Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>^1</strong> 1<br />
i<br />
'ets<br />
;::;--.\, ■■. ^>::;;V"":' :<br />
n<br />
1ARCELLE CHANTAL<br />
EN JEAN CLAUDIO<br />
IN DE HABE-FILM<br />
DE TRAGEDIE VArJ<br />
| EEN KEIZERRIJK'<br />
^<br />
^'/<br />
;<br />
"'■■**s ff<br />
ISdtt Jaargang<br />
No.36-17Sapt.1938<br />
CINEMAs.<br />
THEATER<br />
iïSa- ,Ssé
U<br />
Johnny en een speler van de Detroit Maroons rijn geen goede vrienden (John Wayne,<br />
Sheila Bromley en Hal Nelman)<br />
Eindelijk gelukkig<br />
'WW<br />
Ml<br />
■«6' ^<br />
Johnny bezoekt Bobby in het ziekenhuis<br />
,'r ■ t * 1 ' 1<br />
ii *<br />
i f '« M •?■ ~<br />
w • t- *fe<br />
"-.n<br />
der memqN<br />
Regie: Arthur Lubin. Universal-film.<br />
Johnny Hanson John Wayne.<br />
Helen Dale Sheila Bromley. '<br />
Jack Irwin Charles Brokaw.<br />
Bobby Bill y Burrod.<br />
Peggy ] ane I ohns -<br />
Harvey Castle Huntley Gordon.<br />
Joe Carber Frank 0tt0 -<br />
Kelly Russell Hopton.<br />
Mevrouw Dale Virginia Brissac.<br />
De bekende ijshockeyspeler Johnny Hanson<br />
wordt lid van de N. Y. Bears, ecn club van<br />
beroepsspelers, waarvan Harvey Castle de<br />
manager is. Johnny's eminent spel brengt de club<br />
het kampioenschap, terwijl hijzelf dik bevriend<br />
raakt met Squat Bates, den vroolijksten speler van<br />
de ploeg.<br />
Het duurt niet lang, of Johnny ontmoet een<br />
meisje. Helen Dale genaamd, waarop hij terstond<br />
verliefd wordt. Zij treedt op in een rolschaatsen-<br />
show van een zekeren Jack Irwin en deze draagt<br />
het meisje op al haar invloed aan te wenden ten<br />
einde Johnny te bewegen in den komenden wed-<br />
strijd tegen de Detroit Maroons zijn club in den<br />
steek te laten. Irwin heeft namelijk een reusachtig<br />
bedrag op de Maroons gezet. Johnny weigert even-<br />
wel, ondanks alle voordeclige aanbiedingen van<br />
Irwin, en de Bears winnen den eersten prijs. Thans<br />
laat Irwin de taxi. waarmede Johnny zich naar<br />
de tweede ontmoeting tusschen de clubs zal bege-<br />
ven, verongelukken, waarbij Johnny's levende<br />
mascotte, de twaalfjarige Bobby, zwaar gewond<br />
wordt. De sportheld zelf was met een anderen<br />
auto vertrokken en bereikt veilig het sportveld.<br />
Gedurende de match wordt hij echter „gekraakt"<br />
met het gevolg, dat de Bears verliezen. Johnny<br />
moet naar het ziekenhuis getransporteerd worden,<br />
waar ook Bobby ligt, en is er bij aanwezig als<br />
het kind met goed gevolg geopereerd wordt. On-<br />
danks zijn pijnen begeeft hij zich naar de derde<br />
en beslissende ontmoeting tusschen de Bears en<br />
de Maroons en brengt zijn club de overwinning.<br />
Helen verklaart hem, hoc zij onder druk van<br />
Irwin heeft moeten handelen en een verzoening<br />
tusschen de twee is het slot van deze film.<br />
Johnny en zijn mascotte „Bobby"<br />
■<br />
^ ''*^-<br />
y "^%<br />
de<br />
TRAGEDIE<br />
van een<br />
celzer-<br />
rijk<br />
In de hoofdrollen:<br />
Harry Baur.<br />
Marcelle Chantal.<br />
Pierre Richard Willm.<br />
Regie; Marcel l'Herbier.<br />
Habé-film.<br />
Men onderscheidt heden<br />
ten dage drie perioden<br />
in de wereldgeschiede-<br />
nis, namelijk die van vóór, tij-<br />
dens, of na den groeten wereld-<br />
brand, die van 19 14 tot 19'^<br />
het menschdom teisterde.<br />
Het is in de periode vóór den<br />
oorlog, vóór 1 9 1 4 dus, dat de<br />
aandacht der wereld gevestigd<br />
wordt op den somberen persoon<br />
van Gregori Raspoetin. En nu<br />
«f*,^<br />
«^<br />
Lw. ;<br />
&<br />
moge er door ..overlevering", verhalen<br />
van oog- en oorgetuigcn, aan de waar-<br />
heid wel eens iets te kort gedaan zijn,<br />
vast staat, dat deze man. aan wien veel<br />
literatuur gewijd is, in het uitgestrekte<br />
Rusland van vóór 1 9 1 4 — en ook eeni-<br />
ge jaren daarna — zeer grooten invloed<br />
heeft gehad.<br />
Jean Worms en Hady Berry.<br />
Harry Baur
Denis d'Ines<br />
üf hij werkelijk met bijzondere gaven<br />
bedeeld was, of dat hij alleen maar char<br />
latan, bedneger of gelukzoeker was, nie-<br />
mand weet het.<br />
,.De tragedie van een keizerrijk"<br />
schilden ons hei tragisch leven der re<br />
geerders over Rusland van die jaren.<br />
Nicolaas de '1 weede, tsaar van Rusland,<br />
was getrouwd met een vorstin van Duit<br />
sehe afkomst, een leit, waaiaan de Isanna<br />
nu mg onaangenaam oogenblik te danken<br />
had. Hoewel het huwelijksleven der beide<br />
vorsten, die elkaar oprecht liefhadden,<br />
/eer gelukkig was, altijd hing de gezond<br />
heuLtoestand van den tsarewilch, den<br />
uoonopvolgei die aan de gevreesde hae<br />
mophilie (Mivdei ziekte) leed. als een<br />
donkere sHiaduw over hun geluk, hen<br />
enkele Verkeerde beweging, de kleinste<br />
wond, kon doodelijk /.yn. Vooudurend<br />
verkeerde het keizerspaar dan ook in<br />
angst om zijn zoon.<br />
Het is na een ongeval, den tsatewilcli<br />
-<br />
bij het spelen overkomen, dat de keizerin voor<br />
het eerst hoort van den moujik (boer) en won-<br />
derdoener, Raspoetin. Dezen, die reeds een<br />
groote • „vermaardheid" geniet, gelukt het den<br />
kleinen keizerszoon te kalmeeren en diens pijnen<br />
te stillen. Hiermee was zijn intree aan het kei-<br />
zerlijk hof gemaakt en begon zijn invloed, zeer<br />
tegen den zin van den Russischen adel Weldra<br />
werd hij , de macht achter den troon." Dat hij,<br />
die zich eenerzijds vele invloedrijke vrienden<br />
verwierf, zich anderzijds vele machtige vijanden<br />
op den hals haalde, spreekt wel haast vanzelf.<br />
Niet tevreden met zijn verbanning naar<br />
Siberië-, laten zijn vijanden in dit verafgelegen<br />
gebied een aanslag op hem plegen, die hem op<br />
het ziekbed werpt. Nog niet hersteld verneemt<br />
hij van den dreigenden oorlog. Telegrafisch<br />
smeekt hij den tsaar geen oorlog te begin-<br />
nen te laat<br />
Dan zien wij hem weer in Rusland verschij-<br />
Pieite Richaid Willm en Harty Baur<br />
s^^- »«■-^2«,<br />
^it:<br />
c<br />
f^aiif<br />
r. dr ■ •<br />
^<br />
Pierte Richard Willm en Carine Nelson<br />
Marcelle Chantal<br />
ren, waar zijn invloed op den tsaar en diens besluiten<br />
grooter wordt dan ooit. Zóó groot, dat er een complot<br />
fesmeed wordt hem uit den weg te ruimen. En den<br />
■"vond van zijn dood uit hij deze profetische woorden:<br />
Na mijn dood zal er één winter voorbijgaan en dan<br />
uilen de Romanoffs niet meer bestaan." En inderdaad,<br />
'iets kan den ondergang van het keizerrijk tegenhouden.<br />
Op een kouden winteravond trekt het keizerlijk gezin<br />
St. Petersburg uit voor een verre, verre reis, waarvan<br />
Reen terugkeer mogelijk is . ,<br />
4<br />
■' .„<br />
% Carine Nelson<br />
■<br />
1<br />
AK<br />
Tlljj-^i :
HOEVEEL DENKBEELDEN GAAN<br />
ER IN UW BREIN ?<br />
Ieder onzer heeft hersens, al zou je dat niet zeg-<br />
gen. De één doet er niets bijzonders mee. de<br />
ander is er zuinig op. een derde beult ze reus-<br />
achtig af, een vierde is bang om ze wakker te<br />
maken, maar desondanks: hersens hebben we alle-<br />
maal. Alleen de kwaliteit verschilt. Sommujc men-<br />
schen zijn onbeschrijfelijk knap, anderen zijn even<br />
onbeschrijfelijk stom. nóg weer anderen zijn meer<br />
gewoon, niet te dit en niet te dat.<br />
Laten wc ons eens even bezighouden met die<br />
,,gewone", menschen als U en ik, die niet in* alle<br />
schoolklassen steeds weer bleven zitten en die even-<br />
min op elk rapport vgor ieder vak een tien hebben<br />
gekregen. Nemen wij dus de middelmaat, het meest-<br />
voorkomende type. Laat ons daarvan de hersens<br />
even van meer nabij bekijken.<br />
Er is natuurlijk heel veel op te merken aan zulke<br />
hersens. Het is een complete denk-machine met alles<br />
wat daar voorts aan vastzit, maar een van de<br />
voornaamste eigenschappen is: het vermogen van<br />
deze hersens, om nieuwe ideeën in zich op te ne-<br />
men. Bijvoorbeeld, wanneer ik U vertel: In het jaar<br />
1880 beleefde de stad Melbourne een ongehoorden<br />
bloei, het geld lag als het ware voor het opschep-<br />
pen dan leert U daarmee een feit kennen, dat<br />
U waarschijnlijk nog niet wist. Uw hersens hebben<br />
er dan iets bijgeleerd en ze onthouden dat voor<br />
korter of langer tijd. De één vergeet dit nieuw erbij<br />
geleerde feit zijn leven lang niet meer, de ander<br />
is het twee uur later weer vergeten; zooiets is zeer<br />
verschillend.<br />
Nu is echter de vraag: hoeveel bergplaats heb-<br />
ben eigenlijk onze hersens voor deze en dergelijke<br />
feiten? Die vraag is niet zoo gemakkelijk. Want<br />
als Uw vrouw Catharina heet, dan onthoudt U dat<br />
met veel minder moeite, dan wanneer ik U vertel,<br />
dat de voornaam van de Engelschc film- en revue-<br />
ster Miss Fields. Gracic luidt. Want U vindt het<br />
van meer belang, den naam van Uw eigen vrouw<br />
te onthouden en hoc die Londensche dame heet.<br />
zal U een zorg zijn.<br />
Ergo: Uw hersens zijn net een reusachtig flatge-<br />
bouw, waarin kamers worden verhuurd, waarin<br />
wetenswaardige feiten wonen. Sommige hunner<br />
blijven er levenslang wonen (bijv. ieder mensch<br />
onthoudt zijn eigen verjaardag wel. zoon feit blijft<br />
levenslang onthouden), andere verhuizen als na<br />
zeer korten tijd naar het vergeetboek (bijv. Gracie<br />
Fields werd op 9 Jan. 1898 te Rochdale geboren.<br />
Dit kan U weinig schelen. U vergeet het zóó weer<br />
en de „kamer" komt weer vrij voor nieuwe feiten).<br />
Als we het op deze manier eens nagaan, weten<br />
we toch eigenlijk ontzettend veel. Niet alle feiten<br />
zijn even interessant, maar het aantal kamertjes in<br />
het huis Uwer hersenen moet toch wel heel groot<br />
zijn 1 Dat is het dan ook inderdaad. De gemiddelde<br />
mensch kan drie billioen verschillende dingen ge-<br />
lijktijdig onthouden. Dat is onbegrijpelijk veel.<br />
Wat gebeurt er nu, wanneer dat groote flatge-<br />
bouw onzer gedachten vol is, wanneer die drie<br />
billioen kamertjes geheel en al bezet is? V/el, om<br />
te beginnen: dat gebeurt zoo gauw niet. Er be-<br />
staan zelfs vrij knappe menßchen bij wie haast de<br />
helft dezer kamertjes „leeg staat". Anderen daar-<br />
entegen, die een bijzondere voorkeur hebben voor<br />
feitenkennis, hebben reeds op hun 35e of 40c jaar<br />
heel dien voorraad uitverkocht. Geen kamertje<br />
meer vrij<br />
Hoe gaat het met dezulken 7 Als hun flat uitver-<br />
kocht is. kunnen ze dan niet één gedachte meer in<br />
zich opnemen? Als men dan bijv. tegen hen zegt:<br />
,.Victor McLaglen is een groot filmacteur" be-<br />
grijpen ze dat dan niet omdat hun hersens uitver-<br />
kocht zijn?<br />
Gelukkig niet! Zulke droevige dingen gebeuren<br />
gelukkig niet, anders zouden wij haast bang wor-<br />
den, om elkander iets te vertellen. Maar wél ge-<br />
schiedt iets anders.<br />
Wanneer iemand onzer op deze ^wijze „uitver-<br />
kocht" is en men doet hem tóchteen nieuwe mede-<br />
deeling (zelfs al kón hij eigenlijk vei*^achten, dat<br />
logischerwijze nu het bericht volgen radtet: „Gracie<br />
Fields en Victor McLaglen treden sameti op in<br />
één nieuwe film", is dit tóch een nieuwe mededee-<br />
ling), dan drijft dit nieuwtje een änderen huurder<br />
uit het uitverkochte flatgebouw weg. Indien U dus<br />
bijv. tevoren hebt geweten, dat in 1600 de Slag bij<br />
Nieuwpoort plaats vond. of dat de vroegere ver-<br />
loofde van U later met een andere getrouwde<br />
nicht te Medemblik woont. Stationsweg 7a dan<br />
moet zulk een ding. dat U goed geweten hebt. zulk<br />
een huurder, plaats maken voor het nieuwe feit,<br />
dan volgt er dus kort en goed een verhuizing^»Ji<br />
Uw hersens. v<br />
Stelt U zich nu eens voor. lezer, dat U de huis-<br />
baas bent van een flat van drie billioen huurkamers,<br />
dan begrijpt U zelf wel, dat daar uit den aard der<br />
zaak geregeld groote verhuizerij is. Daar raakt U<br />
op den duur zelfs zoozeer aan gewoon, "dat het U<br />
niet eens meer opvalt, ..Is het waar?" zoo zegt gij<br />
tot uzelf, ,,Is die gedachte verhuisd? Geen adres<br />
achter gelaten 7 En verleden weck woonde ze er<br />
nog " Uw mond zegt dan: „Gunst, ik heb het<br />
vergeten "<br />
Indien U dus tot de stugge denkers behoort, die<br />
het onnoemelijk groote aantal van drie billioen<br />
bergplaatsen voor wetenswaardigheden reeds heele-<br />
maal bezet hebt, dan veroorloven wij ons hierbij,<br />
eens een stelletje oude gedachten bij U op te rui-<br />
men. Alleen maar door U te vertellen, dat genoem-<br />
de film, waarin Gracie Fields en Victor McLaglen<br />
de hoofdrollen vervullen, getiteld is: „Daar waar<br />
mijn Sari woon" (oorspronkelijke titel: „We're<br />
going to be rich"), een 20th Century Fox-film, die<br />
binnenkort hier ter stede zal worden ver-<br />
toond<br />
U voelt zelf wel: dat kan onmogelijk allemaal in<br />
één denk-cel, zooveel nieuws vult minstens drie<br />
cellen. Ergo: door deze, medcdeeling vergeet U er<br />
óók drie. want ruimte moet er nu eenmaal gemaakt<br />
worden, anders zou er gedrang komen in Uw her-<br />
sens en dat zou ongezond zijn.<br />
Echter behoeft U niet te vreezen, dat nu plotse-<br />
ling zeer geliefde en gewichtige huurders zullen<br />
verhuizen! Stel U voor, dat ik U mededeel, dat<br />
ook Brian Donlevy in deze zelfde film meespeelt,<br />
dan vult dat een nieuwe cel. Een ander feit moet<br />
weg bestaat nu gevaar, dat U eensklaps ver-<br />
geten, blijkt te zijn, in welke stad U woont, of dat<br />
U niet meer weet, of U van het vrouwelijk, of van<br />
het mannelijk geslacht bent?<br />
Neen,- dnT^gevaar bestaat nicf. Anders zouden<br />
de mensenen bepaald bang worden om te denken<br />
en zouden ze nooit meer nieuwe feiten willen lee-<br />
ren kennen. Neen, neen, de gedachten, die opdui-<br />
ken om plaats te maken, zijn juist de onbelangrijk-<br />
ste, echt gedachten waar U tóch geen prijs meer<br />
op stelt.<br />
Daar straks nam ik als voorbeeld: het adres van<br />
een vrijer van Uw nicht, met wie het tóch al<br />
sedert jaren af was, een knikkebeenig heer uit<br />
Medemblik, dien U éénmaal op een receptie hebt<br />
ontmoet en bij wien U geen belang hebt. Zijn adres<br />
moogt U rustig vergeten. Daarbij vergeleken is het<br />
nieuws over de charmante Gracie Fields, over<br />
Victor McLaglen en Brian Donlevy toch stellig<br />
duizendmaal belangrijker!<br />
Zoodat het per saldo maar heel goed is, dat zoo<br />
nu en dan een beetje circulatie komt in Uw herse •<br />
nen, dat oude stoffige gedachten plaats maken voor<br />
versehe en modernere ideeën. Ik heb zoojuist U<br />
eenige aan de hand gedaan dat kan U enkel<br />
tot voordeel strekken!<br />
--BSfc^<br />
, Albert en Else Basserman<br />
ALBERT BASSERMAN<br />
FILMT IN PARIJS<br />
Terwijl de Flansche filmindustrie zich<br />
toelegt om zooveel mogelijk jonge-<br />
ren naar voren te brengen, en de<br />
scenarioschrijvers zich uitputten om<br />
draaiboeken te bedenken, waarin de<br />
jeugd domineert, heeft de regisseur<br />
Hugon een uitzondering gemaakt en een<br />
van de oudste en beroemdste acteurs, met<br />
name Albert Basserman, naar de Licht-<br />
stad doen komen, om hem een hoofdrol<br />
te geven in „Les héros de la Marne", een<br />
rol van een Duitschen commandant in een<br />
stuk, dat tijdens den wereldoorlog speelt.<br />
,,Ik heb," zoo vertelde Basserman, toen<br />
ik hem in een van de groote Parijsche<br />
hotels bezocht, nog niet eerder in Frank-<br />
rijk gefilmd. Ik moet nu gedeeltelijk<br />
Fransch, gedeeltelijk Duitsch spreken en<br />
het accent dat ik in mijn Fransche taal<br />
heb, komt hier uiterst goed van pas. De<br />
figuur, die ik moet uitbeelden is zeer<br />
sympathiek. Het is mij al om het even, of<br />
ik film of tooneelspeel, als ik maar een<br />
van beide kan doen en niet gedoemd ben<br />
stil te zitten. En mijn vrouw (Else Bas-<br />
serman) is van dezelfde meening."<br />
Hij spreekt dan verder nog over hur<br />
gezamenlijke successen in „Voorloopigc<br />
hechtenis", ,,Een zekere mijnheer Grann'<br />
en van het laatste stuk van Hermanr<br />
Kesner „Napoleon und Taleyrand",<br />
waarin hij de rol van Taleyrand ver<br />
vulde.<br />
„Sedert 1927 woon ik in Zwitserland,<br />
eerst in Arosa en vanaf 1931 in Figino bij<br />
Lugano, een prachtige omgeving. De ge-<br />
heele natuur lokt daar tot niets doen, ge-<br />
nieten, maar ik, ik wil spelen, tot mijn<br />
laatsten levensdag. Ik kan niet anders,<br />
al legt mijn leeftijd vanzelfsprekend een<br />
zekere beperking op de rollen, die ik kan<br />
uitbeelden."<br />
„Eigenlijk is het zóó ook niet juist,<br />
zegt de groote acteur, die alom in de we-<br />
reld reeds zooveel schoons geschonke<br />
heeft. „Want, ik speel niet tot mijn laat-<br />
sten levensdag, maar ik leef tot den da'l<br />
waarop ik niet meer spelen kan."<br />
J. M.<br />
ly Malloy Alice Brady<br />
IMalloy Charles Winninger<br />
Juck" Bradford Tom Brown<br />
Ine Carlyle Dorothea Kent<br />
|ry Clark Frank Jenks<br />
Higgins Jed Prouty<br />
lus P. Oglethorpe ... Donald Meek<br />
|ry Swanzey ... Henry Roquemore<br />
versal-film. Regie: Ray McCarey.<br />
en vroolijke comedie, waarin de<br />
immer op voordeel bedachte vrek<br />
bedrogen uitkomt en een paar<br />
e, berooide cabaret-artisten met een<br />
winstje gaan strijken. Hoe dat in<br />
werk gaat? Dat is gauw genoeg<br />
rgegeven.<br />
at en Molly Malloy. eens bekende<br />
„dway-artisten. komen met hun troep<br />
-iet plaatsje Hamilton, om daar hun<br />
ik eens te beproeven. Ze nemen hun<br />
k in het vervallen Swanzey Hotel,<br />
lir ze al dadelijk minder prettige erva-<br />
en opdoen. Pat krijgt namelijk onaan-<br />
aamheden met den beheerder en om<br />
i in het vaarwater te zitten, koopt hij<br />
zijn spaarduitjes, 4000 pond, het<br />
e gebouw. Dat is echter niet naar<br />
zin vari den inhaligen Higgins, den<br />
k van de stad. Higgins had juist het<br />
el voor zichzelf willen hebben, omdat<br />
geruchten gaan, dat de staat het wil<br />
ikoopen, om het als museum in te<br />
ten. Higgins wil het nu op zijn beurt<br />
i Pat aankoopen, doch deze weigert,<br />
)ral als hij van den eenigen gast.<br />
iius P. Oglethorpe, hoort, dat de an-<br />
BPOAPWAY<br />
tieke meubels in het gebouw zeer kost-<br />
baar zijn. — Later verneemt hij pas, dat<br />
Iradius niet goed bij het hoofd is, en hem<br />
maar wat heeft wijs gemaakt. — Higgins<br />
is echter niet gauw uit het veld geslagen<br />
en hij bedenkt een middel om Pat Malloy<br />
van zijn domein te verdringen. Jammer<br />
genoeg voor den vrek slaagt zijn plan<br />
niet. Ten slotte krijgt hij evenwel toch<br />
een kans het zoo begeerde gebouw in<br />
zijn bezit te krijgen. Iradius vertelt hem<br />
namelijk, ook. dat het meubilair zooveel<br />
waard is. Nu zal en moét hij het hotel<br />
koopen. Hij biedt Malloy 20.000 pond.<br />
Deze. dankbaar voor dit buitenkansje,<br />
accepteert en Higgins is eindelijk tevre-<br />
den. Doch dan verneemt hij. dat de ge-<br />
ruchten omtrent de bestemming van het<br />
gebouw op onwaarheid berusten en dat<br />
Iradius ook hem maar wat op den mouw<br />
heeft gespeld. Begrijpelijkerwijs is Higgins<br />
woedend, doch heel Hamilton gnuift en<br />
hoopt, dat hij nu voor goed van zijn<br />
inhaligheid zal zijn genezen.
