^1 1

^1 1
i
'ets
;::;--.\, ■■. ^>::;;V"":' :
n
1ARCELLE CHANTAL
EN JEAN CLAUDIO
IN DE HABE-FILM
DE TRAGEDIE VArJ
| EEN KEIZERRIJK'
^
^'/
;
"'■■**s ff
ISdtt Jaargang
No.36-17Sapt.1938
CINEMAs.
THEATER
iïSa- ,Ssé

U
Johnny en een speler van de Detroit Maroons rijn geen goede vrienden (John Wayne,
Sheila Bromley en Hal Nelman)
Eindelijk gelukkig
'WW
Ml
■«6' ^
Johnny bezoekt Bobby in het ziekenhuis
,'r ■ t * 1 ' 1
ii *
i f '« M •?■ ~
w • t- *fe
"-.n
der memqN
Regie: Arthur Lubin. Universal-film.
Johnny Hanson John Wayne.
Helen Dale Sheila Bromley. '
Jack Irwin Charles Brokaw.
Bobby Bill y Burrod.
Peggy ] ane I ohns -
Harvey Castle Huntley Gordon.
Joe Carber Frank 0tt0 -
Kelly Russell Hopton.
Mevrouw Dale Virginia Brissac.
De bekende ijshockeyspeler Johnny Hanson
wordt lid van de N. Y. Bears, ecn club van
beroepsspelers, waarvan Harvey Castle de
manager is. Johnny's eminent spel brengt de club
het kampioenschap, terwijl hijzelf dik bevriend
raakt met Squat Bates, den vroolijksten speler van
de ploeg.
Het duurt niet lang, of Johnny ontmoet een
meisje. Helen Dale genaamd, waarop hij terstond
verliefd wordt. Zij treedt op in een rolschaatsen-
show van een zekeren Jack Irwin en deze draagt
het meisje op al haar invloed aan te wenden ten
einde Johnny te bewegen in den komenden wed-
strijd tegen de Detroit Maroons zijn club in den
steek te laten. Irwin heeft namelijk een reusachtig
bedrag op de Maroons gezet. Johnny weigert even-
wel, ondanks alle voordeclige aanbiedingen van
Irwin, en de Bears winnen den eersten prijs. Thans
laat Irwin de taxi. waarmede Johnny zich naar
de tweede ontmoeting tusschen de clubs zal bege-
ven, verongelukken, waarbij Johnny's levende
mascotte, de twaalfjarige Bobby, zwaar gewond
wordt. De sportheld zelf was met een anderen
auto vertrokken en bereikt veilig het sportveld.
Gedurende de match wordt hij echter „gekraakt"
met het gevolg, dat de Bears verliezen. Johnny
moet naar het ziekenhuis getransporteerd worden,
waar ook Bobby ligt, en is er bij aanwezig als
het kind met goed gevolg geopereerd wordt. On-
danks zijn pijnen begeeft hij zich naar de derde
en beslissende ontmoeting tusschen de Bears en
de Maroons en brengt zijn club de overwinning.
Helen verklaart hem, hoc zij onder druk van
Irwin heeft moeten handelen en een verzoening
tusschen de twee is het slot van deze film.
Johnny en zijn mascotte „Bobby"
■
^ ''*^-
y "^%
de
TRAGEDIE
van een
celzer-
rijk
In de hoofdrollen:
Harry Baur.
Marcelle Chantal.
Pierre Richard Willm.
Regie; Marcel l'Herbier.
Habé-film.
Men onderscheidt heden
ten dage drie perioden
in de wereldgeschiede-
nis, namelijk die van vóór, tij-
dens, of na den groeten wereld-
brand, die van 19 14 tot 19'^
het menschdom teisterde.
Het is in de periode vóór den
oorlog, vóór 1 9 1 4 dus, dat de
aandacht der wereld gevestigd
wordt op den somberen persoon
van Gregori Raspoetin. En nu
«f*,^
«^
Lw. ;
&
moge er door ..overlevering", verhalen
van oog- en oorgetuigcn, aan de waar-
heid wel eens iets te kort gedaan zijn,
vast staat, dat deze man. aan wien veel
literatuur gewijd is, in het uitgestrekte
Rusland van vóór 1 9 1 4 — en ook eeni-
ge jaren daarna — zeer grooten invloed
heeft gehad.
Jean Worms en Hady Berry.
Harry Baur

Denis d'Ines
üf hij werkelijk met bijzondere gaven
bedeeld was, of dat hij alleen maar char
latan, bedneger of gelukzoeker was, nie-
mand weet het.
,.De tragedie van een keizerrijk"
schilden ons hei tragisch leven der re
geerders over Rusland van die jaren.
Nicolaas de '1 weede, tsaar van Rusland,
was getrouwd met een vorstin van Duit
sehe afkomst, een leit, waaiaan de Isanna
nu mg onaangenaam oogenblik te danken
had. Hoewel het huwelijksleven der beide
vorsten, die elkaar oprecht liefhadden,
/eer gelukkig was, altijd hing de gezond
heuLtoestand van den tsarewilch, den
uoonopvolgei die aan de gevreesde hae
mophilie (Mivdei ziekte) leed. als een
donkere sHiaduw over hun geluk, hen
enkele Verkeerde beweging, de kleinste
wond, kon doodelijk /.yn. Vooudurend
verkeerde het keizerspaar dan ook in
angst om zijn zoon.
Het is na een ongeval, den tsatewilcli
-
bij het spelen overkomen, dat de keizerin voor
het eerst hoort van den moujik (boer) en won-
derdoener, Raspoetin. Dezen, die reeds een
groote • „vermaardheid" geniet, gelukt het den
kleinen keizerszoon te kalmeeren en diens pijnen
te stillen. Hiermee was zijn intree aan het kei-
zerlijk hof gemaakt en begon zijn invloed, zeer
tegen den zin van den Russischen adel Weldra
werd hij , de macht achter den troon." Dat hij,
die zich eenerzijds vele invloedrijke vrienden
verwierf, zich anderzijds vele machtige vijanden
op den hals haalde, spreekt wel haast vanzelf.
Niet tevreden met zijn verbanning naar
Siberië-, laten zijn vijanden in dit verafgelegen
gebied een aanslag op hem plegen, die hem op
het ziekbed werpt. Nog niet hersteld verneemt
hij van den dreigenden oorlog. Telegrafisch
smeekt hij den tsaar geen oorlog te begin-
nen te laat
Dan zien wij hem weer in Rusland verschij-
Pieite Richaid Willm en Harty Baur
s^^- »«■-^2«,
^it:
c
f^aiif
r. dr ■ •
^
Pierte Richard Willm en Carine Nelson
Marcelle Chantal
ren, waar zijn invloed op den tsaar en diens besluiten
grooter wordt dan ooit. Zóó groot, dat er een complot
fesmeed wordt hem uit den weg te ruimen. En den
■"vond van zijn dood uit hij deze profetische woorden:
Na mijn dood zal er één winter voorbijgaan en dan
uilen de Romanoffs niet meer bestaan." En inderdaad,
'iets kan den ondergang van het keizerrijk tegenhouden.
Op een kouden winteravond trekt het keizerlijk gezin
St. Petersburg uit voor een verre, verre reis, waarvan
Reen terugkeer mogelijk is . ,
4
■' .„
% Carine Nelson
■
1
AK
Tlljj-^i :

HOEVEEL DENKBEELDEN GAAN
ER IN UW BREIN ?
Ieder onzer heeft hersens, al zou je dat niet zeg-
gen. De één doet er niets bijzonders mee. de
ander is er zuinig op. een derde beult ze reus-
achtig af, een vierde is bang om ze wakker te
maken, maar desondanks: hersens hebben we alle-
maal. Alleen de kwaliteit verschilt. Sommujc men-
schen zijn onbeschrijfelijk knap, anderen zijn even
onbeschrijfelijk stom. nóg weer anderen zijn meer
gewoon, niet te dit en niet te dat.
Laten wc ons eens even bezighouden met die
,,gewone", menschen als U en ik, die niet in* alle
schoolklassen steeds weer bleven zitten en die even-
min op elk rapport vgor ieder vak een tien hebben
gekregen. Nemen wij dus de middelmaat, het meest-
voorkomende type. Laat ons daarvan de hersens
even van meer nabij bekijken.
Er is natuurlijk heel veel op te merken aan zulke
hersens. Het is een complete denk-machine met alles
wat daar voorts aan vastzit, maar een van de
voornaamste eigenschappen is: het vermogen van
deze hersens, om nieuwe ideeën in zich op te ne-
men. Bijvoorbeeld, wanneer ik U vertel: In het jaar
1880 beleefde de stad Melbourne een ongehoorden
bloei, het geld lag als het ware voor het opschep-
pen dan leert U daarmee een feit kennen, dat
U waarschijnlijk nog niet wist. Uw hersens hebben
er dan iets bijgeleerd en ze onthouden dat voor
korter of langer tijd. De één vergeet dit nieuw erbij
geleerde feit zijn leven lang niet meer, de ander
is het twee uur later weer vergeten; zooiets is zeer
verschillend.
Nu is echter de vraag: hoeveel bergplaats heb-
ben eigenlijk onze hersens voor deze en dergelijke
feiten? Die vraag is niet zoo gemakkelijk. Want
als Uw vrouw Catharina heet, dan onthoudt U dat
met veel minder moeite, dan wanneer ik U vertel,
dat de voornaam van de Engelschc film- en revue-
ster Miss Fields. Gracic luidt. Want U vindt het
van meer belang, den naam van Uw eigen vrouw
te onthouden en hoc die Londensche dame heet.
zal U een zorg zijn.
Ergo: Uw hersens zijn net een reusachtig flatge-
bouw, waarin kamers worden verhuurd, waarin
wetenswaardige feiten wonen. Sommige hunner
blijven er levenslang wonen (bijv. ieder mensch
onthoudt zijn eigen verjaardag wel. zoon feit blijft
levenslang onthouden), andere verhuizen als na
zeer korten tijd naar het vergeetboek (bijv. Gracie
Fields werd op 9 Jan. 1898 te Rochdale geboren.
Dit kan U weinig schelen. U vergeet het zóó weer
en de „kamer" komt weer vrij voor nieuwe feiten).
Als we het op deze manier eens nagaan, weten
we toch eigenlijk ontzettend veel. Niet alle feiten
zijn even interessant, maar het aantal kamertjes in
het huis Uwer hersenen moet toch wel heel groot
zijn 1 Dat is het dan ook inderdaad. De gemiddelde
mensch kan drie billioen verschillende dingen ge-
lijktijdig onthouden. Dat is onbegrijpelijk veel.
Wat gebeurt er nu, wanneer dat groote flatge-
bouw onzer gedachten vol is, wanneer die drie
billioen kamertjes geheel en al bezet is? V/el, om
te beginnen: dat gebeurt zoo gauw niet. Er be-
staan zelfs vrij knappe menßchen bij wie haast de
helft dezer kamertjes „leeg staat". Anderen daar-
entegen, die een bijzondere voorkeur hebben voor
feitenkennis, hebben reeds op hun 35e of 40c jaar
heel dien voorraad uitverkocht. Geen kamertje
meer vrij
Hoe gaat het met dezulken 7 Als hun flat uitver-
kocht is. kunnen ze dan niet één gedachte meer in
zich opnemen? Als men dan bijv. tegen hen zegt:
,.Victor McLaglen is een groot filmacteur" be-
grijpen ze dat dan niet omdat hun hersens uitver-
kocht zijn?
Gelukkig niet! Zulke droevige dingen gebeuren
gelukkig niet, anders zouden wij haast bang wor-
den, om elkander iets te vertellen. Maar wél ge-
schiedt iets anders.
Wanneer iemand onzer op deze ^wijze „uitver-
kocht" is en men doet hem tóchteen nieuwe mede-
deeling (zelfs al kón hij eigenlijk vei*^achten, dat
logischerwijze nu het bericht volgen radtet: „Gracie
Fields en Victor McLaglen treden sameti op in
één nieuwe film", is dit tóch een nieuwe mededee-
ling), dan drijft dit nieuwtje een änderen huurder
uit het uitverkochte flatgebouw weg. Indien U dus
bijv. tevoren hebt geweten, dat in 1600 de Slag bij
Nieuwpoort plaats vond. of dat de vroegere ver-
loofde van U later met een andere getrouwde
nicht te Medemblik woont. Stationsweg 7a dan
moet zulk een ding. dat U goed geweten hebt. zulk
een huurder, plaats maken voor het nieuwe feit,
dan volgt er dus kort en goed een verhuizing^»Ji
Uw hersens. v
Stelt U zich nu eens voor. lezer, dat U de huis-
baas bent van een flat van drie billioen huurkamers,
dan begrijpt U zelf wel, dat daar uit den aard der
zaak geregeld groote verhuizerij is. Daar raakt U
op den duur zelfs zoozeer aan gewoon, "dat het U
niet eens meer opvalt, ..Is het waar?" zoo zegt gij
tot uzelf, ,,Is die gedachte verhuisd? Geen adres
achter gelaten 7 En verleden weck woonde ze er
nog " Uw mond zegt dan: „Gunst, ik heb het
vergeten "
Indien U dus tot de stugge denkers behoort, die
het onnoemelijk groote aantal van drie billioen
bergplaatsen voor wetenswaardigheden reeds heele-
maal bezet hebt, dan veroorloven wij ons hierbij,
eens een stelletje oude gedachten bij U op te rui-
men. Alleen maar door U te vertellen, dat genoem-
de film, waarin Gracie Fields en Victor McLaglen
de hoofdrollen vervullen, getiteld is: „Daar waar
mijn Sari woon" (oorspronkelijke titel: „We're
going to be rich"), een 20th Century Fox-film, die
binnenkort hier ter stede zal worden ver-
toond
U voelt zelf wel: dat kan onmogelijk allemaal in
één denk-cel, zooveel nieuws vult minstens drie
cellen. Ergo: door deze, medcdeeling vergeet U er
óók drie. want ruimte moet er nu eenmaal gemaakt
worden, anders zou er gedrang komen in Uw her-
sens en dat zou ongezond zijn.
Echter behoeft U niet te vreezen, dat nu plotse-
ling zeer geliefde en gewichtige huurders zullen
verhuizen! Stel U voor, dat ik U mededeel, dat
ook Brian Donlevy in deze zelfde film meespeelt,
dan vult dat een nieuwe cel. Een ander feit moet
weg bestaat nu gevaar, dat U eensklaps ver-
geten, blijkt te zijn, in welke stad U woont, of dat
U niet meer weet, of U van het vrouwelijk, of van
het mannelijk geslacht bent?
Neen,- dnT^gevaar bestaat nicf. Anders zouden
de mensenen bepaald bang worden om te denken
en zouden ze nooit meer nieuwe feiten willen lee-
ren kennen. Neen, neen, de gedachten, die opdui-
ken om plaats te maken, zijn juist de onbelangrijk-
ste, echt gedachten waar U tóch geen prijs meer
op stelt.
Daar straks nam ik als voorbeeld: het adres van
een vrijer van Uw nicht, met wie het tóch al
sedert jaren af was, een knikkebeenig heer uit
Medemblik, dien U éénmaal op een receptie hebt
ontmoet en bij wien U geen belang hebt. Zijn adres
moogt U rustig vergeten. Daarbij vergeleken is het
nieuws over de charmante Gracie Fields, over
Victor McLaglen en Brian Donlevy toch stellig
duizendmaal belangrijker!
Zoodat het per saldo maar heel goed is, dat zoo
nu en dan een beetje circulatie komt in Uw herse •
nen, dat oude stoffige gedachten plaats maken voor
versehe en modernere ideeën. Ik heb zoojuist U
eenige aan de hand gedaan dat kan U enkel
tot voordeel strekken!
--BSfc^
, Albert en Else Basserman
ALBERT BASSERMAN
FILMT IN PARIJS
Terwijl de Flansche filmindustrie zich
toelegt om zooveel mogelijk jonge-
ren naar voren te brengen, en de
scenarioschrijvers zich uitputten om
draaiboeken te bedenken, waarin de
jeugd domineert, heeft de regisseur
Hugon een uitzondering gemaakt en een
van de oudste en beroemdste acteurs, met
name Albert Basserman, naar de Licht-
stad doen komen, om hem een hoofdrol
te geven in „Les héros de la Marne", een
rol van een Duitschen commandant in een
stuk, dat tijdens den wereldoorlog speelt.
,,Ik heb," zoo vertelde Basserman, toen
ik hem in een van de groote Parijsche
hotels bezocht, nog niet eerder in Frank-
rijk gefilmd. Ik moet nu gedeeltelijk
Fransch, gedeeltelijk Duitsch spreken en
het accent dat ik in mijn Fransche taal
heb, komt hier uiterst goed van pas. De
figuur, die ik moet uitbeelden is zeer
sympathiek. Het is mij al om het even, of
ik film of tooneelspeel, als ik maar een
van beide kan doen en niet gedoemd ben
stil te zitten. En mijn vrouw (Else Bas-
serman) is van dezelfde meening."
Hij spreekt dan verder nog over hur
gezamenlijke successen in „Voorloopigc
hechtenis", ,,Een zekere mijnheer Grann'
en van het laatste stuk van Hermanr
Kesner „Napoleon und Taleyrand",
waarin hij de rol van Taleyrand ver
vulde.
„Sedert 1927 woon ik in Zwitserland,
eerst in Arosa en vanaf 1931 in Figino bij
Lugano, een prachtige omgeving. De ge-
heele natuur lokt daar tot niets doen, ge-
nieten, maar ik, ik wil spelen, tot mijn
laatsten levensdag. Ik kan niet anders,
al legt mijn leeftijd vanzelfsprekend een
zekere beperking op de rollen, die ik kan
uitbeelden."
„Eigenlijk is het zóó ook niet juist,
zegt de groote acteur, die alom in de we-
reld reeds zooveel schoons geschonke
heeft. „Want, ik speel niet tot mijn laat-
sten levensdag, maar ik leef tot den da'l
waarop ik niet meer spelen kan."
J. M.
ly Malloy Alice Brady
IMalloy Charles Winninger
Juck" Bradford Tom Brown
Ine Carlyle Dorothea Kent
|ry Clark Frank Jenks
Higgins Jed Prouty
lus P. Oglethorpe ... Donald Meek
|ry Swanzey ... Henry Roquemore
versal-film. Regie: Ray McCarey.
en vroolijke comedie, waarin de
immer op voordeel bedachte vrek
bedrogen uitkomt en een paar
e, berooide cabaret-artisten met een
winstje gaan strijken. Hoe dat in
werk gaat? Dat is gauw genoeg
rgegeven.
at en Molly Malloy. eens bekende
„dway-artisten. komen met hun troep
-iet plaatsje Hamilton, om daar hun
ik eens te beproeven. Ze nemen hun
k in het vervallen Swanzey Hotel,
lir ze al dadelijk minder prettige erva-
en opdoen. Pat krijgt namelijk onaan-
aamheden met den beheerder en om
i in het vaarwater te zitten, koopt hij
zijn spaarduitjes, 4000 pond, het
e gebouw. Dat is echter niet naar
zin vari den inhaligen Higgins, den
k van de stad. Higgins had juist het
el voor zichzelf willen hebben, omdat
geruchten gaan, dat de staat het wil
ikoopen, om het als museum in te
ten. Higgins wil het nu op zijn beurt
i Pat aankoopen, doch deze weigert,
)ral als hij van den eenigen gast.
iius P. Oglethorpe, hoort, dat de an-
BPOAPWAY
tieke meubels in het gebouw zeer kost-
baar zijn. — Later verneemt hij pas, dat
Iradius niet goed bij het hoofd is, en hem
maar wat heeft wijs gemaakt. — Higgins
is echter niet gauw uit het veld geslagen
en hij bedenkt een middel om Pat Malloy
van zijn domein te verdringen. Jammer
genoeg voor den vrek slaagt zijn plan
niet. Ten slotte krijgt hij evenwel toch
een kans het zoo begeerde gebouw in
zijn bezit te krijgen. Iradius vertelt hem
namelijk, ook. dat het meubilair zooveel
waard is. Nu zal en moét hij het hotel
koopen. Hij biedt Malloy 20.000 pond.
Deze. dankbaar voor dit buitenkansje,
accepteert en Higgins is eindelijk tevre-
den. Doch dan verneemt hij. dat de ge-
ruchten omtrent de bestemming van het
gebouw op onwaarheid berusten en dat
Iradius ook hem maar wat op den mouw
heeft gespeld. Begrijpelijkerwijs is Higgins
woedend, doch heel Hamilton gnuift en
hoopt, dat hij nu voor goed van zijn
inhaligheid zal zijn genezen.

