^1 1

HOEVEEL DENKBEELDEN GAAN
ER IN UW BREIN ?
Ieder onzer heeft hersens, al zou je dat niet zeg-
gen. De één doet er niets bijzonders mee. de
ander is er zuinig op. een derde beult ze reus-
achtig af, een vierde is bang om ze wakker te
maken, maar desondanks: hersens hebben we alle-
maal. Alleen de kwaliteit verschilt. Sommujc men-
schen zijn onbeschrijfelijk knap, anderen zijn even
onbeschrijfelijk stom. nóg weer anderen zijn meer
gewoon, niet te dit en niet te dat.
Laten wc ons eens even bezighouden met die
,,gewone", menschen als U en ik, die niet in* alle
schoolklassen steeds weer bleven zitten en die even-
min op elk rapport vgor ieder vak een tien hebben
gekregen. Nemen wij dus de middelmaat, het meest-
voorkomende type. Laat ons daarvan de hersens
even van meer nabij bekijken.
Er is natuurlijk heel veel op te merken aan zulke
hersens. Het is een complete denk-machine met alles
wat daar voorts aan vastzit, maar een van de
voornaamste eigenschappen is: het vermogen van
deze hersens, om nieuwe ideeën in zich op te ne-
men. Bijvoorbeeld, wanneer ik U vertel: In het jaar
1880 beleefde de stad Melbourne een ongehoorden
bloei, het geld lag als het ware voor het opschep-
pen dan leert U daarmee een feit kennen, dat
U waarschijnlijk nog niet wist. Uw hersens hebben
er dan iets bijgeleerd en ze onthouden dat voor
korter of langer tijd. De één vergeet dit nieuw erbij
geleerde feit zijn leven lang niet meer, de ander
is het twee uur later weer vergeten; zooiets is zeer
verschillend.
Nu is echter de vraag: hoeveel bergplaats heb-
ben eigenlijk onze hersens voor deze en dergelijke
feiten? Die vraag is niet zoo gemakkelijk. Want
als Uw vrouw Catharina heet, dan onthoudt U dat
met veel minder moeite, dan wanneer ik U vertel,
dat de voornaam van de Engelschc film- en revue-
ster Miss Fields. Gracic luidt. Want U vindt het
van meer belang, den naam van Uw eigen vrouw
te onthouden en hoc die Londensche dame heet.
zal U een zorg zijn.
Ergo: Uw hersens zijn net een reusachtig flatge-
bouw, waarin kamers worden verhuurd, waarin
wetenswaardige feiten wonen. Sommige hunner
blijven er levenslang wonen (bijv. ieder mensch
onthoudt zijn eigen verjaardag wel. zoon feit blijft
levenslang onthouden), andere verhuizen als na
zeer korten tijd naar het vergeetboek (bijv. Gracie
Fields werd op 9 Jan. 1898 te Rochdale geboren.
Dit kan U weinig schelen. U vergeet het zóó weer
en de „kamer" komt weer vrij voor nieuwe feiten).
Als we het op deze manier eens nagaan, weten
we toch eigenlijk ontzettend veel. Niet alle feiten
zijn even interessant, maar het aantal kamertjes in
het huis Uwer hersenen moet toch wel heel groot
zijn 1 Dat is het dan ook inderdaad. De gemiddelde
mensch kan drie billioen verschillende dingen ge-
lijktijdig onthouden. Dat is onbegrijpelijk veel.
Wat gebeurt er nu, wanneer dat groote flatge-
bouw onzer gedachten vol is, wanneer die drie
billioen kamertjes geheel en al bezet is? V/el, om
te beginnen: dat gebeurt zoo gauw niet. Er be-
staan zelfs vrij knappe menßchen bij wie haast de
helft dezer kamertjes „leeg staat". Anderen daar-
entegen, die een bijzondere voorkeur hebben voor
feitenkennis, hebben reeds op hun 35e of 40c jaar
heel dien voorraad uitverkocht. Geen kamertje
meer vrij
Hoe gaat het met dezulken 7 Als hun flat uitver-
kocht is. kunnen ze dan niet één gedachte meer in
zich opnemen? Als men dan bijv. tegen hen zegt:
,.Victor McLaglen is een groot filmacteur" be-
grijpen ze dat dan niet omdat hun hersens uitver-
kocht zijn?
Gelukkig niet! Zulke droevige dingen gebeuren
gelukkig niet, anders zouden wij haast bang wor-
den, om elkander iets te vertellen. Maar wél ge-
schiedt iets anders.