Regie: George Marshall.<br />
Groote Ben Wheeler Victor McLaglen.<br />
Chesty Webb Brian Donlcvy.<br />
Linda Lee Louise Hovick.<br />
Homer C. Bundy Raymond Walburn.<br />
Marjorie Clark Lynn Bari.<br />
Mevrouw Rogers Jane Darwell.<br />
Jack Bundy Robert Kellard.<br />
Turkey Sammy Cohen.<br />
Opal Updyke Esther Muir.<br />
Svcnson Eddie Holden.<br />
Agatha Hattie McDaniel.<br />
Prof. Halligan Paul Irving.<br />
Pinky McCann Frank Moran.<br />
Rechter Hutchins Andrew Tombes.<br />
20th Century Fox-film.<br />
Lang geleden is er een oorlog geweest, waaraan Amerika heeft deelgenomen,<br />
maar de verschrikkingen daarvan zijn vergeten en de herinnering er aan wordt<br />
voornamelijk levendig gehouden door de jaarlijksche réunie van oud-strijders,<br />
die uit alle hoeken en gaten van de Vereenigde Staten naar New York komen om<br />
elkaar weer te zien en een beetje plezier te maken. De diverse hotels van de metro-<br />
polis verdienen er aardig wat aan, maar daar tegenover staat, dat deze oud-soldaten<br />
wel eens heel erg te keer gaan als ze goed in de stemming komen, dat zij nog al eens<br />
iclor McLaglen<br />
heel wat glaswerk breken en dat de overige gaste<br />
dikwijls zeer gerechtvaardigde klachten hebbc:<br />
over nachtelijk rumoer en overlast.<br />
Want niet alle oud-strijders zijn zulke nette<br />
heertjes als de fabrikant Homer C. Bundy, die<br />
besloten heeft dit jaar de réunie nu eens niet bij t<br />
wonen en dit festijn over te laten aan eenige leden<br />
van zijn personeel, die — net als hij — in é<br />
Franschc loopgraven hebben gestaan. Er zijn ruige<br />
jongens bij, zooals de ploegbaas Groote Ben<br />
Wheeler, een ware boeman, die o/eral zijn groo<br />
ten mond laat hooren. En Chesty Webb, een dei<br />
afdeelingschefs, ziet er wel kalmer en bedaard'<br />
it, maar is óók geen lieve jongen, als het er op<br />
aan komt.<br />
Deze twee belhamels zullen de delegatie aan-<br />
roeren en vertrekken met de rest van de jongens<br />
naar New York. Dat heeft tevens een practischen<br />
kant. Homer C. Bundy heeft namelijk zware zor-<br />
cen over zijn zoon, die trouwen wil met een<br />
juffertje van het tooneel en die niet .voor rede<br />
vatbaar blijkt. Zouden de jonyens niet tegelijker-<br />
tijd kunnen probceren den jeugdigen Jack aan het<br />
verstand te brengen, dat hij dien onzin uit zijn<br />
hoofd zet?<br />
Maar Jack vindt een geduchte bondgenoote in<br />
Brian Donlevy<br />
<strong>^1</strong><br />
mm-.<br />
f*=#<br />
de persoon van Linda Lee, een<br />
revue-ster, die het voor het aar-<br />
dige paartje opneemt en de twee<br />
afgezanten, die Jack genezen zul-<br />
len, treffen het daarom slecht, wijl<br />
zij zelf smoor en doodelijk raken<br />
van deze Linda Lee. Zij willen dus<br />
tegelijkertijd Jack de liefde uit het<br />
hoofd praten en elkaar verdrin-<br />
gen bij Linda. Dat vergt groote<br />
uitgaven, waar Homer in de verte<br />
maar goed voor moet zijn. Op<br />
zeker oogenblik worden die krasse<br />
nota's den fabrikant evenwel te<br />
machtig en reist hij zélf naar New<br />
York, ontmoet persoonlijk Linda<br />
Lee en wordt verliefd op haar.<br />
Een ingewikkelde situatie, niet-<br />
waar? En tóch worden aan het<br />
slot alle in dit stuk betrokken<br />
paartjes nog dolgelukkig.<br />
f jp-<br />
fiSl<br />
-rif * *M<br />
JTJdA<br />
Groote Ben Wheeler<br />
flirt met Opal<br />
Updyke m<br />
Twee. die elkander<br />
van den aanvang ai<br />
niet lijden mogen en<br />
een derde, die van |<br />
allebei klop krijgtl<br />
v /<br />
y:<br />
^
n~<br />
Katherine Hepburn en Cary Grant.<br />
NIEUWS UIT DE STUDIO'S<br />
Pola Negri en Ivan Petrovich vertolken de be-<br />
langrijkste rollen in „Jugendtraum". Regisseur is<br />
Nunzio Malasomma.<br />
Gary Cooper speelt de hoofdrol in de Samuel<br />
Goldwyn-film „Seventh cavalry".<br />
William Wyler regisseert „Wuthering heights",<br />
waarin Merle Oberon een voorname rol uitbeeldt.<br />
Henry Hathaway zal de film „The last frontier"<br />
in scène zetten.<br />
Victor Schertzinger Is In de Pinewood-studio's<br />
bij Londen bezig met de film „The Mikado". De<br />
belangrijkste rollen zijn in handen van Jean Colin,<br />
John Barclay, Kenny Baker, Constance Willis en<br />
Elisabeth Paynter.<br />
Franz Seitz ensceneert de film „Pfingstorgel".<br />
De hoofdrollen zijn In handen van Willy Rössner,<br />
Maria Andergast en Georg Vogelsang.<br />
Gabriel Pascal zal een film vervaardigen naar<br />
Shaws werk „Caesar en Cleopatra".<br />
Katherine Hepburn zal de rol van Amelia Ear-<br />
hart vervullen in een rolprent, die het vliegwezen<br />
behandelt.<br />
Jack Temple, de broer van Shirley Temple, is<br />
thans als hulp-regisseur in de 20th Century Fox-<br />
studio's aangesteld.<br />
ONZE WEKELIJKSCHE<br />
PRIJSVRAAG<br />
Vraag vijfhonderd en twee<br />
Door wien werd den bolvorm der aarde ont-<br />
dekt?<br />
Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en vijf<br />
troostprijzen beschikbaar om te vcrdeelen onder<br />
hen, die vóór 3 October (abonné's uit ovetzee-<br />
sche gewesten 3 November) goede oplossingen<br />
zenden aan ons redactie-adres: Galgewater 22,<br />
Leiden. Op enveloppe of briefkaart gelieve men<br />
duidelijk te vermelden: Vraag 502.<br />
DE OPLOSSING<br />
Vraag vierhonderd acht en negentig<br />
Kaneel, de bekende geurige specerij, wordt<br />
gemaakt van de gedroogde binnenbast van den<br />
kaneelboom, die in tropische streken inheemsch<br />
is.<br />
De hoofdprijs viel ditmaal ten deel aan den<br />
heer H. G. J. Bremer Smit te Rotterdam; de<br />
troostprijzen werden verworven door den heer<br />
P. Weststrate Jr. te Den Haag, mevrouw B.<br />
W. Hoytink te Joppe, mevrouw A. Pootjes te<br />
Laren (N.H.), mejuffrouw C. E. M. van Es<br />
te Rotterdam, mejuffrouw G. Hens te Waal-<br />
wijk.<br />
Van onze Indische abonné's verwierf me-<br />
vrouw J. van Hulssen-Hazes te Madioen een<br />
hoofdprijs van / 2.50, terwijl de troostprijzen<br />
ten deel vielen aan mevrouw A. de Witte-<br />
Vuurmans te Emmastad; Saädoe'ddin te Per-<br />
baoengan; den heer J. Hendrison te Paramari-<br />
bo; den heer H. Verbeek te Tjimahi.<br />
Kay Francis vertolkt de hoofdrol in de Warner<br />
Bros-film „Dublin by mistake". Zij beeldt hierin<br />
de rol uit van een vliegenierster, die per ongeluk<br />
van New York naar Dublin vliegt.<br />
Johannes Meyer zal in de Bavaria-Studio's te<br />
Geiselgasteig „Dreizehn Mann und eine Kanone"<br />
reglsseeren. Het draaiboek wordt geschreven dpor<br />
Fred Andreas en Georg Hurdalek.<br />
Gustav Diessl en Carola Hoehn vervullen de<br />
hoofdrollen in „Der grüne Kaiser"; Paul Mundorf<br />
heeft de regie op zich genomen.<br />
Dinah Grace, de echtgenoote van Willy Fritsch,<br />
heeft een belangrijke rol in de film „Spassvogel".<br />
De verdere medespelenden zijn Fritz Kampers,<br />
Fita Benkhoff en Heinz Schorlemer. De regie<br />
berust bij Dr. Fritz Peter Buch.<br />
Will Hay heeft de hoofdrol in „Old bones of<br />
the river", een film die door Marcel Varnel wordt<br />
geënsceneerd. De verdere medespelenden zijn<br />
Graham Moffatt en Moore Marriott.<br />
Irene Dare, een vijfjarig schaatsenrljdstertje, is<br />
door Sol Lesser voor de RJCO.-Radio te Holly-<br />
wood geëngageerd. Zij zal naast Bobby Breen<br />
een belangrijke rol krijgen in „Breaking the ice".<br />
Alexander Hall regisseert de film „There's that<br />
woman again". Voor de hoofdrollen in deze Co-<br />
lumbia-film werden Joan Blondell en Melvyn<br />
Douglas aangewezen.<br />
*<br />
J<br />
7.* ^',<br />
- --r**<br />
u' s "^*iéL<br />
•■«i** 1 «*«<br />
■■>#*
VAN LEZER TOT LEZER<br />
Op deze pagina kunnen onze abonné's, onder de „Ruilrubriek", gratis «en adver*<br />
tentie plaatten» waarin zij iet« aanbieden in ruil voor iets anders. Deze plaatsing<br />
Is geheel gratis, maximaal 10 regels per advertentie. Advertenties, waarin voor-<br />
werpen te koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur worden<br />
gevraagd of te huur aangeboden, diensten worden aangeboden, enzoovoort, enzoo-<br />
voort, worden onder de rubrieken „Te koop aangeboden", „Te koop gevraagd" en<br />
„Diversen" geplaatst en berekend tegen 5 cts. per regel, minimum vijf regels.<br />
TE KOOP<br />
AANGEBODEN<br />
Te koop : een Singer-<br />
trapnaaimach., ƒ 10.—.<br />
Frederikstr. 32-11, Am-<br />
sterdam (W.).<br />
Te koop : pluchen ta-<br />
felkleed tegen elk aann.<br />
bod. Kleur bruingr,<br />
Langakker, Marco Polo-<br />
str. 18-11, A'dam.<br />
Te koop aangeb.: 2<br />
jonge Pinchers, ƒ5.—<br />
p. st. Te zien lederen<br />
dag vóór 2 u. B. van<br />
Broek, Carillonstr. 12-11<br />
A'dam (Z.).<br />
Te koop : pracht gram.<br />
m. kop. hoorn en 3-verig<br />
zw. uurwerk, speelt 2<br />
groote platen. Raven-<br />
str. 9-11, A'dam (C).<br />
Te koop : 22 fonkelnwe<br />
grarn.pl., 40 et. p. st.<br />
Tez. voor ƒ7.—. Zend<br />
postw. en u ontv. omg.<br />
aan uw adr. J, Wen-<br />
tink, Hoogravensche-<br />
weg 57, Utrecht.<br />
RUILRUBRIEK<br />
Wie ruilt : mijn 2 in-<br />
maakpotten voor 3-pits<br />
petroleumstel en wie<br />
ruilt mijn loden sold,<br />
m. forten en kanonnen<br />
voor radiotoest. (wissel-<br />
str.). Ampèrestr. 276,<br />
Den Haag.<br />
Een zware bakoven met<br />
2 pannen, een bamboe<br />
theetafel, en een kinder-<br />
theemeubel, te ruilen<br />
voor iets anders. Tram-<br />
pe. Spaarndammerstr.<br />
IU5-I, A'dam (C).<br />
Gratis kunt u gangbare<br />
bonnen die u niet spaart<br />
ruilen voor wat u wèl<br />
spaart en tekort komt.<br />
Bij zending postzegel<br />
insluiten voor terugstu-<br />
ren. Wed. S. v. Zanten,<br />
Daniël Willinkplein 41,<br />
A'dam.<br />
Gevr. : een electrisch<br />
spoortje en een prima<br />
een-krings radiotoestel,<br />
liefst Phil, of ander merk<br />
in ruil voor z.g.a.n.<br />
pitrieten salonwieg op<br />
wielen, modern. Chas-<br />
sistr. 50-111, A'dam (W.)<br />
Te ruilen : een piano en<br />
studie-orgel voor radio-<br />
toestel. Zwanenburger-<br />
dijk 389, Halfweg.<br />
Wie heeft van Extra<br />
Magazine, 3e jrg. : nos.<br />
1, 2, 3, 4, 15, 21, 22, 23,<br />
28, 35. Tevens gevr.<br />
nos. van den len en 2en<br />
jrg. (onversch. welke).<br />
In ruil hierv. ontvangt<br />
u nos. van de tijdschr.<br />
de Film, Astra, Nova,<br />
e.d. Fr. Timmermans,<br />
Wal 78, Arcen.<br />
Wie ruilt een 2-pers.<br />
kettingmatras, voor een<br />
2-pers. tent ? 's Avonds<br />
6—7.30 uur. H. Voogel,<br />
v. Hogendorpstraat 145-<br />
III, Amsterdam.<br />
Ik heb te ruilen : 3000<br />
Haka, 750 v. Nelle,<br />
350 Gr. Riv., 750 Liga,<br />
100 Ira, 250 Hille, 250<br />
D.E., 150 Bonte Wereld<br />
bonnen tegen H.O.,<br />
Wenrifex, Sickesz,<br />
Kwatta, Meco, Weeg-<br />
sch. en andere bonnen.<br />
Postz. v. antw. insl.<br />
M. Koning, Heilbron-<br />
str. 48, Den Haag.<br />
Ik heb 90 Droste b.<br />
en 40 Otto Roelofs<br />
koffie b. Wie ruilt mij<br />
daarvoor Vimb. 1 tegen<br />
I. M. Verhaaff, Piepers-<br />
laan, Ellekom.<br />
Wie ruilt mijn kamer-<br />
biljart, Willem 11,4 bal-<br />
len, 3 queue's v. motor-<br />
bootje, ook zonder mo-<br />
tor. M. Hendriks, Dordt-<br />
schelaan 79-11, Rotter-<br />
dam (Z).<br />
Wie ruilt z.g.a.n. rol-<br />
sch. op kogell. voor een<br />
banjo of trek-harmoni-<br />
caatje. W.Bekker, Rus-<br />
land I7-hs, A'dam (C).<br />
Gevr. alle b. v. Verk.<br />
alb. „onze gr. rivieren"<br />
tegen inruil, v. e. pr.<br />
(echt leeren) boekomslag<br />
(nieuw) m. 20 x 27<br />
cM. Winkelpr. ong.<br />
ƒ2.—. Mej. C. Simons,<br />
H. de Grootstr. 116,<br />
R'dam (C).<br />
Ik zou graag mijn zeer<br />
solide zw. eikenh. buffet<br />
ruilen v. e. mooi en goed<br />
onderh. eikenh. orgel<br />
m. kruk. Te bezieht,<br />
tusschen 2—5 u. Velt-<br />
huis, Ie Atjehstr, 8I-I,<br />
A'dam (O.).<br />
Gevr. een goede ster-<br />
renkijker of microscoop<br />
of belde in ruil voor<br />
grammof.pl., w.o. com-<br />
pl. symphon., trio's,<br />
opera, ouverture, enz.,<br />
Aanvr. 's avonds na half<br />
8, beh. Vrijd. v. d. Pek-<br />
pl. 11-11, A'dam (N.).<br />
Mevr. Hakkenberg,<br />
Haagweg 20, Leiden,<br />
heeft vele kattenbr.-pt.,<br />
Hille-, Verk.-en Kahrel's<br />
thee-b. en geeft van deze<br />
3 tegen 1 Sunl.-b.<br />
ABONNÉ'S OP DIT BLAD,<br />
welke in onze registers zijn ingeschreven en in het<br />
bezit zijn van een door onze administratie afgegeven<br />
polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden:<br />
f2000.— bij levenslange invaliditeit; f600.— bij over-<br />
lijden; f400.— bij verlies van een handf voet of oog;<br />
f75.— bij verlies van duim of wijsvinger; f 30.— bij<br />
verlies van een anderen vinger, een en ander ten<br />
gevolge van een ongeval.<br />
Is het ongeval een gevolg van een aan een personen-<br />
trein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin<br />
verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan<br />
wordt de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld<br />
op f 3000.— en de uitkeering bij overlijden op f 1000.— .<br />
De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de<br />
NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam.<br />
Denk er om bij een eventueel ongeval binnen<br />
3 x 24 uur aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank<br />
te Schiedam daarvan kennis te geven, ook ai meent<br />
U, dat de directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn.<br />
Anders vervalt het recht op uitbetaling.<br />
(^b^k^NIEUWS<br />
Voor de kinderen:<br />
ONZE CLUB!<br />
Dit portretje is bij alle club-kinderen<br />
natuurlijk welbekend. Op verzoek van<br />
Ouwe Bartje zullen wij op deze plaats<br />
elke week een PRIJSRAADSEL op-<br />
geven, dat door de leden van de Club<br />
opgelost kan worden en waarvoor wij<br />
prijzen zullen zenden aan de leden,<br />
die door Ouwe Bartje daarvoor<br />
aangewezen worden.<br />
2 —<br />
DEZE WEEK: 10 MOOIE LEESBOEKEN!<br />
Raadsel:<br />
Het geheel bestaat uit 15 letters:<br />
11-10- 5-15<br />
13- 2<br />
7- 9-12- 4<br />
8- 5- 1<br />
6- 2-11<br />
3-14-10<br />
zit aan een pet,<br />
komt van de kip,<br />
is een grafsteen,<br />
kun je mee snijden,<br />
heeft een geit.<br />
is in de gevangenis.<br />
Oplossingen in te zenden vóór 22 Sept. aan „Onze<br />
Club", Postbus nr. 673, Amsterdam C.<br />
Bij elke oplossing dient een etiket ingestuurd te worden van<br />
een Sickesz' reep. (Let op, of de naam Sickesz er op staat.)<br />
Prijswinnaars worden bekend gemaakt in een der volgende<br />
advertenties.<br />
DIPLOMA'S:<br />
Leden die nog geen diploma hebben, kunnen dit alsnog<br />
krijgen, door aan „Onze Club",Postbus 673, AmsterdamC,<br />
in te zenden: 5 etiketten van Sickesz' reepen, met<br />
verzoek om daarvoor een diploma te sturen.<br />
Voor de ouders:<br />
Een praatje over melk.<br />
Over melk, verwerkt in chocolade-producten. Daarin kan<br />
men de zuivere volle-melk verwerken, maar men kan ook<br />
tapte- of zoogenaamde magere-melk gebruiken, zonder dat<br />
het publiek dit kan proeven. Dat is een kwestie van<br />
techniek. Het behoeft echter geen betoog, dat chocolade,<br />
bereid met volle-melk, veel voedzamer en krachtgevender<br />
is, dan hetzelfde artikel, bereid met de veel goedkoopere<br />
tapte-melk. Terecht verbiedt de Wet dan ook het gebruik<br />
van de aanduiding VOLLE-melk, wanneer er niet inder-<br />
daad volle-melk bij de bereiding gebruikt is. Het publiek<br />
zal goed doen het volgende te onthouden:<br />
„Als SICKESZ op de verpakking staat,<br />
„Zit er VOLLE-melk In de chocolaad!<br />
•• • ■• • •••• i % •••• • '. z •<br />
i 'T ; N<br />
"-"•"»O VArJ WFT<br />
_ .,.,,,.„ßiUE-UM VANl<br />
KONIINGllsl W1UHE"LMIMA<br />
1. CC KFlZFßSötfACHT 6IJ OB'<br />
LL-IOSCMFSTCAAT<br />
^rv<br />
2. HET BFKFMPE 7 TßipPfrJ-<br />
'5 OORLOGSSCHE-<br />
PEN IN t>F<br />
HAVE" si<br />
rif<br />
M\<br />
fcf-<br />
f &*<br />
m*<br />
fin<br />
Eac<br />
K*-jr<br />
I<br />
•0M.t<br />
§^'^. I<br />
frA:;B!<br />
^ i$#' U ri.<br />
*<br />
n ^w.