Regie: George Marshall.
Groote Ben Wheeler Victor McLaglen.
Chesty Webb Brian Donlcvy.
Linda Lee Louise Hovick.
Homer C. Bundy Raymond Walburn.
Marjorie Clark Lynn Bari.
Mevrouw Rogers Jane Darwell.
Jack Bundy Robert Kellard.
Turkey Sammy Cohen.
Opal Updyke Esther Muir.
Svcnson Eddie Holden.
Agatha Hattie McDaniel.
Prof. Halligan Paul Irving.
Pinky McCann Frank Moran.
Rechter Hutchins Andrew Tombes.
20th Century Fox-film.
Lang geleden is er een oorlog geweest, waaraan Amerika heeft deelgenomen,
maar de verschrikkingen daarvan zijn vergeten en de herinnering er aan wordt
voornamelijk levendig gehouden door de jaarlijksche réunie van oud-strijders,
die uit alle hoeken en gaten van de Vereenigde Staten naar New York komen om
elkaar weer te zien en een beetje plezier te maken. De diverse hotels van de metro-
polis verdienen er aardig wat aan, maar daar tegenover staat, dat deze oud-soldaten
wel eens heel erg te keer gaan als ze goed in de stemming komen, dat zij nog al eens
iclor McLaglen
heel wat glaswerk breken en dat de overige gaste
dikwijls zeer gerechtvaardigde klachten hebbc:
over nachtelijk rumoer en overlast.
Want niet alle oud-strijders zijn zulke nette
heertjes als de fabrikant Homer C. Bundy, die
besloten heeft dit jaar de réunie nu eens niet bij t
wonen en dit festijn over te laten aan eenige leden
van zijn personeel, die — net als hij — in é
Franschc loopgraven hebben gestaan. Er zijn ruige
jongens bij, zooals de ploegbaas Groote Ben
Wheeler, een ware boeman, die o/eral zijn groo
ten mond laat hooren. En Chesty Webb, een dei
afdeelingschefs, ziet er wel kalmer en bedaard'
it, maar is óók geen lieve jongen, als het er op
aan komt.
Deze twee belhamels zullen de delegatie aan-
roeren en vertrekken met de rest van de jongens
naar New York. Dat heeft tevens een practischen
kant. Homer C. Bundy heeft namelijk zware zor-
cen over zijn zoon, die trouwen wil met een
juffertje van het tooneel en die niet .voor rede
vatbaar blijkt. Zouden de jonyens niet tegelijker-
tijd kunnen probceren den jeugdigen Jack aan het
verstand te brengen, dat hij dien onzin uit zijn
hoofd zet?
Maar Jack vindt een geduchte bondgenoote in
Brian Donlevy
^1
mm-.
f*=#
de persoon van Linda Lee, een
revue-ster, die het voor het aar-
dige paartje opneemt en de twee
afgezanten, die Jack genezen zul-
len, treffen het daarom slecht, wijl
zij zelf smoor en doodelijk raken
van deze Linda Lee. Zij willen dus
tegelijkertijd Jack de liefde uit het
hoofd praten en elkaar verdrin-
gen bij Linda. Dat vergt groote
uitgaven, waar Homer in de verte
maar goed voor moet zijn. Op
zeker oogenblik worden die krasse
nota's den fabrikant evenwel te
machtig en reist hij zélf naar New
York, ontmoet persoonlijk Linda
Lee en wordt verliefd op haar.
Een ingewikkelde situatie, niet-
waar? En tóch worden aan het
slot alle in dit stuk betrokken
paartjes nog dolgelukkig.
f jp-
fiSl
-rif * *M
JTJdA
Groote Ben Wheeler
flirt met Opal
Updyke m
Twee. die elkander
van den aanvang ai
niet lijden mogen en
een derde, die van |
allebei klop krijgtl
v /
y:
^

n~
Katherine Hepburn en Cary Grant.
NIEUWS UIT DE STUDIO'S
Pola Negri en Ivan Petrovich vertolken de be-
langrijkste rollen in „Jugendtraum". Regisseur is
Nunzio Malasomma.
Gary Cooper speelt de hoofdrol in de Samuel
Goldwyn-film „Seventh cavalry".
William Wyler regisseert „Wuthering heights",
waarin Merle Oberon een voorname rol uitbeeldt.
Henry Hathaway zal de film „The last frontier"
in scène zetten.
Victor Schertzinger Is In de Pinewood-studio's
bij Londen bezig met de film „The Mikado". De
belangrijkste rollen zijn in handen van Jean Colin,
John Barclay, Kenny Baker, Constance Willis en
Elisabeth Paynter.
Franz Seitz ensceneert de film „Pfingstorgel".
De hoofdrollen zijn In handen van Willy Rössner,
Maria Andergast en Georg Vogelsang.
Gabriel Pascal zal een film vervaardigen naar
Shaws werk „Caesar en Cleopatra".
Katherine Hepburn zal de rol van Amelia Ear-
hart vervullen in een rolprent, die het vliegwezen
behandelt.
Jack Temple, de broer van Shirley Temple, is
thans als hulp-regisseur in de 20th Century Fox-
studio's aangesteld.
ONZE WEKELIJKSCHE
PRIJSVRAAG
Vraag vijfhonderd en twee
Door wien werd den bolvorm der aarde ont-
dekt?
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en vijf
troostprijzen beschikbaar om te vcrdeelen onder
hen, die vóór 3 October (abonné's uit ovetzee-
sche gewesten 3 November) goede oplossingen
zenden aan ons redactie-adres: Galgewater 22,
Leiden. Op enveloppe of briefkaart gelieve men
duidelijk te vermelden: Vraag 502.
DE OPLOSSING
Vraag vierhonderd acht en negentig
Kaneel, de bekende geurige specerij, wordt
gemaakt van de gedroogde binnenbast van den
kaneelboom, die in tropische streken inheemsch
is.
De hoofdprijs viel ditmaal ten deel aan den
heer H. G. J. Bremer Smit te Rotterdam; de
troostprijzen werden verworven door den heer
P. Weststrate Jr. te Den Haag, mevrouw B.
W. Hoytink te Joppe, mevrouw A. Pootjes te
Laren (N.H.), mejuffrouw C. E. M. van Es
te Rotterdam, mejuffrouw G. Hens te Waal-
wijk.
Van onze Indische abonné's verwierf me-
vrouw J. van Hulssen-Hazes te Madioen een
hoofdprijs van / 2.50, terwijl de troostprijzen
ten deel vielen aan mevrouw A. de Witte-
Vuurmans te Emmastad; Saädoe'ddin te Per-
baoengan; den heer J. Hendrison te Paramari-
bo; den heer H. Verbeek te Tjimahi.
Kay Francis vertolkt de hoofdrol in de Warner
Bros-film „Dublin by mistake". Zij beeldt hierin
de rol uit van een vliegenierster, die per ongeluk
van New York naar Dublin vliegt.
Johannes Meyer zal in de Bavaria-Studio's te
Geiselgasteig „Dreizehn Mann und eine Kanone"
reglsseeren. Het draaiboek wordt geschreven dpor
Fred Andreas en Georg Hurdalek.
Gustav Diessl en Carola Hoehn vervullen de
hoofdrollen in „Der grüne Kaiser"; Paul Mundorf
heeft de regie op zich genomen.
Dinah Grace, de echtgenoote van Willy Fritsch,
heeft een belangrijke rol in de film „Spassvogel".
De verdere medespelenden zijn Fritz Kampers,
Fita Benkhoff en Heinz Schorlemer. De regie
berust bij Dr. Fritz Peter Buch.
Will Hay heeft de hoofdrol in „Old bones of
the river", een film die door Marcel Varnel wordt
geënsceneerd. De verdere medespelenden zijn
Graham Moffatt en Moore Marriott.
Irene Dare, een vijfjarig schaatsenrljdstertje, is
door Sol Lesser voor de RJCO.-Radio te Holly-
wood geëngageerd. Zij zal naast Bobby Breen
een belangrijke rol krijgen in „Breaking the ice".
Alexander Hall regisseert de film „There's that
woman again". Voor de hoofdrollen in deze Co-
lumbia-film werden Joan Blondell en Melvyn
Douglas aangewezen.
*
J
7.* ^',
- --r**
u' s "^*iéL
•■«i** 1 «*«
■■>#*

VAN LEZER TOT LEZER
Op deze pagina kunnen onze abonné's, onder de „Ruilrubriek", gratis «en adver*
tentie plaatten» waarin zij iet« aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing
Is geheel gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voor-
werpen te koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden
gevraagd of te huur aangeboden, diensten worden aangeboden, enzoovoort, enzoo-
voort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en
„Diversen" geplaatst en berekend tegen 5 cts. per regel, minimum vijf regels.
TE KOOP
AANGEBODEN
Te koop : een Singer-
trapnaaimach., ƒ 10.—.
Frederikstr. 32-11, Am-
sterdam (W.).
Te koop : pluchen ta-
felkleed tegen elk aann.
bod. Kleur bruingr,
Langakker, Marco Polo-
str. 18-11, A'dam.
Te koop aangeb.: 2
jonge Pinchers, ƒ5.—
p. st. Te zien lederen
dag vóór 2 u. B. van
Broek, Carillonstr. 12-11
A'dam (Z.).
Te koop : pracht gram.
m. kop. hoorn en 3-verig
zw. uurwerk, speelt 2
groote platen. Raven-
str. 9-11, A'dam (C).
Te koop : 22 fonkelnwe
grarn.pl., 40 et. p. st.
Tez. voor ƒ7.—. Zend
postw. en u ontv. omg.
aan uw adr. J, Wen-
tink, Hoogravensche-
weg 57, Utrecht.
RUILRUBRIEK
Wie ruilt : mijn 2 in-
maakpotten voor 3-pits
petroleumstel en wie
ruilt mijn loden sold,
m. forten en kanonnen
voor radiotoest. (wissel-
str.). Ampèrestr. 276,
Den Haag.
Een zware bakoven met
2 pannen, een bamboe
theetafel, en een kinder-
theemeubel, te ruilen
voor iets anders. Tram-
pe. Spaarndammerstr.
IU5-I, A'dam (C).
Gratis kunt u gangbare
bonnen die u niet spaart
ruilen voor wat u wèl
spaart en tekort komt.
Bij zending postzegel
insluiten voor terugstu-
ren. Wed. S. v. Zanten,
Daniël Willinkplein 41,
A'dam.
Gevr. : een electrisch
spoortje en een prima
een-krings radiotoestel,
liefst Phil, of ander merk
in ruil voor z.g.a.n.
pitrieten salonwieg op
wielen, modern. Chas-
sistr. 50-111, A'dam (W.)
Te ruilen : een piano en
studie-orgel voor radio-
toestel. Zwanenburger-
dijk 389, Halfweg.
Wie heeft van Extra
Magazine, 3e jrg. : nos.
1, 2, 3, 4, 15, 21, 22, 23,
28, 35. Tevens gevr.
nos. van den len en 2en
jrg. (onversch. welke).
In ruil hierv. ontvangt
u nos. van de tijdschr.
de Film, Astra, Nova,
e.d. Fr. Timmermans,
Wal 78, Arcen.
Wie ruilt een 2-pers.
kettingmatras, voor een
2-pers. tent ? 's Avonds
6—7.30 uur. H. Voogel,
v. Hogendorpstraat 145-
III, Amsterdam.
Ik heb te ruilen : 3000
Haka, 750 v. Nelle,
350 Gr. Riv., 750 Liga,
100 Ira, 250 Hille, 250
D.E., 150 Bonte Wereld
bonnen tegen H.O.,
Wenrifex, Sickesz,
Kwatta, Meco, Weeg-
sch. en andere bonnen.
Postz. v. antw. insl.
M. Koning, Heilbron-
str. 48, Den Haag.
Ik heb 90 Droste b.
en 40 Otto Roelofs
koffie b. Wie ruilt mij
daarvoor Vimb. 1 tegen
I. M. Verhaaff, Piepers-
laan, Ellekom.
Wie ruilt mijn kamer-
biljart, Willem 11,4 bal-
len, 3 queue's v. motor-
bootje, ook zonder mo-
tor. M. Hendriks, Dordt-
schelaan 79-11, Rotter-
dam (Z).
Wie ruilt z.g.a.n. rol-
sch. op kogell. voor een
banjo of trek-harmoni-
caatje. W.Bekker, Rus-
land I7-hs, A'dam (C).
Gevr. alle b. v. Verk.
alb. „onze gr. rivieren"
tegen inruil, v. e. pr.
(echt leeren) boekomslag
(nieuw) m. 20 x 27
cM. Winkelpr. ong.
ƒ2.—. Mej. C. Simons,
H. de Grootstr. 116,
R'dam (C).
Ik zou graag mijn zeer
solide zw. eikenh. buffet
ruilen v. e. mooi en goed
onderh. eikenh. orgel
m. kruk. Te bezieht,
tusschen 2—5 u. Velt-
huis, Ie Atjehstr, 8I-I,
A'dam (O.).
Gevr. een goede ster-
renkijker of microscoop
of belde in ruil voor
grammof.pl., w.o. com-
pl. symphon., trio's,
opera, ouverture, enz.,
Aanvr. 's avonds na half
8, beh. Vrijd. v. d. Pek-
pl. 11-11, A'dam (N.).
Mevr. Hakkenberg,
Haagweg 20, Leiden,
heeft vele kattenbr.-pt.,
Hille-, Verk.-en Kahrel's
thee-b. en geeft van deze
3 tegen 1 Sunl.-b.
ABONNÉ'S OP DIT BLAD,
welke in onze registers zijn ingeschreven en in het
bezit zijn van een door onze administratie afgegeven
polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden:
f2000.— bij levenslange invaliditeit; f600.— bij over-
lijden; f400.— bij verlies van een handf voet of oog;
f75.— bij verlies van duim of wijsvinger; f 30.— bij
verlies van een anderen vinger, een en ander ten
gevolge van een ongeval.
Is het ongeval een gevolg van een aan een personen-
trein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin
verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan
wordt de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld
op f 3000.— en de uitkeering bij overlijden op f 1000.— .
De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de
NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen
3 x 24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank
te Schiedam daarvan kennis te geven, ook ai meent
U, dat de directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn.
Anders vervalt het recht op uitbetaling.
(^b^k^NIEUWS
Voor de kinderen:
ONZE CLUB!
Dit portretje is bij alle club-kinderen
natuurlijk welbekend. Op verzoek van
Ouwe Bartje zullen wij op deze plaats
elke week een PRIJSRAADSEL op-
geven, dat door de leden van de Club
opgelost kan worden en waarvoor wij
prijzen zullen zenden aan de leden,
die door Ouwe Bartje daarvoor
aangewezen worden.
2 —
DEZE WEEK: 10 MOOIE LEESBOEKEN!
Raadsel:
Het geheel bestaat uit 15 letters:
11-10- 5-15
13- 2
7- 9-12- 4
8- 5- 1
6- 2-11
3-14-10
zit aan een pet,
komt van de kip,
is een grafsteen,
kun je mee snijden,
heeft een geit.
is in de gevangenis.
Oplossingen in te zenden vóór 22 Sept. aan „Onze
Club", Postbus nr. 673, Amsterdam C.
Bij elke oplossing dient een etiket ingestuurd te worden van
een Sickesz' reep. (Let op, of de naam Sickesz er op staat.)
Prijswinnaars worden bekend gemaakt in een der volgende
advertenties.
DIPLOMA'S:
Leden die nog geen diploma hebben, kunnen dit alsnog
krijgen, door aan „Onze Club",Postbus 673, AmsterdamC,
in te zenden: 5 etiketten van Sickesz' reepen, met
verzoek om daarvoor een diploma te sturen.
Voor de ouders:
Een praatje over melk.
Over melk, verwerkt in chocolade-producten. Daarin kan
men de zuivere volle-melk verwerken, maar men kan ook
tapte- of zoogenaamde magere-melk gebruiken, zonder dat
het publiek dit kan proeven. Dat is een kwestie van
techniek. Het behoeft echter geen betoog, dat chocolade,
bereid met volle-melk, veel voedzamer en krachtgevender
is, dan hetzelfde artikel, bereid met de veel goedkoopere
tapte-melk. Terecht verbiedt de Wet dan ook het gebruik
van de aanduiding VOLLE-melk, wanneer er niet inder-
daad volle-melk bij de bereiding gebruikt is. Het publiek
zal goed doen het volgende te onthouden:
„Als SICKESZ op de verpakking staat,
„Zit er VOLLE-melk In de chocolaad!
•• • ■• • •••• i % •••• • '. z •
i 'T ; N
"-"•"»O VArJ WFT
_ .,.,,,.„ßiUE-UM VANl
KONIINGllsl W1UHE"LMIMA
1. CC KFlZFßSötfACHT 6IJ OB'
LL-IOSCMFSTCAAT
^rv
2. HET BFKFMPE 7 TßipPfrJ-
'5 OORLOGSSCHE-
PEN IN t>F
HAVE" si
rif
M\
fcf-
f &*
m*
fin
Eac
K*-jr
I
•0M.t
§^'^. I
frA:;B!
^ i$#' U ri.
*
n ^w.

De hoofdstad huldigt H.M. de Koningin
Het bezoek van H.M. Koningin Wilhelmina aan de hoofdstad, waarbij Zij vergezeld was van H.K.H. Prinses Juliana
en Z.K.H. Prins Bernhard, werd door de Amsterdamsche burgerij met enthousiasme aangegrepen als een welkome
aanleiding om haar trouw en aanhankelijkheid aan het Oranjehuis te betuigen. Overal waar de Koningin zich ver-
toonde, werd zij op hartelijke en geestdriftige wijze toegejuicht, en geen Vorstin heeft ooit dankbaarder hu de van
haar onderdanen in ontvangst mogen nemen.
De intocht van H.M. in de hoofdstad. — De gala-calèche onder militair eere-escorte in den stoet.
De gala-voorstelling in den Stadsschouwburg van ,,Le donne curiose", een muzikale comedie van Carlo Gol-
dine, die voor H.M. de Koningin werd opgevoerd. — De Koninklijke Familie in Haar loge. Op den voorgrond
Mininster Colijn en Mevrouw Colijn, de laatste in gesprek met Minister Patijn.

