. die op een kasteel in een af9elegen Engelsch dorpje woont, heeft met
^ dL'hTe^^ "'r*.** 1 zijn instru-
, .„, „„.. „., *?- "A ».«»d« "in uitvind!" g echter absoluut
cr ic,i „„g „iet alles van weet en ook omdat hij vindt, dat de menschheid noa "niet r.in
voor
een dergehjk wapen. Zelis rijn beide dochters. Janet en lsabel, weten er niet, van Zijn laboV.ór um heeft
IJ.ÏÏ "f""« -n 0 "" 9'bouwd en het is alleen langs geheime gangen te bereiken. Zijn een ge vënrouwde ii
e waard mt de dorpsherberg, Ben Carter, met Wien hij samen langs de onderaardsche geheime wegen sm^kke
'aren het land .nbrengt. Van de opbrengst hiervan betaalt hii ziin ko,thar, !»., .„ Bene ' me we fl en ond
d<
waren
opb ngst hiervan betaalt hij zijn kostbare instrumenten.
«"»kktl-
Op zekeren dag zal er echter een i/eg langs het dorpje aangelegd worden, waartoe het moeras
er 0 v n ^!r r !,t^, he . n "'" T P ro , efn ' mi ' , 9f ontdekt, daar zij door de radio "tot de menschen kwamen. Hierdoor zijn
er verschetdene menschen gedood en is er groote schade aangericht. Men weet echter niet. wie deze catastroX
U < c r h O t O oD"he t m he o e i , d De lt En0 ; Uche Ge fe eim, i D'»" »" k ' ««.«o«, in den persoon van klpiuta Felton^ng/by!
^n P 7 L u,tv ' nd ' n u 9 VOOr Btt «* lad " b t "- d " " "" "rgelijk uitziet en zegt, dat haar vader niet thui. is. De
kapitein belooft haar heur vader op te sporen.
kou^ea a i d evat k0mt "" beWUSt2i ' n in " n bed in «" b °"*"V- Ben Carter is bij hem en zeg,, dat hij een ernstige
Maar het laboratorium, Ben?" mompelde Hugh Calder bezorgd.
„Ik herinner my, dat ik het bewuste experiment heb ge-
nomen, en dat ik den motor heb afgezet. Maar heb jij nog
eenig nieuws gehoord?"
„Neen. Ik heb myn handen vol gehad met u. Waar denkt u over?"
„Ik moet het resultaat van mijn proefneming weten, Ben! Dat is
absoluut noodzakelijk, omdat ik myn teekeningen en notities moet
uitwerken voor de conferentie te Londen de volgende week. Ik moet
direct naar huis. Indien m«n experiment geslaagd is, zullen zij naar
my zoeken. Maak dat ik hier zoo spoedig mogelyk vandaan kan
komen."
„Maar de dokter zegt " begon Ben.
„Weten Isabel en Janet waar ik ben? Weet Anna het? Hoe laat
is het? Hoe lang ben ik reeds hier geweest?"
Ben Carter kon de vele vragen niet ineens verwerken.
„We hebben het Anna medegedeeld — dat wil zeggen, dat Mrs.
Mawkins het haar door de telefoon heeft verteld," beweerde hy met
nadruk. „En Anna is er voor, dat u hier blyft. Er «ouden wel eens
menschen uit Londen kunnen komen op Calder Manor, om naar
u te zoeken. Ze zei, dat twee mannen reeds het huis in het oog
hielden. U kunt niet naar huis teruggaan."
„Dan is myn experiment geslaagd," riep Hugh Calder uit, opge-
wonden met zyn vlakke handen op zyn dekens slaand. „Er moet iets
geweldigs zyn gebeurd, anders zbuden zy niet in Little Calder naar
my zoeken. Ik moet terug naar huis, Ben! Ik móét — hoor je het?"
„Windt u niet zoo op," smeekte Ben. „U bent hier veilig, en. "
„Luister,-Ben," viel Hugh Calder hem in de rede. Hy had reeds
één been uit bed, en hy sprak met groote beslistheid. „Hoever kun-
nen jy en Ted Ives my dragen — dragen terwyl ik in dekens ben
gewikkeld?"
„U drègen?" Ben keek den patiënt onderzoekend aan.