Wanneer iemand onzer op deze ^wijze „uitver-
kocht" is en men doet hem tóchteen nieuwe mede-
deeling (zelfs al kón hij eigenlijk vei*^achten, dat
logischerwijze nu het bericht volgen radtet: „Gracie
Fields en Victor McLaglen treden sameti op in
één nieuwe film", is dit tóch een nieuwe mededee-
ling), dan drijft dit nieuwtje een änderen huurder
uit het uitverkochte flatgebouw weg. Indien U dus
bijv. tevoren hebt geweten, dat in 1600 de Slag bij
Nieuwpoort plaats vond. of dat de vroegere ver-
loofde van U later met een andere getrouwde
nicht te Medemblik woont. Stationsweg 7a dan
moet zulk een ding. dat U goed geweten hebt. zulk
een huurder, plaats maken voor het nieuwe feit,
dan volgt er dus kort en goed een verhuizing^»Ji
Uw hersens. v
Stelt U zich nu eens voor. lezer, dat U de huis-
baas bent van een flat van drie billioen huurkamers,
dan begrijpt U zelf wel, dat daar uit den aard der
zaak geregeld groote verhuizerij is. Daar raakt U
op den duur zelfs zoozeer aan gewoon, "dat het U
niet eens meer opvalt, ..Is het waar?" zoo zegt gij
tot uzelf, ,,Is die gedachte verhuisd? Geen adres
achter gelaten 7 En verleden weck woonde ze er
nog " Uw mond zegt dan: „Gunst, ik heb het
vergeten "
Indien U dus tot de stugge denkers behoort, die
het onnoemelijk groote aantal van drie billioen
bergplaatsen voor wetenswaardigheden reeds heele-
maal bezet hebt, dan veroorloven wij ons hierbij,
eens een stelletje oude gedachten bij U op te rui-
men. Alleen maar door U te vertellen, dat genoem-
de film, waarin Gracie Fields en Victor McLaglen
de hoofdrollen vervullen, getiteld is: „Daar waar
mijn Sari woon" (oorspronkelijke titel: „We're
going to be rich"), een 20th Century Fox-film, die
binnenkort hier ter stede zal worden ver-
toond
U voelt zelf wel: dat kan onmogelijk allemaal in
één denk-cel, zooveel nieuws vult minstens drie
cellen. Ergo: door deze, medcdeeling vergeet U er
óók drie. want ruimte moet er nu eenmaal gemaakt
worden, anders zou er gedrang komen in Uw her-
sens en dat zou ongezond zijn.
Echter behoeft U niet te vreezen, dat nu plotse-
ling zeer geliefde en gewichtige huurders zullen
verhuizen! Stel U voor, dat ik U mededeel, dat
ook Brian Donlevy in deze zelfde film meespeelt,
dan vult dat een nieuwe cel. Een ander feit moet
weg bestaat nu gevaar, dat U eensklaps ver-
geten, blijkt te zijn, in welke stad U woont, of dat
U niet meer weet, of U van het vrouwelijk, of van
het mannelijk geslacht bent?
Neen,- dnT^gevaar bestaat nicf. Anders zouden
de mensenen bepaald bang worden om te denken
en zouden ze nooit meer nieuwe feiten willen lee-
ren kennen. Neen, neen, de gedachten, die opdui-
ken om plaats te maken, zijn juist de onbelangrijk-
ste, echt gedachten waar U tóch geen prijs meer
op stelt.
Daar straks nam ik als voorbeeld: het adres van
een vrijer van Uw nicht, met wie het tóch al
sedert jaren af was, een knikkebeenig heer uit
Medemblik, dien U éénmaal op een receptie hebt
ontmoet en bij wien U geen belang hebt. Zijn adres
moogt U rustig vergeten. Daarbij vergeleken is het
nieuws over de charmante Gracie Fields, over
Victor McLaglen en Brian Donlevy toch stellig
duizendmaal belangrijker!
Zoodat het per saldo maar heel goed is, dat zoo
nu en dan een beetje circulatie komt in Uw herse •
nen, dat oude stoffige gedachten plaats maken voor
versehe en modernere ideeën. Ik heb zoojuist U
eenige aan de hand gedaan dat kan U enkel
tot voordeel strekken!
--BSfc^
, Albert en Else Basserman
ALBERT BASSERMAN
FILMT IN PARIJS
Terwijl de Flansche filmindustrie zich
toelegt om zooveel mogelijk jonge-
ren naar voren te brengen, en de
scenarioschrijvers zich uitputten om
draaiboeken te bedenken, waarin de
jeugd domineert, heeft de regisseur
Hugon een uitzondering gemaakt en een
van de oudste en beroemdste acteurs, met
name Albert Basserman, naar de Licht-
stad doen komen, om hem een hoofdrol
te geven in „Les héros de la Marne", een
rol van een Duitschen commandant in een
stuk, dat tijdens den wereldoorlog speelt.