De hoofdstad huldigt H.M. de Koningin<br />
Het bezoek van H.M. Koningin Wilhelmina aan de hoofdstad, waarbij Zij vergezeld was van H.K.H. Prinses Juliana<br />
en Z.K.H. Prins Bernhard, werd door de Amsterdamsche burgerij met enthousiasme aangegrepen als een welkome<br />
aanleiding om haar trouw en aanhankelijkheid aan het Oranjehuis te betuigen. Overal waar de Koningin zich ver-<br />
toonde, werd zij op hartelijke en geestdriftige wijze toegejuicht, en geen Vorstin heeft ooit dankbaarder hu de van<br />
haar onderdanen in ontvangst mogen nemen.<br />
De intocht van H.M. in de hoofdstad. — De gala-calèche onder militair eere-escorte in den stoet.<br />
De gala-voorstelling in den Stadsschouwburg van ,,Le donne curiose", een muzikale comedie van Carlo Gol-<br />
dine, die voor H.M. de Koningin werd opgevoerd. — De Koninklijke Familie in Haar loge. Op den voorgrond<br />
Mininster Colijn en Mevrouw Colijn, de laatste in gesprek met Minister Patijn.
ir VI<br />
Ai/M<br />
Denis Moore, een bekend Engelsch beeldhouwer, woonachtig in Parijs, krijgt,<br />
kort voor hij naar Indo-China zal vertrekken om daar voor den keizer van<br />
Annam een beeldhouwwerk te vervaardigen, bezoek van zijn nichtje Julie, voor<br />
wie hij altijd een heel erg zwak heeft gehad. Julie is getrouwd met een der<br />
rijkste Engelsche peers, Lord Tamorley. Haar man is met een zending naar<br />
Nieuw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Riviera, waar zij<br />
kennis had gemaakt met baron De Grignon. Op zekeren dag worden de zeer<br />
kostbare familiesmaragden, die Julie gedragen had, gestolen, terwijl tegelijkertijd<br />
de baron spoorloos verdwijnt.<br />
Julie' begeeft zich naar Denis om zijn hulp in te roepen. Zij heeft voor de<br />
vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot naar Saigon is vertrokken.<br />
Ze wil nu tegelijk met Denis naar Indo-China gaan om zelf een onderzoek naai<br />
de smaragden in te stellen.<br />
Na Julies vertrek krijgt de jonge beeldhouwer bezoek van een in Parijs studee-<br />
rend en An nam iet. Mr. Nygugen, die hem de vriendschap van een in Annam<br />
bestaande tang — een soort vereeniging, die zeer krachtig voor haar leden opkomt<br />
en degeen doodt, die haar wetten overtreedt " komt aanbieden, mits hij Julie<br />
belet om naar Annam te gaan. Denis weigert hierop In te gaan.<br />
Een arm tooneelspcelstertje, Ninon, maakt in een café kennis met Nygugen.<br />
Deze biedt haar een contract aan bij het theater te Saigon, mits zij hem een<br />
kleinen dienst bewijst.<br />
Zij moet dan aan boord van het schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer<br />
zooveel mogelijk uit het gezelschap houden van de dame, die hem vergezelt.<br />
Deze heer is Denis Moore. Ninon accepteert het aanbod en ontvangt dan<br />
van Nygugen een juwcelen spin als amulet, die zij onder haar kleeren moet<br />
dragen.<br />
Aan boord kan zij direct kennis maken met Denis. Vlak voor het vertrek ont-<br />
vangt hij een dreigbrief, waarin medegedeeld wordt, dat hij zich nu in het web<br />
van de spin bevindt. In Port Said zal de spin naar hem komen kijken, in<br />
Colombo zal zij hem aanraken en in Singapore voor den eersten keer van zijn<br />
bloed proeven.<br />
In Port Said toont een Arabische straat goochelaar Denis plotseling een metalen<br />
spin om dan snel en spoorloos te verdwijnen.<br />
In Colombo ziet hij tijdens het dansen de Juweelen spin tusschen Ninons kleeren.<br />
Hij is eerst pijnlijk verbaasd, doch als zij elkaar alles vertellen, blijkt, dat het<br />
meisje geheel te goeder trouw is. Zij wil nu niets meer yet Nygugen te maken<br />
hebben; ze denkt, dat hij wel meer van de smaragden afweet en ze wil Denis<br />
helpen.<br />
In Singapore wordt Denis, zonder dat hij begrijpt hoe het gebeuren kon. in<br />
het donker in zijn hals door een kris gewond.<br />
In Saigon vertelt Denis Julie alles. Zij wil echter toch doorzetten. Denis heeft<br />
ontdekt, dat De Grignon bestuursambtenaar is in Hué, waar hij voor den keizer<br />
het beeldbouwwerk moet maken. Hij wil er den volgenden dag heen gaan.<br />
Julie moet verder reizen naar Tonking, en daarvandaan ongemerkt ook in Hué<br />
trachten te komen.<br />
's Avonds wordt Denis door Ninon naar Cholon gebracht om er kennis te<br />
maken met het bestuur van de tang. Dit zijn drie mannen, die hem nogmaals<br />
onder bedreiging raden Lady Tamorley terug te zenden. In hetzelfde restaurant<br />
ontmoet hij baron De Grignon. Hij brengt hem in kennis met Julie, doch hij<br />
weet zich bewonderenswaardig te beheerschen en noodigt haar zelfs uit naar<br />
Hué te gaan, welk voorstel ze in overleg met Denis aanneemt.<br />
Baron De Grignon blijkt een grootc macht in Hué te bezitten. Hij stelt Denis<br />
aan den keizer voor en brengt hem dan naar den tempel, waar hij uit een<br />
klomp goud het bestelde beeld moet maken. De Grignon brengt Julie weer naar<br />
haar hotel terug. Onderweg maakt hij haar zelfs een weinig het hof. en hij<br />
vertelt haar, da» zij bij de inwijdingsfeesten van het beeld, volgens de gods-<br />
dienstige gewoonten der Annamieten, weer uit Hué weg moet.<br />
k heb altijd wel vermoed, dat er zich complicaties zouden<br />
oordoen," zei Denis, toen Julie hem haar gesprek met<br />
)e Grignon vertelde. „Ik ben er steeds van overtuigd geweest,<br />
dat hij het nooit goed zou vinden dat je hier kwam, wanneer<br />
hij niet een of ander middel achter de hand had om je kwijt te<br />
raken als hem dat gewenscht leek. Ze houden mij ook danig in<br />
het oog." Hij vertelde haar toen van den in het geel gekleeden<br />
priester, dien hij in den tempel had aangetroffen, en dien hij al<br />
eerder had ontmoet toen hij voor den raad van den tang w r as<br />
verschenen. „We hebben echter één kaart in handen, die alle<br />
andere uit het spel overtreft."<br />
„Wat bedoel je?"<br />
„Het schandaal, dat er in Engeland en Frankrijk zou worden<br />
ontketend indien mij iets overkwam na al de ruchtbaarheid die<br />
er is gegeven aan het feit, dat ik op speciaal verzoek van den<br />
keizer hier gekomen ben."<br />
„Dat is w f "<br />
aar wat jou betreft, maar niet wat mij aangaat. Niemand<br />
heeft mij gevraagd hier te komen." '<br />
„Je hebt gelijk, maar je bent er nu eenmaal en nu is het aan<br />
hen om te probeeren je kwijt te raken. Maar dat zullen ze niet<br />
doen zoolang ik hier ben, want als iemand je ook maar iets in<br />
den weg legt, weiger ik eenvoudig mijn werk af te maken."<br />
Julie keek Denis over de tafel heen aan. „ïk heb je in een moeilijke<br />
positie gebracht, Denis!"<br />
„Het is jouw schuld niet, mijn waarde! Ik had mij niet met het<br />
geval hoeven te bemoeien, als ik het niet zelf gewild had. Ik ben<br />
echter oud genoeg, dat ik weten kon wat ik deed. En je hebt mij<br />
vooraf alles eerlijk verteld."<br />
Julie knikte peinzend. ... Ze dacht er aan, dat het toch verbazend<br />
aardig en behulpzaam van hem was geweest, om zich al die moeite<br />
voor haar te geven. ,<br />
„Ik zag daarnet in de hal een biljet hangen," zei Denis na eenige<br />
oogenblikken. „Er komt een tooneelgezelschap uit Saigon om een<br />
galavoorstelling te geven in het paleis, en wie denk je, dat er bij is?<br />
Dat kleine Fransche meisje!"<br />
Julie keek hem glimlachend aan.<br />
„Dat zul je wel prettig vinden!" zei ze. „Wanneer komt ze?"<br />
A D<br />
— 6 -<br />
„De volgende week; de eigenaar van het hotel vertelde het mij.'<br />
Dus hy was reeds gaan informeeren, hoe lang het nog duurde eer<br />
Ninon kwam....!<br />
„Ik ben blij, dat zy komt; het is een handig meisje, en ze merkt<br />
dikwijls dingen op, die mij ontgaan. Het eenige wat ik niet begrijp,<br />
is de houding van den tang. Want de tang weet heel goed, dat zy<br />
met ons sympathiseert, ze heeft het hun zelf verteld."<br />
„Met jou,-bedoel je. Ik geloof niet, dat zij my zoo erg mag."<br />
„Zooals je wilt; laat ik dan zeggen dat zy met onze plannen sym-<br />
pathiseert. In ieder geval begrijp ik niet, waarom de tang haar niet<br />
beleT ons te helpen. Maar ze heeft niet eens een waarschuwing<br />
gehad."<br />
„Ze geven haar misschien net genoeg vrijheid om haar in de val<br />
te kunnen lokken, denk ik."<br />
„Dat zou afschuwelijk zyn," viel Denis byna driftig uit. Hy mocht<br />
de onverschillige manier niet, waarop Julie die woorden had ge-<br />
sproken. „Ik zou voor niets ter wereld willen, dat haar iets ernstigs<br />
overkwam."<br />
„Ik geloof, dat zij best in staat is voor zichzelf te zorgen," zei Julie<br />
onverschillig.<br />
„Best mogelyk, maar ik mag er haar toch niet minder graag om.<br />
Als er meer vrouwen zoo goed op zichzelf konden passen als dat<br />
Fransche meisje, dan zou het voor iedereen veel beter zijn."<br />
„En zouden er minder vrouwen zijn die niet eens op hun eigen<br />
juweelen kunnen passen," voegde Julie er aan toe.<br />
„Kom, laten we niet twisten," zei Denis. „Dat heeft geen zin. Maar<br />
wel verwacht ik van je, dat je aardig tegen Ninon zult zijn, en haar<br />
niet als een soort verworpeling zult behandelen."<br />
„Dat heb ik nooit gedaan."<br />
„Neen, maar je hebt haar wel laten voelen, dat zy.... enfin, dat<br />
zij anders is dan jy, en ze is juist-erg gevoelig in dat opzicht. Het<br />
arme kind heeft eigenlyk nooit een goede opvoeding of behoorlijk<br />
onderwys gehad."<br />
„Je zou haar best naar een herhalingsschool kunnen sturen, voor-<br />
dat je met haar trouwde." Julie was nog steeds een tikje jaloersch,<br />
omdat Denis Ninon zoo prees en het zoo prettig vond, dat zy naar<br />
Hué kwam.<br />
Denis kreeg een kleur, maar hy zweeg. Het zou dwaas geweest zyn,<br />
om op een dergelijk gezegde in te gaan, en nóg dwazer om er onaan-<br />
genaamheden over te maken.<br />
Zoodra hy zijn koffie uitgedronken had, stond hij op. „Ik wil je<br />
goedennacht wenschen," zei hy.<br />
„Nu al?"<br />
„Ik ga nog niet naar bed, maar ik wil wel graag wat alleen zijn. Ik<br />
heb heel wat om over na te denken. Vind je het goed, dat ik je alleen<br />
Iaat? Ik heb een boek boven, dat ik je graag wil leenen."<br />
„Neen, dank je wel. Ik heb geen zin om te lezen. Ik heb zelf ook<br />
heel wat om over te denken, wat dat betreft "<br />
„En het zal haar geen kwaad doen, als zy eens wat leert naden-<br />
ken," dacht Denis, terwyl hy naar zyn kamer ging.<br />
Een week lang werkte Denis onafgebroken aan zyn beeld; lederen<br />
ochtend na het ontbijt begaf hij zich naar den tempel, om pas terug<br />
te keeren wanneer het donker werd. Tegen het eind van dien tyd<br />
had hij een levensgroot beeld van Thyn vervaardigd, en hy was er<br />
voor zichzelf van overtuigd, dat hy nog nooit zoo'n goed stuk werk<br />
had gemaakt. Hy had zyn oorspronkelijke inspiratie gevolgd, die hy<br />
gekregen had toen hy in de Zaal der Audiënties den tegenwoordigen<br />
Keizer had zien zitten.<br />
Eindelijk was het werk geheel gereed. Denis begaf zich naar den<br />
ingang van den tempel; onder aan de trap zag hij de motorboot<br />
liggen, die hem kwam halen. Hij wendde zich om en wierp een blik<br />
in de zaal. De lange schaduwen der pilaren schenen den tempel<br />
binnen te glyden, als reusachtige vingers wijzend naar het beeld van<br />
Thyn, die op zyn troon zat in eenzame, indrukwekkende majesteit.<br />
Dus hier zouden nu, in de jaren die komen gingen, de volken van<br />
Annam tezamen komen en zich op hun knieën werpen voor het beeld<br />
dat hij had gemaakt, hun hoofden buigend tot op den grond....<br />
Deze gedachte streelde zyn ijdelheid als kunstenaar, maar opeens<br />
drong er ook een andere gedachte tot hem door. Door dat beeld te<br />
maken, had hy den tang, die hem vervolgde, eigenlijk een dienst<br />
bewezen. In zekeren zin zelfs had hy voor den tang gewerkt. Dat<br />
dit zoo was, daaraan behoefde hy niet te twijfelen, gezien het feil,<br />
dat de priester in het geel naar zijn werk was komen kijken, en de<br />
inwyding van de tombe een religieuze handeling was<br />
Hoe had hij in 's hemelsnaam daar niet eerder aan gedacht, maar<br />
integendeel met zooye.el toewijding en ernst aan het beeld kunnen<br />
werken....<br />
Plotseling welde er een hevig verlangen in hem op om het beeld<br />
aan splinters te slaan, ten einde zich op den tang te kunnen<br />
wreken....<br />
De voldoening, die hy als kunstenaar had gesmaakt terwyl hy aan<br />
door ARWUP n/LLS<br />
(jeauforiseera/e verra/inq<br />
het beeld arbeidde, werd op dit oogenblik geheel verdrongen door<br />
zijn wraakgevoelens, die met geweld op hem aan schenen te<br />
dringen....<br />
Op den grond, vlak bij hem, lag een hamer met een langen steel.<br />
Hij ging er heen, raapte hem op en naderde er het beeld mee. Met<br />
een paar slagen zou hy het beeld in een vormelooze massa kunnen<br />
veranderen. Maar toen nam de kunstenaar opnieuw bezit van hem.<br />
Hoe mooi en sereen leek het gezicht van den reeds sinds lang over-<br />
leden Keizer! Zijn werk was dat....! Hij vergat alle andere over-<br />
wegingen door de extase, die de aanschouwing van het beeld hem<br />
gaf<br />
Maar toch.... Neen, hij kon zich niet vernederen door voor zijn<br />
vijanden te gaan werken....<br />
Hy greep den ijzeren hamer en hief hem boven het hoofd; in de<br />
volgende seconde zou hij hem op het beeld hebben doen neerkomen,<br />
maar toen stond er onverwachts een gedaante voor hem die een<br />
arm ophief.... Denis keek verbaasd op, en herkende den priester<br />
in het gele kleed.<br />
Hy had den man niet meer gezien sinds dien keer, dat hy den<br />
eersten ruwen vorm uit klei geboetseerd had, maar dat hij steeds<br />
ergens in de nabijheid was geweest, daar had Denis niet aan ge-<br />
twijfeld. Hij had er zich echter niet veel om bekommerd, daar hij<br />
vastbesloten was geweest toch geen enkele inmenging in zyn<br />
werk van den priester te dulden.<br />
„Wat wilt u?" vroeg hy kort.<br />
De priester keek hem aan; in de vale schemering leken zyn oogen<br />
kleine vurige ballen. Hy beduidde Denis met zyn hand den hamer<br />
neer te leggen. Denis had het zonderlinge gevoel alsof hy werd ge-<br />
hypnotiseerd. Hy wilde den priester eigenlijk niet gehoorzamen, maar<br />
toch moest hij het doen. Hy liet zijn arm zakken en legde den hamer<br />
op den grond. De priester stak zyn andere hand uit, waarin Denis<br />
een stuk papier ontdekte. Hy nam het aan, ging er mee naar een<br />
plek waar het nog wat lichter was, en las:<br />
„U hebt uw werk beëindigd. U moet Hué binnen vier en twintig<br />
uur verlaten en de Engelsche dame met u meenemen. Dit zijn de be-<br />
velen van den tang."<br />
Onderaan stond het teeken, dat Denis thans zoo goed kende: een<br />
teekening van een spin in den hoek van haar web.<br />
Hij vouwde het papier op en stak het in zyn zak. Hij had er alles<br />
voor over gehad om den priester te kunnen vertellen wat hy van<br />
plan was te doen, maar woorden die geen beteekenis voor deu man<br />
konden hebben, zouden slechts verspild zyn, dus daarom keek Denis<br />
hem alleen maar aan, en verliet toen den tempel.<br />
Bij de motorboot gekomen, beval hy den kapitein niet naar het<br />
hotel, maar naar het paleis te gaart. Hij wilde onmiddellijk een<br />
audiëntie by den Keizer aanvragen, hem de waarschuwing laten<br />
zien die hij had gekregen, hem alles vertellen van hetgeen hy van<br />
de zijde van den tang had ondervonden, en hem vragen er een eind<br />
aan te maken. Het was ondenkbaar, dat hij, een blanke, die als gast<br />
op verzoek van den Keizer in een ander land vertoefde, op een der-<br />
gelijke wijze door een aantal inwoners aldus behandeld werd. Een<br />
bevel om Hué binnen vier en twintig uur te verlaten! Hy was inte-<br />
gendeel van plan zoo lang in Hué te blijven als het hem zélf be-<br />
liefde!<br />
De motorboot legde aan by den steiger van het paleis. Denis<br />
stuurde iemand naar den kapitein van de wacht, gaf dezen officieel<br />
zijn kaartje en vroeg hem, het direct naar den Keizer te willen<br />
brengen. Na een oogenblikje keerde de kapitein terug; hij gaf Denis<br />
zyn kaartje terug. Hij betreurde het, dat de Keizer dien avond<br />
niemand ontvangen kon; de plechtigheid der inwyding van zijn<br />
graftombe zou binnenkort plaats vinden en de Keizer was met de<br />
priesters bezig zich op zyn taak voor te bereiden. Voordat de plech-<br />
tigheid voorbij was, mocht hy geen enkelen blanke ontvangen of<br />
zien; zelfs de Administrateur-Generaal kon thans niet door den<br />
Keizer worden ontvangen.<br />
Er zat niets anders op dan terug te keeren naar het hotel. Denis<br />
was echter in een allesbehalve prettige stemming terwijl hij er heen<br />
voer.<br />
Toen hij bijna aan den overkant was, zag hij op den anderen<br />
oever een gedaante staan, die onafgebroken naar de boot tuurde. De<br />
gedaante was hem bekend: het slanke figuurtje, de lenige houding.<br />
Ze wuifde met haar hand Het kon maar één persoon zyn....<br />
Denis stond op en wuifde terug! Dus Ninon was gekomen! Hij<br />
vond het prettig haar weer terug te zien. Hy had iemand noodig<br />
waar hij eens degelyk mee kon praten en waar hy op kon vertrou-<br />
wen. En Ninon was een wérkelijke bondgenoot.<br />
„Ik ben zoonet aangekomen," vertelde ze hem. „Ik had alleen maar<br />
even tyd om me te verkleeden en een bad te nemen.... Ze vertelden<br />
my, dat je altijd zoowat om dezen tyd terugkeerde en daarom ben<br />
ik je tegemoet gegaan. — Wat een prachtige stad is Hué!"<br />
„Laten we ergens gaan zitten; ik heb een heeleboel met je te be-<br />
pralca."<br />
Ze vonden een rustig plekje op de veranda. Denis liet Ninon eerst<br />
- 7 -<br />
MET EEN PAAR SLAGEN ZOU HU IIEÏ HEELD IN EEN VORMELOOZE MASSA<br />
KUNNEN VERANDEREN ....<br />
over haar eigen wedervaren vertellen. Er was niets bijzonders ge-<br />
beurd sinds hij Saigon verlaten had. Ninon was, met een volledig<br />
gezelschap, op speciaal verzoek van den Keizer naar Hué gekomen.<br />
Ze bleven slechts twee dagen. Na de voorstelling, die zij den vol-<br />
genden avond zouden geven, zouden zy weer naar Saigon terug-<br />
keeren. Voor zoover zij het had begrepen, zou de voorstelling in het<br />
paleis worden gegeven.<br />
Hierna vertelde Denis haar zijn nieuws. Hy deelde haar mede,<br />
dat het beeld gereed was, sprak haar van het bezoek van den priester<br />
aan den tempel en het schriftelijk bevel van den tang om met Julie<br />
Hué binnen vier en twintig uur te verlaten.<br />
„Ik heb zoojuist geprobeerd den Keizer te spreken te krijgen, maar<br />
hij wilde me niet ontvangen. Hij is zichzelf aan het voorbereiden<br />
voor de plechtigheid der inwijding van zijn graftombe."<br />
„Dat zal overmorgen plaats vinden," zei Ninon.<br />
„Hoe weet je dat?"<br />
„Omdat dit de reden is, die men ons opgaf waarom wy ook niet<br />
langer in Hué konden blijven. Het blijkt dat er niemand, die niet<br />
hun godsdienst belijdt, gedurende de heilige ceremonie in de stad<br />
mag vertoeven."<br />
Denis herinnerde zich dat ook De Grignon iels dergelijks had ge-<br />
zegd: hij en Julie zouden de stad moeien verlaten, terwijl De Grig-<br />
non zelf, hoewel hij Administrateur-Generaal was, loch die dagen in<br />
zyn woning bleef tot alles achter den rug was.<br />
„We kunnen nu nog niet vertrekken," zei Denis, terwyl hij voor<br />
zich uit, over de rivier staarde.<br />
Ze zag de vastberaden uitdrukking in zijn oogen en venjjoedde<br />
de reden èr van.<br />
„Die smaragden.... Kun je heelemaal niet te weten komen waar<br />
ze zyn?" vroeg zij.<br />
„Neen, absoluut niet! We kunnen zelfs niet eens het bewijs krijgen,<br />
dat het De Grignon was, die ze heeft gestolen."<br />
„En tóch ben je er zeker van, dat hy de dief is."<br />
„Wie zou hel anders geweest kunnen zijn? Als ik hem maar aan<br />
hel praten kon krijgen! Maar hij weet waarom wij hier zijn; in ieder<br />
geval weet hij, waarom Lady Tamorley hier vertoeft. Hij heeft er<br />
nog wel niets over gezegd, maar toch ben ik zeker, dat hij het weet.<br />
Hij is haar deze heele week uit den weg gebleven, en hij had haar<br />
gemakkelijk zoo vaak kunnen zien als hij zelf wilde, want ik heb<br />
lederen dag in den tempel gewerkt, zoodat Lady Tamorley genoeg<br />
tijd voor hem. had. Als hij werkelijk onschuldig aan den diefstal was,<br />
waarom heeft hij haar dan gemeden?"<br />
„Hij heeft ze natuurlijk gestolen. Ik ben er zeker van, en ook dat<br />
hij ze hier ergens heeft verborgen."<br />
„Waarom ben je daar zoo zeker van?" Denis voelde zich geïmpo-<br />
neerd door de stelligheid waarmee Ninon sprak. „Hij zou ze best<br />
aan iemand in bewaring hebben kunnen geven voordat hy uit Cannes<br />
vertrok. Hy kan ze zelfs onderweg hierheen van de hand hebben<br />
gedaan...."<br />
„Neen. Als hy dat werkelijk had gedaan, waarom zou de tang er<br />
zich dan tegen verzetten, dat jij en Lady Tamorley hier blijven?<br />
Herinner je je niet, wat ze zeiden toen je voor hun raad verscheen —<br />
dat je moest vertrekken zoodra je je beeld klaar had! En nu heb<br />
je vandaag een tweede bevel in dien zin gekregen. Al dien tijd is<br />
Hué de plaats geweest, die zy als het ware om zoo te zeggen angst-<br />
vallig hebben bewaakt, en daarom ben ik er zeker van, dat de sma-<br />
ragden hier verborgen zyn."<br />
Denis zei niets; hij dacht na. Veronderstel, dat Ninon gelijk had,<br />
dan zouden zy daar nog geen voordeel van hebben. Het maakte<br />
weinig verschil, of zy er al van overtuigd konden zijn, dat de smarag-<br />
den in Hué waren — waar het op aan kwam was te ontdekken, waar<br />
zy precies verborgen waren. Dan, en dan alleen, zou het mogelijk<br />
zijn De Grignon tot een bekentenis te dwingen.<br />
(Wordt i'ervolgd)
Een boschbrand in Zuid-Afrika<br />
In de wazige verte verscheen er een grillig<br />
gevormde, grijze rookwolk, om er even te<br />
blijven hangen en dan te verdwijnen. Eenige<br />
oogenblikken later kwam er een tweede wolk,<br />
die een paar minuten boven de toppen der<br />
boomen scheen te zweven alvorens zich ook<br />
weer op te lossen. Dan ineens schoten er<br />
nieuwe rookwolken langs den horizon omhoog,<br />
en kon men hier en daar vurige vlammen-<br />
bundels ontdekken, die er alles op schenen te<br />
zetten, zich met elkaar te vereenigen. De<br />
grijze rook werd geleidelijk dikker en zwarter,<br />
tot er één groote, donkere wolk boven den<br />
gezichtseinder hing, die het onmogelijk<br />