ir VI
Ai/M
Denis Moore, een bekend Engelsch beeldhouwer, woonachtig in Parijs, krijgt,
kort voor hij naar Indo-China zal vertrekken om daar voor den keizer van
Annam een beeldhouwwerk te vervaardigen, bezoek van zijn nichtje Julie, voor
wie hij altijd een heel erg zwak heeft gehad. Julie is getrouwd met een der
rijkste Engelsche peers, Lord Tamorley. Haar man is met een zending naar
Nieuw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Riviera, waar zij
kennis had gemaakt met baron De Grignon. Op zekeren dag worden de zeer
kostbare familiesmaragden, die Julie gedragen had, gestolen, terwijl tegelijkertijd
de baron spoorloos verdwijnt.
Julie' begeeft zich naar Denis om zijn hulp in te roepen. Zij heeft voor de
vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot naar Saigon is vertrokken.
Ze wil nu tegelijk met Denis naar Indo-China gaan om zelf een onderzoek naai
de smaragden in te stellen.
Na Julies vertrek krijgt de jonge beeldhouwer bezoek van een in Parijs studee-
rend en An nam iet. Mr. Nygugen, die hem de vriendschap van een in Annam
bestaande tang — een soort vereeniging, die zeer krachtig voor haar leden opkomt
en degeen doodt, die haar wetten overtreedt " komt aanbieden, mits hij Julie
belet om naar Annam te gaan. Denis weigert hierop In te gaan.
Een arm tooneelspcelstertje, Ninon, maakt in een café kennis met Nygugen.
Deze biedt haar een contract aan bij het theater te Saigon, mits zij hem een
kleinen dienst bewijst.
Zij moet dan aan boord van het schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer
zooveel mogelijk uit het gezelschap houden van de dame, die hem vergezelt.
Deze heer is Denis Moore. Ninon accepteert het aanbod en ontvangt dan
van Nygugen een juwcelen spin als amulet, die zij onder haar kleeren moet
dragen.
Aan boord kan zij direct kennis maken met Denis. Vlak voor het vertrek ont-
vangt hij een dreigbrief, waarin medegedeeld wordt, dat hij zich nu in het web
van de spin bevindt. In Port Said zal de spin naar hem komen kijken, in
Colombo zal zij hem aanraken en in Singapore voor den eersten keer van zijn
bloed proeven.
In Port Said toont een Arabische straat goochelaar Denis plotseling een metalen
spin om dan snel en spoorloos te verdwijnen.
In Colombo ziet hij tijdens het dansen de Juweelen spin tusschen Ninons kleeren.
Hij is eerst pijnlijk verbaasd, doch als zij elkaar alles vertellen, blijkt, dat het
meisje geheel te goeder trouw is. Zij wil nu niets meer yet Nygugen te maken
hebben; ze denkt, dat hij wel meer van de smaragden afweet en ze wil Denis
helpen.
In Singapore wordt Denis, zonder dat hij begrijpt hoe het gebeuren kon. in
het donker in zijn hals door een kris gewond.
In Saigon vertelt Denis Julie alles. Zij wil echter toch doorzetten. Denis heeft
ontdekt, dat De Grignon bestuursambtenaar is in Hué, waar hij voor den keizer
het beeldbouwwerk moet maken. Hij wil er den volgenden dag heen gaan.
Julie moet verder reizen naar Tonking, en daarvandaan ongemerkt ook in Hué
trachten te komen.
's Avonds wordt Denis door Ninon naar Cholon gebracht om er kennis te
maken met het bestuur van de tang. Dit zijn drie mannen, die hem nogmaals
onder bedreiging raden Lady Tamorley terug te zenden. In hetzelfde restaurant
ontmoet hij baron De Grignon. Hij brengt hem in kennis met Julie, doch hij
weet zich bewonderenswaardig te beheerschen en noodigt haar zelfs uit naar
Hué te gaan, welk voorstel ze in overleg met Denis aanneemt.
Baron De Grignon blijkt een grootc macht in Hué te bezitten. Hij stelt Denis
aan den keizer voor en brengt hem dan naar den tempel, waar hij uit een
klomp goud het bestelde beeld moet maken. De Grignon brengt Julie weer naar
haar hotel terug. Onderweg maakt hij haar zelfs een weinig het hof. en hij
vertelt haar, da» zij bij de inwijdingsfeesten van het beeld, volgens de gods-
dienstige gewoonten der Annamieten, weer uit Hué weg moet.
k heb altijd wel vermoed, dat er zich complicaties zouden
oordoen," zei Denis, toen Julie hem haar gesprek met
)e Grignon vertelde. „Ik ben er steeds van overtuigd geweest,
dat hij het nooit goed zou vinden dat je hier kwam, wanneer
hij niet een of ander middel achter de hand had om je kwijt te
raken als hem dat gewenscht leek. Ze houden mij ook danig in
het oog." Hij vertelde haar toen van den in het geel gekleeden
priester, dien hij in den tempel had aangetroffen, en dien hij al
eerder had ontmoet toen hij voor den raad van den tang w r as
verschenen. „We hebben echter één kaart in handen, die alle
andere uit het spel overtreft."
„Wat bedoel je?"
„Het schandaal, dat er in Engeland en Frankrijk zou worden
ontketend indien mij iets overkwam na al de ruchtbaarheid die
er is gegeven aan het feit, dat ik op speciaal verzoek van den
keizer hier gekomen ben."
„Dat is w f "
aar wat jou betreft, maar niet wat mij aangaat. Niemand
heeft mij gevraagd hier te komen." '
„Je hebt gelijk, maar je bent er nu eenmaal en nu is het aan
hen om te probeeren je kwijt te raken. Maar dat zullen ze niet
doen zoolang ik hier ben, want als iemand je ook maar iets in
den weg legt, weiger ik eenvoudig mijn werk af te maken."
Julie keek Denis over de tafel heen aan. „ïk heb je in een moeilijke
positie gebracht, Denis!"
„Het is jouw schuld niet, mijn waarde! Ik had mij niet met het
geval hoeven te bemoeien, als ik het niet zelf gewild had. Ik ben
echter oud genoeg, dat ik weten kon wat ik deed. En je hebt mij
vooraf alles eerlijk verteld."
Julie knikte peinzend. ... Ze dacht er aan, dat het toch verbazend
aardig en behulpzaam van hem was geweest, om zich al die moeite
voor haar te geven. ,
„Ik zag daarnet in de hal een biljet hangen," zei Denis na eenige
oogenblikken. „Er komt een tooneelgezelschap uit Saigon om een
galavoorstelling te geven in het paleis, en wie denk je, dat er bij is?
Dat kleine Fransche meisje!"
Julie keek hem glimlachend aan.
„Dat zul je wel prettig vinden!" zei ze. „Wanneer komt ze?"
A D
— 6 -
„De volgende week; de eigenaar van het hotel vertelde het mij.'
Dus hy was reeds gaan informeeren, hoe lang het nog duurde eer
Ninon kwam....!
„Ik ben blij, dat zy komt; het is een handig meisje, en ze merkt
dikwijls dingen op, die mij ontgaan. Het eenige wat ik niet begrijp,
is de houding van den tang. Want de tang weet heel goed, dat zy
met ons sympathiseert, ze heeft het hun zelf verteld."
„Met jou,-bedoel je. Ik geloof niet, dat zij my zoo erg mag."
„Zooals je wilt; laat ik dan zeggen dat zy met onze plannen sym-
pathiseert. In ieder geval begrijp ik niet, waarom de tang haar niet
beleT ons te helpen. Maar ze heeft niet eens een waarschuwing
gehad."
„Ze geven haar misschien net genoeg vrijheid om haar in de val
te kunnen lokken, denk ik."
„Dat zou afschuwelijk zyn," viel Denis byna driftig uit. Hy mocht
de onverschillige manier niet, waarop Julie die woorden had ge-
sproken. „Ik zou voor niets ter wereld willen, dat haar iets ernstigs
overkwam."
„Ik geloof, dat zij best in staat is voor zichzelf te zorgen," zei Julie
onverschillig.
„Best mogelyk, maar ik mag er haar toch niet minder graag om.
Als er meer vrouwen zoo goed op zichzelf konden passen als dat
Fransche meisje, dan zou het voor iedereen veel beter zijn."
„En zouden er minder vrouwen zijn die niet eens op hun eigen
juweelen kunnen passen," voegde Julie er aan toe.
„Kom, laten we niet twisten," zei Denis. „Dat heeft geen zin. Maar
wel verwacht ik van je, dat je aardig tegen Ninon zult zijn, en haar
niet als een soort verworpeling zult behandelen."
„Dat heb ik nooit gedaan."
„Neen, maar je hebt haar wel laten voelen, dat zy.... enfin, dat
zij anders is dan jy, en ze is juist-erg gevoelig in dat opzicht. Het
arme kind heeft eigenlyk nooit een goede opvoeding of behoorlijk
onderwys gehad."
„Je zou haar best naar een herhalingsschool kunnen sturen, voor-
dat je met haar trouwde." Julie was nog steeds een tikje jaloersch,
omdat Denis Ninon zoo prees en het zoo prettig vond, dat zy naar
Hué kwam.
Denis kreeg een kleur, maar hy zweeg. Het zou dwaas geweest zyn,
om op een dergelijk gezegde in te gaan, en nóg dwazer om er onaan-
genaamheden over te maken.
Zoodra hy zijn koffie uitgedronken had, stond hij op. „Ik wil je
goedennacht wenschen," zei hy.
„Nu al?"
„Ik ga nog niet naar bed, maar ik wil wel graag wat alleen zijn. Ik
heb heel wat om over na te denken. Vind je het goed, dat ik je alleen
Iaat? Ik heb een boek boven, dat ik je graag wil leenen."
„Neen, dank je wel. Ik heb geen zin om te lezen. Ik heb zelf ook
heel wat om over te denken, wat dat betreft "
„En het zal haar geen kwaad doen, als zy eens wat leert naden-
ken," dacht Denis, terwyl hy naar zyn kamer ging.
Een week lang werkte Denis onafgebroken aan zyn beeld; lederen
ochtend na het ontbijt begaf hij zich naar den tempel, om pas terug
te keeren wanneer het donker werd. Tegen het eind van dien tyd
had hij een levensgroot beeld van Thyn vervaardigd, en hy was er
voor zichzelf van overtuigd, dat hy nog nooit zoo'n goed stuk werk
had gemaakt. Hy had zyn oorspronkelijke inspiratie gevolgd, die hy
gekregen had toen hy in de Zaal der Audiënties den tegenwoordigen
Keizer had zien zitten.
Eindelijk was het werk geheel gereed. Denis begaf zich naar den
ingang van den tempel; onder aan de trap zag hij de motorboot
liggen, die hem kwam halen. Hij wendde zich om en wierp een blik
in de zaal. De lange schaduwen der pilaren schenen den tempel
binnen te glyden, als reusachtige vingers wijzend naar het beeld van
Thyn, die op zyn troon zat in eenzame, indrukwekkende majesteit.
Dus hier zouden nu, in de jaren die komen gingen, de volken van
Annam tezamen komen en zich op hun knieën werpen voor het beeld
dat hij had gemaakt, hun hoofden buigend tot op den grond....
Deze gedachte streelde zyn ijdelheid als kunstenaar, maar opeens
drong er ook een andere gedachte tot hem door. Door dat beeld te
maken, had hy den tang, die hem vervolgde, eigenlijk een dienst
bewezen. In zekeren zin zelfs had hy voor den tang gewerkt. Dat
dit zoo was, daaraan behoefde hy niet te twijfelen, gezien het feil,
dat de priester in het geel naar zijn werk was komen kijken, en de
inwyding van de tombe een religieuze handeling was
Hoe had hij in 's hemelsnaam daar niet eerder aan gedacht, maar
integendeel met zooye.el toewijding en ernst aan het beeld kunnen
werken....
Plotseling welde er een hevig verlangen in hem op om het beeld
aan splinters te slaan, ten einde zich op den tang te kunnen
wreken....
De voldoening, die hy als kunstenaar had gesmaakt terwyl hy aan
door ARWUP n/LLS
(jeauforiseera/e verra/inq
het beeld arbeidde, werd op dit oogenblik geheel verdrongen door
zijn wraakgevoelens, die met geweld op hem aan schenen te
dringen....
Op den grond, vlak bij hem, lag een hamer met een langen steel.
Hij ging er heen, raapte hem op en naderde er het beeld mee. Met
een paar slagen zou hy het beeld in een vormelooze massa kunnen
veranderen. Maar toen nam de kunstenaar opnieuw bezit van hem.
Hoe mooi en sereen leek het gezicht van den reeds sinds lang over-
leden Keizer! Zijn werk was dat....! Hij vergat alle andere over-
wegingen door de extase, die de aanschouwing van het beeld hem
gaf
Maar toch.... Neen, hij kon zich niet vernederen door voor zijn
vijanden te gaan werken....
Hy greep den ijzeren hamer en hief hem boven het hoofd; in de
volgende seconde zou hij hem op het beeld hebben doen neerkomen,
maar toen stond er onverwachts een gedaante voor hem die een
arm ophief.... Denis keek verbaasd op, en herkende den priester
in het gele kleed.
Hy had den man niet meer gezien sinds dien keer, dat hy den
eersten ruwen vorm uit klei geboetseerd had, maar dat hij steeds
ergens in de nabijheid was geweest, daar had Denis niet aan ge-
twijfeld. Hij had er zich echter niet veel om bekommerd, daar hij
vastbesloten was geweest toch geen enkele inmenging in zyn
werk van den priester te dulden.
„Wat wilt u?" vroeg hy kort.
De priester keek hem aan; in de vale schemering leken zyn oogen
kleine vurige ballen. Hy beduidde Denis met zyn hand den hamer
neer te leggen. Denis had het zonderlinge gevoel alsof hy werd ge-
hypnotiseerd. Hy wilde den priester eigenlijk niet gehoorzamen, maar
toch moest hij het doen. Hy liet zijn arm zakken en legde den hamer
op den grond. De priester stak zyn andere hand uit, waarin Denis
een stuk papier ontdekte. Hy nam het aan, ging er mee naar een
plek waar het nog wat lichter was, en las:
„U hebt uw werk beëindigd. U moet Hué binnen vier en twintig
uur verlaten en de Engelsche dame met u meenemen. Dit zijn de be-
velen van den tang."
Onderaan stond het teeken, dat Denis thans zoo goed kende: een
teekening van een spin in den hoek van haar web.
Hij vouwde het papier op en stak het in zyn zak. Hij had er alles
voor over gehad om den priester te kunnen vertellen wat hy van
plan was te doen, maar woorden die geen beteekenis voor deu man
konden hebben, zouden slechts verspild zyn, dus daarom keek Denis
hem alleen maar aan, en verliet toen den tempel.
Bij de motorboot gekomen, beval hy den kapitein niet naar het
hotel, maar naar het paleis te gaart. Hij wilde onmiddellijk een
audiëntie by den Keizer aanvragen, hem de waarschuwing laten
zien die hij had gekregen, hem alles vertellen van hetgeen hy van
de zijde van den tang had ondervonden, en hem vragen er een eind
aan te maken. Het was ondenkbaar, dat hij, een blanke, die als gast
op verzoek van den Keizer in een ander land vertoefde, op een der-
gelijke wijze door een aantal inwoners aldus behandeld werd. Een
bevel om Hué binnen vier en twintig uur te verlaten! Hy was inte-
gendeel van plan zoo lang in Hué te blijven als het hem zélf be-
liefde!
De motorboot legde aan by den steiger van het paleis. Denis
stuurde iemand naar den kapitein van de wacht, gaf dezen officieel
zijn kaartje en vroeg hem, het direct naar den Keizer te willen
brengen. Na een oogenblikje keerde de kapitein terug; hij gaf Denis
zyn kaartje terug. Hij betreurde het, dat de Keizer dien avond
niemand ontvangen kon; de plechtigheid der inwyding van zijn
graftombe zou binnenkort plaats vinden en de Keizer was met de
priesters bezig zich op zyn taak voor te bereiden. Voordat de plech-
tigheid voorbij was, mocht hy geen enkelen blanke ontvangen of
zien; zelfs de Administrateur-Generaal kon thans niet door den
Keizer worden ontvangen.
Er zat niets anders op dan terug te keeren naar het hotel. Denis
was echter in een allesbehalve prettige stemming terwijl hij er heen
voer.
Toen hij bijna aan den overkant was, zag hij op den anderen
oever een gedaante staan, die onafgebroken naar de boot tuurde. De
gedaante was hem bekend: het slanke figuurtje, de lenige houding.
Ze wuifde met haar hand Het kon maar één persoon zyn....
Denis stond op en wuifde terug! Dus Ninon was gekomen! Hij
vond het prettig haar weer terug te zien. Hy had iemand noodig
waar hij eens degelyk mee kon praten en waar hy op kon vertrou-
wen. En Ninon was een wérkelijke bondgenoot.
„Ik ben zoonet aangekomen," vertelde ze hem. „Ik had alleen maar
even tyd om me te verkleeden en een bad te nemen.... Ze vertelden
my, dat je altijd zoowat om dezen tyd terugkeerde en daarom ben
ik je tegemoet gegaan. — Wat een prachtige stad is Hué!"
„Laten we ergens gaan zitten; ik heb een heeleboel met je te be-
pralca."
Ze vonden een rustig plekje op de veranda. Denis liet Ninon eerst
- 7 -
MET EEN PAAR SLAGEN ZOU HU IIEÏ HEELD IN EEN VORMELOOZE MASSA
KUNNEN VERANDEREN ....
over haar eigen wedervaren vertellen. Er was niets bijzonders ge-
beurd sinds hij Saigon verlaten had. Ninon was, met een volledig
gezelschap, op speciaal verzoek van den Keizer naar Hué gekomen.
Ze bleven slechts twee dagen. Na de voorstelling, die zij den vol-
genden avond zouden geven, zouden zy weer naar Saigon terug-
keeren. Voor zoover zij het had begrepen, zou de voorstelling in het
paleis worden gegeven.
Hierna vertelde Denis haar zijn nieuws. Hy deelde haar mede,
dat het beeld gereed was, sprak haar van het bezoek van den priester
aan den tempel en het schriftelijk bevel van den tang om met Julie
Hué binnen vier en twintig uur te verlaten.
„Ik heb zoojuist geprobeerd den Keizer te spreken te krijgen, maar
hij wilde me niet ontvangen. Hij is zichzelf aan het voorbereiden
voor de plechtigheid der inwijding van zijn graftombe."
„Dat zal overmorgen plaats vinden," zei Ninon.
„Hoe weet je dat?"
„Omdat dit de reden is, die men ons opgaf waarom wy ook niet
langer in Hué konden blijven. Het blijkt dat er niemand, die niet
hun godsdienst belijdt, gedurende de heilige ceremonie in de stad
mag vertoeven."
Denis herinnerde zich dat ook De Grignon iels dergelijks had ge-
zegd: hij en Julie zouden de stad moeien verlaten, terwijl De Grig-
non zelf, hoewel hij Administrateur-Generaal was, loch die dagen in
zyn woning bleef tot alles achter den rug was.
„We kunnen nu nog niet vertrekken," zei Denis, terwyl hij voor
zich uit, over de rivier staarde.
Ze zag de vastberaden uitdrukking in zijn oogen en venjjoedde
de reden èr van.
„Die smaragden.... Kun je heelemaal niet te weten komen waar
ze zyn?" vroeg zij.
„Neen, absoluut niet! We kunnen zelfs niet eens het bewijs krijgen,
dat het De Grignon was, die ze heeft gestolen."
„En tóch ben je er zeker van, dat hy de dief is."
„Wie zou hel anders geweest kunnen zijn? Als ik hem maar aan
hel praten kon krijgen! Maar hij weet waarom wij hier zijn; in ieder
geval weet hij, waarom Lady Tamorley hier vertoeft. Hij heeft er
nog wel niets over gezegd, maar toch ben ik zeker, dat hij het weet.
Hij is haar deze heele week uit den weg gebleven, en hij had haar
gemakkelijk zoo vaak kunnen zien als hij zelf wilde, want ik heb
lederen dag in den tempel gewerkt, zoodat Lady Tamorley genoeg
tijd voor hem. had. Als hij werkelijk onschuldig aan den diefstal was,
waarom heeft hij haar dan gemeden?"
„Hij heeft ze natuurlijk gestolen. Ik ben er zeker van, en ook dat
hij ze hier ergens heeft verborgen."
„Waarom ben je daar zoo zeker van?" Denis voelde zich geïmpo-
neerd door de stelligheid waarmee Ninon sprak. „Hij zou ze best
aan iemand in bewaring hebben kunnen geven voordat hy uit Cannes
vertrok. Hy kan ze zelfs onderweg hierheen van de hand hebben
gedaan...."
„Neen. Als hy dat werkelijk had gedaan, waarom zou de tang er
zich dan tegen verzetten, dat jij en Lady Tamorley hier blijven?
Herinner je je niet, wat ze zeiden toen je voor hun raad verscheen —
dat je moest vertrekken zoodra je je beeld klaar had! En nu heb
je vandaag een tweede bevel in dien zin gekregen. Al dien tijd is
Hué de plaats geweest, die zy als het ware om zoo te zeggen angst-
vallig hebben bewaakt, en daarom ben ik er zeker van, dat de sma-
ragden hier verborgen zyn."
Denis zei niets; hij dacht na. Veronderstel, dat Ninon gelijk had,
dan zouden zy daar nog geen voordeel van hebben. Het maakte
weinig verschil, of zy er al van overtuigd konden zijn, dat de smarag-
den in Hué waren — waar het op aan kwam was te ontdekken, waar
zy precies verborgen waren. Dan, en dan alleen, zou het mogelijk
zijn De Grignon tot een bekentenis te dwingen.
(Wordt i'ervolgd)

Een boschbrand in Zuid-Afrika
In de wazige verte verscheen er een grillig
gevormde, grijze rookwolk, om er even te
blijven hangen en dan te verdwijnen. Eenige
oogenblikken later kwam er een tweede wolk,
die een paar minuten boven de toppen der
boomen scheen te zweven alvorens zich ook
weer op te lossen. Dan ineens schoten er
nieuwe rookwolken langs den horizon omhoog,
en kon men hier en daar vurige vlammen-
bundels ontdekken, die er alles op schenen te
zetten, zich met elkaar te vereenigen. De
grijze rook werd geleidelijk dikker en zwarter,
tot er één groote, donkere wolk boven den
gezichtseinder hing, die het onmogelijk
maakte de boomen nog te onderscheiden. Een
knappend en knisterend geluid vervulde bij
tijden de lucht, en af en toe schoten er vurige
schichten omhoog boven de steeds zwarter
wordende duisternis, daar ginds in de verte.
Eindelijk was het gekomen; eindelijk was de
sinds lang gevreesde boschbrand uitge-
broken ...
Wekenlang hadden de drie mannen — W. J.
Tingay, Tommy Lancaster en Jack Wilders —
het verwacht, lederen ochtend en iederen
avond hadden zij op het hooge rotsplateau bij
hun boerderij in Zuid-Afrika naar het Noorden
staan turen, waarvandaan de heete, ver-
schroeiende winden uit de kale, woestijnachtige
vlakten kwamen. Nu was hun angst bewaar-
heid; het gevaar, het afschuwelijke gevaar, dat
tot dan toe slechts gedreigd had, was nu wer-
kelijkheid geworden.
Er was echter geen spoor van opwinding of
zenuwuchtigheid aan de drie mannen te be-
kennen. Tommy Lancaster gaf zijn bevelen
kort en krachtig, en de beide anderen wisten
precies, wat er van hen verlangd werd. De
paarden moesten gevangen worden, en de
boerenwagen ingespannen. Het eerste vooral
viel niet mee. Paarden, die wekenlang op de
open vlakten hebben rondgezworven, gaan niet
Êfraag weer aan het werk. Bovendien waren ze
half gek van angst, omdat ze het naderend ge-
vaar van den boschbrand begrepen. Hun ooren
lagen plat in den nek, en ze sloegen en trapten
woest om zich heen.
„Hoe ver is het nog weg. Tommy?" vroeg
Tingay, terwijl zij alles in het werk stelden
om de dieren ingespannen te krijgen. — Tom-
my was degeen van hen, die het langst in
Afrika had gewoond, en die dus de meeste
ervaring had.
„Een mijl of zestig," antwoordde hij, over
zijn schouder naar de steeds dichter wordende
rookwolken kijkend. „Het zal nog een goed
uur duren, eer het hier is."
Tirdens de weinige seconden, die dit ge-
sprek had geduurd, was de wind gaan liargen.
Het was onheilspellend stil geworden. Zelfs de
bladeren aan de boomen bewogen niet meer.
Eindelijk hadden ze de paarden ingespannen;
het was een bijna onmogelijk karwei geweest;
hun armen deden verschrikkelijk pijn van het
rukken en trekken dat de dieren gedaan had-
den, en ze transpireerden over hun heele
lichaam.
Vóór de woning lag er een stapel goede-
ren; Mrs. Lancaster had de levensmiddelen,
kleeren en weinige sieraden, die zij graag ge-
red wilde hebben, maar buiten gedragen. De
munren laadden alles op den wagen en reden
er mee heen.
Er was slechts één mogelijkheid, dat de wa-
gen niet door het in razende vaart naderende
vuur aancetast zou worden — hetzelfde rots-
achtige plateau, waar zü ochtend en avond
hadden staan uilkijkenf Er groeide niets op —
zelfs niet het kleinste plantje; het leek dan ook
onmogelijk dat het vuur daar eenig voedsel
zou kunnen vinden.
Ze reden den wagen zoo hoog als ze konden
op het plateau, zetten de wielen door middel
van groote steenen vast en spanden toen de
paarden uit. Gillend van angst, renden deze
weg, 't struikgewas in. Binnen 'n paar tellen
waren ze verdwenen. — Hun kans om er het
leven af te brengen was even groot als die der
vier menschen, en het beste wat deze konden
doen, was hun de vrijheid te geven.
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN, NAAR WAARHEID VERTELD
Het vuur was nu duidelijk te hooren, of-
schoon het onmogelijk was om te schatten hoe
ver het nog was. Er waren geen vlammen te
zien; de dikke rook hulde alles in een grauw-
zwart, ondoordringbaar waas. Een luid gegier
en geloei kondigde evenwel de nadering van
het alles verslindende monster, dat een bosch-
brand is, aan. Hoog boven het geknetter en
gebrul hoorde men een luid kraken en knap-
pen, af en toe door 'n donderend geraas over-
stemd wanneer er een half opgebrande woud-
reus ter aarde stortte. De zon was verduisterd;
het daglicht verdreven. Een vreemde scheme-
ring heerschte over de aarde, slechts nu en
dan vaneengereten door bundels vlammen.
„Lieve hemel!" riep Jack, die boven op den
wagen stond, „kom eens kijken ..."
De beide andere mannen werkten zich ook
op den wagen. Het was een verbazingwekkend
schouwspel. Al hun vee — geiten, koeien en
schapen — was uit het omheinde land losge-
broken en rende nu, door een wilde paniek ge-
grepen, tezamen met de dieren der wildernis,
hun natuurlijke vijandschap voor het oogen-
blik totaal vergeten, in woeste vaart vóór het
in razend tempo naderende vuurmonster uit.
Dwars door een veld met tarwe renden ze, en
de halmen sloegen tegen de aarde alsof ze
door een geweldige zeis neergeveld werden ...
„Kom mee," riep Tommy. „Er is nog meer
werk te doen ..."
Met zijn drieën snelden ze naar de boerderij,
waar ze zoo vlug ze konden stapels groene
takken hakten, die gebruikt konden worden om
de vlammen uit te dooven, wanneer deze het
erf zouden naderen. Hierna konden ze weinig
meer doen dan afwachten. De zware boomen
rondom de boerderij waren reeds lang geleden
weggehakt, en in de plaats daarvan hadden ze
wat lage struiken geplant. Het vuur, dat hoofd-
zakelijk in de toppen der boomen zijn weg
vond, zou zich dus niet gemakkelijk aan de ge-
bouwen der boerderij kunnen mededeelen.
Daarentegen bestond er natuurlijk wel het ge-
vaar, dat dit zou geschieden via het lage
struikgewas. De taak der mannen zou dan ook
zijn om, als het eenmaal zoo ver was, het vuur
door middel van de groene takken — die niet
licht vlam konden vatten — uit te slaan, een
orderneming waarvan men op zijn gunstigst
kon zeggen, dat het misschien mogelijk
zou zijn ...
Vóór de boerderij, op een afstand van on-
geveer vijftig meter, bevond zich een ingedamd
meertie, een veertig meter in het vierkant,
dat als drinkplaats voor het vee diende. Door
het warme weer was het zoo goed als geheel
uitgedroogd; misschien dat er nog hoogstens
een dertig centimeter water in stond .. .
Het vuur naderde nu met razende snelheid,
en toen het biina niet meer uit te houden was
van de hitte, begaven de drie mannen zich
naar het meertje. Mrs. Lancaster was daar
reeds, en met zijn vieren stonden zij op den
rand, een laatsten blik op het vuur werpend.
De vlammen waren nu duidelijk te zien, want
ze waren misschien niet verder meer weg dan
een paar honderd meter... Plotseling schenen
ze van overal om hen heen als uit den grond
op te schieten en hals over kop wierpen de
vier menschen zich plat voorover in het wa-
ter... Het was afschuwelijk daar te liggen,
met al'een den neus boven het drabbige vocht,
en niets anders te kunnen doen dan wach-
ten ... Het leek een eeuwigheid en tóch was
het slechts de kwestie van een paar seconden
voordat het vuur hen, laaiend en loeiend, had
bereikt en bijna ook op hetzelfde moment
reeds weer verdwenen was ...
Toen Tommy het waagde op te kijken, was
al het water weg; er was niets anders meer te
zien dan een dikke laag heete asch en bran-
dende takken en bladeren, die ongevaarlijk sis-
ten en toen uitdoofden. Een dikke, walmende
rook trok over den grond, en belette hun bijna
- 8 —
adem te halen. Ze wachtten eenige oogenblil
ken en renden toen naar het huis. Het ston
er nog! Ofschoon het zinken dak, evenals d
zinken muren, gloeiend heet was en de hee!
boerderij als door een ring van vuur was in
gesloten, was het toch geheel onbeschadigd
Slechts de houten veranda, had hier en dan
vlam gevat; maar die brandjes zou men gau
meester kunnen worden.
De eenige mogelijkheid om binnen den rin
van vuur te komen die de hofstede omgaf, w<
langs het pad, dat zich voor het huis bevon
Het leek absolute zelfmoord om door de vuri
ge spitsroeden te loopen, die aan weerskante
van het smalle weggetje gretig naar voedsel
zochten — maar het diende te gebeuren al!
ze de schuren en andere gebouwen reddf
wilden!
Toen ze er eenmaal dóór waren, begon hu
moeilijkste taak. Het was verschrikkelijk heet,
veel heeter dan ze hadden kunnen vermoede
De grond voelde aan alsof er zich een gloeien
de oven onder bevond; de lucht leek de Ion
gen te verzengen.
„Gelukkig dat we die takken gekapt heb
ben," hijgde Tommy. „Het ziet er naar uit, dai
we ze allemaal noodig zullen hebben; en mis
schien nog wel meer ..."
Direct gingen ze aan het werk. Twee dagen]
en twee nachten achter elkaar, met slechts ee
geringe onderbreking om af en toe een mond
vol voedsel of drinken te nemen, dat hun dooi
Mrs. Lancaster, die eveneens een waren hel
denmoed aan den dag legde, gebracht werd,
vochten ze om de vlammen neer te slaan, diel
telkens om de gebouwen heen dreigden hooger]
op te schieten. Ze waren slechts met hun drie
en, en ze hadden alleen een stapel groene tak
ken om een vuur-veld van eenige honderden]
vierkanten meter te bestrijden, maar ze hiel
den vol.
Woorden kunnen nimmer uitdrukken, wat zij]
presteerden. Men zou het hebben moeten ziè
om het te kunnen begrijpen. Na den eersten
dag zagen zij er uit als zwarte schaduwen; hun]
lichamen waren met brandwonden overdekt
hun kleeren hingen aan flarden langs henj
neer, en doodop als ze waren naar lichaam en
geest, werkten ze nog slechts automatisch
voort. Onophoudelijk snelden zij heen en
weer; nu eens in de eene, dan weer in de
andere richting. 'Soms leek het alsof zij het
vuur er onder zouden krijgen, en dan opeens
schoten er enkele tientallen meters verder
weer hooore vlammen op, die ze alleen door dfl
gezamenlijke inspanning van al hun krachten]
na urenlangen strijd dooven konden.
Het was werkelijk verbazingwekkend, dat zü]
het volhielden. Maar ze deden het. De tij«
vorderde slechts langzaam gedurende deze
twee afschuwelijke dagen en nachten. T