,,Ik heb," zoo vertelde Basserman, toen
ik hem in een van de groote Parijsche
hotels bezocht, nog niet eerder in Frank-
rijk gefilmd. Ik moet nu gedeeltelijk
Fransch, gedeeltelijk Duitsch spreken en
het accent dat ik in mijn Fransche taal
heb, komt hier uiterst goed van pas. De
figuur, die ik moet uitbeelden is zeer
sympathiek. Het is mij al om het even, of
ik film of tooneelspeel, als ik maar een
van beide kan doen en niet gedoemd ben
stil te zitten. En mijn vrouw (Else Bas-
serman) is van dezelfde meening."
Hij spreekt dan verder nog over hur
gezamenlijke successen in „Voorloopigc
hechtenis", ,,Een zekere mijnheer Grann'
en van het laatste stuk van Hermanr
Kesner „Napoleon und Taleyrand",
waarin hij de rol van Taleyrand ver
vulde.
„Sedert 1927 woon ik in Zwitserland,
eerst in Arosa en vanaf 1931 in Figino bij
Lugano, een prachtige omgeving. De ge-
heele natuur lokt daar tot niets doen, ge-
nieten, maar ik, ik wil spelen, tot mijn
laatsten levensdag. Ik kan niet anders,
al legt mijn leeftijd vanzelfsprekend een
zekere beperking op de rollen, die ik kan
uitbeelden."
„Eigenlijk is het zóó ook niet juist,
zegt de groote acteur, die alom in de we-
reld reeds zooveel schoons geschonke
heeft. „Want, ik speel niet tot mijn laat-
sten levensdag, maar ik leef tot den da'l
waarop ik niet meer spelen kan."
J. M.
ly Malloy Alice Brady
IMalloy Charles Winninger
Juck" Bradford Tom Brown
Ine Carlyle Dorothea Kent
|ry Clark Frank Jenks
Higgins Jed Prouty
lus P. Oglethorpe ... Donald Meek
|ry Swanzey ... Henry Roquemore
versal-film. Regie: Ray McCarey.
en vroolijke comedie, waarin de
immer op voordeel bedachte vrek
bedrogen uitkomt en een paar
e, berooide cabaret-artisten met een
winstje gaan strijken. Hoe dat in
werk gaat? Dat is gauw genoeg
rgegeven.
at en Molly Malloy. eens bekende
„dway-artisten. komen met hun troep
-iet plaatsje Hamilton, om daar hun
ik eens te beproeven. Ze nemen hun
k in het vervallen Swanzey Hotel,
lir ze al dadelijk minder prettige erva-
en opdoen. Pat krijgt namelijk onaan-
aamheden met den beheerder en om
i in het vaarwater te zitten, koopt hij
zijn spaarduitjes, 4000 pond, het
e gebouw. Dat is echter niet naar
zin vari den inhaligen Higgins, den
k van de stad. Higgins had juist het
el voor zichzelf willen hebben, omdat
geruchten gaan, dat de staat het wil
ikoopen, om het als museum in te
ten. Higgins wil het nu op zijn beurt
i Pat aankoopen, doch deze weigert,
)ral als hij van den eenigen gast.
iius P. Oglethorpe, hoort, dat de an-
BPOAPWAY
tieke meubels in het gebouw zeer kost-
baar zijn. — Later verneemt hij pas, dat
Iradius niet goed bij het hoofd is, en hem
maar wat heeft wijs gemaakt. — Higgins
is echter niet gauw uit het veld geslagen
en hij bedenkt een middel om Pat Malloy
van zijn domein te verdringen. Jammer
genoeg voor den vrek slaagt zijn plan
niet. Ten slotte krijgt hij evenwel toch
een kans het zoo begeerde gebouw in
zijn bezit te krijgen. Iradius vertelt hem
namelijk, ook. dat het meubilair zooveel
waard is. Nu zal en moét hij het hotel
koopen. Hij biedt Malloy 20.000 pond.
Deze. dankbaar voor dit buitenkansje,
accepteert en Higgins is eindelijk tevre-
den. Doch dan verneemt hij. dat de ge-
ruchten omtrent de bestemming van het
gebouw op onwaarheid berusten en dat
Iradius ook hem maar wat op den mouw
heeft gespeld. Begrijpelijkerwijs is Higgins
woedend, doch heel Hamilton gnuift en
hoopt, dat hij nu voor goed van zijn
inhaligheid zal zijn genezen.