maakte de boomen nog te onderscheiden. Een<br />
knappend en knisterend geluid vervulde bij<br />
tijden de lucht, en af en toe schoten er vurige<br />
schichten omhoog boven de steeds zwarter<br />
wordende duisternis, daar ginds in de verte.<br />
Eindelijk was het gekomen; eindelijk was de<br />
sinds lang gevreesde boschbrand uitge-<br />
broken ...<br />
Wekenlang hadden de drie mannen — W. J.<br />
Tingay, Tommy Lancaster en Jack Wilders —<br />
het verwacht, lederen ochtend en iederen<br />
avond hadden zij op het hooge rotsplateau bij<br />
hun boerderij in Zuid-Afrika naar het Noorden<br />
staan turen, waarvandaan de heete, ver-<br />
schroeiende winden uit de kale, woestijnachtige<br />
vlakten kwamen. Nu was hun angst bewaar-<br />
heid; het gevaar, het afschuwelijke gevaar, dat<br />
tot dan toe slechts gedreigd had, was nu wer-<br />
kelijkheid geworden.<br />
Er was echter geen spoor van opwinding of<br />
zenuwuchtigheid aan de drie mannen te be-<br />
kennen. Tommy Lancaster gaf zijn bevelen<br />
kort en krachtig, en de beide anderen wisten<br />
precies, wat er van hen verlangd werd. De<br />
paarden moesten gevangen worden, en de<br />
boerenwagen ingespannen. Het eerste vooral<br />
viel niet mee. Paarden, die wekenlang op de<br />
open vlakten hebben rondgezworven, gaan niet<br />
Êfraag weer aan het werk. Bovendien waren ze<br />
half gek van angst, omdat ze het naderend ge-<br />
vaar van den boschbrand begrepen. Hun ooren<br />
lagen plat in den nek, en ze sloegen en trapten<br />
woest om zich heen.<br />
„Hoe ver is het nog weg. Tommy?" vroeg<br />
Tingay, terwijl zij alles in het werk stelden<br />
om de dieren ingespannen te krijgen. — Tom-<br />
my was degeen van hen, die het langst in<br />
Afrika had gewoond, en die dus de meeste<br />
ervaring had.<br />
„Een mijl of zestig," antwoordde hij, over<br />
zijn schouder naar de steeds dichter wordende<br />
rookwolken kijkend. „Het zal nog een goed<br />
uur duren, eer het hier is."<br />
Tirdens de weinige seconden, die dit ge-<br />
sprek had geduurd, was de wind gaan liargen.<br />
Het was onheilspellend stil geworden. Zelfs de<br />
bladeren aan de boomen bewogen niet meer.<br />
Eindelijk hadden ze de paarden ingespannen;<br />
het was een bijna onmogelijk karwei geweest;<br />
hun armen deden verschrikkelijk pijn van het<br />
rukken en trekken dat de dieren gedaan had-<br />
den, en ze transpireerden over hun heele<br />
lichaam.<br />
Vóór de woning lag er een stapel goede-<br />
ren; Mrs. Lancaster had de levensmiddelen,<br />
kleeren en weinige sieraden, die zij graag ge-<br />
red wilde hebben, maar buiten gedragen. De<br />
munren laadden alles op den wagen en reden<br />
er mee heen.<br />
Er was slechts één mogelijkheid, dat de wa-<br />
gen niet door het in razende vaart naderende<br />
vuur aancetast zou worden — hetzelfde rots-<br />
achtige plateau, waar zü ochtend en avond<br />
hadden staan uilkijkenf Er groeide niets op —<br />
zelfs niet het kleinste plantje; het leek dan ook<br />
onmogelijk dat het vuur daar eenig voedsel<br />
zou kunnen vinden.<br />
Ze reden den wagen zoo hoog als ze konden<br />
op het plateau, zetten de wielen door middel<br />
van groote steenen vast en spanden toen de<br />
paarden uit. Gillend van angst, renden deze<br />
weg, 't struikgewas in. Binnen 'n paar tellen<br />
waren ze verdwenen. — Hun kans om er het<br />
leven af te brengen was even groot als die der<br />
vier menschen, en het beste wat deze konden<br />
doen, was hun de vrijheid te geven.<br />
OP LEVEN EN DOOD<br />
EEN REEKS SPANNENDE AVON-<br />
TUREN, NAAR WAARHEID VERTELD<br />
Het vuur was nu duidelijk te hooren, of-<br />
schoon het onmogelijk was om te schatten hoe<br />
ver het nog was. Er waren geen vlammen te<br />
zien; de dikke rook hulde alles in een grauw-<br />
zwart, ondoordringbaar waas. Een luid gegier<br />
en geloei kondigde evenwel de nadering van<br />
het alles verslindende monster, dat een bosch-<br />
brand is, aan. Hoog boven het geknetter en<br />
gebrul hoorde men een luid kraken en knap-<br />
pen, af en toe door 'n donderend geraas over-<br />
stemd wanneer er een half opgebrande woud-<br />
reus ter aarde stortte. De zon was verduisterd;<br />
het daglicht verdreven. Een vreemde scheme-<br />
ring heerschte over de aarde, slechts nu en<br />
dan vaneengereten door bundels vlammen.<br />
„Lieve hemel!" riep Jack, die boven op den<br />
wagen stond, „kom eens kijken ..."<br />
De beide andere mannen werkten zich ook<br />
op den wagen. Het was een verbazingwekkend<br />
schouwspel. Al hun vee — geiten, koeien en<br />
schapen — was uit het omheinde land losge-<br />
broken en rende nu, door een wilde paniek ge-<br />
grepen, tezamen met de dieren der wildernis,<br />
hun natuurlijke vijandschap voor het oogen-<br />
blik totaal vergeten, in woeste vaart vóór het<br />
in razend tempo naderende vuurmonster uit.<br />
Dwars door een veld met tarwe renden ze, en<br />
de halmen sloegen tegen de aarde alsof ze<br />
door een geweldige zeis neergeveld werden ...<br />
„Kom mee," riep Tommy. „Er is nog meer<br />
werk te doen ..."<br />
Met zijn drieën snelden ze naar de boerderij,<br />
waar ze zoo vlug ze konden stapels groene<br />
takken hakten, die gebruikt konden worden om<br />
de vlammen uit te dooven, wanneer deze het<br />
erf zouden naderen. Hierna konden ze weinig<br />
meer doen dan afwachten. De zware boomen<br />
rondom de boerderij waren reeds lang geleden<br />
weggehakt, en in de plaats daarvan hadden ze<br />
wat lage struiken geplant. Het vuur, dat hoofd-<br />
zakelijk in de toppen der boomen zijn weg<br />
vond, zou zich dus niet gemakkelijk aan de ge-<br />
bouwen der boerderij kunnen mededeelen.<br />
Daarentegen bestond er natuurlijk wel het ge-<br />
vaar, dat dit zou geschieden via het lage<br />
struikgewas. De taak der mannen zou dan ook<br />
zijn om, als het eenmaal zoo ver was, het vuur<br />
door middel van de groene takken — die niet<br />
licht vlam konden vatten — uit te slaan, een<br />
orderneming waarvan men op zijn gunstigst<br />
kon zeggen, dat het misschien mogelijk<br />
zou zijn ...<br />
Vóór de boerderij, op een afstand van on-<br />
geveer vijftig meter, bevond zich een ingedamd<br />
meertie, een veertig meter in het vierkant,<br />
dat als drinkplaats voor het vee diende. Door<br />
het warme weer was het zoo goed als geheel<br />
uitgedroogd; misschien dat er nog hoogstens<br />
een dertig centimeter water in stond .. .<br />
Het vuur naderde nu met razende snelheid,<br />
en toen het biina niet meer uit te houden was<br />
van de hitte, begaven de drie mannen zich<br />
naar het meertje. Mrs. Lancaster was daar<br />
reeds, en met zijn vieren stonden zij op den<br />
rand, een laatsten blik op het vuur werpend.<br />
De vlammen waren nu duidelijk te zien, want<br />
ze waren misschien niet verder meer weg dan<br />
een paar honderd meter... Plotseling schenen<br />
ze van overal om hen heen als uit den grond<br />
op te schieten en hals over kop wierpen de<br />
vier menschen zich plat voorover in het wa-<br />
ter... Het was afschuwelijk daar te liggen,<br />
met al'een den neus boven het drabbige vocht,<br />
en niets anders te kunnen doen dan wach-<br />
ten ... Het leek een eeuwigheid en tóch was<br />
het slechts de kwestie van een paar seconden<br />
voordat het vuur hen, laaiend en loeiend, had<br />
bereikt en bijna ook op hetzelfde moment<br />
reeds weer verdwenen was ...<br />
Toen Tommy het waagde op te kijken, was<br />
al het water weg; er was niets anders meer te<br />
zien dan een dikke laag heete asch en bran-<br />
dende takken en bladeren, die ongevaarlijk sis-<br />
ten en toen uitdoofden. Een dikke, walmende<br />
rook trok over den grond, en belette hun bijna<br />
- 8 —<br />
adem te halen. Ze wachtten eenige oogenblil<br />
ken en renden toen naar het huis. Het ston<br />
er nog! Ofschoon het zinken dak, evenals d<br />
zinken muren, gloeiend heet was en de hee!<br />
boerderij als door een ring van vuur was in<br />
gesloten, was het toch geheel onbeschadigd<br />
Slechts de houten veranda, had hier en dan<br />
vlam gevat; maar die brandjes zou men gau<br />
meester kunnen worden.<br />
De eenige mogelijkheid om binnen den rin<br />
van vuur te komen die de hofstede omgaf, w<<br />
langs het pad, dat zich voor het huis bevon<br />
Het leek absolute zelfmoord om door de vuri<br />
ge spitsroeden te loopen, die aan weerskante<br />
van het smalle weggetje gretig naar voedsel<br />
zochten — maar het diende te gebeuren al!<br />
ze de schuren en andere gebouwen reddf<br />
wilden!<br />
Toen ze er eenmaal dóór waren, begon hu<br />
moeilijkste taak. Het was verschrikkelijk heet,<br />
veel heeter dan ze hadden kunnen vermoede<br />
De grond voelde aan alsof er zich een gloeien<br />
de oven onder bevond; de lucht leek de Ion<br />
gen te verzengen.<br />
„Gelukkig dat we die takken gekapt heb<br />
ben," hijgde Tommy. „Het ziet er naar uit, dai<br />
we ze allemaal noodig zullen hebben; en mis<br />
schien nog wel meer ..."<br />
Direct gingen ze aan het werk. Twee dagen]<br />
en twee nachten achter elkaar, met slechts ee<br />
geringe onderbreking om af en toe een mond<br />
vol voedsel of drinken te nemen, dat hun dooi<br />
Mrs. Lancaster, die eveneens een waren hel<br />
denmoed aan den dag legde, gebracht werd,<br />
vochten ze om de vlammen neer te slaan, diel<br />
telkens om de gebouwen heen dreigden hooger]<br />
op te schieten. Ze waren slechts met hun drie<br />
en, en ze hadden alleen een stapel groene tak<br />
ken om een vuur-veld van eenige honderden]<br />
vierkanten meter te bestrijden, maar ze hiel<br />
den vol.<br />
Woorden kunnen nimmer uitdrukken, wat zij]<br />
presteerden. Men zou het hebben moeten ziè<br />
om het te kunnen begrijpen. Na den eersten<br />
dag zagen zij er uit als zwarte schaduwen; hun]<br />
lichamen waren met brandwonden overdekt<br />
hun kleeren hingen aan flarden langs henj<br />
neer, en doodop als ze waren naar lichaam en<br />
geest, werkten ze nog slechts automatisch<br />
voort. Onophoudelijk snelden zij heen en<br />
weer; nu eens in de eene, dan weer in de<br />
andere richting. 'Soms leek het alsof zij het<br />
vuur er onder zouden krijgen, en dan opeens<br />
schoten er enkele tientallen meters verder<br />
weer hooore vlammen op, die ze alleen door dfl<br />
gezamenlijke inspanning van al hun krachten]<br />
na urenlangen strijd dooven konden.<br />
Het was werkelijk verbazingwekkend, dat zü]<br />
het volhielden. Maar ze deden het. De tij«<br />
vorderde slechts langzaam gedurende deze<br />
twee afschuwelijke dagen en nachten. T
We hadden met rijn drieën een compartiment<br />
van den trein van negen uur — 's avonds<br />
— naar Newcastle.<br />
De man, die de andere hoekplaats van mijn<br />
bank had ingenomen, was van middelbaren leef-<br />
tijd, en hij kon van alles geweest zijn. Ik voor<br />
mij geloofde echter, dat het een joviaal type was,<br />
en dat hij wel handelsreiziger zou zijn. Mijn an-<br />
dere medepassagier, die vlak achter mij was<br />
binnengekomen, meende waarschijnlijk, dat .de<br />
„handelsreiziger" er interessanter uitzag dan ik,<br />
want hij koos in ieder geval de hoekplaats tegen-<br />
over hèm. Het leek me een oud-mililair. Zijn haar<br />
begon reeds te grijzen, en de kleur van zijn met<br />
taliooze lijnen doorploegd gezicht verried, dat hij<br />
verscheidene jaren in het Verre Oosten moest<br />
zijn geweest.<br />
De trein was op het punt te vertrekken — in<br />
werkelijkheid rèèd hij al heel zachtjes - toen<br />
het portier plotseling werd opengerukt en een<br />
man zonder bagage zich nog op het laatste mo-<br />
ment naar binnen werkte. Hij struikelde bijna<br />
over de beenen van mijn beide reisgenooten,<br />
staarde hen wat ontdaan aan, en zette zich toen<br />
tegenover mij op de laatst overgebleven hoek-<br />
plaats. Hij zal zoowat dertig jaar geweest zijn;<br />
aan zijn kleeding scheen hij niet veel zorg te<br />
besteden, evenmin trouwens als aan zijn over-<br />
hemd en das, en het moest zeker wel een dag<br />
of drie geleden zijn geweest, dat hij zich voor<br />
den laatsten keer had geschoren. Ik dacht eerst,<br />
dat het kwam omdat hij zoo hard geloopen had<br />
om den trein te halen, dat zijn gezicht zoo paars<br />
zag, maar hij hijgde nog steeds toen wij reeds<br />
een minuut of tien onderweg waren, en boven-<br />
dien viel het mij toen op, dat zijn oogen onna-<br />
tuurlijk schitterden en dat hij af en toe over zijn<br />
heele lichaam rilde.<br />
Meenend, dat hij graag wat frissche lucht zou<br />
hebben, opende ik de schuifdeur naar de gang,<br />
maar in de volgende seconde gooide hij ze met<br />
een harden slag dicht, waardoor hij plotseling<br />
drie paar oogen op zich richtte. Gedurende<br />
het eerstvolgende half uur was ik getuige van<br />
,,zenuw-reacties", als ik nog nooit had gezien.<br />
Ik zag hoe de zweetdroppels op zijn voorhoofd<br />
parelden, maar toch huiverde hij telkens, alsof hij<br />
hel koud had. Hij slaakte lange, diepe zuchten,<br />
en greep telkens met zijn hand naar zijn keel,<br />
alsof hij het vreeselijk benauwd kreeg. Daarbij<br />
bleven zijn oogen zóó abnormaal schitteren, dat<br />
ik werkelijk af en toe dacht, dat de man een<br />
ontsnapte krankzinnige was. Een poosje later<br />
scheen hij zich wat beter te voelen; hij sbot zijn<br />
oogen en sliep gedurende misschien vijf minuten.<br />
Van deze gelegenheid maakten wij andere pas-<br />
sagiers gebruik elkaar eens aan te kijken en el-<br />
kander als het ware stilzwijgend met de oogen<br />
te beloven, dat wij op elkaar konden rekenen als<br />
er soms iets mocht gebeuren.<br />
teplheffïï Foraim.<br />
EEN COMPLEET VERHAAL<br />
Toen de arme kerel zijn oogen openden, zag<br />
ik, dat de aanval, of wat het geweest was, voor-<br />
bij was, maar hij zag er toch nog erg zwak en<br />
ziek uit.<br />
„Ik hoop, dat u het mij niet kwalijk neemt," zei<br />
ik, mij wat naar hem toebuigend, „maar kan ik u<br />
misschien ergens mee van dienst zijn? Het is<br />
duidelijk, dat u zich niet goed voelt, en als Ik u<br />
helpen kan, dan hebt u het slechts te zeggen."<br />
„Neen, u kunt me niet helpen," antwoordde hij,<br />
met een rauwe, heesche stem. „Niemand kan me<br />
helpenl Geen mensch. . . Het is met me ge-<br />
daan . . . Misschien vandaag, misschien morgen of<br />
overmorgen . . . Missrhien eerder. . .<br />
We keken hem alledrie verbouwereerd aan, en<br />
ik wilde juist iets kalmeerends tegen hem zeggen,<br />
toen hij vervolgde: „Ik moet echter eerst naar<br />
Leeds. . . Mijn moeder woont daar. . . Ze is ziek,<br />
en ze heeft naar me gevraagd. Ze is alles wat<br />
ik op de wereld heb. . .<br />
„Maar. . ." begon ik, doch hij schudde het<br />
hoofd en viel me in de rede.<br />
„Neen, neen, ik begrijp wat u zeggen wilt,<br />
maar dat hebben er al reeds honderden tegen me<br />
gezegd ... Het heeft geen zin. Ik zal u alles ver-<br />
tellen, Aan weet u het ook. Luister . . . Morgen<br />
drie jaar geleden, bevond ik mij met twee vrien-<br />
den in de buurt van Lahore. We waren deelge-<br />
nooten in een kleine mijnontginning, en dien dag<br />
werd Donald Newham aangevallen door een<br />
grooten Maleischen hond, die plotseling als uit<br />
den grond scheen op te rijzen. John Stacker en<br />
ik - mijn naam is Stephan Foran - schoten hem<br />
natuurlijk te hulp, maar we waren ongewapend<br />
en we konden niet? anders doen dan probeeren<br />
het woedende dier te verdrijven door hem met<br />
steenen te gooien. Hij gaf Newham een paar fik-<br />
sche beten en kwam toen op ons afstuiven. Hij<br />
gaf Stacker een knauw in zijn been en greep mij<br />
toen in mijn linkerarm eer ik er in slaagde hem<br />
neer te slaan met een grooten, puntigen steen,<br />
dien ik in mijn rechterhand had. . . Ik zal nooit<br />
de roode oogen van dat dier vergeten terwijl hij<br />
aan mijn arm hing. . . Het schuim stond op zijn<br />
bek, en hij huilde en gilde om er krankzinnig van<br />
angst door te worden. . ."<br />
Hij zweeg en streek met zijn hand langs zijn<br />
oogen, alsof hij een akelig visioen wilde ver-<br />
drijven.<br />
„Ik doodde hem," vervolgde hij, „maar niét<br />
voordat hij ons zelf half had gedood, en toen wij<br />
den volgenden dag in Lahore kwamen, vernamen<br />
wij, wat ons lot zou zijn. De bruut was een krui-<br />
sing tusschen een Maleischen hond en een jak-<br />
hals, en het was bekend, dat hij aan hondsdolheid<br />
leed. Hij was van een hoogen officier, kolonel<br />
Bennett, die ondanks het gevaar, dat het dier<br />
voor de omgeving opleverde, geweigerd had hem<br />
weg te doen."<br />
Hij greep weer naar zijn keel, alsof hij het be-<br />
nauwd kreeg, maar eer een van ons drieën ge-<br />
legenheid had iets te zeggen, ging hij weer<br />
verder:<br />
„Ze vertelden ons, dat wij ook hondsdolheid<br />
zouden krijgen, maar dat de verschijnselen zich<br />
vertraagd zouden voordoen, omdat de hond een<br />
kruising was met een jakhals. Ook zouden de<br />
verschijnselen zich niet bij ons alledrie tegelijk<br />
openbaren. Omdat Newham het eerst gebeten<br />
was, had die het mèèste vergif in zijn bloed ge-<br />
kregen; daarop was Stacker gevolgd met iets<br />
minder, en dan ik, met het minste. Hierdoor zou<br />
Newham na verloop van een jaar zoowat sterven,<br />
dan na wèèr een jaar Stacker, en dan ik .. . Wij<br />
lieten onze mijn in den steek. Ik ben direct naar<br />
Engeland teruggekeerd, Newham bleef in Indië<br />
en Stacker ging naar Afrika, waar hij familie had.<br />
Donald Newham st^rf als een dolle jakhals het<br />
volgende jaar in Madras en de arme Stacker is<br />
verleden jaar in Kaapstad overleden. Vandaag of<br />
morgen . . . wanneer zal het zijn ... is het mijn<br />
beurt. Dan zal ik sterven als die dolle jakhals. . .<br />
Maar ik wil niet. .. Ik wil zoo niet sterven. . ."<br />
En met deze woorden deed de arme kerel een<br />
sprong naar het portier van het compartiment en<br />
zou zich uit den trein hebben geworpen, als wij<br />
met zijn drieën hem niet hadden gegrepen en<br />
vastgehouden. Hij deed wanhopige pogingen om<br />
zich los te rukken, maar ziende, dat hij tegen de<br />
overmacht niet opkon, liet hij zich door ons<br />
weer op de bank zetten.<br />
Het was toen, dat de man, dien ik voor een<br />
handelsreiziger had gehouden, naar voren leunde<br />
en met rijn hand gesticuleerend legen hem zei:<br />
„Foran, kerel, wees flinkl Je kent me natuurlijk<br />
niet, maar ik ben een neef van Donald Newham!<br />
Luister! Ze hebben jullie in Lahore voor den gek<br />
gehouden, waarschijnlijk omdat ze zich meester<br />
wilden maken van jullie mijn. Donald Newham is<br />
niét aan hondsdolheid gestorven; hij is bij mij<br />
thuis in Madras aan longontsteking overleden; hij<br />
heeft nooit het geringste spoor van hondsdolheid<br />
vertoond! Heb dus wat dat betreft, geen vrees..."<br />
Foran keek den spreker met groote oogen aan,<br />
alsof hij niet gelooven kon wat de ander zei.<br />
Maar eer hij iets zeggen of vragen kon, nam de<br />
andere passagier het woord, de een waarvan ik<br />
dacht, dat hij in het Verre Oosten gewoond<br />
moest hebben.<br />
„Neen maar," riep hij uit, „het is toch maar<br />
een kleine wereld waar we in leven. Mijn naam<br />
is kolonel Bennett, en die hond, waar je het over<br />
had, was van mij. Alleen had ik hem twee dagen<br />
voordat jullie door hem werden aangevallen,<br />
doodgeschoten. Ik hoorde er van, toen jullie La-<br />
hore reeds hadden verlaten. Ik heb alles gepro-<br />
beerd om jou en je vrienden te vinden, ten einde<br />
jullie gerust te stellen, maar ik kon jullie niet<br />
meer vinden. Den hemel zij dank, dat ik je ein-<br />
delijk ontmoet. De eenige, dien ik heb kunnen op-<br />
sporen, was John Stacker, en dat was ongeveer<br />
een jaar geleden. Hij lag toen op sterven ten ge-<br />
volgen van een ongeluk, dat hij op jacht had ge-<br />
kregen. Luister eens, kerel, ze hebben je leelijk<br />
voor den gek gehouden met die zoogenaamde<br />
hondsdolheid, en het heeft je zenuwen een<br />
leelijken schok gegeven. . ."<br />
We sloegen den jongeman gade, terwijl hij ir<br />
- Leeds uit den trein stapte om naar zijn moedei<br />
te gaan. Hij liep hoog opgericht; in waarheid eer<br />
heel ander mensch.<br />
„De wereld is inderdaad maar klein," merkte it<br />
tegen mijn beide medepassagiers op, toen wij he'<br />
station van Leeds uitreden en ik eindelijk in staa<br />
was iets te zeggen.<br />
„Denkt u?" vroeg de kolonel, met een eigen<br />
aardigen klank in zijn stem.<br />
„Natuurlijk, kolonel! Als u nagaat. . ."<br />
„Niks kolonel," antwoordde hij. „U geloof*<br />
toch zeker ook niet, dat mijn naam Bennett is?'<br />
En zich tot den anderen passagier wendend, zei<br />
hij: „Natuurlijk heet u óók geen Newham, is hel<br />
•*2. GEVAARLIJKE BOCHT.<br />
wel?" „<br />
„Neen," zei de ander. „Mijn naam is Brown...<br />
MET) MOHAMMED<br />
AHGEP<br />
VAN ONZEN REIZENDEN REDACTEUR<br />
Mijn vrienden hadden mij beloofd, een „beschaafden"<br />
Arabier, op de hoogte met moderne talen, te ver-<br />
zoeken mij door Tanger te leiden. Toen op den af-<br />
gesproken tijd aan de haven uit een fonkelnieuwen auto<br />
een mijnheer stapte met een grooten „uilebril" op, die zich<br />
voorstelde als de verwachte gids, moet ik hem, wat zijn<br />
Arabische echtheid betreft, wel heel wantrouwend hebben<br />
aangekeken. Hij voelde zich namelijk dadelijk verplicht, mij<br />
zijn pas te laten zien, waarin met zwierige Arabische let-<br />
ters en in een Fransche vertaling geschreven stond, dat hij<br />
een echte Arabische Mohammed wasl<br />
Hierna stapten we in zijn wagen en ging het er op los.<br />
Mijnheer Mohammed scheen mij in de eerste plaats zijn<br />
vaardigheid als chauffeur te willen bewijzen, die, dat moet<br />
ik zeggen, bijna aan acrobatiek grensde, doch zware eischen<br />
stelde aan de zenuwen van zijn armen passagier. In een<br />
razend tempo ondernam hij een waren aanval op het<br />
RiCi'ilj: Een Arabische straaimuzikant, die een helsch lawaai<br />
kan produceer en. Hieronder: De slaugenbezweerder aan het<br />
•werk, terwijl twee muzikanten een oorverdoovend lawaai<br />
met hun trommels of tamboerijnen of soms ook met een<br />
doedelzak maken. Meestal probeeren zij het geluid van hun<br />
instrumenten nog te overstemmen door gezang. ..