We hadden met rijn drieën een compartiment
van den trein van negen uur — 's avonds
— naar Newcastle.
De man, die de andere hoekplaats van mijn
bank had ingenomen, was van middelbaren leef-
tijd, en hij kon van alles geweest zijn. Ik voor
mij geloofde echter, dat het een joviaal type was,
en dat hij wel handelsreiziger zou zijn. Mijn an-
dere medepassagier, die vlak achter mij was
binnengekomen, meende waarschijnlijk, dat .de
„handelsreiziger" er interessanter uitzag dan ik,
want hij koos in ieder geval de hoekplaats tegen-
over hèm. Het leek me een oud-mililair. Zijn haar
begon reeds te grijzen, en de kleur van zijn met
taliooze lijnen doorploegd gezicht verried, dat hij
verscheidene jaren in het Verre Oosten moest
zijn geweest.
De trein was op het punt te vertrekken — in
werkelijkheid rèèd hij al heel zachtjes - toen
het portier plotseling werd opengerukt en een
man zonder bagage zich nog op het laatste mo-
ment naar binnen werkte. Hij struikelde bijna
over de beenen van mijn beide reisgenooten,
staarde hen wat ontdaan aan, en zette zich toen
tegenover mij op de laatst overgebleven hoek-
plaats. Hij zal zoowat dertig jaar geweest zijn;
aan zijn kleeding scheen hij niet veel zorg te
besteden, evenmin trouwens als aan zijn over-
hemd en das, en het moest zeker wel een dag
of drie geleden zijn geweest, dat hij zich voor
den laatsten keer had geschoren. Ik dacht eerst,
dat het kwam omdat hij zoo hard geloopen had
om den trein te halen, dat zijn gezicht zoo paars
zag, maar hij hijgde nog steeds toen wij reeds
een minuut of tien onderweg waren, en boven-
dien viel het mij toen op, dat zijn oogen onna-
tuurlijk schitterden en dat hij af en toe over zijn
heele lichaam rilde.
Meenend, dat hij graag wat frissche lucht zou
hebben, opende ik de schuifdeur naar de gang,
maar in de volgende seconde gooide hij ze met
een harden slag dicht, waardoor hij plotseling
drie paar oogen op zich richtte. Gedurende
het eerstvolgende half uur was ik getuige van
,,zenuw-reacties", als ik nog nooit had gezien.
Ik zag hoe de zweetdroppels op zijn voorhoofd
parelden, maar toch huiverde hij telkens, alsof hij
hel koud had. Hij slaakte lange, diepe zuchten,
en greep telkens met zijn hand naar zijn keel,
alsof hij het vreeselijk benauwd kreeg. Daarbij
bleven zijn oogen zóó abnormaal schitteren, dat
ik werkelijk af en toe dacht, dat de man een
ontsnapte krankzinnige was. Een poosje later
scheen hij zich wat beter te voelen; hij sbot zijn
oogen en sliep gedurende misschien vijf minuten.
Van deze gelegenheid maakten wij andere pas-
sagiers gebruik elkaar eens aan te kijken en el-
kander als het ware stilzwijgend met de oogen
te beloven, dat wij op elkaar konden rekenen als
er soms iets mocht gebeuren.
teplheffïï Foraim.
EEN COMPLEET VERHAAL
Toen de arme kerel zijn oogen openden, zag
ik, dat de aanval, of wat het geweest was, voor-
bij was, maar hij zag er toch nog erg zwak en
ziek uit.
„Ik hoop, dat u het mij niet kwalijk neemt," zei
ik, mij wat naar hem toebuigend, „maar kan ik u
misschien ergens mee van dienst zijn? Het is
duidelijk, dat u zich niet goed voelt, en als Ik u
helpen kan, dan hebt u het slechts te zeggen."
„Neen, u kunt me niet helpen," antwoordde hij,
met een rauwe, heesche stem. „Niemand kan me
helpenl Geen mensch. . . Het is met me ge-
daan . . . Misschien vandaag, misschien morgen of
overmorgen . . . Missrhien eerder. . .
We keken hem alledrie verbouwereerd aan, en
ik wilde juist iets kalmeerends tegen hem zeggen,
toen hij vervolgde: „Ik moet echter eerst naar
Leeds. . . Mijn moeder woont daar. . . Ze is ziek,
en ze heeft naar me gevraagd. Ze is alles wat
ik op de wereld heb. . .
„Maar. . ." begon ik, doch hij schudde het
hoofd en viel me in de rede.
„Neen, neen, ik begrijp wat u zeggen wilt,
maar dat hebben er al reeds honderden tegen me
gezegd ... Het heeft geen zin. Ik zal u alles ver-
tellen, Aan weet u het ook. Luister . . . Morgen
drie jaar geleden, bevond ik mij met twee vrien-
den in de buurt van Lahore. We waren deelge-
nooten in een kleine mijnontginning, en dien dag
werd Donald Newham aangevallen door een
grooten Maleischen hond, die plotseling als uit
den grond scheen op te rijzen. John Stacker en
ik - mijn naam is Stephan Foran - schoten hem
natuurlijk te hulp, maar we waren ongewapend
en we konden niet? anders doen dan probeeren
het woedende dier te verdrijven door hem met
steenen te gooien. Hij gaf Newham een paar fik-
sche beten en kwam toen op ons afstuiven. Hij
gaf Stacker een knauw in zijn been en greep mij
toen in mijn linkerarm eer ik er in slaagde hem
neer te slaan met een grooten, puntigen steen,
dien ik in mijn rechterhand had. . . Ik zal nooit
de roode oogen van dat dier vergeten terwijl hij
aan mijn arm hing. . . Het schuim stond op zijn
bek, en hij huilde en gilde om er krankzinnig van
angst door te worden. . ."
Hij zweeg en streek met zijn hand langs zijn
oogen, alsof hij een akelig visioen wilde ver-
drijven.
„Ik doodde hem," vervolgde hij, „maar niét
voordat hij ons zelf half had gedood, en toen wij
den volgenden dag in Lahore kwamen, vernamen
wij, wat ons lot zou zijn. De bruut was een krui-
sing tusschen een Maleischen hond en een jak-
hals, en het was bekend, dat hij aan hondsdolheid
leed. Hij was van een hoogen officier, kolonel
Bennett, die ondanks het gevaar, dat het dier
voor de omgeving opleverde, geweigerd had hem
weg te doen."
Hij greep weer naar zijn keel, alsof hij het be-
nauwd kreeg, maar eer een van ons drieën ge-
legenheid had iets te zeggen, ging hij weer
verder:
„Ze vertelden ons, dat wij ook hondsdolheid
zouden krijgen, maar dat de verschijnselen zich
vertraagd zouden voordoen, omdat de hond een
kruising was met een jakhals. Ook zouden de
verschijnselen zich niet bij ons alledrie tegelijk
openbaren. Omdat Newham het eerst gebeten
was, had die het mèèste vergif in zijn bloed ge-
kregen; daarop was Stacker gevolgd met iets
minder, en dan ik, met het minste. Hierdoor zou
Newham na verloop van een jaar zoowat sterven,
dan na wèèr een jaar Stacker, en dan ik .. . Wij
lieten onze mijn in den steek. Ik ben direct naar
Engeland teruggekeerd, Newham bleef in Indië
en Stacker ging naar Afrika, waar hij familie had.
Donald Newham st^rf als een dolle jakhals het
volgende jaar in Madras en de arme Stacker is
verleden jaar in Kaapstad overleden. Vandaag of
morgen . . . wanneer zal het zijn ... is het mijn
beurt. Dan zal ik sterven als die dolle jakhals. . .
Maar ik wil niet. .. Ik wil zoo niet sterven. . ."
En met deze woorden deed de arme kerel een
sprong naar het portier van het compartiment en
zou zich uit den trein hebben geworpen, als wij
met zijn drieën hem niet hadden gegrepen en
vastgehouden. Hij deed wanhopige pogingen om
zich los te rukken, maar ziende, dat hij tegen de
overmacht niet opkon, liet hij zich door ons
weer op de bank zetten.
Het was toen, dat de man, dien ik voor een
handelsreiziger had gehouden, naar voren leunde
en met rijn hand gesticuleerend legen hem zei:
„Foran, kerel, wees flinkl Je kent me natuurlijk
niet, maar ik ben een neef van Donald Newham!
Luister! Ze hebben jullie in Lahore voor den gek
gehouden, waarschijnlijk omdat ze zich meester
wilden maken van jullie mijn. Donald Newham is
niét aan hondsdolheid gestorven; hij is bij mij
thuis in Madras aan longontsteking overleden; hij
heeft nooit het geringste spoor van hondsdolheid
vertoond! Heb dus wat dat betreft, geen vrees..."
Foran keek den spreker met groote oogen aan,
alsof hij niet gelooven kon wat de ander zei.
Maar eer hij iets zeggen of vragen kon, nam de
andere passagier het woord, de een waarvan ik
dacht, dat hij in het Verre Oosten gewoond
moest hebben.
„Neen maar," riep hij uit, „het is toch maar
een kleine wereld waar we in leven. Mijn naam
is kolonel Bennett, en die hond, waar je het over
had, was van mij. Alleen had ik hem twee dagen
voordat jullie door hem werden aangevallen,
doodgeschoten. Ik hoorde er van, toen jullie La-
hore reeds hadden verlaten. Ik heb alles gepro-
beerd om jou en je vrienden te vinden, ten einde
jullie gerust te stellen, maar ik kon jullie niet
meer vinden. Den hemel zij dank, dat ik je ein-
delijk ontmoet. De eenige, dien ik heb kunnen op-
sporen, was John Stacker, en dat was ongeveer
een jaar geleden. Hij lag toen op sterven ten ge-
volgen van een ongeluk, dat hij op jacht had ge-
kregen. Luister eens, kerel, ze hebben je leelijk
voor den gek gehouden met die zoogenaamde
hondsdolheid, en het heeft je zenuwen een
leelijken schok gegeven. . ."
We sloegen den jongeman gade, terwijl hij ir
- Leeds uit den trein stapte om naar zijn moedei
te gaan. Hij liep hoog opgericht; in waarheid eer
heel ander mensch.
„De wereld is inderdaad maar klein," merkte it
tegen mijn beide medepassagiers op, toen wij he'
station van Leeds uitreden en ik eindelijk in staa
was iets te zeggen.
„Denkt u?" vroeg de kolonel, met een eigen
aardigen klank in zijn stem.
„Natuurlijk, kolonel! Als u nagaat. . ."
„Niks kolonel," antwoordde hij. „U geloof*
toch zeker ook niet, dat mijn naam Bennett is?'
En zich tot den anderen passagier wendend, zei
hij: „Natuurlijk heet u óók geen Newham, is hel
•*2. GEVAARLIJKE BOCHT.
wel?" „
„Neen," zei de ander. „Mijn naam is Brown...
MET) MOHAMMED
AHGEP
VAN ONZEN REIZENDEN REDACTEUR
Mijn vrienden hadden mij beloofd, een „beschaafden"
Arabier, op de hoogte met moderne talen, te ver-
zoeken mij door Tanger te leiden. Toen op den af-
gesproken tijd aan de haven uit een fonkelnieuwen auto
een mijnheer stapte met een grooten „uilebril" op, die zich
voorstelde als de verwachte gids, moet ik hem, wat zijn
Arabische echtheid betreft, wel heel wantrouwend hebben
aangekeken. Hij voelde zich namelijk dadelijk verplicht, mij
zijn pas te laten zien, waarin met zwierige Arabische let-
ters en in een Fransche vertaling geschreven stond, dat hij
een echte Arabische Mohammed wasl
Hierna stapten we in zijn wagen en ging het er op los.
Mijnheer Mohammed scheen mij in de eerste plaats zijn
vaardigheid als chauffeur te willen bewijzen, die, dat moet
ik zeggen, bijna aan acrobatiek grensde, doch zware eischen
stelde aan de zenuwen van zijn armen passagier. In een
razend tempo ondernam hij een waren aanval op het
RiCi'ilj: Een Arabische straaimuzikant, die een helsch lawaai
kan produceer en. Hieronder: De slaugenbezweerder aan het
•werk, terwijl twee muzikanten een oorverdoovend lawaai
met hun trommels of tamboerijnen of soms ook met een
doedelzak maken. Meestal probeeren zij het geluid van hun
instrumenten nog te overstemmen door gezang. ..

Ch'eral op den Bazaar ontmoet men gestalten uit „Duizend en één nacht".
dichtste menschengewoel, dat men zich voor kan
stellen; met vol gas suisde hij door de nauwste
straatjes en om de gevaarlijkste hoeken, dwars
door schreeuwende kinderen en vluchtende kat-
ten. Een klein beetje respect had hij slechts voor
den zwarten verkeersagent, die in de schaduw
van een parasol juist heel gewichtig den eigenaar
van een muilezel den weg wees en Mohammed
tot zijn groote verontwaardiging deed stilstaan.
Na een paar honderd meter waren we echter
reeds aan ons eerste doel, een karavaanhotel.
Door een groote poort betraden we een ruim
erf, waaromheen gebouwen en stallen gegroe-
peerd waren. Hiertusschen speelde zich een
echt Afrikaansch hotelleven af, dat voor den
Weslerschen bezoeker zeer zeker buitengewoon
merkwaardig was. In lange rijen stonden er de
muildieren, waarvan er sommige gevoerd werden,
terwijl andere door groote forsche Nubiërs met
zulke kolossale balen beladen werden, dat de
dieren er bijna geheel onder schuil gingen. Voor
de deuren van de vensterlooze hotelkamers zaten
of lagen de bruine tot zwarte hotelgasten. De
vrouwen bereidden een maaltijd, aten of naaiden,
de kinderen huilden, brulden, stoeiden of vochten.
De mannen waren met veel temperament aan het
handelen, en wanneer hun keel van al het praten
en schreeuwen droog werd, dronken ze wat van
de koffie, die de zwarte boy hun voor enkele
koperstukken in groot glazen bracht. Er was ook
nog een portier, die aan den buitenwand van het
gebouw, waar hij zijn domein had, een voor-
historische telefoon had hangen — het eenige
voorwerp yan Westersche cultuur in dit Afrikaan-
sche hotel, al was het dan van eerbiedwaar-
digen ouderdom.
/;/ den tuin van het paleis van den Sultan van Tanger.
Op de ivekelijksche markt in Tanger. — Aan kraam-
pjes worden de typische platte broaden, groenten
en vruchten te koop aangeboden.
Een overnachting kostte hier ongeveer vijftien
cent, vertelde Mohammed me. Voer en onderdak
voor een muildier kon men tegen eenzelfden prijs
verkrijgen. Het was een schilderachtige aanblik,
dit karavaanhotel, maar. . . wegens het vele on-
gedierte hield ik me maar liefst, wanneer dat mo-
gelijk was ten minste, op sprongwijdte van alle
menschelijke en dierlijke gasten!
Was deze herberg al een verrassing, die ik
allerminst In Tanger had verwacht, een paar
schreden verder, op den Bazaar, de groote markt,
ontvouwde zich een beeld voor mij, dat aan
kleurrijkdom en Oostersche vreemdheid, niets te
wenschen overliet en mij snel — de goede wil
was aanwezig — in de sprookjeswereld der dui-
zend en één nacht verplaatste .. . Vol enthousias-
me maakte ik mijn camera schotvaardig, wat me
echter dadelijk een waarschuwing van Mohammed
bezorgde, die me verzocht, zoo onopvallend mo-
gelijk te werk te gaan, daar zijn geloofsgenooten
zich eigenlijk niet mogen laten fotografeeren. En
inderdaad, ik werd met zulke wantrouwende blik-
ken opgenomen, dat het mij in het begin onmo-
gelijk was, de zoozeer gewenschte snapshots te
nemen. Spoedig echter had ik het te pakken om
even onschuldig als listig door het menschen-
gewriemel te flaneeren en op het geschikte
oogenblik te „vuren".
Het midden van de markt was ingenomen door
primitieve kraampjes, waarin de typische inheem-
sche platte brooden, groenten en fruit, en bergen
prachtige water- en suikermeloenen te koop wer-
den aangeboden. Langs de open winkels, die zich
rondom het plein bevonden, zag men gesluierde
vrouwen, diè stoffen en opschik kochten, of de
duizend en één kleinigheden, die ook In eer
Arabische huishouding noodig zijn. Van deze
stoffen en andere artikelen moest men echter
vaak vaststellen, dat ze uit Europa of uit. . . Japar
afkomstig waren. En eenige moderne, architecto
nisch zeer mooie zaken, gebouwd tusschen twee
oude Moorsche stadspoorten, kwamen mij voor
als het symbool van de overwinning der Wester
sehe cultuur in deze vreemde Oostersche wereld
Deze bouwwerken vormden tevens den toeganc
tot een zakenwijk, die met zijn Europeesche bank
filialen en kantoren, café's en winkels, met daar
naast oude, smalle, Oostersche steegjes, vol in
teressante tegenstellingen was. Terwijl in de
hoofdstraten, de Europeanen — waaronder velf
toeristen - het stadsbeeld beheerschen, ziel mer
in ieder klein zijstraatje weer het onvervalschlf
Oostersche leven, zooals het in alle inboorlingen
wijken der Noordafrikaansche steden te vinden is
Daar praten en lachen de mannen in fez en tul
band, als de heerschers der Oostersche wereM
de straat geheel in beslag nemend, terwijl zo
ondertusschen heftig aan het handelen en mar-
chandeeren zijn. In groepen hurken zij voor de
winkels, zitten of liggen voor de Arabische café's
en slurpen uit groote glazen hun ongeloofelijk
sterke mokka. Deze koffie is zoo sterk, dat zelfs
een krachtige blanke haar op den duur onmogelijk
zou kunnen verdragen. Voor iedere onderhande
medaansche %>rouiven, die nog steeds ge-
gaan en alleen op straat mogen om inkoopen
Het bezoeken van café's is hun ten strengste
verboden. Dat is mannenwerk!
ling en iedere bespreking heeft men uren, ja
zelfs dagen noodig. Het lijkt wel of het handelen,
behalve om geld te verdienen, bovendien nog
als sport wordt beoefend, waaraan iedere Arabier
met enthousiasme meedoet, zonder op den tijd
te letten, dien hij daarvoor noodig heeft.
Daar Ik In gezelschap van mijn Arabischen gids
was, bleef ik gespaard voor de vele schreeuwen-
de Mooren, die lederen vreemdeling belagen en
hem in een merkwaardig koeterwaalsch vele
twijfelachtige genietingen aanprijzen! Vaak zijn
het jongens van nauwelijks acht jaar, die met
deze taak belast zijn. Hoe verdorven deze kin-
deren zijn, hoeft men zich niet af te vragenl
Van het leven der Oostersche vrouwen — die
nog steeds gesluierd gaan - ziet de vreemdeling
weinig. In tegenstelling tol de levendig gebaren-
de mannen gaan zij rustiger door de stralen,
steeds op hun hoede voor nieuwsgierige blikken
of fototoestellen. Onopgemerkt trachten ze voor-
bij te schuiven, van top tol teen als spoken in
wit linnen gehuld. Alleen wanneer zij met vrien-
dinnen samen zijn in haar eigen huis, hoort men
een vroolijk gebabbel, dat niet veel verschilt van
het geluid, dat dergelijke samenkomsten in an-
dere deelen der wereld maken.
De Mohammedaansche vrouw mag nog steeds
alleen aan haar eigen man haar gelaat toonen;
zoo wil hel de profeet. Voor anderen zijn alleen
door een klein spleetje de amandelvormige don-
kere oogen te zien. De wenkbrauwen zijn ver-
bonden door kleine geschminkte streepjes over
den neuswortel, wat als bijzonder mooi geldt.
Alle nlel-Mohammedaansche vrouwen — de on-
geloovigen! — gaan ongesluierd en men kan in
edere Noordafrikaansche stad alle soorten huid-
Haur zien, van heel licht bruin tot het diepste
zwart.
Mijnheer Mohammed moest mij met geweld
o;maken uit de beschouwing van dit bonte leven
'sr oude stad, die mij op lederen hoek iels
nieuws had Ie bieden. Nu eens was het de in-
9tng van een moskee, waarvoor de geloovigen
non voetbedekking afleggen, dan eens een bron,
w laraan de vrouwen water haalden, of het ge-
z^ng, dat uil een koranschool weerklonk, dat mij
in verrukking bracht. Maar we moesten ook nog
"ir de Kasbah, de oude citadel, en het paleis
v