„Ja. — Zouden jullie my tusschen je in naar de boot kunnen dra-
den — de tunnel door, het laboratorium door en zoo naar boven,
naar myn werkkamer?"
„Natuurlyk zouden we dat kunnen," zei Ben, „maar wat. "
„Nu, ga dan direct Ted Ives zoeken," drong Hugh Calder aan, zyn
andere been eveneens uit bed zwaaiend, „en laten we onmiddellijk
weggaan."
„Anna," zei Janet Calder ernstig, „je wéét iets "
„Ja, kind," gaf Anna toe. „Ik weet heel veel dingen — en sommige
zyn niet erg prettig."
- 6 -
„Bedenk eens iets prettigs," vroeg Janet. „Je weet iets van vader
anders zou je ons met zeggen, dat hy beslist in veiligheid is."
h-K -i,^ e , el veel l an je vader ." zei Anna somber. „Jaren lang
heb ik hem al voorgehouden, dat hy zich warmer kleeden moest,
maar hy lachte me uit. En nou "
Isabel Calder trad op de huishoudster toe en greep haar bij den
arm. Anna was hierdoor zoo verbaasd, dat zy even geen woord kon
uitbrengen. Jaren lang hadden zy in hetzelfde huis gewoond, maar
al dien tyd waren zy als volslagen vreemden nïet elkander omgegaan.
„Waar is hy, Anna?" smeekte het meisje. ««*«»«.
De oude Anna Nilson keek Isabel onderzoekend aan; ze zag hoe
angstig zy was en voelde opeens een soort verteedering over zich
„Wat is er den laatsten tijd met je, kind?" vroeg zy. „Je houdt
geloof ik van je vader, is het niet?" e vi „ c
T "l a ,~ ik . moèt wel v an hem houden nu ik hem beter ken," zei
Isabel ernstig. „Hy is zoo eenzaam."
„Sommige menschen vragen er om, eenzaam te zyn," verklaarde
Anna, „en je vader is een van hen. Je moeder is gestorven omdat je
vader haar zoo alleen liet en haar zoo verwaarloosde. Soms zei hij
in geen weken een woord tegen haar. Hy was altyd beneden, in zijn
zoogenaamde werkplaats of laboratorium. En wat heeft het hem
gebracht? Niets dan narigheid op het laatst! Als die mannen, die
buiten staan, geen politieagenten in burger zyn, dan weet ik het
met! Ze willen weten waar je vader Ts, en dat wil iedereen. En als
zy wisten wat ik weet "
De oude huishoudster zweeg.
„Bedoel je, dat zy hem dan zouden arresteeren?" vroeg Janet
bevend. 0
„Waar zyn politieagenten anders voor?" Anna veegde met haar
zakdoek de tranen weg, die in haar oogen gedrongen waren. „Ik kan
er met achter komen, w«t hy heeft gedaan. Het is niet mooi van
hem geweest, zyn gezin zoo te verwaarlóozen en om in die oude
kapel te spelen met die onzalige dingen, maar daar kun je iemand
met voor arresteeren."
„Oude kapel?"
„Ja, Miss Isabel. Het is een kapel, of beter gezegd het was er een
en je vader heeft er alles uitgehaald om er een laboratorium van
te kunnen maken. Ik heb hem toen direct gezegd, dat er niets goeds
van kon komen, maar hy lachte me uit en zei, dat ik het maar aan
hem moest overlaten en me niet met zyn zaken moest bemoeien.
BU DK DEUR DER STU-
DEERKAMER GEKOMEN,
TIKTE ZU UIT DE MACHT
DER GEWOONTE AAN.
DIRECT DAAROP WAN-
KELDE ZU ACHTERUIT
EN VIEL ONTDAAN IN
DE ARMEN VAN CAPTAIN
FELTON-8LINGSBY, DIE
ACHTER HAAR STOND...
Maar uw moeder vond het ook verschrikkelijk. Ik vraag me vaak
af, hoe alles nog eens zal afloopen. Hoe hy daar kan staan en over
het lichaam van zyn over-grootvader kan loopen — of wat voor
familie het dan ook mag zyn, kan ik me niet begrypen."