Ch'eral op den Bazaar ontmoet men gestalten uit „Duizend en één nacht".<br />
dichtste menschengewoel, dat men zich voor kan<br />
stellen; met vol gas suisde hij door de nauwste<br />
straatjes en om de gevaarlijkste hoeken, dwars<br />
door schreeuwende kinderen en vluchtende kat-<br />
ten. Een klein beetje respect had hij slechts voor<br />
den zwarten verkeersagent, die in de schaduw<br />
van een parasol juist heel gewichtig den eigenaar<br />
van een muilezel den weg wees en Mohammed<br />
tot zijn groote verontwaardiging deed stilstaan.<br />
Na een paar honderd meter waren we echter<br />
reeds aan ons eerste doel, een karavaanhotel.<br />
Door een groote poort betraden we een ruim<br />
erf, waaromheen gebouwen en stallen gegroe-<br />
peerd waren. Hiertusschen speelde zich een<br />
echt Afrikaansch hotelleven af, dat voor den<br />
Weslerschen bezoeker zeer zeker buitengewoon<br />
merkwaardig was. In lange rijen stonden er de<br />
muildieren, waarvan er sommige gevoerd werden,<br />
terwijl andere door groote forsche Nubiërs met<br />
zulke kolossale balen beladen werden, dat de<br />
dieren er bijna geheel onder schuil gingen. Voor<br />
de deuren van de vensterlooze hotelkamers zaten<br />
of lagen de bruine tot zwarte hotelgasten. De<br />
vrouwen bereidden een maaltijd, aten of naaiden,<br />
de kinderen huilden, brulden, stoeiden of vochten.<br />
De mannen waren met veel temperament aan het<br />
handelen, en wanneer hun keel van al het praten<br />
en schreeuwen droog werd, dronken ze wat van<br />
de koffie, die de zwarte boy hun voor enkele<br />
koperstukken in groot glazen bracht. Er was ook<br />
nog een portier, die aan den buitenwand van het<br />
gebouw, waar hij zijn domein had, een voor-<br />
historische telefoon had hangen — het eenige<br />
voorwerp yan Westersche cultuur in dit Afrikaan-<br />
sche hotel, al was het dan van eerbiedwaar-<br />
digen ouderdom.<br />
/;/ den tuin van het paleis van den Sultan van Tanger.<br />
Op de ivekelijksche markt in Tanger. — Aan kraam-<br />
pjes worden de typische platte broaden, groenten<br />
en vruchten te koop aangeboden.<br />
Een overnachting kostte hier ongeveer vijftien<br />
cent, vertelde Mohammed me. Voer en onderdak<br />
voor een muildier kon men tegen eenzelfden prijs<br />
verkrijgen. Het was een schilderachtige aanblik,<br />
dit karavaanhotel, maar. . . wegens het vele on-<br />
gedierte hield ik me maar liefst, wanneer dat mo-<br />
gelijk was ten minste, op sprongwijdte van alle<br />
menschelijke en dierlijke gasten!<br />
Was deze herberg al een verrassing, die ik<br />
allerminst In Tanger had verwacht, een paar<br />
schreden verder, op den Bazaar, de groote markt,<br />
ontvouwde zich een beeld voor mij, dat aan<br />
kleurrijkdom en Oostersche vreemdheid, niets te<br />
wenschen overliet en mij snel — de goede wil<br />
was aanwezig — in de sprookjeswereld der dui-<br />
zend en één nacht verplaatste .. . Vol enthousias-<br />
me maakte ik mijn camera schotvaardig, wat me<br />
echter dadelijk een waarschuwing van Mohammed<br />
bezorgde, die me verzocht, zoo onopvallend mo-<br />
gelijk te werk te gaan, daar zijn geloofsgenooten<br />
zich eigenlijk niet mogen laten fotografeeren. En<br />
inderdaad, ik werd met zulke wantrouwende blik-<br />
ken opgenomen, dat het mij in het begin onmo-<br />
gelijk was, de zoozeer gewenschte snapshots te<br />
nemen. Spoedig echter had ik het te pakken om<br />
even onschuldig als listig door het menschen-<br />
gewriemel te flaneeren en op het geschikte<br />
oogenblik te „vuren".<br />
Het midden van de markt was ingenomen door<br />
primitieve kraampjes, waarin de typische inheem-<br />
sche platte brooden, groenten en fruit, en bergen<br />
prachtige water- en suikermeloenen te koop wer-<br />
den aangeboden. Langs de open winkels, die zich<br />
rondom het plein bevonden, zag men gesluierde<br />
vrouwen, diè stoffen en opschik kochten, of de<br />
duizend en één kleinigheden, die ook In eer<br />
Arabische huishouding noodig zijn. Van deze<br />
stoffen en andere artikelen moest men echter<br />
vaak vaststellen, dat ze uit Europa of uit. . . Japar<br />
afkomstig waren. En eenige moderne, architecto<br />
nisch zeer mooie zaken, gebouwd tusschen twee<br />
oude Moorsche stadspoorten, kwamen mij voor<br />
als het symbool van de overwinning der Wester<br />
sehe cultuur in deze vreemde Oostersche wereld<br />
Deze bouwwerken vormden tevens den toeganc<br />
tot een zakenwijk, die met zijn Europeesche bank<br />
filialen en kantoren, café's en winkels, met daar<br />
naast oude, smalle, Oostersche steegjes, vol in<br />
teressante tegenstellingen was. Terwijl in de<br />
hoofdstraten, de Europeanen — waaronder velf<br />
toeristen - het stadsbeeld beheerschen, ziel mer<br />
in ieder klein zijstraatje weer het onvervalschlf<br />
Oostersche leven, zooals het in alle inboorlingen<br />
wijken der Noordafrikaansche steden te vinden is<br />
Daar praten en lachen de mannen in fez en tul<br />
band, als de heerschers der Oostersche wereM<br />
de straat geheel in beslag nemend, terwijl zo<br />
ondertusschen heftig aan het handelen en mar-<br />
chandeeren zijn. In groepen hurken zij voor de<br />
winkels, zitten of liggen voor de Arabische café's<br />
en slurpen uit groote glazen hun ongeloofelijk<br />
sterke mokka. Deze koffie is zoo sterk, dat zelfs<br />
een krachtige blanke haar op den duur onmogelijk<br />
zou kunnen verdragen. Voor iedere onderhande<br />
medaansche %>rouiven, die nog steeds ge-<br />
gaan en alleen op straat mogen om inkoopen<br />
Het bezoeken van café's is hun ten strengste<br />
verboden. Dat is mannenwerk!<br />
ling en iedere bespreking heeft men uren, ja<br />
zelfs dagen noodig. Het lijkt wel of het handelen,<br />
behalve om geld te verdienen, bovendien nog<br />
als sport wordt beoefend, waaraan iedere Arabier<br />
met enthousiasme meedoet, zonder op den tijd<br />
te letten, dien hij daarvoor noodig heeft.<br />
Daar Ik In gezelschap van mijn Arabischen gids<br />
was, bleef ik gespaard voor de vele schreeuwen-<br />
de Mooren, die lederen vreemdeling belagen en<br />
hem in een merkwaardig koeterwaalsch vele<br />
twijfelachtige genietingen aanprijzen! Vaak zijn<br />
het jongens van nauwelijks acht jaar, die met<br />
deze taak belast zijn. Hoe verdorven deze kin-<br />
deren zijn, hoeft men zich niet af te vragenl<br />
Van het leven der Oostersche vrouwen — die<br />
nog steeds gesluierd gaan - ziet de vreemdeling<br />
weinig. In tegenstelling tol de levendig gebaren-<br />
de mannen gaan zij rustiger door de stralen,<br />
steeds op hun hoede voor nieuwsgierige blikken<br />
of fototoestellen. Onopgemerkt trachten ze voor-<br />
bij te schuiven, van top tol teen als spoken in<br />
wit linnen gehuld. Alleen wanneer zij met vrien-<br />
dinnen samen zijn in haar eigen huis, hoort men<br />
een vroolijk gebabbel, dat niet veel verschilt van<br />
het geluid, dat dergelijke samenkomsten in an-<br />
dere deelen der wereld maken.<br />
De Mohammedaansche vrouw mag nog steeds<br />
alleen aan haar eigen man haar gelaat toonen;<br />
zoo wil hel de profeet. Voor anderen zijn alleen<br />
door een klein spleetje de amandelvormige don-<br />
kere oogen te zien. De wenkbrauwen zijn ver-<br />
bonden door kleine geschminkte streepjes over<br />
den neuswortel, wat als bijzonder mooi geldt.<br />
Alle nlel-Mohammedaansche vrouwen — de on-<br />
geloovigen! — gaan ongesluierd en men kan in<br />
edere Noordafrikaansche stad alle soorten huid-<br />
Haur zien, van heel licht bruin tot het diepste<br />
zwart.<br />
Mijnheer Mohammed moest mij met geweld<br />
o;maken uit de beschouwing van dit bonte leven<br />
'sr oude stad, die mij op lederen hoek iels<br />
nieuws had Ie bieden. Nu eens was het de in-<br />
9tng van een moskee, waarvoor de geloovigen<br />
non voetbedekking afleggen, dan eens een bron,<br />
w laraan de vrouwen water haalden, of het ge-<br />
z^ng, dat uil een koranschool weerklonk, dat mij<br />
in verrukking bracht. Maar we moesten ook nog<br />
"ir de Kasbah, de oude citadel, en het paleis<br />
v
OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND<br />
7 SEPTEMBER<br />
OPLOSSING KRUISWOORDRAADSEL<br />
-■^ T<br />
■<br />
E P<br />
^<br />
| | K A é 0 P<br />
B A |#W | E V A ■°<br />
0 L 1 ^a 'Mt L A 'J-j<br />
6 ■ °<br />
■<br />
A P p E Pfl A D<br />
g C P 1 1 A 0 M m- ■<br />
s f P l E K A A P 0 e<br />
G e T t K 0 M 0 A T<br />
0 1 ■ A Q 1.<br />
; E B<br />
0 E M 6 E E 1 -■- H<br />
0 M 0 "Bi A L T A ~moM*<br />
6 o Mi i U M .■;<br />
■ D A e K M A P |y| o é €<br />
OPLOSSING ROULETTERAADSEL<br />
f—*<br />
i ü ^ 9 L<br />
L \ll ö ►tj 0 O &<br />
^n<br />
F n B<br />
E tj Q e ^ 0 ►^<br />
A E A V A<br />
tBj<br />
Q i e ^ 0 ►^<br />
Tt v H ^A<br />
^ é.^- ^ s<br />
«1<br />
c A C A 0<br />
H 0 0 1? n<br />
A P p E u<br />
B A T E L<br />
L A T E P<br />
E M M E P<br />
£> 0 B E ß<br />
B L A U W<br />
0 R 6 E L<br />
v A C H T<br />
E V E P T<br />
P A M C M<br />
OPLOSSING<br />
A-RAADSEL<br />
6 A L<br />
4 T A A L<br />
% T e A L E N<br />
0 M T V A L L E n<br />
s e e n ft, D 1 M E<br />
F i p M A M E H T<br />
D 0 A A 1 e 0<br />
K W A A L<br />
V A L<br />
OPLOSSING<br />
ONZE FILMPUZZLE<br />
INVULRAADSEL<br />
CHARLES nOYKR<br />
OPLOSSING<br />
LOGOGRYPHE<br />
wip — wit — hart<br />
zetten — Bob<br />
ZWART OP WIT<br />
HEBBEN<br />
KRUISWOORDRAADSEL<br />
Horizontaal.<br />
1. niet moeilijk<br />
6. afkorting op recepten<br />
7. muzieknoot<br />
9. voertuig<br />
10. pro deo (afkorting)<br />
12. aan wal komen<br />
t3a.boomtak<br />
15. lengtemaat<br />
16. knallend geluid<br />
17. bepaald hoofdlehvoord<br />
VERANDERRAADSEL<br />
f h^^^^é 3)<br />
f LEES<br />
n<br />
1 1<br />
1 i i \<br />
BOEK ,<br />
_! im-<br />
Het woord „lees" moet<br />
door drie veranderingen, —<br />
iederen keer één letter door<br />
een andere vervangen — ver-<br />
anderd worden in „boek 1 *.<br />
20. deel van een schip<br />
21. plaats in Gelderland<br />
22. kenteekenen<br />
RUITENRAADSEL<br />
Om de cijfers, te beginnen bij en in<br />
woorden invullen die betcekenen-<br />
1. opspringend vochtdecltje 10.<br />
2. bergplaats 11.<br />
3. plaats in Gelderland 12.<br />
4. zwemvogel 13.<br />
5. vervoermiddel 14,<br />
6. muziekinstrument 15.<br />
7. afstammeling<br />
8. handeling 16.<br />
9. wezen<br />
24. windstreek<br />
20. namelijk<br />
27. idem<br />
28. en anderen (af-<br />
korting)<br />
29. vrij<br />
Verticaal.<br />
2. hemellichaam<br />
3. wennen<br />
4. ivoor<br />
5. bevrachten<br />
8. zijn beklag doen<br />
11. steunpilaar in<br />
den vorm van<br />
een mannen-<br />
figuur<br />
13. lengtemaat<br />
14. meisjesnaam<br />
16. boterdeelen uit<br />
de melk afzonde-<br />
ren<br />
18. en dergelijke<br />
19. onbepaald tel-<br />
woord<br />
20. muzieknoot<br />
23. vlek<br />
25. lyrisch gedicht<br />
de richting van de pijltje<br />
denkvermogen<br />
vlek<br />
het edele<br />
massa<br />
pleizier<br />
smeer, waarvan kaarsen<br />
gemaakt worden<br />
slim.<br />
Vul in:<br />
1—2 boom<br />
2—3 veeleischcnd<br />
3—4 treurspel<br />
4—5 een gelijk stuk<br />
5—1 geloof sstelling<br />
1—6 herbergier<br />
1—7 kan om koffie<br />
in te zetten<br />
2—8 van eboniet<br />
2—9 uitstallen<br />
3—10 terugkeeren<br />
3—11 met de voeten<br />
op den grond<br />
stampen<br />
4—12 laan met<br />
espenboomen<br />
4—13 boomsoort<br />
5—14 signaal met<br />
licht<br />
5—15 lijnen trekken<br />
De letter N is<br />
telkens de laatste<br />
letter van de woor-<br />
den in de ster.<br />
1 E<br />
2<br />
3<br />
k<br />
5<br />
6<br />
7<br />
E<br />
E<br />
E<br />
E<br />
E<br />
• E<br />
ui in:<br />
horizontaal:<br />
naam van een filmster<br />
erticaal:<br />
gelijkenis<br />
eenstemmig<br />
beginsel<br />
sarrend<br />
vergruizen<br />
' dreunen<br />
zonder onderteek ening<br />
! ontbijt.<br />
Te gebruiken letters: a, a,<br />
a ( a( a, a, b. d, d, d, d, e, e,<br />
( e, e, e, e, e, e, §, e, e, e,<br />
( - e. g, g, i. i. i, J, I, l, 1,<br />
r '. m, m, n, nt n, n, n, n, n,<br />
r n, o, o, p, r, r, r, r, r, t,<br />
1 t, u, u, u, v, z.<br />
Wi) stellen een hoofdpriji van<br />
f 2.50 en tien flimfotoi beschikbaar<br />
0r n te verdeden onder de goede<br />
Mossers. Antwoorden in te zenden<br />
v '>6r 28 September aan Dr. Puztc-<br />
'<br />
STERRAADSEL<br />
VIERKANTRAADSEL<br />
Vul horizontaal woorden van de volgende bctecke-<br />
nis in:<br />
1. het geëtaleerde<br />
2. een schuld vereffenen<br />
3. ontslapen<br />
4. een leerrede uitspreken<br />
5. benauwd<br />
6. innerlijk besef van goed en kwaad<br />
7. groepeering van lange en korte lettergrepen in<br />
versregels.<br />
ONZE FILMPUZZLE<br />
KAMRAADSEL<br />
laar. Galgewater 22. Leiden. Op enveloppe of briefkaart<br />
a.u.b. duidelijk vermelden: Filmpuzzle 28 September.<br />
Deze puzzle kan tegelijk met de andere ingezonden<br />
worden, doch liefst op een apart velletje papier.<br />
1 2 t " P 5 " 6 7 " f<br />
—<br />
- 15<br />
—<br />
VOOR ELKE<br />
VE<br />
IJZEN<br />
DE PRIJSWINNAARS<br />
De hoofdprijzen werden deze week gewonnen<br />
door;<br />
mejuffrouw R. Mester, Amsterdam;<br />
den heer J. Possel, Meppel;<br />
den heer M. ten Hoonte, Buiksloot;<br />
den heer B. Keun, Amsterdam;<br />
den heer A. Balk, Den Düngen.<br />
De troostprijzen konden worden toegekend aan:<br />
mevrouw A. Lems, Hoek van Holland;<br />
mevrouw Wiersma, Amsterdam;<br />
mevrouw A. Steensma, Zaandam;<br />
mevrouw v. Baren, Utrecht;<br />
mevrouw H. G. Bremer-Smit, Rotterdam;<br />
mejuffrouw C. C. Mali, 's-Gravenhage;<br />
mejuffrouw E. v. d. Heijden, Rotterdam;<br />
den heer L. Hoefnagels, Deurne;<br />
den heer A. H. Schendelaar, Den Helder;<br />
den heer T. Homan, Zandvoort;<br />
den heer M. J. W. Neecke, 's-Gravenhage;<br />
den heer D. H. West, Amersfoort;<br />
den heer J. Scheffer, Rotterdam;<br />
den heer M. Ras, Amsterdam;<br />
den heer D. Batenburg, Nijmegen;<br />
den heer H. Liesting, Arnhem;<br />
den heer C. v. Duren, Deventer;<br />
den heer W. Helfensteijn, Haarlem;<br />
den heer A. Riethof, 's-Gravenhage;<br />
den heer A. Schelwald, Castricum.<br />
De hoofdprijs van de filmpuzzle werd deze<br />
week verworven door:<br />
mejuffrouw B. v. d. Lucht, 's-Gravenhage.<br />
De troostorijzen vielen ten deel aan:<br />
mevrouw J. B. Berman, Rotterdam;<br />
mevrouw v. Meulen, 's-Gravenhage;<br />
mejuffrouw P. J. den Duytser, Dordrecht;<br />
mejuffrouw A. Koerselman, Deventer;<br />
mejuffrouw A. Jansen, Valkenswaard;<br />
den heer W. D. Büket, Amersfoort;<br />
den heer H. G. J. Rust, 's-Gravenhage;<br />
den heer M. Oud, 's-Gravenhage;<br />
den heer W. H. Vermeulen, Alkmaar;<br />
den heer A. Faber, Utrecht.<br />
ONZE PRIJZEN.<br />
Voor goede oplossingen op iedere<br />
puzzle, rebus, probleem, enzoovoort,<br />
stellen wij een prijs van ƒ 2.50 be-<br />
nevens vier troostprijzen beschik-<br />
baar. In totaal dus deze week<br />
5 prijzen van ƒ 2.50 elk en<br />
20 troostprijzen.<br />
DE OPLOSSINGEN<br />
op de in dit nummer voorkomende<br />
puzzles, enzoovoort, gelieve men<br />
vóór 28 Sept. in te zenden aan Dr.<br />
Puzzelaar, Galgewater 22. Leiden.<br />
Op enveloppe of briefkaart vermelde<br />
men duidelijk:<br />
Oplossingen Zoek en Vind 28 Sept.