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND
7 SEPTEMBER
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL
-■^ T
■
E P
^
| | K A é 0 P
B A |#W | E V A ■°
0 L 1 ^a 'Mt L A 'J-j
6 ■ °
■
A P p E Pfl A D
g C P 1 1 A 0 M m- ■
s f P l E K A A P 0 e
G e T t K 0 M 0 A T
0 1 ■ A Q 1.
; E B
0 E M 6 E E 1 -■- H
0 M 0 "Bi A L T A ~moM*
6 o Mi i U M .■;
■ D A e K M A P |y| o é €
OPLOSSING ROULETTERAADSEL
f—*
i ü ^ 9 L
L \ll ö ►tj 0 O &
^n
F n B
E tj Q e ^ 0 ►^
A E A V A
tBj
Q i e ^ 0 ►^
Tt v H ^A
^ é.^- ^ s
«1
c A C A 0
H 0 0 1? n
A P p E u
B A T E L
L A T E P
E M M E P
£> 0 B E ß
B L A U W
0 R 6 E L
v A C H T
E V E P T
P A M C M
OPLOSSING
A-RAADSEL
6 A L
4 T A A L
% T e A L E N
0 M T V A L L E n
s e e n ft, D 1 M E
F i p M A M E H T
D 0 A A 1 e 0
K W A A L
V A L
OPLOSSING
ONZE FILMPUZZLE
INVULRAADSEL
CHARLES nOYKR
OPLOSSING
LOGOGRYPHE
wip — wit — hart
zetten — Bob
ZWART OP WIT
HEBBEN
KRUISWOORDRAADSEL
Horizontaal.
1. niet moeilijk
6. afkorting op recepten
7. muzieknoot
9. voertuig
10. pro deo (afkorting)
12. aan wal komen
t3a.boomtak
15. lengtemaat
16. knallend geluid
17. bepaald hoofdlehvoord
VERANDERRAADSEL
f h^^^^é 3)
f LEES
n
1 1
1 i i \
BOEK ,
_! im-
Het woord „lees" moet
door drie veranderingen, —
iederen keer één letter door
een andere vervangen — ver-
anderd worden in „boek 1 *.
20. deel van een schip
21. plaats in Gelderland
22. kenteekenen
RUITENRAADSEL
Om de cijfers, te beginnen bij en in
woorden invullen die betcekenen-
1. opspringend vochtdecltje 10.
2. bergplaats 11.
3. plaats in Gelderland 12.
4. zwemvogel 13.
5. vervoermiddel 14,
6. muziekinstrument 15.
7. afstammeling
8. handeling 16.
9. wezen
24. windstreek
20. namelijk
27. idem
28. en anderen (af-
korting)
29. vrij
Verticaal.
2. hemellichaam
3. wennen
4. ivoor
5. bevrachten
8. zijn beklag doen
11. steunpilaar in
den vorm van
een mannen-
figuur
13. lengtemaat
14. meisjesnaam
16. boterdeelen uit
de melk afzonde-
ren
18. en dergelijke
19. onbepaald tel-
woord
20. muzieknoot
23. vlek
25. lyrisch gedicht
de richting van de pijltje
denkvermogen
vlek
het edele
massa
pleizier
smeer, waarvan kaarsen
gemaakt worden
slim.
Vul in:
1—2 boom
2—3 veeleischcnd
3—4 treurspel
4—5 een gelijk stuk
5—1 geloof sstelling
1—6 herbergier
1—7 kan om koffie
in te zetten
2—8 van eboniet
2—9 uitstallen
3—10 terugkeeren
3—11 met de voeten
op den grond
stampen
4—12 laan met
espenboomen
4—13 boomsoort
5—14 signaal met
licht
5—15 lijnen trekken
De letter N is
telkens de laatste
letter van de woor-
den in de ster.
1 E
2
3
k
5
6
7
E
E
E
E
E
• E
ui in:
horizontaal:
naam van een filmster
erticaal:
gelijkenis
eenstemmig
beginsel
sarrend
vergruizen
' dreunen
zonder onderteek ening
! ontbijt.
Te gebruiken letters: a, a,
a ( a( a, a, b. d, d, d, d, e, e,
( e, e, e, e, e, e, §, e, e, e,
( - e. g, g, i. i. i, J, I, l, 1,
r '. m, m, n, nt n, n, n, n, n,
r n, o, o, p, r, r, r, r, r, t,
1 t, u, u, u, v, z.
Wi) stellen een hoofdpriji van
f 2.50 en tien flimfotoi beschikbaar
0r n te verdeden onder de goede
Mossers. Antwoorden in te zenden
v '>6r 28 September aan Dr. Puztc-
'
STERRAADSEL
VIERKANTRAADSEL
Vul horizontaal woorden van de volgende bctecke-
nis in:
1. het geëtaleerde
2. een schuld vereffenen
3. ontslapen
4. een leerrede uitspreken
5. benauwd
6. innerlijk besef van goed en kwaad
7. groepeering van lange en korte lettergrepen in
versregels.
ONZE FILMPUZZLE
KAMRAADSEL
laar. Galgewater 22. Leiden. Op enveloppe of briefkaart
a.u.b. duidelijk vermelden: Filmpuzzle 28 September.
Deze puzzle kan tegelijk met de andere ingezonden
worden, doch liefst op een apart velletje papier.
1 2 t " P 5 " 6 7 " f
—
- 15
—
VOOR ELKE
VE
IJZEN
DE PRIJSWINNAARS
De hoofdprijzen werden deze week gewonnen
door;
mejuffrouw R. Mester, Amsterdam;
den heer J. Possel, Meppel;
den heer M. ten Hoonte, Buiksloot;
den heer B. Keun, Amsterdam;
den heer A. Balk, Den Düngen.
De troostprijzen konden worden toegekend aan:
mevrouw A. Lems, Hoek van Holland;
mevrouw Wiersma, Amsterdam;
mevrouw A. Steensma, Zaandam;
mevrouw v. Baren, Utrecht;
mevrouw H. G. Bremer-Smit, Rotterdam;
mejuffrouw C. C. Mali, 's-Gravenhage;
mejuffrouw E. v. d. Heijden, Rotterdam;
den heer L. Hoefnagels, Deurne;
den heer A. H. Schendelaar, Den Helder;
den heer T. Homan, Zandvoort;
den heer M. J. W. Neecke, 's-Gravenhage;
den heer D. H. West, Amersfoort;
den heer J. Scheffer, Rotterdam;
den heer M. Ras, Amsterdam;
den heer D. Batenburg, Nijmegen;
den heer H. Liesting, Arnhem;
den heer C. v. Duren, Deventer;
den heer W. Helfensteijn, Haarlem;
den heer A. Riethof, 's-Gravenhage;
den heer A. Schelwald, Castricum.
De hoofdprijs van de filmpuzzle werd deze
week verworven door:
mejuffrouw B. v. d. Lucht, 's-Gravenhage.
De troostorijzen vielen ten deel aan:
mevrouw J. B. Berman, Rotterdam;
mevrouw v. Meulen, 's-Gravenhage;
mejuffrouw P. J. den Duytser, Dordrecht;
mejuffrouw A. Koerselman, Deventer;
mejuffrouw A. Jansen, Valkenswaard;
den heer W. D. Büket, Amersfoort;
den heer H. G. J. Rust, 's-Gravenhage;
den heer M. Oud, 's-Gravenhage;
den heer W. H. Vermeulen, Alkmaar;
den heer A. Faber, Utrecht.
ONZE PRIJZEN.
Voor goede oplossingen op iedere
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-
nevens vier troostprijzen beschik-
baar. In totaal dus deze week
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en
20 troostprijzen.
DE OPLOSSINGEN
op de in dit nummer voorkomende
puzzles, enzoovoort, gelieve men
vóór 28 Sept. in te zenden aan Dr.
Puzzelaar, Galgewater 22. Leiden.
Op enveloppe of briefkaart vermelde
men duidelijk:
Oplossingen Zoek en Vind 28 Sept.

Errol Flynn alt de «tout-
moedige Robin Hood. Ie
'S
;
i t
Zi\*- ;/9i
»• <
.'>■'■
■"■ -. 'k'r:
-iA - *fc'
:-#*
.
varl
Robin Hood Errol jert, wanneer hij haar van zijn levensdoel verhaalt en haar laat zien, welke afschuwe-
Jonkvrouw Marian Olivia d« H«v jke gevolgen het wreede optreden van prins Jan bij onschuldige menschen heeft te-
Sir Guy van Glsbourne Bail] Ratf weeggebracht Het kan niet anders, of Marian moet inzien, hoe wreed Koning Richards
Prim Jan Claud»
Will Scarlet Palrie Kn roeder en zijn vrienden zijn. Evenmin is hel te vermijden, dat zij genegenheid opvat
Broeder Tuck Eugene Pi oor den stoutmoedigen en ridderlijken verdediger der onderdrukten, die haar op de
Kleine Jan Alan mandaden van haar omgeving wljsl.
Sherifl van Notlinsham Melville C
Koning Richard Leeuwenhart Ii Prins Jan en Sir Guy zetten er Inmiddels alles op Robin Hood te vangen. Zij ge-
Kamenier van jonkvrouw Marian Una O'C, ruiken een list, speculeerende op Robins ijdelheid als boogschutter. Er wordt een
Much Herbert M ,urn00| gehouden binnen de muren van Nottingham en vermomd neemt Hood er
"
Regie MICHAEL CURTIZ en WILLIAM KEIGHLi
Warner Broi-iilm.
u men zoo langzamerhand de techni
moeilijkheden om een film In kleun r
te nemen, meer en meer gaat over
nen, verschijnen er ook meer gekleurde V
films op het programma. Vooral de histo
film biedt op dit terrein vele mogelijkhs
De kleedij van vroeger, vooral die der i
nen, is immers veel kleurrijker dan die
thans, zoodat het effect des te groote
Had men van „Koningin Victoria" dan
reeds een gedeelte in kleur opgenomen,
komt men met een geheel gekleurde rol|
voor den dag, die al zeer ver in de gesi
denis teruggrijpt. De handeling van dit
speelt zich namelijk af omstreeks 1190
de Engelsche koning Richard Leeuwenhart
zijn kruisvaarders naar het Heilige Land
De koning stelde zijn broeder, prins Jan, als Regent
tijdens zijn afwezigheid. Wel heel anders was hel
rakter van dezen plaatsvervanger dan dat van zijn
en broeder. Jan was wreed en gewetenloos en ot
drukte met zijn vrienden, de Normandischp edelen
J
Angelsaksische bevolking op de schandelijkste wijze
leider der onderdrukten trad op een Engelsch edel
Sir Robin Hood van Locksley, die als buiten de wel
stelde met zijn volgelingen een avontuurlijk rooversl
leidde in het groote bosch van Sherwood. Hij was
roover In eigenlijken zin, dat wil zeggen, hij roofde
ten eigen bate, maar schonk aan de arme en
schudde bevolking den overvloed der rijken.
Dan komt het bericht, dat koning Richard het H
Land heeft verlaten, doch dat hij op weg naar Eng
door Leopold van Oostenrijk Is gevangengezel en door
vorst eerst tegen een betaling van 150.000 Marken zal w
vrijgelaten. Van deze gelegenheid tracht prins Jan gebruikte
om den troon voor zichzelf te verwerven. Hij dwingt de
Angelsaksers het losgeld van 150.000 Mark als extra-belastlni
te brengen, doch heeft de bedoeling dit geld zelf te behoi
Intusschen heeft Robin Hood al zijn geestkracht er op ge*
rijke edelen en hooge geestelijken, die door hel bosch van Sherwood trekken, van
schatten te ontdoen, waarvan hij één derde gebruikt om de armen te voeden
kleeden, terwijl het overige bestemd wordt als losgeld voor koning Richard.
Zijn groolsten buit verkrijgt hij, als prins Jans vriend Sir Guy van Glsbourne, de se
jonkvrouw Marian, de pupil van koning Richard, en den Sheriff van Nottingham in
hinderlaag worden gelokt. Bij
deze gelegenheid is het, dat
Robin liefde opval voor het ^ #'
jongemeisje, wier hart hij ont- f""
-
ChOP TJ.^*'l^l ".;..;. A. l!l 0 "JT an deel. Natuurlijk wint hij, want niemand schiet beter dan Robin. Als jonkvrouw
larian hem den gouden pijl overhandigt, herkent Sir Guy hem en laat hem geangennemen.
Robin heeft aan, de uitdrukking van haar oogen bespeurd, dat de jonk-
N rouw hem bemint, en zij Is het, die hem oo het laatste oogenblik van den dood aan
u men zoo langzamerhand de techn, ^^ ^ medewerki van Mar,ans kamenier slaagt hij er In
moeilijkheden om eenJ.lm '"J" 1ar?an a le bez0eken en haar van zijn liefde te spreken, een liefde, welke volkomen
'ordt beantwoord.
Prins Jan besluit zich tol koning te laten uitroepen en jonkvrouw Marian wil een
an Robins mannen naar haar geliefde zenden om dezen van het plan van den Reent
op de hoogte te brengen, doch Sir Guy verrast haar en den boodschapper, en
erpt belden In de gevangenis.
Intusschen bereiken koning Richard en eenlgen van zijn ridders Engeland. Als
eeslelljken verkleed trekken zij door het woud van Sherwood en worden door de
iannen van Robin Hood gevangengenomen en naar diens kamp gebracht. Als de
eer van Locksley van 's prinsen plan en van Marians lot verneemt, maken hij en zijn
rienden zich op, onmiddellijk In te grijpen. Koning Richard, overtuigd van hun trouw,
taakt zich nu bekend.
Daar de koning niet over een leger beschikt, weten Robin en zijn mannen, listig
ermomd, de plannen van den verraderlijken regent op het laatste oogenblik te verdelen,
waarna Richard Leeuwenhart trouwen en ontrouwen naar verdienste beloont...
-^■«
^Ljf
,
■**&
Jvn
1
| vrouw Ii
Roblmf-1
•>
J*fc ëam*
D* j-:^p
f'-JL^f*
Het toui
«obtn neemt
n|h>m.
rmom-
*&■■■»•
Ë
iKonini Richard Leeuwen- j
■ hart ontmoet Robin Hood.
• l l
«SS«* 1 -
L ♦ I
^r^.
Immmm , ■■
ir**
:'¥*■
Sir Guy van Oisbourna
probeert Robin te dooden.
Hij delft echter ten «lotte
het onderspit.

RECEPTEN UIT HET WEEKMENU
Hoeveelheden voor 4 personen.
Broodschotel met rabarber.
Benoodigd: 300 gram oud brood zonder
korst (± 12 sneetjes); 2 dikke stelen rabar-
Ti hir wl "Ok wl

Georoe neemf
r-rpoen Freddy Garden zijn vriend George
Allen heftig met zijn arnien zwaaiend
aan den kant van den %\Vg zag staan,
hield hy direct de groote limousine in en
stopte zoo goed als vlak vóór hem.
„Freddy, kerel, dat is me een buitenkans-
je," riep George enthousiast. Hij zette zijn
kleine suitcase op de treeplank en keek met
voldoening naar den grooten, luxueuzen auto.
„Wat een bof, dat jij hier net voorbij komt
rijden met den wagen van je vader! Ik moest
hier in de buurt in een villa opmetingen
gaan doen omdat ze er van onze firma cen-
trale verwarming moeten aanleggen, maar
hoe ik ook belde, ik werd niet opengedaan.
Er blijkt geen mensch thuis te zijn, en nu
sta ik hier...."
„Ja, juist," zei George. „En nu wil je na-
tuurlyk, dat ik je zoo gauw mogelyk naar
Londen breng? Nou, dat kan. Stap maar in!
Ik moet toevallig zelf ook naar Londen' —
ik breng den wagen van vader even weg
voor de jaarlyksche groote beurt."
„Xaar Londen?" deed Freddy één en al
verbazing. „Weineen, kerel! Hoe kom je er
by! üacht je dat ik vandaag, op dezen dag
der dagen, nu Joan Barton een party geeft,
naar Londen terugga? Ik denk er niet aan!
Ik neem een middag vry." Hy werd vertrou-
welijk. „Freddy, het is beslist een bestie-
ring, dat die menschen uit zyn! Het is een
teeken, dat ik naar die partij moet gaan,
zonder dat de baas er iets van afweet, en
door den zuren appel moet heenbijten...."
„Hè? Door welken zuren appel?"
„Nu ja, dat is maar bij wyze van spreken!
Ik bedoel natuurlyk, dat ik Joan Barton ga
vragen of ze met me wil trouwen. Weken-
lang heb ik het me al voorgenomen maar
kon ik er den moed niet voor vinden, doch
nu vanavond zal het gebeuren."
„Maar verwachten ze je dan niet terug
op kantoor?" vroeg Freddy, wien het geval
nog niet heelemaal duidelyk was.
„Mijn beste kerel, gebruik je verstand nu
toch eens! Natuurlyk zouden ze me terug
verwachten, als ze wisten, dat die menschen
niet thuis waren, maar als ik eenmaal op
kantoor ben, kom ik niet meer wég. Ik hoef
by den baas niet aan te komen of ik van-
middag vrij kan krijgen voor die tuinpartij,
want ik heb den laatsten tijd al heel veel
vrij gehad. Toen ik den laatsten keer een
middag vry vroeg, zei hij, dat wanneer hy
de uren naging die ik werkte, ik zoo onge-
veer de best betaalde betrekking van heel
Londen had. Heb je ooit zooiets hatelijks ge-
hoord? — Enfin, omdat ik wel dacht dat
ik wat vroeger vrij zou zyn als ik wat voort-
maakte met dat karweitje, heb ik den voor-
zorgsmaatregel genomen mijn smoking en
zoo in deze suitcase mee te nemen, zoodat
ik niet terug naar de stad hoef te gaan om
me te verkleeden. Welnu, als ik nu achter in
je auto mag zitten en de gordijnen laat zak-
ken, dan kan ik me verkleeden terwijl we
rijden. Je kunt me aan het station in Holway
afzetten. Tegen den tijd dat we daar zyn,
heb ik me wel verkleed en ik kan dan den
trein van half vier halen. Als de trein dan
in Baywf narlkomt, kan ik direct naar Joans
huis gaä zonder tijd te verspillen. Het
scheelt me minstens een paar uur....
„Nou, dat kan," zei Freddy. „Stap maar in
en laat de gordijntjes maar zakken."
„Reuzekerel," zei George overgelukkig.
„Als ik jou ooit eens van dienst kan zijn,
dan heb je het maar te zéggen. Maar rijd
niet te hard, zoodat ik behoorlijk gelegen-
heid heb om me te verkleeden. De trein gaat
(ins om half vier, zooals ik zei."
En terwijl George de gordijntjes zorgvul-
dig naar beneden trok en zijn toilet begon
te maken, reed Freddy met een kalm gange-
tje weg
II.
Het was misschien niet bijster fortuinlijk
voor George, dat hy juist dien middag naai-
de party van Joan Barton moest, want hij
had nog maar nauwelijks de gordijntjes laten
zakken, of zijn vriend Freddy ontdekte op
het tamelyk verlaten marktplein dat hy
moest overstreken het meisje met den koffer.
De koffer was een zware koffer, en het
meisje was klein en tenger. En ze keek vrij
hulpeloos naar een bord, waarop te lezen
stond „Standplaats voor twee taxi's". Maar
Freddy zag, dat de beide taxi's, zooals der-
gelijke vehikels betaamt, natuurlijk juist er-
gens 'anders waren, en eer hij goed en wel
wist wat hy deed, kwam hy tot de ontdek-
king dat hij in de richting van het meisje
met den koffer reed en eenige seconden later
reeds vlak voor haar gestopt had.
„Goeden middag," zei hij, wat onhandig
zijn hoed afnemend. „Neem me niet kwalyk,
maar ik zie, dat u eh.... een taxi noo-
dig hebt. Het kan een heelen tijd duren eer
er een terugkomt — als ze nog terugkomen
— en u kunt met dien zwaren koffer on-
mogelyk gaan loopen. Misschien wilt u my
toestaan, dat ik u een dat ik u aanbied
in den auto mee te rijden, en...."
Een langgerekt getoeter door de spreek-
buis viel Freddy by wijze van spreken in de
rede. Het was George, die met het mond-
stuk in de eene, en zijn vest in de andere
hand, de reden van het stilstaan wilde we-
ten. Freddy schonk er evenwel geen aan-
dacht aan. Hij keek hoopvol naar het meisje.
„Dank u wel, het is erg vriendelijk van
u," zei ze, na even geaarzeld te hebben. „Myn
koffer is inderdaad erg zwaar, en ik moet
vóór half vier in Renting zijn en er gaat
geen bus vóór over een uur. Ik hoop, dat
het geen omweg voor u beteekent."
„Een omweg? Absoluut niet," verzekerde
Freddy haar.
Hij had er echter in werkelijkheid geen idee
van, wäär Renting ongeveer lag, maar zoo'n
kleinigheid deed niet in het minst zijn ver-
langen bekoelen om haar er heen te bren-
gen. Na een blik op haar blonde krullen en
twee blikken op haar kleine, vastberaden
kin geworpen te hebben en zélf twee blik-
ken uit haar diep-bruine oogen te hebben
geïncasseerd, kon Freddy onmogelijk den
impuls betreuren, die er hem toe gebracht
had haar aan te bieden met hem mee te
rijden.
Het meisje nam haar koffer op en legde
haar hand op den kruk van het portier. De
glimlach verdween als bij tooverslag van
Freddy's gezicht.
„Eh.... pardon "zei hij haastig.
„Ik kan beter achterin zitten," zei het
meisje, „dan heeft u geen last van me met
het sturen."
„Eh pardon," zei Freddy weer, reso-
luut zijn hand op den kruk leggend ten einde
haar te beletten het portier te openen.
„Ja, mijn koffer, ziet u," zei het meisje.
„Die zal zooveel plaats innemen wanneer ik
naast u kom zitten."
„O, heelemaal niet," zei Freddy snel. „Er
is genoeg ruimte voorin — u zult het zien.
Laat mij mijn gang maar gaan."
Freddy's angst kwam nog uit iets anders
óók voort, behalve uit de onzekerheid waar-
in hij verkeerde over de vraag hoever zijn
vriend reeds met zijn verkleedpartij gevor-
derd was; hij voelde dat nu hem de glo-
rieuze gelegenheid geboden werd om het
20
meisje naar Renting te ryden, het meer dan
dubbel jammer geweest zou zijn als zij ach-
ter- en hy vóórin gezeten zou hebben. Daar-
om maakte hij het haar zoo geriefelyk moge-
lyk naast zich.
Ze reden met een matig gangetje door de
hoofdstraat van het dorp.
„Eh ik ben niet zoo èrg bekend met de
wegen hier," zei Freddy na een poosje. „Ren-
ting, laat eens zien.... dat is "
„Recht door tot den tweeden weg links,
dan dezen volgen tot aan de kruising, en dan
altijd maar rechtdoor, dan komt u er van-
zelf. Het is een minuut of twintig...."
„Twintig minuten?!" riep Freddy, ietwat
verschrikt. „H'm. O ja, natuurlyk...."
Freddy, die zich op dat oogenblik zijn ande-
ren passagier herinnerde — die juist alle
mogelijke moeite deed zijn das te strikken
in een heen en weer zwaaiend miniatuur
spiegeltje — wierp een snellen blik op het
klokje van het dashbord. Het wees vyf mi-
nuten over drieën.
„Twintig minuten, zei u? O, dat is niet
ver...."
Per slot van rekening, dacht hy, kon
George het hem niet kwalijk nemen dat hij
zyn kans waarnam om dit aardige meisje
naar Renting te brengen. Als George een
trein later ging, zou het ook nog zoo erg niet
zyn.... Resoluut reed hy verder Op
hetzelfde moment was George zijn das baas
geworden en greep hij naar zijn vest.
Het was precies tien minuten vóór half
vier toen zij het dorpje Renting binnenreden,
en in dien tyd was Freddy tot de ontdek-
king gekomen, dat het aardige meisje naast
hem Willy Franklin heette, en dat het voor
zyn gemoedsrust beslist noodzakelijk was
dat hij de kennismaking met haar zou voort-
zetten. De vraag was alleen, hoé hij dit
moest doen.
„Wilt u alstublieft by die fontein daar
stoppen?" vroeg Miss Franklin. „Ik kan dan
gemakkelijk verder loopen."
„Eh zeker...." zei Freddy. „Wat ik
zeggen wilde...."
„Ja?" . j
„Eh.... het is mooi weer vandaag, vindt
u niet?" hakkelde hy, voelend dat er voor
dat soort dingen ervaring noodig was.
„O ja, héél mooi weer," antwoordde Miss
Franklin. „Ik dank u wel voor uw vriende-
lijkheid.... ik weet werkelyk niet, hoe laat
ik hier anders geweest zou zyn."
„Denkt u, dat het mogelijk is ik be-
doel, dat wij elkaar eh "
Willy wierp een blik op het blozende ge-
zicht van den jongeman naast zich en een
nauw merkbaar glimlachje speelde om haar
mooi gevormde lippen. Geen meisje, dat er
zóó aardig uitzag als zy, kon twintig jaar
worden zonder bekend te raken met de
symptomen, die Freddy zoo duidelijk toonde.
En daar hij het blijkbaar verbazend moeilijk
vond om haar een tweede ontmoeting voor
te stellen, en omdat het een heel aardige
jongeman was, besloot Willy hem een hand-
je te helpen.
„Hebt u er eenig idee van, hoe laat er
van hier een bus naar Holway vertrekt?"
vroeg zij onschuldig.
Freddy deed zijn mond al open om te ant-
woorden, maar hy sloot hem weer zonder
iets gezegd te hebben.
Terwijl hij op de fontein afstuurde, zag
hij een groen geschilderd bord, waarop te
lezen stond: „De volgende bus naar Holway
vertrekt om vier uur vijftien."
Freddy maakte snel een rekensommetje en
zette den auto zóó, dat het meisje het bord
niet kon zien.
„Ja, er gaat er een om eens kyken
om half vijf," zei hij toen in antwoord op
haar vraag. „Half vyf. Hy vertrekt hier bij
de fontein."
„Weet u het zeker?" vroeg Willy. „Ik
moet vanmiddag weer met den trein naar
Londen, ziet u."
„O, absoluut zeker," zei Freddy.
„Nogmaals bedankt voor uw vriendelijk-
heid," zei het meisje. „Ik hoef nu nog maar
een heel klein eindje te loopen. Dank u wel.
Goedendag."
„Goedendag," stamelde Freddy en nog
niet geheel en al bekomen van de duizelig-
makende uitwerking van den glimlach dien
zy hem had geschonken, keek hij haar ranke
figuurtje na tot het om den hoek van den
weg Verdwenen was.
III.
George knoopte zorgvuldig zijn overjas
dicht, opende het portier van den auto en
stapte naar buiten in den zonneschijn. Toen
zette hij een paar groote oogen op en keek
verbouwereerd om zich heen.
„Waar is het station?" hakkelde hij.
Hij staarde nog eens verwilderd rond en
keek toen' naar zyn vriend, die met een af-
wezigen blik achter het stuur zat.
Hy gaf hem een por in zyn zij.
„Hé," zei hy, „waar is het?"
„Wat?" vroeg Freddy, min of meer tot de
werkelijkheid terugkomend.
„O, het station!" Freddy zette een gezicht
alsof George hem nu pas voor den eersten
keer over het station sprak. „We zyn een
heel eind van het station."
Georges mond viel open.
„We zyn wat?" hijgde hy. „Wat be-
doel je — een heel eind van het staton?"
„Mijlen " zei Freddy. „Mylen ver zijn
we van het station. We zijn ongeveer vijf-
tien minuten van Holway."
„Vijftien minuten!" George keek met gla-
zige oogen op zyn horloge, dat vyf minuten
vóór halfvier wees. „Lieve hemel.... dat is
zeker een eind...." Toen begon hij iets te
begrijpen. „Je.... je hebt me...."
„Wat?"
„Je hebt me niet naar Holway gebracht!!"
„Neen...."
„Idioot!"
„Waarom?"
„Gróóte dioot! Wat voor den duivel doen
we hier in deze negory? Ik dacht dat je
my naar het station in Holway zou brengen
en...."
„Luister nu eens, kerel," zei Freddy, die
juist een beetje by begon te komen. „Luis-
ter nu eens...."
„En hoe moet ik mijn trein van half vier
nu halen?" huilde George bijna, wanhopig
met zijn armen zwaaiend. „En hoe moet dat
nu 'met de partij van Joan? Ezel! Ben je
razend geworden?"
„Luister nu eens, George! Wees nu niet
zoo onredelijk! Heb je haar gezien?"
„Haar gezien? Wiè voor den duivel bedoel
je?"
„Wel, dat meisje dat op het Marktplein
stond en dat ik heb laten meerijden? Rerel,
ik ben er van overtuigd, dat het een beschik-
king was, dat ik haar moest zien. Ze stond
daar met een zwareri koffer te wachten op
een taxi, die er natuurlijk niet was. En daar-
om bood ik haar aan, haar naar Renting te
rijden."
„O, zoo," zei George, „heb jy haar dat
aangeboden?"
JMatuurliJk! George, ouwe jongen, één
blik op haar lieve gezichtje en ik wist dat
zy het meisje was, waar ik myn heele leven
op had gewacht."
„En hoe moet het nu met Joan?" vroeg
George met diep sarcasme. „En hoe staat
het nu met je belofte, dat je my naar Hol-
way zou brengen? Neem me niet kwalyk,
dat ik je daaraan herinner, maar hoe staèt
het daar nu mee?"
„Om je de waarheid te zeggen, George,"
verklaarde Freddy eenvoudig, „in de opwin-
ding van het oogenblik heb ik jou totaal ver-
goten."
Bij deze woorden nam Georges toch
verhit gelaat een purperen kleur aan. Woor-
den ontbraken hem.
„Als je haar had gezien, George "
„Brrr!"
„Er gaan nog meer treinen naar Holway,
George! Er gaat er nog een om tien minu-
ten over half vijf."
„Idioot, dan kom ik te laat voor de party!"
Freddy was op het punt te verklaren, dat
Joans partij vergeleken met de gebeurtenis-
sen van dien middag absoluut niets betee-
kende, toen een blik op het gezicht van zyn
vriend hem daar van af deed zien.
George klom op de voorste bank.
„Laten we in ieder geval zoo gauw mo-
gelijk terugkeeren naar Holway," zei hy
somber, met nauwelijks ingehouden woede.
„Eh.... laten we nog een oogenblik
wachten," mompelde Freddy.
„Waarom?"
„We hebben hoopen tyd, om den trein van
tien over half vyf te halen! Laten we het
er eens van nemen; er is een aardig café'tje
daar.... Laten we een partijtje biljarten of
zooiets, om den tijd te verdrijven."
„Den tijd te verdrijven?", herhaalde
Gorge. „Zeg eens, wat voer je nog meer in
je schild? Voor den dag er mee! Waarom
wil je my niet direct naar Holway bren-
gen?"
„Om je de waarheid te vertellen," beken-
de Freddy, terwijl hij diep kleurde, „ik heb
dat meisje zoo half en half beloofd haar
ook weer met den auto naar Holway terug
te brengen."
„Zoo, heb je dat gedaan?" brieschte
George.
„Ralm, ouwe jongen " zei Freddy, wat
achteruitwijkend.
„Ralrn!" brulde George. „En myn trein
dan? Dacht je soms, dat je mij hier in deze
binnenlanden vast kon houden alleen om-
dat jij van den weg geraakt bent door een
meisje, dat je nooit eerder in je leven hebt
gezien? En bovendien — er gaat toch een
bus hier vandaan om kwart over vier?
Waarom kan zij daar niet mee gaan, zooals
ieder ander?"
„Ja, ik weet het van die bus. Ze vroeg
me, hoe laat er een ging. Maar zie je, ik heb
haar gezegd, dat. ..."
„Ja, wat heb je haar gezegd?" siste Geor-
ge, het ergste vreezend.
„Wel verdraaid, ik kon haar niet uit mijn
leven laten verdwijnen zonder haar terug te
hebben gezien! En daarom zei ik haar, dat
de bus om tien voor half vijf ging „ z00 '
dat ze hem zou missen.... begrijp je?"
Aan de uitdrukking op Georges gezicht
was het duidelijk, dat hij het begreep. En
terwijl hy nog wanhopig naar woorden
zocht om uiting aan zijn gevoelens te ge-
ven, sprong Freddy uit den auto en verdween
ostentatief in het café'tje aan den overkant
van den weg.
„HEB IK JE DIEN EENEN JIU-JITSU-GREEP
AL EENS LATEN ZIEN?"
IV.
Door het venster van het biljartzaaltje
sloeg Freddy het vertrek gade van de bus
van kwart over vieren en toen die goed en
wel uit het gezicht verdwenen was, achtte
hij het tijd om weer in het publiek te ver-
schijnen. Hy waarschuwde daarom George,
die nog allesbehalve in een goed humeur
was, en samen begaven zij zich naar buiten.
George sprak geen woord terwijl zij bij de
fontein stonden te wachten, maar terwijl de
minuten verstreken zonder dat het meisje
waar zyn vriend op wachtte verscheen, werd
hy van .puur leedvermaak wat spraakzamer.
„En," bromde hy, toen het dashbord-
klokje tien minuten vóór half vyf wees,
„waar blijft dat lieve meisje nou?"
„O, we hebben nog allen tyd," zei Freddy,
dapper zijn angst verbergend dat zy niet ver-
schijnen zou. „Het is nog geen half vijf."
„Wat!" viel George uit. „Je zei toch, dat
ze om tien minuten voor half vijf zou ko-
men."
„O ja, heb ik dat gezegd? Hé, dan heb ik
me vergist. Ik dacht werkelijk, dat ik half
vijf had gezegd."
George balde zijn groote handen tot vuis-
ten.