„Wat wat zegt u?" vroeg Isabel langzaam en verbaasd.
„Zyn...."
„Och help," zei Anna snel, „ik heb al te veel gezegd. Vergeet het
maar, Miss Isabel. Ik ben een-dwaze oude vrouw om zoo te praten.
Maar Isabel kon hetgeen de huishoudster had gezegd niet zoo
gemakkelijk vergeten. Haar woorden hadden haar niet te stillen
nieuwsgierigheid opgewekt.
„Luister eens, Anna," zei ze, „we moeten de waarheid weten om
wille van onze eigen veiligheid. Wat is er daar beneden in het
laboratorium?"
„Hy zou het me nooit vergeven als ik er een woord over sprak.
Maar hy zal niet altyd blijven leven om zijn geheim te kunnen bewaren,
nietwaar? Niemand van ons kent de toekomst, is het met
zoo?" '
„Natuurlyk niet," antwoordde Isabel direct. „Kom, Anna, vertel
ons wat je weet "
Anna Nilson liet haar stem tot een gefluister dalen. „Hy heeft
jullie mee naar beneden genomen, nietwaar? En toen hebben jullie
natuurlijk dat vierkante blok gezien in het midden van het vertrek,
dat net een tafel lijkt? Nou, dat is een grafsteen, Miss Isabel — en
Sir Walter Calder ligt er onder, de man die dit huis en al zyn
geheimen heeft laten bouwen. Als je nog eens beneden komt in dat
laboratorium, loop dan eens om dien grafsteen heen, Isabel. Het
lykt niet veel op een grafsteen, maar toch is het er een, en er is
een geheim aan verbonden dat alleen je vader kent, en er staan
woorden in den steen gebeiteld. Ik heb ze vaak gelezen Er staat:
„De ondergang van Calder "
„De ondergang van "
Er werd luid gebeld aan de buitendeur en Isabel zweeg verschrikt.
Anna haastte zich de kamer uit en snelde de hal in. Toen de voordeur
werd geopend, keken de beide zusters elkaar bedroefd aan.
Ze konden duidelijk de stem hooren van captain Felton-Slingsby.
„Is Miss Isabel Calder thuis? Ik moet haar direct voor èen dringende
aangelegenheid spreken."
Sir George MacAlister volgde captain Felton-Slingsby in de eetkamer.
„Het spijt me u te moeten vertellen, dat wy geen nieuws over uw
- 7 -
vader hebben. Miss Calder," begon Felton-Slingsby. „Maar ik kan u
wel verzekeren, dat we alle hoop hebben hem spoedig te zullen
vinden! U weet echter dat er intusschen vyanden op den loer liggen
om zich meester te maken van de wonderbaarlijke uitvinding, die
uw vader heeft, gedaan. Daarom zou ik u willen vragen, of u ons
uit voorzorg naar het laboratorium wilt brengen, opdat Sir George
MacAlister den aard van de toestellen kan bestudeeren die er zich
bevinden."
Isabel knikte afwezig, nog steeds denkend aan het vreemde ver-
haal dat Anna had gedaan, en ze ging de beide beeren voor naar
boven. By de deur van de studeerkamer gekomen, tikte zij uit de
macht der gewoonte aan. Direct daarop wankelde zy achteruit en
viel ontdaan in de armen van captain Felton-Slingsby, die achter
haar stond.
„Binnen," sprak de stem van Hugh Calder.
Ze herstelde zich spoedig en keek de beide bezoekers, die al even
verbaasd waren als zij, met groote oogen aan. Met moeite slaagde zy
er in iets te zeggen.
„Dat dat was vader," verklaarde zy ongeloovig, en toen zy
de deur wyd opengooide, zei ze andermaal: „Dat is vader...."
Felton-Slingsby en Sir George MacAlister staarden naar den man,
die in dekens gewikkeld by den haard zat.
„Maar maar " De verbazing van MacAlister was zoo groot,
dat hy anders niet kon uitbrengen.
Toen Felton-Slingsby zich gereed maakte om eenige vragen te
gaan stellen, maakte Sir George met zijn hand een gebaar om hem
te beduiden te zwygen. Wat hy tegen Hugh Calder zei, maakte dat
er een bijna dreigende stilte in het vertrek viel.