Errol Flynn alt de «tout-<br />
moedige Robin Hood. Ie<br />
'S<br />
;<br />
i t<br />
Zi\*- ;/9i<br />
»• <<br />
.'>■'■<br />
■"■ -. 'k'r:<br />
-iA - *fc'<br />
:-#*<br />
.<br />
varl<br />
Robin Hood Errol jert, wanneer hij haar van zijn levensdoel verhaalt en haar laat zien, welke afschuwe-<br />
Jonkvrouw Marian Olivia d« H«v jke gevolgen het wreede optreden van prins Jan bij onschuldige menschen heeft te-<br />
Sir Guy van Glsbourne Bail] Ratf weeggebracht Het kan niet anders, of Marian moet inzien, hoe wreed Koning Richards<br />
Prim Jan Claud»<br />
Will Scarlet Palrie Kn roeder en zijn vrienden zijn. Evenmin is hel te vermijden, dat zij genegenheid opvat<br />
Broeder Tuck Eugene Pi oor den stoutmoedigen en ridderlijken verdediger der onderdrukten, die haar op de<br />
Kleine Jan Alan mandaden van haar omgeving wljsl.<br />
Sherifl van Notlinsham Melville C<br />
Koning Richard Leeuwenhart Ii Prins Jan en Sir Guy zetten er Inmiddels alles op Robin Hood te vangen. Zij ge-<br />
Kamenier van jonkvrouw Marian Una O'C, ruiken een list, speculeerende op Robins ijdelheid als boogschutter. Er wordt een<br />
Much Herbert M ,urn00| gehouden binnen de muren van Nottingham en vermomd neemt Hood er<br />
"<br />
Regie MICHAEL CURTIZ en WILLIAM KEIGHLi<br />
Warner Broi-iilm.<br />
u men zoo langzamerhand de techni<br />
moeilijkheden om een film In kleun r<br />
te nemen, meer en meer gaat over<br />
nen, verschijnen er ook meer gekleurde V<br />
films op het programma. Vooral de histo<br />
film biedt op dit terrein vele mogelijkhs<br />
De kleedij van vroeger, vooral die der i<br />
nen, is immers veel kleurrijker dan die<br />
thans, zoodat het effect des te groote<br />
Had men van „Koningin Victoria" dan<br />
reeds een gedeelte in kleur opgenomen,<br />
komt men met een geheel gekleurde rol|<br />
voor den dag, die al zeer ver in de gesi<br />
denis teruggrijpt. De handeling van dit<br />
speelt zich namelijk af omstreeks 1190<br />
de Engelsche koning Richard Leeuwenhart<br />
zijn kruisvaarders naar het Heilige Land<br />
De koning stelde zijn broeder, prins Jan, als Regent<br />
tijdens zijn afwezigheid. Wel heel anders was hel<br />
rakter van dezen plaatsvervanger dan dat van zijn<br />
en broeder. Jan was wreed en gewetenloos en ot<br />
drukte met zijn vrienden, de Normandischp edelen<br />
J<br />
Angelsaksische bevolking op de schandelijkste wijze<br />
leider der onderdrukten trad op een Engelsch edel<br />
Sir Robin Hood van Locksley, die als buiten de wel<br />
stelde met zijn volgelingen een avontuurlijk rooversl<br />
leidde in het groote bosch van Sherwood. Hij was<br />
roover In eigenlijken zin, dat wil zeggen, hij roofde<br />
ten eigen bate, maar schonk aan de arme en<br />
schudde bevolking den overvloed der rijken.<br />
Dan komt het bericht, dat koning Richard het H<br />
Land heeft verlaten, doch dat hij op weg naar Eng<br />
door Leopold van Oostenrijk Is gevangengezel en door<br />
vorst eerst tegen een betaling van 150.000 Marken zal w<br />
vrijgelaten. Van deze gelegenheid tracht prins Jan gebruikte<br />
om den troon voor zichzelf te verwerven. Hij dwingt de<br />
Angelsaksers het losgeld van 150.000 Mark als extra-belastlni<br />
te brengen, doch heeft de bedoeling dit geld zelf te behoi<br />
Intusschen heeft Robin Hood al zijn geestkracht er op ge*<br />
rijke edelen en hooge geestelijken, die door hel bosch van Sherwood trekken, van<br />
schatten te ontdoen, waarvan hij één derde gebruikt om de armen te voeden<br />
kleeden, terwijl het overige bestemd wordt als losgeld voor koning Richard.<br />
Zijn groolsten buit verkrijgt hij, als prins Jans vriend Sir Guy van Glsbourne, de se<br />
jonkvrouw Marian, de pupil van koning Richard, en den Sheriff van Nottingham in<br />
hinderlaag worden gelokt. Bij<br />
deze gelegenheid is het, dat<br />
Robin liefde opval voor het ^ #'<br />
jongemeisje, wier hart hij ont- f""<br />
-<br />
ChOP TJ.^*'l^l ".;..;. A. l!l 0 "JT an deel. Natuurlijk wint hij, want niemand schiet beter dan Robin. Als jonkvrouw<br />
larian hem den gouden pijl overhandigt, herkent Sir Guy hem en laat hem geangennemen.<br />
Robin heeft aan, de uitdrukking van haar oogen bespeurd, dat de jonk-<br />
N rouw hem bemint, en zij Is het, die hem oo het laatste oogenblik van den dood aan<br />
u men zoo langzamerhand de techn, ^^ ^ medewerki van Mar,ans kamenier slaagt hij er In<br />
moeilijkheden om eenJ.lm '"J" 1ar?an a le bez0eken en haar van zijn liefde te spreken, een liefde, welke volkomen<br />
'ordt beantwoord.<br />
Prins Jan besluit zich tol koning te laten uitroepen en jonkvrouw Marian wil een<br />
an Robins mannen naar haar geliefde zenden om dezen van het plan van den Reent<br />
op de hoogte te brengen, doch Sir Guy verrast haar en den boodschapper, en<br />
erpt belden In de gevangenis.<br />
Intusschen bereiken koning Richard en eenlgen van zijn ridders Engeland. Als<br />
eeslelljken verkleed trekken zij door het woud van Sherwood en worden door de<br />
iannen van Robin Hood gevangengenomen en naar diens kamp gebracht. Als de<br />
eer van Locksley van 's prinsen plan en van Marians lot verneemt, maken hij en zijn<br />
rienden zich op, onmiddellijk In te grijpen. Koning Richard, overtuigd van hun trouw,<br />
taakt zich nu bekend.<br />
Daar de koning niet over een leger beschikt, weten Robin en zijn mannen, listig<br />
ermomd, de plannen van den verraderlijken regent op het laatste oogenblik te verdelen,<br />
waarna Richard Leeuwenhart trouwen en ontrouwen naar verdienste beloont...<br />
-^■«<br />
^Ljf<br />
,<br />
■**&<br />
Jvn<br />
1<br />
| vrouw Ii<br />
Roblmf-1<br />
•><br />
J*fc ëam*<br />
D* j-:^p<br />
f'-JL^f*<br />
Het toui<br />
«obtn neemt<br />
n|h>m.<br />
rmom-<br />
*&■■■»•<br />
Ë<br />
iKonini Richard Leeuwen- j<br />
■ hart ontmoet Robin Hood.<br />
• l l<br />
«SS«* 1 -<br />
L ♦ I<br />
^r^.<br />
Immmm , ■■<br />
ir**<br />
:'¥*■<br />
Sir Guy van Oisbourna<br />
probeert Robin te dooden.<br />
Hij delft echter ten «lotte<br />
het onderspit.
RECEPTEN UIT HET WEEKMENU<br />
Hoeveelheden voor 4 personen.<br />
Broodschotel met rabarber.<br />
Benoodigd: 300 gram oud brood zonder<br />
korst (± 12 sneetjes); 2 dikke stelen rabar-<br />
Ti hir wl "Ok wl
Georoe neemf<br />
r-rpoen Freddy Garden zijn vriend George<br />
Allen heftig met zijn arnien zwaaiend<br />
aan den kant van den %\Vg zag staan,<br />
hield hy direct de groote limousine in en<br />
stopte zoo goed als vlak vóór hem.<br />
„Freddy, kerel, dat is me een buitenkans-<br />
je," riep George enthousiast. Hij zette zijn<br />
kleine suitcase op de treeplank en keek met<br />
voldoening naar den grooten, luxueuzen auto.<br />
„Wat een bof, dat jij hier net voorbij komt<br />
rijden met den wagen van je vader! Ik moest<br />
hier in de buurt in een villa opmetingen<br />
gaan doen omdat ze er van onze firma cen-<br />
trale verwarming moeten aanleggen, maar<br />
hoe ik ook belde, ik werd niet opengedaan.<br />
Er blijkt geen mensch thuis te zijn, en nu<br />
sta ik hier...."<br />
„Ja, juist," zei George. „En nu wil je na-<br />
tuurlyk, dat ik je zoo gauw mogelyk naar<br />
Londen breng? Nou, dat kan. Stap maar in!<br />
Ik moet toevallig zelf ook naar Londen' —<br />
ik breng den wagen van vader even weg<br />
voor de jaarlyksche groote beurt."<br />
„Xaar Londen?" deed Freddy één en al<br />
verbazing. „Weineen, kerel! Hoe kom je er<br />
by! üacht je dat ik vandaag, op dezen dag<br />
der dagen, nu Joan Barton een party geeft,<br />
naar Londen terugga? Ik denk er niet aan!<br />
Ik neem een middag vry." Hy werd vertrou-<br />
welijk. „Freddy, het is beslist een bestie-<br />
ring, dat die menschen uit zyn! Het is een<br />
teeken, dat ik naar die partij moet gaan,<br />
zonder dat de baas er iets van afweet, en<br />
door den zuren appel moet heenbijten...."<br />
„Hè? Door welken zuren appel?"<br />
„Nu ja, dat is maar bij wyze van spreken!<br />
Ik bedoel natuurlyk, dat ik Joan Barton ga<br />
vragen of ze met me wil trouwen. Weken-<br />
lang heb ik het me al voorgenomen maar<br />
kon ik er den moed niet voor vinden, doch<br />
nu vanavond zal het gebeuren."<br />
„Maar verwachten ze je dan niet terug<br />
op kantoor?" vroeg Freddy, wien het geval<br />
nog niet heelemaal duidelyk was.<br />
„Mijn beste kerel, gebruik je verstand nu<br />
toch eens! Natuurlyk zouden ze me terug<br />
verwachten, als ze wisten, dat die menschen<br />
niet thuis waren, maar als ik eenmaal op<br />
kantoor ben, kom ik niet meer wég. Ik hoef<br />
by den baas niet aan te komen of ik van-<br />
middag vrij kan krijgen voor die tuinpartij,<br />
want ik heb den laatsten tijd al heel veel<br />
vrij gehad. Toen ik den laatsten keer een<br />
middag vry vroeg, zei hij, dat wanneer hy<br />
de uren naging die ik werkte, ik zoo onge-<br />
veer de best betaalde betrekking van heel<br />
Londen had. Heb je ooit zooiets hatelijks ge-<br />
hoord? — Enfin, omdat ik wel dacht dat<br />
ik wat vroeger vrij zou zyn als ik wat voort-<br />
maakte met dat karweitje, heb ik den voor-<br />
zorgsmaatregel genomen mijn smoking en<br />
zoo in deze suitcase mee te nemen, zoodat<br />
ik niet terug naar de stad hoef te gaan om<br />
me te verkleeden. Welnu, als ik nu achter in<br />
je auto mag zitten en de gordijnen laat zak-<br />
ken, dan kan ik me verkleeden terwijl we<br />
rijden. Je kunt me aan het station in Holway<br />
afzetten. Tegen den tijd dat we daar zyn,<br />
heb ik me wel verkleed en ik kan dan den<br />
trein van half vier halen. Als de trein dan<br />
in Baywf narlkomt, kan ik direct naar Joans<br />
huis gaä zonder tijd te verspillen. Het<br />
scheelt me minstens een paar uur....<br />
„Nou, dat kan," zei Freddy. „Stap maar in<br />
en laat de gordijntjes maar zakken."<br />
„Reuzekerel," zei George overgelukkig.<br />
„Als ik jou ooit eens van dienst kan zijn,<br />
dan heb je het maar te zéggen. Maar rijd<br />
niet te hard, zoodat ik behoorlijk gelegen-<br />
heid heb om me te verkleeden. De trein gaat<br />
(ins om half vier, zooals ik zei."<br />
En terwijl George de gordijntjes zorgvul-<br />
dig naar beneden trok en zijn toilet begon<br />
te maken, reed Freddy met een kalm gange-<br />
tje weg<br />
II.<br />
Het was misschien niet bijster fortuinlijk<br />
voor George, dat hy juist dien middag naai-<br />
de party van Joan Barton moest, want hij<br />
had nog maar nauwelijks de gordijntjes laten<br />
zakken, of zijn vriend Freddy ontdekte op<br />
het tamelyk verlaten marktplein dat hy<br />
moest overstreken het meisje met den koffer.<br />
De koffer was een zware koffer, en het<br />
meisje was klein en tenger. En ze keek vrij<br />
hulpeloos naar een bord, waarop te lezen<br />
stond „Standplaats voor twee taxi's". Maar<br />
Freddy zag, dat de beide taxi's, zooals der-<br />
gelijke vehikels betaamt, natuurlijk juist er-<br />
gens 'anders waren, en eer hij goed en wel<br />
wist wat hy deed, kwam hy tot de ontdek-<br />
king dat hij in de richting van het meisje<br />
met den koffer reed en eenige seconden later<br />
reeds vlak voor haar gestopt had.<br />
„Goeden middag," zei hij, wat onhandig<br />
zijn hoed afnemend. „Neem me niet kwalyk,<br />
maar ik zie, dat u eh.... een taxi noo-<br />
dig hebt. Het kan een heelen tijd duren eer<br />
er een terugkomt — als ze nog terugkomen<br />
— en u kunt met dien zwaren koffer on-<br />
mogelyk gaan loopen. Misschien wilt u my<br />
toestaan, dat ik u een dat ik u aanbied<br />
in den auto mee te rijden, en...."<br />
Een langgerekt getoeter door de spreek-<br />
buis viel Freddy by wijze van spreken in de<br />
rede. Het was George, die met het mond-<br />
stuk in de eene, en zijn vest in de andere<br />
hand, de reden van het stilstaan wilde we-<br />
ten. Freddy schonk er evenwel geen aan-<br />
dacht aan. Hij keek hoopvol naar het meisje.<br />
„Dank u wel, het is erg vriendelijk van<br />
u," zei ze, na even geaarzeld te hebben. „Myn<br />
koffer is inderdaad erg zwaar, en ik moet<br />
vóór half vier in Renting zijn en er gaat<br />
geen bus vóór over een uur. Ik hoop, dat<br />
het geen omweg voor u beteekent."<br />
„Een omweg? Absoluut niet," verzekerde<br />
Freddy haar.<br />
Hij had er echter in werkelijkheid geen idee<br />
van, wäär Renting ongeveer lag, maar zoo'n<br />
kleinigheid deed niet in het minst zijn ver-<br />
langen bekoelen om haar er heen te bren-<br />
gen. Na een blik op haar blonde krullen en<br />
twee blikken op haar kleine, vastberaden<br />
kin geworpen te hebben en zélf twee blik-<br />
ken uit haar diep-bruine oogen te hebben<br />
geïncasseerd, kon Freddy onmogelijk den<br />
impuls betreuren, die er hem toe gebracht<br />
had haar aan te bieden met hem mee te<br />
rijden.<br />
Het meisje nam haar koffer op en legde<br />
haar hand op den kruk van het portier. De<br />
glimlach verdween als bij tooverslag van<br />
Freddy's gezicht.<br />
„Eh.... pardon "zei hij haastig.<br />
„Ik kan beter achterin zitten," zei het<br />
meisje, „dan heeft u geen last van me met<br />
het sturen."<br />
„Eh pardon," zei Freddy weer, reso-<br />
luut zijn hand op den kruk leggend ten einde<br />
haar te beletten het portier te openen.<br />
„Ja, mijn koffer, ziet u," zei het meisje.<br />
„Die zal zooveel plaats innemen wanneer ik<br />
naast u kom zitten."<br />
„O, heelemaal niet," zei Freddy snel. „Er<br />
is genoeg ruimte voorin — u zult het zien.<br />
Laat mij mijn gang maar gaan."<br />
Freddy's angst kwam nog uit iets anders<br />
óók voort, behalve uit de onzekerheid waar-<br />
in hij verkeerde over de vraag hoever zijn<br />
vriend reeds met zijn verkleedpartij gevor-<br />
derd was; hij voelde dat nu hem de glo-<br />
rieuze gelegenheid geboden werd om het<br />
20<br />
meisje naar Renting te ryden, het meer dan<br />
dubbel jammer geweest zou zijn als zij ach-<br />
ter- en hy vóórin gezeten zou hebben. Daar-<br />
om maakte hij het haar zoo geriefelyk moge-<br />
lyk naast zich.<br />
Ze reden met een matig gangetje door de<br />
hoofdstraat van het dorp.<br />
„Eh ik ben niet zoo èrg bekend met de<br />
wegen hier," zei Freddy na een poosje. „Ren-<br />
ting, laat eens zien.... dat is "<br />
„Recht door tot den tweeden weg links,<br />
dan dezen volgen tot aan de kruising, en dan<br />
altijd maar rechtdoor, dan komt u er van-<br />
zelf. Het is een minuut of twintig...."<br />
„Twintig minuten?!" riep Freddy, ietwat<br />
verschrikt. „H'm. O ja, natuurlyk...."<br />
Freddy, die zich op dat oogenblik zijn ande-<br />
ren passagier herinnerde — die juist alle<br />
mogelijke moeite deed zijn das te strikken<br />
in een heen en weer zwaaiend miniatuur<br />
spiegeltje — wierp een snellen blik op het<br />
klokje van het dashbord. Het wees vyf mi-<br />
nuten over drieën.<br />
„Twintig minuten, zei u? O, dat is niet<br />
ver...."<br />
Per slot van rekening, dacht hy, kon<br />
George het hem niet kwalijk nemen dat hij<br />
zyn kans waarnam om dit aardige meisje<br />
naar Renting te brengen. Als George een<br />
trein later ging, zou het ook nog zoo erg niet<br />
zyn.... Resoluut reed hy verder Op<br />
hetzelfde moment was George zijn das baas<br />
geworden en greep hij naar zijn vest.<br />
Het was precies tien minuten vóór half<br />
vier toen zij het dorpje Renting binnenreden,<br />
en in dien tyd was Freddy tot de ontdek-<br />
king gekomen, dat het aardige meisje naast<br />
hem Willy Franklin heette, en dat het voor<br />
zyn gemoedsrust beslist noodzakelijk was<br />
dat hij de kennismaking met haar zou voort-<br />
zetten. De vraag was alleen, hoé hij dit<br />
moest doen.<br />
„Wilt u alstublieft by die fontein daar<br />
stoppen?" vroeg Miss Franklin. „Ik kan dan<br />
gemakkelijk verder loopen."<br />
„Eh zeker...." zei Freddy. „Wat ik<br />
zeggen wilde...."<br />
„Ja?" . j<br />
„Eh.... het is mooi weer vandaag, vindt<br />
u niet?" hakkelde hy, voelend dat er voor<br />
dat soort dingen ervaring noodig was.<br />
„O ja, héél mooi weer," antwoordde Miss<br />
Franklin. „Ik dank u wel voor uw vriende-<br />
lijkheid.... ik weet werkelyk niet, hoe laat<br />
ik hier anders geweest zou zyn."<br />
„Denkt u, dat het mogelijk is ik be-<br />
doel, dat wij elkaar eh "<br />
Willy wierp een blik op het blozende ge-<br />
zicht van den jongeman naast zich en een<br />
nauw merkbaar glimlachje speelde om haar<br />
mooi gevormde lippen. Geen meisje, dat er<br />
zóó aardig uitzag als zy, kon twintig jaar<br />
worden zonder bekend te raken met de<br />
symptomen, die Freddy zoo duidelijk toonde.<br />
En daar hij het blijkbaar verbazend moeilijk<br />
vond om haar een tweede ontmoeting voor<br />
te stellen, en omdat het een heel aardige<br />
jongeman was, besloot Willy hem een hand-<br />
je te helpen.<br />
„Hebt u er eenig idee van, hoe laat er<br />
van hier een bus naar Holway vertrekt?"<br />
vroeg zij onschuldig.<br />
Freddy deed zijn mond al open om te ant-<br />
woorden, maar hy sloot hem weer zonder<br />
iets gezegd te hebben.<br />
Terwijl hij op de fontein afstuurde, zag<br />
hij een groen geschilderd bord, waarop te<br />
lezen stond: „De volgende bus naar Holway<br />
vertrekt om vier uur vijftien."<br />
Freddy maakte snel een rekensommetje en<br />
zette den auto zóó, dat het meisje het bord<br />
niet kon zien.<br />
„Ja, er gaat er een om eens kyken<br />
om half vijf," zei hij toen in antwoord op<br />
haar vraag. „Half vyf. Hy vertrekt hier bij<br />
de fontein."<br />
„Weet u het zeker?" vroeg Willy. „Ik<br />
moet vanmiddag weer met den trein naar<br />
Londen, ziet u."<br />
„O, absoluut zeker," zei Freddy.<br />
„Nogmaals bedankt voor uw vriendelijk-<br />