„Driedubbele idioot," viel hü uit. „Waar-
om heb je dat in 's hemelsnaam niet eerder
gezegd? Dan was ik met de bus gegaan! Hoe
lang denk je wel, dat ik van plan ben om
te wachten op een meisje dat ik nog nooit
van mijn leven heb gezien'? Je weet niet eens
of ze wel komen zal."
„Ze moét wel komen," zei Freddy. „Ze
moet den trein van tien minuten over half
vijf naar Londen hebben."
George keek zyn vriend medelijdend aan.
„Eend, heb je er nu niet eens aan gedacht,
dat wanneer je hier om half vyf vandaan
gaat, je dan nooit op tijd in Holway bent om
den trein van tien over half vyf naar Lon-
den te halen?"
Freddy's mond viel open.
. „Lieve help! Daar heb ik inderdaad geen
oogenblik aangedacht!" riep hy ontdaan uit.
„Dat is jammer — verschrikkelijk jammer.
Nu zal ze haar trein missen."
„Ja, en ik?" stamelde George. „Myn trein?
Mis ik hem dan ook niet, ezelsveulen? Heb
je daar soms ook heelemaal niet aan gedacht
door de opwinding van vanmiddag"
„Wind je nu niet zoo op, kerel," smeekte
Freddy byna. „We zullen zoo hard moeten
rijden als we kunnen, dat is alles. Ik kan dat
meisje haar trein niet laten missen. Ik had
er eerder aan moeten denken, voordat ik
haar dat sprookje van de bus vertelde...."
Georges gezicht vertrok zich krampachtig;
het leek wel alsof hij moeite had iets weg
te slikken.
„Als dat meisje wérkelijk komt," dreigde
hij, „dan zal ik haar eens zeggen wat jij voor
een vriend bent!"
„Luister nu eens...."
„Bijaa half vijf," brulde George veront-
waardigd, „en er is nog geen spoor van haar
te bekennen! Ik geloof niet, dat zij komt...
Ze heeft je voor den gek gehouden, eend-
vogel."
„O neen — daar is ze al," juichte Freddy
opeens, toen er een slank figuurtje in de
verte zichtbaar werd. „Daar.... kijk dan
eens kerel! Is ze niet geweldig? Kijk eens,
' hoe ze haar hoofd houdt...."
George snoof verachtelijk, kwam wat on-
zeker van zijn plaats ten einde het zoo hoog-
geprezen meisje te kunnen zien. Terwijl hy
dit deed, kwam er een eigenaardige uitdruk-
king op zyn gezicht. Hy schrok geweldig.
„Lieve hemel," hijgde hij ontdaan. „Is
het is het dat meisje in het bruin?"
„Natuurlijk," zei Freddy. „Kyk eens wat
een haar Hoe het onder haar hoedje
vandaan krult...."
Als bij tooverslag was George tot leven
gewekt. Met één ruk was hy van de plaats
naast het stuur af en'stond naast den auto.
„Als dat meisje me ziet, ben ik er bij, Fred-
dy! Om 's hemelswil, laat haar niet merken,
dat ik hier ben! En wat je ook doet, laat
haar niet in den auto kijken! Als zij het
doet, is alles voor me verloren. Spreek met
haar over wat je wilt, maar spreek geen
woord over mij."
En nadat hy het portier had opengerukt
aan den kant van den auto, waar Miss
Franklin, die steeds naderkwam, hem niet
kon zien, verdween hy in de duisternis van
den wagen, waarvan de gordijntjes nog
steeds gezakt waren.
Voordat Freddy tyd had gevonden zich
over dit zonderlinge gedrag te verbazen, was
Miss Franklin aan de halte van de bus ge-
VERWACHT:
METRO-GOLDWYN-MAYERs
DRIE KAMERADEN
MET ROBERT TAYLOR, MARGARET
SULLAVAR: ROBERT YOUNG EN
FRANCHOT TONE
NAAR DEN GEL!' N ROMAN VAN
1
ERICH MARIA Rk: f-1
komen en keek naar het bord, waarop nu
te lezen stond: „De eerstvolgende bus naar
Holway vertrekt om vijf uur vijftien."
De beteekenis van deze teleurstellende in-
formatie was blijkbaar nog steeds niet goed
tot haar doorgedrongen, toen Freddy naast
haar kwam staan.
„Neem me niet kwalijk. Miss Franklin,"
zei hij, „maar ik ben tot de ontdekking ge-
komen dat ik me vergist heb. De bus ging
niet om half vijf, doch om kwart over
vieren."
„Ja, dat merk ik ook," mompelde Willy
„Dat is erg jammer."
Freddy kuchte. „Ik hoop, dat u er niet
door in moeilijkheden zult komen," zei hy.
„Toen ik myn vergissing bemerkte, besloot
ik te wachten tot u terugkwam ten einde u
met den auto naar Holway te kunnen bren-
gen."
Miss Franklin bloosde alleraardigst.
„Dat is erg vriendelijk van u," mompelde
ze. „Maar ik ben bang, dat ik nu niet meer
op tijd kom voor den trein naar Londen."
„Dat weet ik. George zei.... eh.... daar
dacht ik pas later aan ik bedoel, mis-
schien halen we het nog wel, als we wat
doorrijden. De auto moet worden nagekeken
en zoo, maar hy loopt toch nog tamelijk
goed. Ik zal het in ieder geval probeeren."
„Het lykt me het eenige wat er op zit,"
erkende het meisje wat timide.
Freddy bracht haar naar den wachtenden
auto.
„Zal ik maar binnenin gaan zitten?" vroeg
ze, met haar hand reeds op den kruk van
het portier.
Freddy was met één sprong naast haar.
„Eh.... neen.... neen, dat zou ik niet
doen als ik u was." Het meisje scheen ech-
ter vastbesloten achterin te gaan zitten. „De
auto is erg stoffig, weet u. En de kussens
zijn kapot en zoo.... daarom zyn de gor-
dijntjes ook neergelaten," verklaarde Freddy
nogal handig voor iemand, die niet gewend
is om uitvluchten te verzinnen.
„O natuurlijk " zei het meisje. „En als
ik naast u kom zitten, kunnen we nog wat
samen praten ook, nietwaar?" voegde zij er
aan toe, alsof dit idee zoo pas bij haar op-
gekomen was. En ze nam naast Freddy
plaats.
Uit den auto kwam een sissend geluid, als-
of er een fietsband leeg liep. Het was Geor-
ge, die op die manier lucht gaf aan zyn. over-
kropt gemoed.
Maar zooals de fortuin het beschikte
kreeg Freddy dien middag geen kans om
records te breken gedurende den rit'naar
Holway. Twee keer werd hij namelijk on-
derweg aangehouden door een agent van de
motorpolitie, die zyn rijbewijs en andere
papieren wilde inzien. Zoo kwam het, dat het
reeds bijna kwart voor vijven was, toen zy
Holway bereikten. En desondanks bad Fred-
dy toch nog geen kans gezien — of geen
moed gehad, hetgeen juister is uitgedrukt —
om op wat vertrouwelijker voet te raken met
Miss Franklin.
„Ik denk, dat de trein al wel weg zal zyn,"
merkte zy wat spijtig op, toen zy het station
naderden.
„Ik ben er ook bang voor. Het is myn
domme schuld dat u hem gemist heeft, en
u zult nu veel te laat in Londen komen. Het
spijt me verschrikkelijk," mompelde Freddy.
„Ik hoop, dat u niet boos op me is."
„Wel, natuurlijk nietj u kon het niet hel-
pen," zei Willy onschuldig.
Freddy kreeg een kleur, en op dat oogen-
blik hield hy stil voor het station. Willy
haastte zich uit den auto en verdween in
de hall, gevolgd door Freddy, die tot zyn
leedwezen moest vaststellen, dat het uur
van afscheid-nemen nu inderdaad gekomen
was zonder dat hy nog een afspraak met het
meisje had kunnen maken. De stationsklok
wees vier uur vijftig, en het perron was
leeg
„Te laat," zuchtte Willy met een zucht.
„Ja," zuchtte Freddy met haar mee.
„Maar het geeft niet, Mr. Allen," zei Willy.
„Ik ben u toch erg dankbaar, omdat u zich
zooveel moeite voor me hebt gegeven. Ik zou
in ieder geval veel later in Renting zijn ge-
komen als u er niet geweest was, dus het
maakt niet veel uit. Ik zal een tijdschrift
koopen en dan kom ik den tyd dien ik op
den trein moet wachten best door."
„Een oogenblik," zei Freddy en naar een
stationsbeambte gaand, begon hy een ern-
stig gesprek met den man. Eenige seconden
later was hy terug, en zijn gezicht straalde.
„Wist hy, hoe Iaat de volgende trein gaat?"
vroeg Willy.
„Ja, om tien minuten voor achten," zei
Freddy. „Maar wat ik zeggen wil, de trein
van tien minuten over half vyf is nog niet
vertrokken. Hij is te laat."
Miss Franklin sprong op en liet haar hand-
schoen vallen.
„Wat wat zei u?" vroeg zy.
„De trein van tien over half vyf is te laat,
en u kunt hem nog halen," zei Freddy. „Hy
kan ieder oogenblik binnenkomen. Gelukkig
.. nu kunt u nog op tyd in Londen zyn. —
Wat wat is er?"
„N-niets," stamelde Willy, op wie deze
mededeeling een heel zonderlinge uitwerking
scheen te hebben. „Ik eh de kwes-
tie is...." Ze keek Freddy wanhopig aan,
alsof ze niet wist wat ze beginnen moest.
„Ik ik heb mijn koffer vergeten!" sta-
melde ze toen.
„Wat?"
„Ja, ik heb myn koffer vergeten! U weet
wel, die zware koffer. Ik heb hem in Ren-
ting laten staan."
Freddy staarde haar aan. Hoewel hy de
laatste wilde zyn om critiek uit te oefenen
op zóó'n aardig meisje, begreep hy toch, dat
het wel wat laat op den dag was om zich
zooiets dergelijks te herinneren. Bovendien
had die koffer hem zwaar genoeg geleken
om hem niet zoo gauw te kunnen vergeten.
Het was geen kleinigheid om niét aan te
denken. Hy staarde haar wat wazig aan.
„Ik.... kan zonder koffer werkelijk niet
vertrekken," stamelde Willy, zyn blik ont-
wijkend. „Hoe.... verschrikkelijk dom van
me."
„Maar de trein kan ieder oogenblik bin-
nenkomen," zei Freddy.
„Maar myn koffer...."
Freddy streek perplex langs zijn voor-
hoofd.
„Ja, dan kunnen we beter maar weer di-
rect naar Renting teruggaan," zei hij, „om
uw koffer te halen. Zoover is het ten slotte
niet, en ik zal u dan met den auto naar Lon-
den brengen."
De CHARME van Uw OOGOPSLAG....
.... dat is de helft van de vrouwelijke schoonheid. Waarom zoudt U riskeeren belachelijk te zijn
door het gebruiken van een cosmetisch product, dat bij de minste vochtigheid uitloopt en verkleurt ?
Bent U zeker van het middel, dat U toepast ? Is het bestand tegen tranen ? Probeert eens de nieuwe>
waterdichte ARCANCIL en U zult deze voor altijd adopteeren. Het succes is zeker, want in tegen-
stelling met alle cosmetische producten, bereid volgens de oude formule, is ARCANCIL geen
zeep. U zult zonder bevreesd te Zijn ARCANCIL in aanraking met Uw oogen kunnen brengen.
U zult niet het minste brandcrige gevoel bespeuren. U vindt overal ARCANCIL in 9 nieuwe tin-
ten en in een speciale kwaliteit ARCANCIL-SANCOLOR voor vrouwen, die alleen de natuurlijke
kromming van haar oogharen willen verhoogen en deze willen versterken zonder ze te maquilleeren.
Vraagt aan Uw leverancier de reclame-doos ä ƒ0.65. Groot model/1.90. Aparte vulling ƒ 1-30
en onthoudt vooral deze nieuwe schoonheidsformule : „VOOR UW WIMPERS ARCANCIL."
Imp. J. Schenker, 91, van Eeghenstraat (Afd. K. 9) Amsterdam. Succes gegarandeerd.
Miss Franklin liet haar handschoen ander-
maal vallen.
„Maar maar Mr. Allen " begon ze.
„O, het beteekent werkelijk niets," haast-
te Freddy zich, haar gerust te stellen. „Ik
moet tóch naar Londen met den auto, zoo-
dat het heusch niets uitmaakt. Ik zal echter
wat benzine moeten bijvullen, en als u dus
even in de wachtkamer wilt gaan tot ik naar
de garage ben gereden, dan kom ik u zoo
meteen weer halen...."
„Maar het is werkelijk niet noodig dat u
zich al die moeite geeft," zei Willy. „Ik..."
Maar Freddy was al verdwenen.
VI.
Terwijl hij uit de hall naar buiten kwam,
liep Freddy tegen een zekeren George Gar-
den op. Hij wreef zijn oogen uit en keek
alsof hy hem voor den eersten keer in zijn
leven zag.
Toen George in Renting uit den auto geko-
men was, had hij er in zyn avondcostuum
onder zyn overjas onberispelijk uitgezien. En
nu, nauwelijks twintig minuten later, was
hy weer veranderd in een jongeman in een
grys pak, waarin hij op weg was geweest
een villa te bezoeken, waar een centrale ver-
warming moest worden aangelegd.
„Is zy weg?" vroeg George aan zijn ver-
baasden vriend. „Den hemel zij dank," ver-
volgde hy, zonder op antwoord te wachten.
„Indien zy my in mijn smoking had gezien,
zou haar papa my op straat hebben gesme-
ten. Natuurlijk," vervolgde hij, zijn woede
nauwelijks beheerschend, „van alle meisjes
in Renting moest jy natuurlijk juist Miss
Franklin uitkiezen."
„Wat beteekent al die onzin?" vroeg Fred-
dy verbaasd. „Waarom verdween je als een
haas in den auto, toen je haar zag! En waar-
om heb je je onderweg weer verkleed??"
„Weet je dan niet wie het is?" vroeg
George opgewonden. „Het is de dochter van
Mr. Franklin, myn baas! Ik vertelde je toch,
dat hij me juist onderhanden had genomen
omdat ik zooveel vrij vroeg — daarom wilde
ik vanmiddag stilletjes vrij nemen zonder
het hem te vragen. Daarom heb ik me ook
in den auto verkleed! En als zyn dochter
me had gezien, dan zou er natuurlijk wat
voor me opzitten! Den hemel zij dank, dat
ze weg is."
„O, juist," zei Freddy, begrijpend.
„Het werd tijd ook, dat ze verdween," zei
George kwaad. „Het is natuurlijk net iets
voor my, pechvogel die ik ben, om haar te-
gen te komen. Maar wat ik intusschen niet
begrijpen kan, is waarom ze tegen jou be-
weerde dat ze niet wist hoe laat er een bus
uit Renting vertrok!"
„Wat bedoel je?"
„Wel, ze heeft byna haar hcele leven in
Renting gewoond. Ik durf er ik weet niet wat
om te verwedden, dat ze precies weet hoe
laat de bussen vertrekken. — Wat is er? Wat
kijk je opeens vreemd?"
„Oho! Aha!" mompelde Freddy.
De opzienbarende onthulling van George,
gecombineerd met het feit dat Miss Franklin
niet met den trein mee wilde, dien zij eersl
zoo beslist had moeten halen, begon een
bepaald licht te werpen op een probleem,
dat Freddy eerst niet begrepen had.
„Ze woont in Renting, zei je?" vroeg hij
zijn vriend.
„Ja, natuurlijk! Minstens al een jaar of
tien. — Maar heb je haar op den trein van
tien over half vijf gezet? — Enfin, dat kan
me ook eigenlijk niet schelen. Wat mij inte-
resseert is, hoe laat de volgende trein gaat?"
„Eh.... ze is nog niet vertrokken," zei
Freddy, als uit een droom ontwakend.
„W-a-t?"
„Ze zit in de wachtkamer."
En alsof ze zyn woorden bevestigen wil-
de, trad Miss Franklin op dat oogenblik naar
buiten en keek schuldbewust om zich heen.
Ze schrok heel duidelijk toen ze George zag.
„Eh hoe maakt u het, Miss Franklin?"
stamelde deze, den hemel dankend, dat hij
zijn oude gryze pak weer aan had. „Ik....
ik moest hier zijn voor de zaak, en wilde
juist naar Londen terugkeeren. Weet u soms
hoe laat de eerstvolgende trein gaat?"
„O, die staat juist voor," zei Willy. „Als
u hard loopt, kunt u hem nog halen."
„Verdraaid!" hygde George.
Zonder meer een woord rende hij het
station binnen, terwijl Freddy hem glimla-
chend nastaarde. Het was juist tot dezen
doorgedrongen, dat hy in hetgeen George
hem had verteld, een prachtig aanknoopings-
punt had om nader met Willy kennis te
maken.
„Hoe opmerkelijk, Miss Franklin," begon
hij, dat u reeds zoo lang in Renting woont
en nóg niet weet, hoe laat de bussen ver
trekken."
„Wel.... ik.... ik.... En hoe opmerke-
lijk, dat u op het bord gekeken hebt en u
tóch vergistte in den tyd, toen u me vertelde
hoe laat er een bus ging," weerde Willy den
aanval af.
„En hoe vreemd," vervolgde Freddy, in
het geheel niet uit het veld geslagen, „dat
u zooiets als dien grooten koffer vergeten
kon!"
„Eh.... ik ben zoo juist tot de conclusie
gekomen, dat het eigenlijk niet noodig is, dat
ik vanavond nog naar Londen ga," zei Wil-
ly, probeerend niet te lachen.
„Ik geloof niet, dat u ooit van plan bent
geweest naar Londen te gaan!"
„Mr. Allen!"
Óp dit oogenblik werden zij gestoord door
de weder-verschyning van George, die zied-
de van verontwaardiging.
„Weg," hijgde hy. „Waarom heb je me niet
gezegd dat de trein op het punt van ver-
trekken was, idioot!"
Freddy gaf geen antwoord. Hij nam Willy
by den arm en leidde haar naar den wach-
tenden auto, terwijl hij haar voorin naast
zich deed plaatsnemen. Den woedenden
George beduidde hy met zijn hoofd, dat hij
achterin moest gaan zitten.
„Het is jouw schuld," bromde deze on-
fortuinlijke jongeman, „het is jouw schuld,
dat ik nu hier zit, en je zult me in ieder
geval naar Bayway moeten brengen, terwijl
je naar Londen gaat. De kust is nu veilig
— het is nä kantoortijd en ik kan nu naar
Joans party gaan zonder dat iemand er iets
van kan zeggen! Ik zal echter nu geen kans
meer hebben om haar te vragen.... ik ben
veel te laat.... uren te laat. Brrr!"
„Stap in," zei Freddy.
VII.
„En Willy," zei Freddy, tien minuten later
terwijl zij langs den weg voortsnelden,
„waarom heb je my gevraagd hoe laat er
een bus ging, terwijl je het zélf wel wist?"
Willy bloosde.
„Domme jongen," zei ze toen, „je wilde
me zoo graag nog eens terugzien, en je wist
niet hoe je dat aan moest leggen, daarom
wilde ik je wat helpen. — En waarom,"
vervolgde zij toen, „wilde je een meisje dat
je totaal vreemd was, bedriegen door haar
te vertellen dat de bus later ging dan er op
het bord stond? Waarom wilde je, dat ik de
bus en myn trein zou missen?"
„Ik.... ik wilde niet dat je den trein zou
missen. Ik dacht er pas aan toen George het
zei.... eh.... toen je weg was. Maar je
scheen het niet erg te vinden, is het wel?
Ik geloof zelfs niet," vervolgde hij overtuigd,
„dat je aanvankelijk terug wilde komen, is
het wel? Je kwam alleen maar terug, omdat
je me niet teleur wilde stellen, is het niet
zoo?"
„Wel, het zou niet aardig van me geweest
zijn," mompelde Willy, „als ik niet gekomen
was na alles wat je voor me had gedaan."
„Willy.... lieveling...."
„O, Freddy, pas toch op," zei Willy. „We
reden bijna tegen die hop. ann..."
VIII.
Eenigen tijd later had George zich verkleed
— voor den derden.keer dien middag — en
keek hy onderzoekend door het even opge-
trokken gordijntje vóór zich. Toen verbrak
hij de stilte die er op de voorste bank
Op 83-jarigen leeftijd vrij
van rheumatische pijn
Na jaren vreeselijke pijnen te hebben
geledeA
Deze oude dame kreeg in 1931 rheumatiok
en langzamerhand breidde dit zich over haar
wheele lichaam uit. Toen begon zy Rru-
'icn Salts te nemen en nu zendt zy ons
■n eigenhandig geschreven brief: „Sinds '
; lijd ik aan rheumatische pynen. Eerst
im het in mijn beide armen en het werd
.xds erger, tot het in de toppen van mijn
vingers gekomen was. Toen kwam het in mijn
enkels en knieën en dat maakte my langen
tyd hulpeloos. Een vriendin raadde my aan
Rruschen te gaan gebruiken en ik vind dat
het my meer goed doet dan eenig ander mid-
del. Ik schrijf dit zelf, hoewel ik bijna 84
jaar ben." Mevr. H.
De pijnen en stijfheid door rheumatiek wor-
den byna altijd veroorzaakt door een over-
maat van urinezuur in het lichaam. Rru-
schen Salts spoort Uw organen aan tot regel-
matige, krachtige, werking en helpt ze, het
urinezuur en andere schadelijke afvalstoffen
volkomen te verwijderen. Kruschen Salts is
uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en
erkende drogisten.
heerschte door een luid getoeter in de
spreekbuis.
„Zeg eens," viel hij uit, „weet je wel ze-
ker, dat dit de weg naar Londen is?"
„Wat bedoel je?" vroeg Freddy.
„Weet je soms niet, waar we zijn?"
brieschte George.
„Eh.... neen.... Ik heb er geen flauw
vermoeden van...." antwoordde Freddy
gelukkig....
\
DE CHARME
UWER HANDEiS
\ crlioof; de cliarme Uwer luiiulcn door
/orjivuldifr frcmanicuimic nujjels. Ken
reji'd malice imjjclbcliiindeliiij; met
Cnlcx 2x per weck freeft vorhlulTciiil
»ocde resulfuten. ZOIJ: er dus voor de
iicnoodi^dc ('utex-preparaten hij de
hand te hehhen.
Oily Polish Renuiser.
()il> Cuticle Remover,
Nieuwe, dikvlocibare. laiijrer houdende
Nagellak in de iiiodcrnc nieuwe timen.
CIJTC\
X A U K L L A K