„Calder," snauwde hy bijna, „was jij het, die vanmorgen de Engel-
sche vloot buiten gevecht hebt gesteld?"
Er kwam een zonderlinge uitdrukking op het gezicht van Hugh
Calder. Een uitdrukking van angst streed heel duidelijk met een
van trots om het behaalde resultaat.
Er was een geagiteerde klank in zijn stem toen hy sprak.
„Vertel me om 'shemelswil wat er is gebeurd?"
„O, niet zoo veel," verklaarde MacAlister niet zonder een zweem
van sarcasme in zyn stem. „Je hebt alleen met een geluidsgolf zeven
eerste klas gevechtsschepen buiten gevecht gesteld en een aantal
vliegtuigen. Je demonstratie bewijst alleen, dat al de bewapeningen
van de wereld — die bedragen kosten welke alleen met astrono-
mische getallen zyn weer te geven — nutteloos zyn. Hoe vind je dat?"
Deze vraag had Sir George eigenlijk niet hoeven te stellen, want
het was aan Calders bleeke gezicht duidelijk te zien, wat er in
hem omging.
„Zeven schepen Vliegtuigen " mompelde hy schor. „Dan
was het een succes!"
Hy staarde in het vuur van den haard.
„Ik was bang — ik ben nóg bang," bekende hy toen. „Wat willen
jullie nu met me doen? Wat beteekenen een paar menschenlevens
vergeleken met de millioenen, die gespaard zullen worden voor de
verschrikkingen van den modernen oorlog? Zal de gevangenis en
schande het loon zyn voor de eindelooze moeiten die ik me gegeven
heb?"
„Ik zal probeeren zoo spoedig mogelyk een beslissing te ver-
krijgen," verklaarde MacAlister. „Luister eens, Calder," vervolgde
hy toen, „heb je dat allemaal gedaan om er geld aan te verdienen?"
„Natuurlyk niet," viel Hugh Calder heftig uit. „Ik zou al lang een
millioen gekregen kunnen hebben van iedere groote Europeesche
mogendheid als ik had gewild. Het geheim van het Geluid is voor
Engeland, als het alleen maar begrypen wil, dat de geringe schade
die is aangebracht, niets beteekent in vergelijking met de millioenen
die er door gespaard zullen worden.
Ik ben echter slechts een mensch en daarom wil ik, dat men my
openlijk als de uitvinder zal eeren en dat men me een paar duizend
pond betaalt als vergoeding voor de kosten, die ik in het belang
van het land heb uitgegeven. Met het wapen dat ik heb uitgevonden,
zal niemand het durven wagen Engeland aan te vallen en het zal
overal ter wereld zyn belangen kunnen verdedigen."
MacAlister en Felton-Slingsby keken elkander aan en toen zei de
eerste aarzelend:
„Misschien, als u uw verslag hebt uitgebracht op de bijeenkomst
die de volgende week te Londen gehouden zal worden "
„Dècht ik het niet," viel Hugh Calder uit. „U zegt „misschien"?
Zooiets had ik wel verwacht! Maar begryp goed. Sir George, dat er
geen alternatief is. Het is zóó gesteld, dat ik op het oogenblik eischen
kan wat ik wil. U zegt „misschien" tegen mij, terwyl ik u iets
aanbied waarvoor de heele wereld voor mij op de knieën zou zin-
ken als ze het konden krygen. Er zyn een paar menschen gestorven,
en er zyn een paar schepen onklaar gemaakt. Maar wat zou dat?
Ik geloof echter, dat ik maar een ander besluit moest nemen. Ik
moest maar wachten tot dit land in een oorlog gewikkeld is — tot
zyn groote steden tot een ruïne zyn gemaakt, en de inwoners gewond
of gedood in de straten liggen Dan zult u misschien
begrypen wat myn uitvinding waard is! Een bombardement van
één uur uit de lucht, en dan zal ik om myn eigen leven te redden
myn geheim wel moeten prijsgeven.... Zoo denken jullie, is het
niet? Dan kunnen jullie het voor niets krygen, nietwaar?"
„Wind je niet zoo op, Calder," zei Sir George sussend, doch
weinig op zyn gemak.
(Wordt vervolgd)