heid," zei het meisje. „Ik hoef nu nog maar<br />
een heel klein eindje te loopen. Dank u wel.<br />
Goedendag."<br />
„Goedendag," stamelde Freddy en nog<br />
niet geheel en al bekomen van de duizelig-<br />
makende uitwerking van den glimlach dien<br />
zy hem had geschonken, keek hij haar ranke<br />
figuurtje na tot het om den hoek van den<br />
weg Verdwenen was.<br />
III.<br />
George knoopte zorgvuldig zijn overjas<br />
dicht, opende het portier van den auto en<br />
stapte naar buiten in den zonneschijn. Toen<br />
zette hij een paar groote oogen op en keek<br />
verbouwereerd om zich heen.<br />
„Waar is het station?" hakkelde hij.<br />
Hij staarde nog eens verwilderd rond en<br />
keek toen' naar zyn vriend, die met een af-<br />
wezigen blik achter het stuur zat.<br />
Hy gaf hem een por in zyn zij.<br />
„Hé," zei hy, „waar is het?"<br />
„Wat?" vroeg Freddy, min of meer tot de<br />
werkelijkheid terugkomend.<br />
„O, het station!" Freddy zette een gezicht<br />
alsof George hem nu pas voor den eersten<br />
keer over het station sprak. „We zyn een<br />
heel eind van het station."<br />
Georges mond viel open.<br />
„We zyn wat?" hijgde hy. „Wat be-<br />
doel je — een heel eind van het staton?"<br />
„Mijlen " zei Freddy. „Mylen ver zijn<br />
we van het station. We zijn ongeveer vijf-<br />
tien minuten van Holway."<br />
„Vijftien minuten!" George keek met gla-<br />
zige oogen op zyn horloge, dat vyf minuten<br />
vóór halfvier wees. „Lieve hemel.... dat is<br />
zeker een eind...." Toen begon hij iets te<br />
begrijpen. „Je.... je hebt me...."<br />
„Wat?"<br />
„Je hebt me niet naar Holway gebracht!!"<br />
„Neen...."<br />
„Idioot!"<br />
„Waarom?"<br />
„Gróóte dioot! Wat voor den duivel doen<br />
we hier in deze negory? Ik dacht dat je<br />
my naar het station in Holway zou brengen<br />
en...."<br />
„Luister nu eens, kerel," zei Freddy, die<br />
juist een beetje by begon te komen. „Luis-<br />
ter nu eens...."<br />
„En hoe moet ik mijn trein van half vier<br />
nu halen?" huilde George bijna, wanhopig<br />
met zijn armen zwaaiend. „En hoe moet dat<br />
nu 'met de partij van Joan? Ezel! Ben je<br />
razend geworden?"<br />
„Luister nu eens, George! Wees nu niet<br />
zoo onredelijk! Heb je haar gezien?"<br />
„Haar gezien? Wiè voor den duivel bedoel<br />
je?"<br />
„Wel, dat meisje dat op het Marktplein<br />
stond en dat ik heb laten meerijden? Rerel,<br />
ik ben er van overtuigd, dat het een beschik-<br />
king was, dat ik haar moest zien. Ze stond<br />
daar met een zwareri koffer te wachten op<br />
een taxi, die er natuurlijk niet was. En daar-<br />
om bood ik haar aan, haar naar Renting te<br />
rijden."<br />
„O, zoo," zei George, „heb jy haar dat<br />
aangeboden?"<br />
JMatuurliJk! George, ouwe jongen, één<br />
blik op haar lieve gezichtje en ik wist dat<br />
zy het meisje was, waar ik myn heele leven<br />
op had gewacht."<br />
„En hoe moet het nu met Joan?" vroeg<br />
George met diep sarcasme. „En hoe staat<br />
het nu met je belofte, dat je my naar Hol-<br />
way zou brengen? Neem me niet kwalyk,<br />
dat ik je daaraan herinner, maar hoe staèt<br />
het daar nu mee?"<br />
„Om je de waarheid te zeggen, George,"<br />
verklaarde Freddy eenvoudig, „in de opwin-<br />
ding van het oogenblik heb ik jou totaal ver-<br />
goten."<br />
Bij deze woorden nam Georges toch<br />
verhit gelaat een purperen kleur aan. Woor-<br />
den ontbraken hem.<br />
„Als je haar had gezien, George "<br />
„Brrr!"<br />
„Er gaan nog meer treinen naar Holway,<br />
George! Er gaat er nog een om tien minu-<br />
ten over half vijf."<br />
„Idioot, dan kom ik te laat voor de party!"<br />
Freddy was op het punt te verklaren, dat<br />
Joans partij vergeleken met de gebeurtenis-<br />
sen van dien middag absoluut niets betee-<br />
kende, toen een blik op het gezicht van zyn<br />
vriend hem daar van af deed zien.<br />
George klom op de voorste bank.<br />
„Laten we in ieder geval zoo gauw mo-<br />
gelijk terugkeeren naar Holway," zei hy<br />
somber, met nauwelijks ingehouden woede.<br />
„Eh.... laten we nog een oogenblik<br />
wachten," mompelde Freddy.<br />
„Waarom?"<br />
„We hebben hoopen tyd, om den trein van<br />
tien over half vyf te halen! Laten we het<br />
er eens van nemen; er is een aardig café'tje<br />
daar.... Laten we een partijtje biljarten of<br />
zooiets, om den tijd te verdrijven."<br />
„Den tijd te verdrijven?", herhaalde<br />
Gorge. „Zeg eens, wat voer je nog meer in<br />
je schild? Voor den dag er mee! Waarom<br />
wil je my niet direct naar Holway bren-<br />
gen?"<br />
„Om je de waarheid te vertellen," beken-<br />
de Freddy, terwijl hij diep kleurde, „ik heb<br />
dat meisje zoo half en half beloofd haar<br />
ook weer met den auto naar Holway terug<br />
te brengen."<br />
„Zoo, heb je dat gedaan?" brieschte<br />
George.<br />
„Ralm, ouwe jongen " zei Freddy, wat<br />
achteruitwijkend.<br />
„Ralrn!" brulde George. „En myn trein<br />
dan? Dacht je soms, dat je mij hier in deze<br />
binnenlanden vast kon houden alleen om-<br />
dat jij van den weg geraakt bent door een<br />
meisje, dat je nooit eerder in je leven hebt<br />
gezien? En bovendien — er gaat toch een<br />
bus hier vandaan om kwart over vier?<br />
Waarom kan zij daar niet mee gaan, zooals<br />
ieder ander?"<br />
„Ja, ik weet het van die bus. Ze vroeg<br />
me, hoe laat er een ging. Maar zie je, ik heb<br />
haar gezegd, dat. ..."<br />
„Ja, wat heb je haar gezegd?" siste Geor-<br />
ge, het ergste vreezend.<br />
„Wel verdraaid, ik kon haar niet uit mijn<br />
leven laten verdwijnen zonder haar terug te<br />
hebben gezien! En daarom zei ik haar, dat<br />
de bus om tien voor half vijf ging „ z00 '<br />
dat ze hem zou missen.... begrijp je?"<br />
Aan de uitdrukking op Georges gezicht<br />
was het duidelijk, dat hij het begreep. En<br />
terwijl hy nog wanhopig naar woorden<br />
zocht om uiting aan zijn gevoelens te ge-<br />
ven, sprong Freddy uit den auto en verdween<br />
ostentatief in het café'tje aan den overkant<br />
van den weg.<br />
„HEB IK JE DIEN EENEN JIU-JITSU-GREEP<br />
AL EENS LATEN ZIEN?"<br />
IV.<br />
Door het venster van het biljartzaaltje<br />
sloeg Freddy het vertrek gade van de bus<br />
van kwart over vieren en toen die goed en<br />
wel uit het gezicht verdwenen was, achtte<br />
hij het tijd om weer in het publiek te ver-<br />
schijnen. Hy waarschuwde daarom George,<br />
die nog allesbehalve in een goed humeur<br />
was, en samen begaven zij zich naar buiten.<br />
George sprak geen woord terwijl zij bij de<br />
fontein stonden te wachten, maar terwijl de<br />
minuten verstreken zonder dat het meisje<br />
waar zyn vriend op wachtte verscheen, werd<br />
hy van .puur leedvermaak wat spraakzamer.<br />
„En," bromde hy, toen het dashbord-<br />
klokje tien minuten vóór half vyf wees,<br />
„waar blijft dat lieve meisje nou?"<br />
„O, we hebben nog allen tyd," zei Freddy,<br />
dapper zijn angst verbergend dat zy niet ver-<br />
schijnen zou. „Het is nog geen half vijf."<br />
„Wat!" viel George uit. „Je zei toch, dat<br />
ze om tien minuten voor half vijf zou ko-<br />
men."<br />
„O ja, heb ik dat gezegd? Hé, dan heb ik<br />
me vergist. Ik dacht werkelijk, dat ik half<br />
vijf had gezegd."<br />
George balde zijn groote handen tot vuis-<br />
ten.
„Driedubbele idioot," viel hü uit. „Waar-<br />
om heb je dat in 's hemelsnaam niet eerder<br />
gezegd? Dan was ik met de bus gegaan! Hoe<br />
lang denk je wel, dat ik van plan ben om<br />
te wachten op een meisje dat ik nog nooit<br />
van mijn leven heb gezien'? Je weet niet eens<br />
of ze wel komen zal."<br />
„Ze moét wel komen," zei Freddy. „Ze<br />
moet den trein van tien minuten over half<br />
vijf naar Londen hebben."<br />
George keek zyn vriend medelijdend aan.<br />
„Eend, heb je er nu niet eens aan gedacht,<br />
dat wanneer je hier om half vyf vandaan<br />
gaat, je dan nooit op tijd in Holway bent om<br />
den trein van tien over half vyf naar Lon-<br />
den te halen?"<br />
Freddy's mond viel open.<br />
. „Lieve help! Daar heb ik inderdaad geen<br />
oogenblik aangedacht!" riep hy ontdaan uit.<br />
„Dat is jammer — verschrikkelijk jammer.<br />
Nu zal ze haar trein missen."<br />
„Ja, en ik?" stamelde George. „Myn trein?<br />
Mis ik hem dan ook niet, ezelsveulen? Heb<br />
je daar soms ook heelemaal niet aan gedacht<br />
door de opwinding van vanmiddag"<br />
„Wind je nu niet zoo op, kerel," smeekte<br />
Freddy byna. „We zullen zoo hard moeten<br />
rijden als we kunnen, dat is alles. Ik kan dat<br />
meisje haar trein niet laten missen. Ik had<br />
er eerder aan moeten denken, voordat ik<br />
haar dat sprookje van de bus vertelde...."<br />
Georges gezicht vertrok zich krampachtig;<br />
het leek wel alsof hij moeite had iets weg<br />
te slikken.<br />
„Als dat meisje wérkelijk komt," dreigde<br />
hij, „dan zal ik haar eens zeggen wat jij voor<br />
een vriend bent!"<br />
„Luister nu eens...."<br />
„Bijaa half vijf," brulde George veront-<br />
waardigd, „en er is nog geen spoor van haar<br />
te bekennen! Ik geloof niet, dat zij komt...<br />
Ze heeft je voor den gek gehouden, eend-<br />
vogel."<br />
„O neen — daar is ze al," juichte Freddy<br />
opeens, toen er een slank figuurtje in de<br />
verte zichtbaar werd. „Daar.... kijk dan<br />
eens kerel! Is ze niet geweldig? Kijk eens,<br />
' hoe ze haar hoofd houdt...."<br />
George snoof verachtelijk, kwam wat on-<br />
zeker van zijn plaats ten einde het zoo hoog-<br />
geprezen meisje te kunnen zien. Terwijl hy<br />
dit deed, kwam er een eigenaardige uitdruk-<br />
king op zyn gezicht. Hy schrok geweldig.<br />
„Lieve hemel," hijgde hij ontdaan. „Is<br />
het is het dat meisje in het bruin?"<br />
„Natuurlijk," zei Freddy. „Kyk eens wat<br />
een haar Hoe het onder haar hoedje<br />
vandaan krult...."<br />
Als bij tooverslag was George tot leven<br />
gewekt. Met één ruk was hy van de plaats<br />
naast het stuur af en'stond naast den auto.<br />
„Als dat meisje me ziet, ben ik er bij, Fred-<br />
dy! Om 's hemelswil, laat haar niet merken,<br />
dat ik hier ben! En wat je ook doet, laat<br />
haar niet in den auto kijken! Als zij het<br />
doet, is alles voor me verloren. Spreek met<br />
haar over wat je wilt, maar spreek geen<br />
woord over mij."<br />
En nadat hy het portier had opengerukt<br />
aan den kant van den auto, waar Miss<br />
Franklin, die steeds naderkwam, hem niet<br />
kon zien, verdween hy in de duisternis van<br />
den wagen, waarvan de gordijntjes nog<br />
steeds gezakt waren.<br />
Voordat Freddy tyd had gevonden zich<br />
over dit zonderlinge gedrag te verbazen, was<br />
Miss Franklin aan de halte van de bus ge-<br />
VERWACHT:<br />
METRO-GOLDWYN-MAYERs<br />
DRIE KAMERADEN<br />
MET ROBERT TAYLOR, MARGARET<br />
SULLAVAR: ROBERT YOUNG EN<br />
FRANCHOT TONE<br />
NAAR DEN GEL!' N ROMAN VAN<br />
1<br />
ERICH MARIA Rk: f-1<br />
komen en keek naar het bord, waarop nu<br />
te lezen stond: „De eerstvolgende bus naar<br />
Holway vertrekt om vijf uur vijftien."<br />
De beteekenis van deze teleurstellende in-<br />
formatie was blijkbaar nog steeds niet goed<br />
tot haar doorgedrongen, toen Freddy naast<br />
haar kwam staan.<br />
„Neem me niet kwalijk. Miss Franklin,"<br />
zei hij, „maar ik ben tot de ontdekking ge-<br />
komen dat ik me vergist heb. De bus ging<br />
niet om half vijf, doch om kwart over<br />
vieren."<br />
„Ja, dat merk ik ook," mompelde Willy<br />
„Dat is erg jammer."<br />
Freddy kuchte. „Ik hoop, dat u er niet<br />
door in moeilijkheden zult komen," zei hy.<br />
„Toen ik myn vergissing bemerkte, besloot<br />
ik te wachten tot u terugkwam ten einde u<br />
met den auto naar Holway te kunnen bren-<br />
gen."<br />
Miss Franklin bloosde alleraardigst.<br />
„Dat is erg vriendelijk van u," mompelde<br />
ze. „Maar ik ben bang, dat ik nu niet meer<br />
op tijd kom voor den trein naar Londen."<br />
„Dat weet ik. George zei.... eh.... daar<br />
dacht ik pas later aan ik bedoel, mis-<br />
schien halen we het nog wel, als we wat<br />
doorrijden. De auto moet worden nagekeken<br />
en zoo, maar hy loopt toch nog tamelijk<br />
goed. Ik zal het in ieder geval probeeren."<br />
„Het lykt me het eenige wat er op zit,"<br />
erkende het meisje wat timide.<br />
Freddy bracht haar naar den wachtenden<br />
auto.<br />
„Zal ik maar binnenin gaan zitten?" vroeg<br />
ze, met haar hand reeds op den kruk van<br />
het portier.<br />
Freddy was met één sprong naast haar.<br />
„Eh.... neen.... neen, dat zou ik niet<br />
doen als ik u was." Het meisje scheen ech-<br />
ter vastbesloten achterin te gaan zitten. „De<br />
auto is erg stoffig, weet u. En de kussens<br />
zijn kapot en zoo.... daarom zyn de gor-<br />
dijntjes ook neergelaten," verklaarde Freddy<br />
nogal handig voor iemand, die niet gewend<br />
is om uitvluchten te verzinnen.<br />
„O natuurlijk " zei het meisje. „En als<br />
ik naast u kom zitten, kunnen we nog wat<br />
samen praten ook, nietwaar?" voegde zij er<br />
aan toe, alsof dit idee zoo pas bij haar op-<br />
gekomen was. En ze nam naast Freddy<br />
plaats.<br />
Uit den auto kwam een sissend geluid, als-<br />
of er een fietsband leeg liep. Het was Geor-<br />
ge, die op die manier lucht gaf aan zyn. over-<br />
kropt gemoed.<br />
Maar zooals de fortuin het beschikte<br />
kreeg Freddy dien middag geen kans om<br />
records te breken gedurende den rit'naar<br />
Holway. Twee keer werd hij namelijk on-<br />
derweg aangehouden door een agent van de<br />
motorpolitie, die zyn rijbewijs en andere<br />
papieren wilde inzien. Zoo kwam het, dat het<br />
reeds bijna kwart voor vijven was, toen zy<br />
Holway bereikten. En desondanks bad Fred-<br />
dy toch nog geen kans gezien — of geen<br />
moed gehad, hetgeen juister is uitgedrukt —<br />
om op wat vertrouwelijker voet te raken met<br />
Miss Franklin.<br />
„Ik denk, dat de trein al wel weg zal zyn,"<br />
merkte zy wat spijtig op, toen zy het station<br />
naderden.<br />
„Ik ben er ook bang voor. Het is myn<br />
domme schuld dat u hem gemist heeft, en<br />
u zult nu veel te laat in Londen komen. Het<br />
spijt me verschrikkelijk," mompelde Freddy.<br />
„Ik hoop, dat u niet boos op me is."<br />
„Wel, natuurlijk nietj u kon het niet hel-<br />
pen," zei Willy onschuldig.<br />
Freddy kreeg een kleur, en op dat oogen-<br />
blik hield hy stil voor het station. Willy<br />
haastte zich uit den auto en verdween in<br />
de hall, gevolgd door Freddy, die tot zyn<br />
leedwezen moest vaststellen, dat het uur<br />
van afscheid-nemen nu inderdaad gekomen<br />
was zonder dat hy nog een afspraak met het<br />
meisje had kunnen maken. De stationsklok<br />
wees vier uur vijftig, en het perron was<br />
leeg<br />
„Te laat," zuchtte Willy met een zucht.<br />
„Ja," zuchtte Freddy met haar mee.<br />
„Maar het geeft niet, Mr. Allen," zei Willy.<br />
„Ik ben u toch erg dankbaar, omdat u zich<br />
zooveel moeite voor me hebt gegeven. Ik zou<br />
in ieder geval veel later in Renting zijn ge-<br />
komen als u er niet geweest was, dus het<br />
maakt niet veel uit. Ik zal een tijdschrift<br />
koopen en dan kom ik den tyd dien ik op<br />
den trein moet wachten best door."<br />
„Een oogenblik," zei Freddy en naar een<br />
stationsbeambte gaand, begon hy een ern-<br />
stig gesprek met den man. Eenige seconden<br />
later was hy terug, en zijn gezicht straalde.<br />
„Wist hy, hoe Iaat de volgende trein gaat?"<br />
vroeg Willy.<br />
„Ja, om tien minuten voor achten," zei<br />
Freddy. „Maar wat ik zeggen wil, de trein<br />
van tien minuten over half vyf is nog niet<br />
vertrokken. Hij is te laat."<br />
Miss Franklin sprong op en liet haar hand-<br />
schoen vallen.<br />
„Wat wat zei u?" vroeg zy.<br />
„De trein van tien over half vyf is te laat,<br />
en u kunt hem nog halen," zei Freddy. „Hy<br />
kan ieder oogenblik binnenkomen. Gelukkig<br />
.. nu kunt u nog op tyd in Londen zyn. —<br />
Wat wat is er?"<br />
„N-niets," stamelde Willy, op wie deze<br />
mededeeling een heel zonderlinge uitwerking<br />
scheen te hebben. „Ik eh de kwes-<br />
tie is...." Ze keek Freddy wanhopig aan,<br />
alsof ze niet wist wat ze beginnen moest.<br />
„Ik ik heb mijn koffer vergeten!" sta-<br />
melde ze toen.<br />
„Wat?"<br />
„Ja, ik heb myn koffer vergeten! U weet<br />
wel, die zware koffer. Ik heb hem in Ren-<br />
ting laten staan."<br />
Freddy staarde haar aan. Hoewel hy de<br />
laatste wilde zyn om critiek uit te oefenen<br />
op zóó'n aardig meisje, begreep hy toch, dat<br />
het wel wat laat op den dag was om zich<br />
zooiets dergelijks te herinneren. Bovendien<br />
had die koffer hem zwaar genoeg geleken<br />
om hem niet zoo gauw te kunnen vergeten.<br />
Het was geen kleinigheid om niét aan te<br />
denken. Hy staarde haar wat wazig aan.<br />
„Ik.... kan zonder koffer werkelijk niet<br />
vertrekken," stamelde Willy, zyn blik ont-<br />
wijkend. „Hoe.... verschrikkelijk dom van<br />
me."<br />
„Maar de trein kan ieder oogenblik bin-<br />
nenkomen," zei Freddy.<br />
„Maar myn koffer...."<br />
Freddy streek perplex langs zijn voor-<br />
hoofd.<br />
„Ja, dan kunnen we beter maar weer di-<br />
rect naar Renting teruggaan," zei hij, „om<br />
uw koffer te halen. Zoover is het ten slotte<br />
niet, en ik zal u dan met den auto naar Lon-<br />
den brengen."<br />
De CHARME van Uw OOGOPSLAG....<br />
.... dat is de helft van de vrouwelijke schoonheid. Waarom zoudt U riskeeren belachelijk te zijn<br />
door het gebruiken van een cosmetisch product, dat bij de minste vochtigheid uitloopt en verkleurt ?<br />