GOOCHELKUNSTJES
Al zyn jullie nog niet groot, toch kun je
daarom wel een paar kunstjes vertoo-
nen, waarmee je zelfs bij groote
menschen succes zult hebben.
In de eerste plaats de truc met de knoo-
pen. Je neemt negen knoopen of andere
voorwerpjes en vraagt aan iemand uit het
gezelschap, of hy ze in tien rijen van ieder
drie knoopjes neer wil leggen. Na eenigen
lijd vergeefs geprobeerd te hebben, zal hij
het wel opgeven.
%:- .^ .....ß
^-^^"X
^::: ^ ::%
Dan moet jij hem eens laten zien, hoe hi]
het dan doen moet. Je legt de knoopen dan
Jê-ï J_J JCVmj kJP kj JLJJL %
"■" »~ , t~jr wl T* ei
m_iju JtJ JU iVk3
zoo neer als op de teekening hierby is aan-
gegeven. Als je telt langs de stippellijnen,
zul je zien, dat er tien rijen zyn van ieder
drie knoopen.
Voor een ander kunstje heb je slechts
drie knoopen noodig. Je legt ze op een rijtje
en vraagt een der aanwezigen de middelste
knoop van stand te doen veranderen zon-
der hem aan te raken. Je moet dit doen door
een der buitenste knoopen naar. den anderen
kant te brengen, waardoor de middelste
knoop de buitenste is geworden, zonder dat
je hem hebt aangeraakt.
Voor het volgende kunstje heb je slechts
een glas water en een servetje of iets der-
gelijks noodig. Je bedekt het glas met het
servetje en zegt dan, dat je het glas leeg zult
drinken zonder dat je het servetje wegneemt
of zelfs maar aanraakt.
Als allen je ongeloovig aankijken, kruip
je onder de tafel, maakt daar een geluid
alsof je drinkt en komt dan weer te voor-
schyn terwyl je tegen iemand zegt: „Zoo,
neem nu het servetje maar eens weg!" Zoo-
dra hy dit gedaan heeft, zeg je: „Dank je
wel" en drinkt het glas leeg. Het servetje heb
je niét aangeraakt!
LIEZELOTJE
JLiezelotje, aardig dotje.
Waarom is ons meisje moe?
Ga je gapen, moet je slapen?
Vallen haast je oogjes toe?
Op je kussen, wel te rusten!
L6g ik dan je hoofdje neer.
Slaap maar Lotje, aardig dotje, -
Niemand stoort mijn kindje meer)
Slaap maar rustig, droom maar lustig
Van je hondje en je poes.
Word Je wakker, kleine rakker.
Kom je gauw weer bij je moes.
Ga je spelen, niet vervelen
In je box of in het zand,
'k Zet dan Lotje, aardig dotje.
Poesje bij je in zijn mandl
EEN AARDIG SPELLETJE
Wie is de ezel?
De spelers worden in een kring gezet. Men
vertelt hun, dat zij allemaal den naam van
een dier zullen krijgen en dat wanneer de
leider van het spel een zakdoek laat vallen,
ze allen het geluid moeten voortbrengen van
het dier, dat zij voorstellen.
De leider gaat dan het gezelschap rond en
fluistert lederen speler, behalve één, in het
oor: „Niets zeggen...." Tegen een der
spelers zegt hy echter: „De ezel".
Wanneer hij nu den zakdoek laat vallen.
Een dief heeft kans gezien om er met een flinken buit vandoor te gaan. Maar de eigenaar heeft zal niemand iets zeggen, zoodat de stilte
den diefstal ontdekt en zet den dief nu op de fiets achterna. Helpen jullie hem eens om den dief slechts verbroken zal worden door een luid
zoo gauw mogelijk te pakken te krijgen. „ia-ia" van den „ezel"....
WK IHTUS&OlEH
1^ UK.
IM WET ၯM servctB.
VAH BEH VRESMD
-rootsce.
EEN GOED
HUISMIDDELTJE
TEGEN
RHEUMATIEK
In een paar minuten zelf gemaakt
Om uw rheumatiek-pijnen te
verdrijven is er niets beters dan
dit middeltje, dat u zelf klaar
kunt maken. Het is een beproefd
receptje. Koopt 85 gram terpen-
tijn en 15 gram geconcentreerde
Rheumagic-olie (elke apotheker
of drogist kan u beide leveren).
Een 15 grams-fleschje Rheuma-
gic-olie (geconcentreerd) kost
maar 65 cent, dus met de terpen-
tijn bent u voor ongeveer drie
kwartjes klaar. Vermengt deze
twee bestanddeelen thuis in een
schoone flesch door goed te
schudden. Uw eigen rheumatiek-
middeltje is dan gereed. Het
brengt onmiddellijk verlichting,
omdat de Rheumagic-olie een
combinatie is van 5 krachtige
pijndoodende bestanddeelen.
Daarom moogt u de Rheumagic-
olie niet zuiver gebruiken. Ze
moet vermengd worden met de
terpentijn, anders is ze te sterk.
Dit middeltje is wel een proef
waard, als u al lang aan rheuma-
tiek lijdt. Haalt vandaag nog
85 gram terpentijn en 15 gram
Rheumagic-olie (geconcentreerd)
in huis.
Bewaart dit recept.
tfana**^ -^Ué^UiM
HET IS EEN ZONDERLINGE WERELD
EEN VASTE SLAPER. - William Hur-
witr, een Engelschman, reed met zijn
auto naar huis. Onderweg botste hij
tegen een hek op, raakte daarna twee cementen
paaltjes, die op eenigen afstand stonden, en kwam
uiteindelijk tegen een telegraalpaal terecht. Hur-
witz sliep door dit alles heen. Een voorbijkomen-
de automobilist moest hem wakker maken.
PAS OP DE KATTEN. - Alle katten in Stave-
ley. Alberta (Canada), moeten belletjes dragen
„ten einde den vogels een kans te geven . . ."
De vogels nemen thans in deze stad zoo in aan-
tal toe, dat andere plaatsen in Alberta overwegen
een dergelijke verordening in 't leven te roepen.
EEN LILLIPUT. - Engelands kleinste pony is
maar even zestig centimeter groot, slechts een
paar centimeter grooter dan toen hij zes jaar ge-
leden werd geboren. Hij trekt geen wagentje,
maar wordt er in gereden ... I
WREED BIJGELOOF
Voor de rechtbank te Pretoria werd on-
langs een Kaffer wegens kindermoord
tot vijftien jaar dwangarbeid veroor-
deeld. Eigenlijk had hij, aldus de rechter, den
doodstraf verdiend, maar als verzachtende om-
standigheid kon gelden, dat zijn daad het gevolg
Niet door het wassen
bederft Uw wollen
goed,maar door i
v
■■„:., ;
was geweest van een barbaarsch, afschuwelijk bij-
geloof — een oud gebruik, dat helaas niet uit
te roeien was. De geboorte van een tweeling
beteekent voor de inheemschen van Transvaal
namelijk een groot onheil, dat alleen door den
dood van den eerstgeborene kan worden afge-
wend. Daarom had de Kaffer, toen zijn vrouw
een tweeling ter wereld had gebracht, direct den
oudste er van gedood.
Het is niet voor den eersten keer, dat de
rechtbanken in Zuidafrika over een dergelijke
misdaad vonnis moeten vellen.
EEN KIND DOOPT EEN PLANEET
Toen de planeet Pluto in 1930 werd ont-
dekt, was het een Engelsch meisje van
elf jaar, Venetia Burney uit Oxford, die
voorstelde het nieuwe hemellichaam den naam
Pluto te geven. Dat haar voorstel werd aange-
nomen, zal niet zoo'n verbazing wekken als men
weet, dat zij een nichtje was van Mr. H. G.
Maden, hoogleeraar te Oxford, die eenige jaren
daarvóór de beide manen van Mars gedoopt had
als Phobos en Delmos.
Pluto is de uiterste planeet van ons zonne-
stelsel.
EEN EIGENAARDIGE VLIEGPROEF UIT
i*
\.
,„HEISOPVAHZ«PPOE0t.S
tH GlWONt ntPVLOKKt"
0S,mH un««' o-'- 1 "' 1 - 0 , H 1,
OPGUOSU /(iPOtums IU
S«

(—3. De tewaterlating
door H.M. de Koningin
van de „Oranje", het
grootste en snelste motor-
passagiersschip in de vaart
op Indië.
1 . Het prachtige schip heeft
de helling verlaten. 2. De
aankomst van de Konings-
sloep aan de werf der
Nederlandsche Scheeps-
bouw Mij. 3. H.M., de
Koningin verricht den sta-
pelloop.
4. De aanbieding van het
doctoraat honoris causa
in de Economische Weten-
schappen aan H.M. de
Koningin in de aula der
Gemeentelijke universiteit
te Amsterdam. — H.M.
,jpre«>kt haar-dankrede uit.
5—6. H.K.H. Prinses Ju-
liana op bezoek bij de
Joodsche Invalide. — 5.
Een der verpleegden biedl
de Prinses bloemen aan.
6. In de synagoge, waar
ean speciale dienst voor
H.K.H, werd opgedragen
HET HULDIGINGSFEEST IN HET STADION
•) _3_ fct besluit van de feestweek had er Zaterdagmiddag in het Stadion een grootsch, voor H.M. de Koningin opgevoerd feest plaats, waarvan de
hoogtepunten gevormd werden door een fraaien historischen optocht en een schitterend ballet. —1. Een der praalwagens, de Oostindische Compagnie
voorstellend, uit den optocht. 2. Een scène uit het ballet, dat onder leiding van Yvonne Georgi werd opgevoerd. 3. Yvonne Georgi, gekroond met
haar balletkroon, in de Koninklijke loge, waar zij door H.M. de Koningin werd gecomplimenteerd.
Ongeveer twee hon-
derd vijftig leden
van het Verbond
van Nederlandsche
Werkgevers brach-
ten een bezoek aan
de Sunlight-fabrie-
ken te Vlaardingen.
Eenige leden in ge-
sprek met den di-
recteur, den heer
E. K. Fabian.
Met overlijden van Rotterdams burgemeester, Mr. P. Droogleever ■ . „ . f ■. ,■ oiiOij LU nvc
Fortuyn. - Het stoffelijk overschot van den burgemeester werd De [male van de wedstrijden om den zilveren. Bal te Rotterdam, tusschen Herme D.V.S.
na een plechtige herdenking in het stadhuis te Rotterdam, en A.D.O. - Hierboven: Eert moment voor het doel var Hermes; een voetballer op
naar 's-Gravenhage overgebracht waar het ter aarde werd vier beenen maakt het den Hermes-keeper lastig,
besteld. - Bij het vertrek van den Coolslngel.
— 27 -

FOLKLORE r . .AU
m den üelderschen nchr erhoe
En, dét geet naar Den Bosch toe,
zoete lieve Gerretje ...
Dat geet naar Den Bosch toe,
zoete lieve meid!..."
Dit liedje is de inzet van het geregeld te-
rugkeerende volksfeest in den Gelderschen
Achterhoek, dat iedere minnaar van folklore
zoo graag eens meemaakt.
De boeren uit den Achterhoek bezitten na-
„En dat geet naar Den Bosch
toe . . ."
„Driekus-man, Drieknc-man . .
meliik een schat aan oude voorvaderlijke ge-
bruiken, waarvan het voornaamste wel is het
uitvoeren van allerlei volksdansen bij ver-
schillende gelegenheden, zooals daar zijn de
Meimarkt en de bruiloft, dè twee evenementen
in het leven der boeren van vroeger. In den
modernen tijd echter zijn deze oude zeden
langzamerhand steeds meer op den achter-
grond geraakt, zoodat ze zelfs geheel dreigden
Mit elkaor
te verdwijnen. Toen is er een groepje men-
schen opgestaan, die al dit schoone oude nifet
maar ^oo zonder meer wilden missen,. en die
besloten de oude boerendansen weer in eere
herstellen, leder jaar gedurende de zomer-
maanden richten zij nu op de Markt van ver-
schillende plaatsen in den Achterhoek een boe-
renbruiloft in, waarbij alle oude volksdansen
zooals de klompendans en de „Driekus-man'
Klots-klots gaat het oplDa vrouw-hm.
den honten vloer..
weer worden opg-evoerd. Hierbij g-aat het heel vroolijk en on-
gedwongen toe en de vele vreemdelingen genieten er niet het
minst van.
De „jong-kerels" dragen allen klompen en een hoogen zije,
de „vrouw-luu" en de „deerentjes" zijn in zwarte jakken, kan-
ten mutsen en boezelaars gestoken. Ze zetten zich allemaal
op de „Karre" en zoo trekken ze naar de markt, waar men
een houten vloer heeft gebouwd, die als podium dienst doet.
D« leider blaast op een fluitje, de muzikanten komen in actie
en dan gaat het spul beginnen. Klots-klots gaat het op den
houten vloer, terwijl fedelaars en harmonica-spelers onver-
moeid de liedjes uit de oude doos ten gehoore brengen. Het
bekende refrein van alle liedjes werkt zoo opwekkend, dat
iedereen in de stemming' komt en zóó wel mee zou willen
doen.
De „Driekus-man" bij voorbeeld, waarvan wij den tekst hier
laten volgen, is reeds wijd en zijd bekend.
Jongens'
Meisjes:
Meisjes:
Samen:
DRIEKUSMAN
Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,
Hendrieksken zeg, Hendrieksken zeg.
Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,
Hendrieksken zee: bó jao! —
Vader, moeder, wil mi'i sloan,
'k Mag niet meer met Driekus goan,
Driekusman, Driekusman,
Drèj ow is um en kiek mien es aon! —
Met de handjes klap, klap, klap.
Met de vuutjes trap, trap, trap,
Driekusman, Driekusman,
Drèj ow is um en kiek mien es aon! —
Jongens Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,
Hendrieksken zeg, Hendrieksken zeg.
Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,
Meisjes: Hendrieksken zee: bó jaol —
Meisjes:
Samen:
Vader, moeder, bromt niet meer,
Driekusman, o, kom moar weer,
O, mien lieve Driekusman,
Drèj ow is urn en kiek mien es aon!
Met de handjes klap, klap, klap.
Met de vuutjes trap, trap, trap,
Driekusman, Driekusman,
Drèj ow is urn en kiek mien es aon!

CORRESPONDENTIE
G. d. H. te A. - Neen, dit is geen reden waarom het huurcontract ver-
broken zou worden. Dit contract blijft bestaan. Het eenige wat u kunt doen
is, eens met den eigenaar van de woning gaan praten en hem het geval
uiteen te zetten. Het zou natuurlijk het beste zijn wanneer u iemand kon
vinden, die de huur over kan nemen. Kunt u dat niet tegelijkertijd pro-
beeren?
W. v. d. V. te A. - Dit moet u niet bevreemden; het is een kwestie
van geluk! Ik vind trouwens, dat Vrouwe Fortuna u niet zoo erg slecht heeft
behandeld, daar u al eens tot de gelukkigen heeft behoord. Houdt u maar
moed, dan zal het nog wel eens gebeuren! - Uw oplossingen zijn op de
juiste wijze ingezonden.
j v. te A - U kunt het geld wel aan de vrouw van uw zwager geven,
doch dan moet u een door haar man onderteekende kwitantie verlangen.
H. A, W. te A. - Ja, de puzzles mogen niet als drukwerk worden ver-
zonden. U moet ze dus in gesloten enveloppe met vijf cent postzegels er
op verzenden, of-indien u ze niet allemaal oplost op een briefkaart, welke
vier cent kost.
N. H. te H. - Wanneer een der beide echtgenooten komt te overlijden,
wordt, wanneer ge niet op huwelijksche voorwaarden zijt getrouwd, de
boedel gedeeld. De helft komt dan aan den langstlevenden echtgenoot, ter-
wijl de andere helft voor de familie van den vooroverledene is.
Uw laatste vraag begrijp ik niet goed. Wilt u misschien nog eens duide-
lijker omschrijven wat u bedoelt?
H. v. d. L. te L. - Natuurlijk moogt u meteen met de raadsels meedoen.
U behoeft ze niet allema/il op te lossen wanneer u geen zin hebt. De ma-
nier van oplossen is uitstekend. - We hopen een trouwen puzzelaar aan
u gekregen te hebben
Mej. J. v. d M
Studio's, Universal
l, D H - Het adres van Deanna Durbin is; Universal
City Californië. Hoe oud ze is, mag ik u niet verraden.
Zij heet wérkelijk Deanna Durbin. Bedoelde foto is niet van haar, doch van
een collegaatje, dat een beetje - op deze foto zelfs heel sterk - op haar
lijkt, namelijk van Helen Parrish. Het deed mij en allen die aan ons blad
werken veel genoegen te hooren, dat de kleurendrukken zoo naar uw zin
zijn. _ Wanneer Deanna weer eens op den voorgrond treedt, wordt er
misschien wel weer een afbeelding van haar geplaatst.
P v d H te U. - Ja, het verdient wel aanbeveling, dat u de puzzles
en de amateur-detective op verschillende velletjes schrijft en buiten op de
enveloppe vermeldt wat ze bevat.
Mevr F K te A - U kunt het tentzeil wasschen. Het is na deze be-
handeling echter niet meer waterdicht, U moet het dan gedurende achten-
veertig uur in een verzadigde aluinoplossing laten staan. Wanneer u het
hier uithaalt moogt u het volstrekt niet uitwringen, doch moet u het zonder
meer kletsnat (e drogen hangen. Is het eenmaal droog, dan is het ook weer
waterdicht. - Wanneer het zeil
er echter niet al te erg uitziet,
zou ik het voorloopig liever maar
zoo laten.
Woog 194 pond -
Thans slechts 127.
Nam in 14 weken 67
pond af.
Ni»uw», veilig«, prat-
lig« varmagaring»-
kuur in vle«lbar*n
vorm
Veilig «n gezond
Mevr. G. M. schröft,
dat zü niet alleen
blij Is van 67 pond
overtollige dikte
verlost te zijn. maar
dat zü ook verheugd
is zich zoo goed te
voelen. Zij Bchrtjtt:
..Met BonKora nam
Ik in 14 weken 67
pond af. n.l. van 194
tot 127 pond. Mijn
buste-omvang werd
22 cm. minder, ter-
wijl Ik mü veel beter voel". Mevr.G-M.
BonKora. de veilige, prettige verma-
geringskuur neemt af volgens de nieuwe
,.3-graden"-methode. Drievoudige wer-
king, drievoudige snelheid. Neem dage-
lijks een ■weinig BonKora. EET FLINK
van alle spijzen, die U smaken, vermeld
op de BonKora-verpakking. Geen scha-
delijke bestanddeelen. Deze kuur bouwt
gezondheid, terwijl Uw dikte op de
snelste manier verdwijnt. Velen verkla-
ren, dat zij nu jonger lijken Koop van-
daag nog een fleach BonKora ä f. 2.2S.
alom verkrUgbaar bij apothekers en
erkende drogisten, of inlichtingen bJJ
het BonKora-Depot, Singel 115. A'dam-C-
Uw regenmantel kunt u wel-
licht schoon krijgen met wat ter-
pentijn. Let u er op, dat de ter-
pentijn zelf ook schoon is.
Mevr. B. J. d. B.-v. d. H. te
's-G. - U kunt uw ruiten nog
wel schoon krijgen en zelfs heel
gemakkelijk. Namelijk met slaolie,
ü moet de ruiten inwrijven met
een schoon lapje met slaolie, het
een uurtje laten zitten en de ra-
men vervolgens met lauw water
afwasschen. Dan zult u eens zien
of de vlekken niet weg zijn!
H. D. G. te D. H. - Het doet
mij genoegen, dat ik u van dienst
kan zijn: het ministerie van Al-
gemeene Zaken is gevestigd op
den Kneuterdijk te 's-Graven-
hage, in het oude paleis van
H.K.H. Prinses Juliana.
Mej. E. L. te G. - Zeker,
leden van het Koninklijk Huis
worden reeds op hun achttiende
jaar meerderjarig, terwijl dit bij
andere menschen eerst bij het
bereiken van den éénentwintig-
jarigen leeftijd plaats vindt.
De Secretaresse van de Voor U-
C/ub, Galgewater 22, Leiden.
B'JicEoiaH
I
fc
kBJ

Son]« Henle. d. bekende ichaatienrlJdHer-lllmiler. maakt than* een vaeantle-rel* door Europa. - In October zal *l) weer naar
Hollywood terugkeeren. — Onxe fotograaf maakte in een hotel een hulselllke opname van dit beroemde meisje

DE GEVAARLIJKE
Roberta en haar negervriendjeP
Roberta en
haar moeder
Roberta pro-
beert In de
keuken eeni-
ge ervaring
op te doen
Regie: Arthur Lubin. Warner Bros-film
'Roberta ■■ Bonita Granvill.
Helen Cosgrove Dolores Costclln
Mr. Morgan Donald Crisp
Williams Donald Brigg'
Mrs. Morgan Natalie Moorhca.i
Miss Brewster Lucille Gleason
oberta Morgan is ecn lastig wcientje, dat haat
moeder heel wat hoofdbreken kost. Indien
«»■ oioeder echter wat meer tijd :ou besteden aati
haar kleine meisje en rich minder :ou bemoeien we-
haar maatschappelijke taak ..misdeelde" kinderen ti
helpen, zou haar eigen dochtertje wellicht gelukkiger
zijn geweest!
En vader Morgan heeft het veel te druk met geld
verdienen voor zijn gezin, om zich om het klein*
meisje te bekommeren. Alle zorgen voor Roberta zijn
dan ook opgedragen aan haar gouvernante Anna, aan
Jenkins den butler, en aan Mrs. Jenkins, dien» vrouw
Dit drietal is ten eenenmalc niet in staat, om haar
ook maar eenige leiding te geven.
Roberta's vriend, die haar begrijpt, is Williams
ecn jong advocaat, die bij haar vader op kantoor is
Doch ook hij is niet in staat om verandering in den
toestand te brengen. Zelfs haar verjaardag word'
door beide ouders vergeten.
Na enkele ondeugende streken ontmoet Roberta twee
negerkinderen, die haar mee uit visschen nemen. He-
meisje valt in het water en de goedhartige neger
moeder. Mrs. White, droogt haar kleeren. Hier zie-
Roberta voor het eerst hoe een werkelijke moede
met haar kinderen omgaat!
Ze neemt Pinky, een van het tweetal, mee naar hui-
om haar verjaardagstaart met het négerjochie op tr
peuzelen. Moeder en vader zijn afwezig en Jenkins
weet niet beter te doen dan het arme kereltje he'
huis uit te jagen. Roberta is woedend en wordt door
Jenkins in haar kamer opgesloten. Het hevig over
prikkelde meisje steekt haar kleeren in brand, zooda-
de brandweer in allerijl moet aanrukken. Langs dr
brandladder ontvlucht ze nu het huis. om zich naar
Pinky's huis te begeven. Jenkins weet haar evenwe'
te achterhalen.
E F TIJD
Oc familie Morgan vertrekt naar Monolulu. Williams gaat met
hei mei-ie. en het kind wordt thuis gelaten met de gouvernante, die
echter een zieke zuster moet gaan verplegen, roodat ze niet op haar
pupil kan letten. Het gevolg is, dat Roberta niet naar school gaat,
doch naar haar trouwe negervriendjes. Als Jenkins dat ontdekt, neemt
hij haar met geweld mee in den wagen om haar naar huis te brengen.
Terwijl zij tracht te ontsnappen, grijpt ze het stuur en overrijdt door
haar onkunde en onvoorzichtigheid een voorbijganger.
Het meisje verklaart dan voor de rechtbank, dat }enkins onder
invloed van sterken drank verkeerde en daardoor het ongeluk heeft
veroorzaakt. Maar Roberta krijgt berouw van haar verklaringen en
Jenkins wordt vrijgelaten. Intusschen is de rechter met het meisje nog
lang met klaar. Een tuchtschool li|kt in dit geval met de juiste straf,
daarom wordt zt- naar een strenge kostschool gezonden, waar miss
Cosgrove, de strenge, doch hefdevolie, leiding heeft. In den aanvang
is Roberta's invloed op haar medeleerlingen allertreurigst; men wil
haar zelfs van de school verwijderen. Miss Cosgrove tracht dan het
kind eenige verantwoordelijkheid te geven voor haar kleine mede-
leerlingen. Door deze poging, die in dit geval de juiste bleek, ver-
werft Roberta zich de liefde van leerlingen en onderwijzeressen.
Nu is Roberta eindelijk gelukkig. Hier is haar thuis. Ze wil zelfs
met meer terug naar haar ouders, Pas tijdens een ziekte van haar
moeder gaat zij, op verzoek van haar vader, naar de ouderlijke
woning.
Het meisje komt thuis, geheel veranderd — haar geest is gezuiverd,
haar karakter standvastig. Maar ook de ouders zijn veranderd. Zij
hebben leeren inzien, dat de taak, een menschenkind tusschen veertien
en zeventien op te voeden, den ganschen mens^h cischt . . .
Dat vriend Williams intusschen zijn hart heeft verloren aan de
iet- olie miss Cosgrove, is een aangename alleszins begrijpelijke
' i'uistigheidl
Bonita Granville en Dolores Costello

GESPREKKEN MET MIJN
VRIEND PIETERSEN
,,Je hebt me toch eens verteld, dat de kin-
deren die in Amerikaansche films optreden,
toch, tusschen de opnamen door, een school
moeten bezoeken."
„Juist, Pietersen. Daarvoor heeft men op
de studio-terreinen speciale scholen gebouwd."
,.Dat weet ik. Maar wat ik je nu vragen
wilde, als die kinderen nu buiten-opname heb-
ben, ver van den studio verwijderd? Dan komt
er natuurlijk van het schoolgaan niets."
,,Dat dacht je maar, waarde vriend! Je kent
Freddie Bartholomew en Mickey Rooney?"
,,En tf. Welke filmliefhebber kent deze
talentvolle kinderen niet!"
,,Nu beide jongens speelden indertijd een
belangrijke rol in de film ,,Stormduivels". De
buiten-opnamen voor deze rolprent vonden op
zee plaats. De Metro-Goldwyn-Mayer zond
toen de onderwijzeres Miss Murphy met de
beide knapen mee en lederen dag kregen ze in
den tijd dat ze niet filmden les aan boord van
de visschersboot. Miss MacDonald was in de
school op het studio-terrein achtergebleven om
Jean Brodel en Judy Garland les te geven. Je
ziet het schoolondcrricht van de filmkinderen
wordt niet verwaarloosd."
,,Dat is maar goed ook. Nu wou ik je wat
heel anders vragen. Worden er in ons land nu
meer films voor boven de achttien jaar of voor
alle leeftijden goedgekeurd?"
„Nu Pietersen, dat kan ik je precies zeggen.
In 1937 "werden er 174 films goedgekeurd
voor lederen leeftijd, 146 voor boven de veer-
tien jaar en 183 voor boven de achttien jaar.
Nu weet je het precies."
FILM-ENTHOUSIASTEN
S. K. N. te Harlingen. Carl Brisson
is de zoon van Carl Pederscn en Kirsten
Madstattcr. Hij was oorspronkelijk bokser.
Ralph Reader is niet getrouwd. Angela
Sallöker woont Lassenstrasse 30, Berlijn.
U moet haar in het Duitsch schrijven en
voor foto drie antwoordcoupons insluiten.
H. L. te Rotterdam. Hierbij de gevraag-
de adressen. Phyllb Brooks, 14,01 Western
Avenue, Los Angeles. Paul Sutton, 143 8
Gower Street, Hollywood, Califomië. Mar-
jorie Lord, 780 Gower Street, Hollywood,
Californië. Voor foto drie antwoordcoupons
insluiten.
W, T. J. te Gouda. Adolf Wohlbrueck
noem', zich thans Anton Waibrook. Hij is
niet getrouwd. Spencer Tracy kunt u schrij-
ven p.a. Metro-Goldwyn-Mayer Studio's,
Culvcr-City, Californië.
N. W. K. D. te Amsterdam. Wij kunnen
hier werkelijk niet alle sterren opsommen,
die bij de Metro-Goldwyn-Mayer geënga-
geerd zijn. Hier volgen enkele bekenden:
Greta Garbo. Eleanor Powell, Luise Rai-
ner, Clark Gable, Wallace Beery, Helen
Hayes, Norma Shearer, Spencer Tracy,
Jeanette MacDonald.
A. v. d. S. te Hilversum. U kunt Lilian
Harvey in hct Duitsch of Engelsch schrij-
ven. Haar adres is Ahornallee 16, Berlijn.
Zij is thans weer bij de Ufa werkzaam.
W. M. te Breda. Ruby Keeler is met
den filmacteur Al Jolson getrouwd. Zij
werd den 2 5sten Augustus in HaUfax ge-
boren. Zij is bij Warner Bros geëngageerd.
J. L. te Groningen. James Dunn filmt
nog. Hij is aan geen enkele maatschappij
vast verbonden. De gevraagde foto's heb-
ben wij u gezonden.
E. d. G. te Groningen. Annahella is
den 14den Juli jarig. In het Fransch of
Engelsch schrijven. Paul Otto woont Bun-
desratufer 7, 'Berlijn. Niet vergeten een
antwoordcoupon in te sluiten.
J. IJ. te Rotterdam. Wij hebben u een
foto van Brigitte Horney gezonden. Deze
filmster woont Mittelbusch 2, Berlijn.
Zarah Leander is getrouwd. Het kan circa
zes maanden duren, voordat u antwoord
ontvangt.
R. v. d. M. te 's-Gravenhagc. Luis Tren-
ker is getrouwd. Dcanna Durhin werd den
4den December te Winnipeg geboren.
Betty Furness is met Johnny Green ge-
huwd.
M. d. R. te 's-Gravenhage. Benny Beker
kunt u schrijven 5451 Marathon Street,
Hollywood. Irving Bacon werd den 6den
September te St. Joseph geboren.
G. T. S. te Amsterdam. Deanna Durhin
werd den 4den December te Winnipeg,
Canada, geboren. Zij heeft blauwe oogen
en bruin haar. Irene von Meyendorff werd
te Reval geboren. Haar vader was een
Russische officier. Irene verhuisde in 1918
naar Berlijn en studeerde eerst rechten. In
Bremen werd zij echter fotografe, daarna
kwam zij bij de Ufa. Ze is niet getrouwd.
F. H. L. te Rotterdam. Warner Baxter
is gehuwd met Winifred Bryson. Merle
Oberon is niet getrouwd.
R. J. v. d. B. te Amsterdam. Deanna
Durhin kunt u schrijven p.a. Universal-
Studio's, Universal-City, Californië. Niet
vergeten een antwoordcoupon in te sluiten.
J. L. te Zwolle. Het adres van Shirley
Temple is 1401 Western Avenue, Lo«
Angeles, Californië.
E. S. te Rotterdam. Deanna Durhin
beantwoordt haar brieven zelf. Het kan
ongeveer zes maanden duren voordat u
antwoord ontvangt. Niet vergeten een ant-
woordcoupon in te sluiten. De gevraagde
foto's zullen al wel in uw bezit zijn.
A. G. te Wassenaar. MelvVn Douglas
is getrouwd. Hij is thans bij de Metro-
Goldwyn-Mayer werkzaam.
C. v. O. te Bussum. Rolverdeeling ver-
melden wij in deze rubriek niet. Wendt u
tot de directie van ,,Concordia" te Bussum.
R. H. L. S. te Utrecht. Hierbij de ge-
vraagde verjaardagen. Rolf Wanka 14
Februari. Leo Slezak 18 Augustus. Walter
Janssen 7 Februari.
W. G. v. G. te Haarlem. Dinah Grace,
de cchtgenoote van Willy Fritsch, filmt
thans ook. Zij hebben een kind. Lilian
Harvey is heusch niet verloofd.
S. L. N. te Eindhoven. Letii Riefenstahl
is niet getrouwd. Zij woont Heydenstrasse
30, Berlijn. Zij is den 2 2sten Augustus
jarig.
Joan Fontaine dicteert haar secretaresse een
briefje voer een film-enthousiast
riep zijn buurman. „Zei je niet," vroc«
hij, „dat het blaffen van je hond erger
was dan het bijten?" !
„Ja," antwoordde de buurman.
„Laat hem dan in vredesnaam niet blaf
fen. Hij heeft me net gebeten."
Jantje had de aardigheid om met alles
wat hij in handen kon krijgen goocheltoc-
ren uit te halen. Op een goeden dag
haalde hij uit de provisiekast van zijn
moeder een ei te voorschijn, stopte het in
zijn mouw en zei:
„Nu moet u goed kijken. Dit ei is een
idee van mij en .. ."
Op dat oogenblik viel er iets met een
plof op den grond.
„Och nee, ik heb het idee laten schie-
ten," zei Jantje.
Twee jonge meisjes hadden het over de
eigenschappen en verdiensten van een lid
der andere sexe.
„Hoe vind je zijn conversatie ?" vroeg
de eene jongedame.
„Als de golven van de zee," was het
antwoord.
„O, je bedoelt: zoo machtig, zoo mec-
sleepend, zoo onweerstaanbaar . .,"
„Neen, ik word er ziek van."
„Als ik naar jou kijk, moet ik altijd
aan Greta Garbo denken, Jaantje."
„Meen je dat heusch. Klaas?"
„Nou, en óf! Maar ja, wat geeft het.'
Een mensch moet nou eenmaal tevrcde 1
zijn met wat hij heeft 1"
,Je was toch ook gisteravond op dat
danspartijtje, hè? Heb je gehoord, w; t
Heleen van je heeft gezegd?"
„Eh ... nee. Want ik stond bij dat ar-
dere groepje, waar ze het over haar hac •
den!"
Fritsje was ondeugend geweest en bc
vendien brutaal tegen zijn kinderjuf f rouv.
„Akelige jongen!" riep zij uit. „Den<
er aan: Je gaat direct naar bed zond* r
boterhammen!"
„Ha-hal" lachte Fritsje. „Niks hoo 1
Ik moet drie maal op een dag mijn drank e
innemen, na de maaltijden!"
De jongeman, die in een, queue stoi d
om plaatsen te koopen voor een belang-
rijken voetbalwedstrijd, voelde plotselii J5
een tikje op zijn schouder en keek on
Toen hij zich omdraaide, zag hij een jong >
dame, die op het punt stond, de queue
te verlaten.
,,lk ga even naar den overkant om wit
toffees te koopen," deelde zij hem me'•
„Wat kan mij dat schelen," vond ^
man.
„Niets. Maar ik heb een krijtstreepi'
op uw rug gezet, zoodat ik, mijn plaats
weer kan terugvinden straks."
BOOSWICHT
OF HELD?
CESAR ROMERO
E
en held mag heusch wel, iets diabolisch
over zich hebben. Zoon heel klein trekje
onbetrouwbaarheid maakt hem juist pikantj
geeft hem dat geheimzinnige, waardoor de heldin
des te eerder haar hartje aan hem verliest. En de
schurk mag best iets heldhaftigs.over zich hebben.
Een laffe schurk is immers je ware niet! Neen,
een booswicht moet tevens een kerel zijn
Ergo is het uiterlijk van Cesar Romero precies
zooals het moet zijn: heldhaftig genoeg voor held,
sarcastisch genoeg voor schurk, zooals de vrou-
wen het graag zien: op en top een man om ver-
liefd op te worden Van dezen Cesar Romero,
een talent, waar Hollywood zeer veel prijs op stelt,
willen we thans iets vertellen.
„Depressie" is voor den Amerikaan alweer een
historisch begrip, zooals anno 1924 de inflatie voor
de Duitschers was. De Amerikaansche depressie
dateert uit de jaren 1929—1931 en trok een dikke,
zwarte streep door de rekening van ontelbare
jonge menschen, wier carrière plotseling totaal in
de war werd gestuurd door de zich zoo snel wijzi-
gende omstandigheden. Zoo is het ook Cesar
Romero vergaan. Hij had het tóch al niet heel gemakkelijk,
omdat hij zich in een milieu bevond, dat hem voortdurend meen-
de te moeten plagen met zijn afstamming. Zijn ouders waren
namelijk Cubanen en ofschoon daartegen — noch tegen die
ouders — in het minst iets in te brengen was, leefde Cesar
Romero in een omgeving, die het noodig oordeelde, hem die
tfkomst op grievende wijze te moeten verwijten. Waarom?
Nérgens om! Uit kwelzucht, bekrompenheid, domme vijand-
schap. De jongen, die dit nog niet kon beoordeelen, leed er
ender en ging meenen, dat het werkelijk iets minderwaardigs
vas, Cubaan te zijn. Zijn voornaam „Cesar" was al evenzeer
eeuwigdurend mikpunt van goedkoope en smakelooze grappen,
, Julius Caesar" was de steeds weer herhaalde variant en men
roemde hem een tweeden Valentino, die stellig bij tooneel of
Mm lauweren zou oogsten. Dit alles werd zóó hatelijk en ironisch
teweerd, dat het mikpunt dezer geestigheden zwoer: „Nooit aan
het tooneel!"
Men mag gerust zeggen, dat Cesar Romero's jeugd vergiftigd
V'erd, alleen doordat de jongen op een school was en in een
straat woonde, waar velen er op uit waren een ander het leven
te vergallen. Zijn vader was een importeur in suiker, wiens
zaken in welvaart toenamen en die geen ander plan had, dan
zijn zoon later voor dezen handel op te leiden. Aanvankelijk
zou Cesar in het bankbedrijf gaan, om daar een overzicht te krij-
gen van de structuur van den handel. Maar de depressie haalde
een streep door deze rekening; zij bracht de zaken van Cesars
vader groote schade toe en stelde den jongen voor de nood-
zakelijkheid terstond flink mee te verdienen. Inmiddels had
Cesar zich verloofd met een meisje, Elisabeth Higgins, dat hem
voorstelde samen een dansnummcr te vormen. De jongeman liet
zich overhalen, oefende ijverig en het energieke tweetal wist te
slagen. Hun optreden werd een groot New Yorksch succes en
van dear was de weg naar Hollywood gauw gevonden!
Cesar Romero heeft nu een contract bij de 20th Century-Fox,
waarvoor hij tal van rollen speelt. Zijn laatste is die in „De
strijd om den Omar-diamant" („Dangerously yours"), waarin
hij weer dat dualistische van schurk of held vertoont, dat hem
beroemd heeft gemaakt.

Jv
if.. ■■
■
I
* .
'3 1 ^^
-«u
>
^>
o
\
5» U
■=1
S— ^
1 1
1
4
\
-L
■X
"^''■■'''^w ^n^B
"■^Év
HQT WEEKBLAD
CIMEMAü
THEATER
VMSCHUKT V«MUj'M * MIJ* ftt ltW*«T*At f. I.« - »H».
MM. OALOBWATM n. LB««*. TBt. 7»«. TOmiKÉNINO 41
•