Bent U zeker van het middel, dat U toepast ? Is het bestand tegen tranen ? Probeert eens de nieuwe><br />
waterdichte ARCANCIL en U zult deze voor altijd adopteeren. Het succes is zeker, want in tegen-<br />
stelling met alle cosmetische producten, bereid volgens de oude formule, is ARCANCIL geen<br />
zeep. U zult zonder bevreesd te Zijn ARCANCIL in aanraking met Uw oogen kunnen brengen.<br />
U zult niet het minste brandcrige gevoel bespeuren. U vindt overal ARCANCIL in 9 nieuwe tin-<br />
ten en in een speciale kwaliteit ARCANCIL-SANCOLOR voor vrouwen, die alleen de natuurlijke<br />
kromming van haar oogharen willen verhoogen en deze willen versterken zonder ze te maquilleeren.<br />
Vraagt aan Uw leverancier de reclame-doos ä ƒ0.65. Groot model/1.90. Aparte vulling ƒ 1-30<br />
en onthoudt vooral deze nieuwe schoonheidsformule : „VOOR UW WIMPERS ARCANCIL."<br />
Imp. J. Schenker, 91, van Eeghenstraat (Afd. K. 9) Amsterdam. Succes gegarandeerd.<br />
Miss Franklin liet haar handschoen ander-<br />
maal vallen.<br />
„Maar maar Mr. Allen " begon ze.<br />
„O, het beteekent werkelijk niets," haast-<br />
te Freddy zich, haar gerust te stellen. „Ik<br />
moet tóch naar Londen met den auto, zoo-<br />
dat het heusch niets uitmaakt. Ik zal echter<br />
wat benzine moeten bijvullen, en als u dus<br />
even in de wachtkamer wilt gaan tot ik naar<br />
de garage ben gereden, dan kom ik u zoo<br />
meteen weer halen...."<br />
„Maar het is werkelijk niet noodig dat u<br />
zich al die moeite geeft," zei Willy. „Ik..."<br />
Maar Freddy was al verdwenen.<br />
VI.<br />
Terwijl hij uit de hall naar buiten kwam,<br />
liep Freddy tegen een zekeren George Gar-<br />
den op. Hij wreef zijn oogen uit en keek<br />
alsof hy hem voor den eersten keer in zijn<br />
leven zag.<br />
Toen George in Renting uit den auto geko-<br />
men was, had hij er in zyn avondcostuum<br />
onder zyn overjas onberispelijk uitgezien. En<br />
nu, nauwelijks twintig minuten later, was<br />
hy weer veranderd in een jongeman in een<br />
grys pak, waarin hij op weg was geweest<br />
een villa te bezoeken, waar een centrale ver-<br />
warming moest worden aangelegd.<br />
„Is zy weg?" vroeg George aan zijn ver-<br />
baasden vriend. „Den hemel zij dank," ver-<br />
volgde hy, zonder op antwoord te wachten.<br />
„Indien zy my in mijn smoking had gezien,<br />
zou haar papa my op straat hebben gesme-<br />
ten. Natuurlijk," vervolgde hij, zijn woede<br />
nauwelijks beheerschend, „van alle meisjes<br />
in Renting moest jy natuurlijk juist Miss<br />
Franklin uitkiezen."<br />
„Wat beteekent al die onzin?" vroeg Fred-<br />
dy verbaasd. „Waarom verdween je als een<br />
haas in den auto, toen je haar zag! En waar-<br />
om heb je je onderweg weer verkleed??"<br />
„Weet je dan niet wie het is?" vroeg<br />
George opgewonden. „Het is de dochter van<br />
Mr. Franklin, myn baas! Ik vertelde je toch,<br />
dat hij me juist onderhanden had genomen<br />
omdat ik zooveel vrij vroeg — daarom wilde<br />
ik vanmiddag stilletjes vrij nemen zonder<br />
het hem te vragen. Daarom heb ik me ook<br />
in den auto verkleed! En als zyn dochter<br />
me had gezien, dan zou er natuurlijk wat<br />
voor me opzitten! Den hemel zij dank, dat<br />
ze weg is."<br />
„O, juist," zei Freddy, begrijpend.<br />
„Het werd tijd ook, dat ze verdween," zei<br />
George kwaad. „Het is natuurlijk net iets<br />
voor my, pechvogel die ik ben, om haar te-<br />
gen te komen. Maar wat ik intusschen niet<br />
begrijpen kan, is waarom ze tegen jou be-<br />
weerde dat ze niet wist hoe laat er een bus<br />
uit Renting vertrok!"<br />
„Wat bedoel je?"<br />
„Wel, ze heeft byna haar hcele leven in<br />
Renting gewoond. Ik durf er ik weet niet wat<br />
om te verwedden, dat ze precies weet hoe<br />
laat de bussen vertrekken. — Wat is er? Wat<br />
kijk je opeens vreemd?"<br />
„Oho! Aha!" mompelde Freddy.<br />
De opzienbarende onthulling van George,<br />
gecombineerd met het feit dat Miss Franklin<br />
niet met den trein mee wilde, dien zij eersl<br />
zoo beslist had moeten halen, begon een<br />
bepaald licht te werpen op een probleem,<br />
dat Freddy eerst niet begrepen had.<br />
„Ze woont in Renting, zei je?" vroeg hij<br />
zijn vriend.<br />
„Ja, natuurlijk! Minstens al een jaar of<br />
tien. — Maar heb je haar op den trein van<br />
tien over half vijf gezet? — Enfin, dat kan<br />
me ook eigenlijk niet schelen. Wat mij inte-<br />
resseert is, hoe laat de volgende trein gaat?"<br />
„Eh.... ze is nog niet vertrokken," zei<br />
Freddy, als uit een droom ontwakend.<br />
„W-a-t?"<br />
„Ze zit in de wachtkamer."<br />
En alsof ze zyn woorden bevestigen wil-<br />
de, trad Miss Franklin op dat oogenblik naar<br />
buiten en keek schuldbewust om zich heen.<br />
Ze schrok heel duidelijk toen ze George zag.<br />
„Eh hoe maakt u het, Miss Franklin?"<br />
stamelde deze, den hemel dankend, dat hij<br />
zijn oude gryze pak weer aan had. „Ik....<br />
ik moest hier zijn voor de zaak, en wilde<br />
juist naar Londen terugkeeren. Weet u soms<br />
hoe laat de eerstvolgende trein gaat?"<br />
„O, die staat juist voor," zei Willy. „Als<br />
u hard loopt, kunt u hem nog halen."<br />
„Verdraaid!" hygde George.<br />
Zonder meer een woord rende hij het<br />
station binnen, terwijl Freddy hem glimla-<br />
chend nastaarde. Het was juist tot dezen<br />
doorgedrongen, dat hy in hetgeen George<br />
hem had verteld, een prachtig aanknoopings-<br />
punt had om nader met Willy kennis te<br />
maken.<br />
„Hoe opmerkelijk, Miss Franklin," begon<br />
hij, dat u reeds zoo lang in Renting woont<br />
en nóg niet weet, hoe laat de bussen ver<br />
trekken."<br />
„Wel.... ik.... ik.... En hoe opmerke-<br />
lijk, dat u op het bord gekeken hebt en u<br />
tóch vergistte in den tyd, toen u me vertelde<br />
hoe laat er een bus ging," weerde Willy den<br />
aanval af.<br />
„En hoe vreemd," vervolgde Freddy, in<br />
het geheel niet uit het veld geslagen, „dat<br />
u zooiets als dien grooten koffer vergeten<br />
kon!"<br />
„Eh.... ik ben zoo juist tot de conclusie<br />
gekomen, dat het eigenlijk niet noodig is, dat<br />
ik vanavond nog naar Londen ga," zei Wil-<br />
ly, probeerend niet te lachen.<br />
„Ik geloof niet, dat u ooit van plan bent<br />
geweest naar Londen te gaan!"<br />
„Mr. Allen!"<br />
Óp dit oogenblik werden zij gestoord door<br />
de weder-verschyning van George, die zied-<br />
de van verontwaardiging.<br />
„Weg," hijgde hy. „Waarom heb je me niet<br />
gezegd dat de trein op het punt van ver-<br />
trekken was, idioot!"<br />
Freddy gaf geen antwoord. Hij nam Willy<br />
by den arm en leidde haar naar den wach-<br />
tenden auto, terwijl hij haar voorin naast<br />
zich deed plaatsnemen. Den woedenden<br />
George beduidde hy met zijn hoofd, dat hij<br />
achterin moest gaan zitten.<br />
„Het is jouw schuld," bromde deze on-<br />
fortuinlijke jongeman, „het is jouw schuld,<br />
dat ik nu hier zit, en je zult me in ieder<br />
geval naar Bayway moeten brengen, terwijl<br />
je naar Londen gaat. De kust is nu veilig<br />
— het is nä kantoortijd en ik kan nu naar<br />
Joans party gaan zonder dat iemand er iets<br />
van kan zeggen! Ik zal echter nu geen kans<br />
meer hebben om haar te vragen.... ik ben<br />
veel te laat.... uren te laat. Brrr!"<br />
„Stap in," zei Freddy.<br />
VII.<br />
„En Willy," zei Freddy, tien minuten later<br />
terwijl zij langs den weg voortsnelden,<br />
„waarom heb je my gevraagd hoe laat er<br />
een bus ging, terwijl je het zélf wel wist?"<br />
Willy bloosde.<br />
„Domme jongen," zei ze toen, „je wilde<br />
me zoo graag nog eens terugzien, en je wist<br />
niet hoe je dat aan moest leggen, daarom<br />
wilde ik je wat helpen. — En waarom,"<br />
vervolgde zij toen, „wilde je een meisje dat<br />
je totaal vreemd was, bedriegen door haar<br />
te vertellen dat de bus later ging dan er op<br />
het bord stond? Waarom wilde je, dat ik de<br />
bus en myn trein zou missen?"<br />
„Ik.... ik wilde niet dat je den trein zou<br />
missen. Ik dacht er pas aan toen George het<br />
zei.... eh.... toen je weg was. Maar je<br />
scheen het niet erg te vinden, is het wel?<br />
Ik geloof zelfs niet," vervolgde hij overtuigd,<br />
„dat je aanvankelijk terug wilde komen, is<br />
het wel? Je kwam alleen maar terug, omdat<br />
je me niet teleur wilde stellen, is het niet<br />
zoo?"<br />
„Wel, het zou niet aardig van me geweest<br />
zijn," mompelde Willy, „als ik niet gekomen<br />
was na alles wat je voor me had gedaan."<br />
„Willy.... lieveling...."<br />
„O, Freddy, pas toch op," zei Willy. „We<br />
reden bijna tegen die hop. ann..."<br />
VIII.<br />
Eenigen tijd later had George zich verkleed<br />
— voor den derden.keer dien middag — en<br />
keek hy onderzoekend door het even opge-<br />
trokken gordijntje vóór zich. Toen verbrak<br />
hij de stilte die er op de voorste bank<br />
Op 83-jarigen leeftijd vrij<br />
van rheumatische pijn<br />
Na jaren vreeselijke pijnen te hebben<br />
geledeA<br />
Deze oude dame kreeg in 1931 rheumatiok<br />
en langzamerhand breidde dit zich over haar<br />
wheele lichaam uit. Toen begon zy Rru-<br />
'icn Salts te nemen en nu zendt zy ons<br />
■n eigenhandig geschreven brief: „Sinds '<br />
; lijd ik aan rheumatische pynen. Eerst<br />
im het in mijn beide armen en het werd<br />
.xds erger, tot het in de toppen van mijn<br />
vingers gekomen was. Toen kwam het in mijn<br />
enkels en knieën en dat maakte my langen<br />
tyd hulpeloos. Een vriendin raadde my aan<br />
Rruschen te gaan gebruiken en ik vind dat<br />
het my meer goed doet dan eenig ander mid-<br />
del. Ik schrijf dit zelf, hoewel ik bijna 84<br />
jaar ben." Mevr. H.<br />
De pijnen en stijfheid door rheumatiek wor-<br />
den byna altijd veroorzaakt door een over-<br />
maat van urinezuur in het lichaam. Rru-<br />
schen Salts spoort Uw organen aan tot regel-<br />
matige, krachtige, werking en helpt ze, het<br />
urinezuur en andere schadelijke afvalstoffen<br />
volkomen te verwijderen. Kruschen Salts is<br />
uitsluitend verkrijgbaar bij alle apothekers en<br />
erkende drogisten.<br />
heerschte door een luid getoeter in de<br />
spreekbuis.<br />
„Zeg eens," viel hij uit, „weet je wel ze-<br />
ker, dat dit de weg naar Londen is?"<br />
„Wat bedoel je?" vroeg Freddy.<br />
„Weet je soms niet, waar we zijn?"<br />
brieschte George.<br />
„Eh.... neen.... Ik heb er geen flauw<br />
vermoeden van...." antwoordde Freddy<br />
gelukkig....<br />
\<br />
DE CHARME<br />
UWER HANDEiS<br />
\ crlioof; de cliarme Uwer luiiulcn door<br />
/orjivuldifr frcmanicuimic nujjels. Ken<br />
reji'd malice imjjclbcliiindeliiij; met<br />
Cnlcx 2x per weck freeft vorhlulTciiil<br />
»ocde resulfuten. ZOIJ: er dus voor de<br />
iicnoodi^dc ('utex-preparaten hij de<br />
hand te hehhen.<br />
Oily Polish Renuiser.<br />
()il> Cuticle Remover,<br />
Nieuwe, dikvlocibare. laiijrer houdende<br />
Nagellak in de iiiodcrnc nieuwe timen.<br />
CIJTC\<br />
X A U K L L A K
GOOCHELKUNSTJES<br />
Al zyn jullie nog niet groot, toch kun je<br />
daarom wel een paar kunstjes vertoo-<br />
nen, waarmee je zelfs bij groote<br />
menschen succes zult hebben.<br />
In de eerste plaats de truc met de knoo-<br />
pen. Je neemt negen knoopen of andere<br />
voorwerpjes en vraagt aan iemand uit het<br />
gezelschap, of hy ze in tien rijen van ieder<br />
drie knoopjes neer wil leggen. Na eenigen<br />
lijd vergeefs geprobeerd te hebben, zal hij<br />
het wel opgeven.<br />
%:- .^ .....ß<br />
^-^^"X<br />
^::: ^ ::%<br />
Dan moet jij hem eens laten zien, hoe hi]<br />
het dan doen moet. Je legt de knoopen dan<br />
Jê-ï J_J JCVmj kJP kj JLJJL %<br />
"■" »~ , t~jr wl T* ei<br />
m_iju JtJ JU iVk3<br />
zoo neer als op de teekening hierby is aan-<br />
gegeven. Als je telt langs de stippellijnen,<br />
zul je zien, dat er tien rijen zyn van ieder<br />
drie knoopen.<br />
Voor een ander kunstje heb je slechts<br />
drie knoopen noodig. Je legt ze op een rijtje<br />
en vraagt een der aanwezigen de middelste<br />
knoop van stand te doen veranderen zon-<br />
der hem aan te raken. Je moet dit doen door<br />
een der buitenste knoopen naar. den anderen<br />
kant te brengen, waardoor de middelste<br />
knoop de buitenste is geworden, zonder dat<br />
je hem hebt aangeraakt.<br />
Voor het volgende kunstje heb je slechts<br />
een glas water en een servetje of iets der-<br />
gelijks noodig. Je bedekt het glas met het<br />
servetje en zegt dan, dat je het glas leeg zult<br />
drinken zonder dat je het servetje wegneemt<br />
of zelfs maar aanraakt.<br />
Als allen je ongeloovig aankijken, kruip<br />
je onder de tafel, maakt daar een geluid<br />
alsof je drinkt en komt dan weer te voor-<br />
schyn terwyl je tegen iemand zegt: „Zoo,<br />
neem nu het servetje maar eens weg!" Zoo-<br />
dra hy dit gedaan heeft, zeg je: „Dank je<br />
wel" en drinkt het glas leeg. Het servetje heb<br />
je niét aangeraakt!<br />
LIEZELOTJE<br />
JLiezelotje, aardig dotje.<br />
Waarom is ons meisje moe?<br />
Ga je gapen, moet je slapen?<br />
Vallen haast je oogjes toe?<br />
Op je kussen, wel te rusten!<br />
L6g ik dan je hoofdje neer.<br />
Slaap maar Lotje, aardig dotje, -<br />
Niemand stoort mijn kindje meer)<br />
Slaap maar rustig, droom maar lustig<br />
Van je hondje en je poes.<br />
Word Je wakker, kleine rakker.<br />
Kom je gauw weer bij je moes.<br />
Ga je spelen, niet vervelen<br />
In je box of in het zand,<br />
'k Zet dan Lotje, aardig dotje.<br />
Poesje bij je in zijn mandl<br />
EEN AARDIG SPELLETJE<br />
Wie is de ezel?<br />
De spelers worden in een kring gezet. Men<br />
vertelt hun, dat zij allemaal den naam van<br />
een dier zullen krijgen en dat wanneer de<br />
leider van het spel een zakdoek laat vallen,<br />
ze allen het geluid moeten voortbrengen van<br />
het dier, dat zij voorstellen.<br />
De leider gaat dan het gezelschap rond en<br />
fluistert lederen speler, behalve één, in het<br />
oor: „Niets zeggen...." Tegen een der<br />
spelers zegt hy echter: „De ezel".<br />
Wanneer hij nu den zakdoek laat vallen.<br />
Een dief heeft kans gezien om er met een flinken buit vandoor te gaan. Maar de eigenaar heeft zal niemand iets zeggen, zoodat de stilte<br />
den diefstal ontdekt en zet den dief nu op de fiets achterna. Helpen jullie hem eens om den dief slechts verbroken zal worden door een luid<br />
zoo gauw mogelijk te pakken te krijgen. „ia-ia" van den „ezel"....<br />
WK IHTUS&OlEH<br />
1^ UK.<br />
IM WET ၯM servctB.<br />
VAH BEH VRESMD<br />
-rootsce.<br />
EEN GOED<br />
HUISMIDDELTJE<br />
TEGEN<br />
RHEUMATIEK<br />
In een paar minuten zelf gemaakt<br />
Om uw rheumatiek-pijnen te<br />
verdrijven is er niets beters dan<br />
dit middeltje, dat u zelf klaar<br />
kunt maken. Het is een beproefd<br />
receptje. Koopt 85 gram terpen-<br />
tijn en 15 gram geconcentreerde<br />
Rheumagic-olie (elke apotheker<br />
of drogist kan u beide leveren).<br />
Een 15 grams-fleschje Rheuma-<br />
gic-olie (geconcentreerd) kost<br />
maar 65 cent, dus met de terpen-<br />
tijn bent u voor ongeveer drie<br />
kwartjes klaar. Vermengt deze<br />
twee bestanddeelen thuis in een<br />
schoone flesch door goed te<br />
schudden. Uw eigen rheumatiek-<br />
middeltje is dan gereed. Het<br />
brengt onmiddellijk verlichting,<br />
omdat de Rheumagic-olie een<br />
combinatie is van 5 krachtige<br />
pijndoodende bestanddeelen.<br />
Daarom moogt u de Rheumagic-<br />
olie niet zuiver gebruiken. Ze<br />
moet vermengd worden met de<br />
terpentijn, anders is ze te sterk.<br />
Dit middeltje is wel een proef<br />
waard, als u al lang aan rheuma-<br />
tiek lijdt. Haalt vandaag nog<br />
85 gram terpentijn en 15 gram<br />
Rheumagic-olie (geconcentreerd)<br />
in huis.<br />
Bewaart dit recept.<br />
tfana**^ -^Ué^UiM<br />
HET IS EEN ZONDERLINGE WERELD<br />
EEN VASTE SLAPER. - William Hur-<br />
witr, een Engelschman, reed met zijn<br />
auto naar huis. Onderweg botste hij<br />
tegen een hek op, raakte daarna twee cementen<br />
paaltjes, die op eenigen afstand stonden, en kwam<br />
uiteindelijk tegen een telegraalpaal terecht. Hur-<br />
witz sliep door dit alles heen. Een voorbijkomen-<br />
de automobilist moest hem wakker maken.<br />
PAS OP DE KATTEN. - Alle katten in Stave-<br />
ley. Alberta (Canada), moeten belletjes dragen<br />
„ten einde den vogels een kans te geven . . ."<br />
De vogels nemen thans in deze stad zoo in aan-<br />
tal toe, dat andere plaatsen in Alberta overwegen<br />
een dergelijke verordening in 't leven te roepen.<br />
EEN LILLIPUT. - Engelands kleinste pony is<br />
maar even zestig centimeter groot, slechts een<br />
paar centimeter grooter dan toen hij zes jaar ge-<br />
leden werd geboren. Hij trekt geen wagentje,<br />
maar wordt er in gereden ... I<br />
WREED BIJGELOOF<br />
Voor de rechtbank te Pretoria werd on-<br />
langs een Kaffer wegens kindermoord<br />
tot vijftien jaar dwangarbeid veroor-<br />
deeld. Eigenlijk had hij, aldus de rechter, den<br />
doodstraf verdiend, maar als verzachtende om-<br />
standigheid kon gelden, dat zijn daad het gevolg<br />
Niet door het wassen<br />
bederft Uw wollen<br />
goed,maar door i<br />
v<br />
■■„:., ;<br />
was geweest van een barbaarsch, afschuwelijk bij-<br />
geloof — een oud gebruik, dat helaas niet uit<br />
te roeien was. De geboorte van een tweeling<br />
beteekent voor de inheemschen van Transvaal<br />
namelijk een groot onheil, dat alleen door den<br />
dood van den eerstgeborene kan worden afge-<br />
wend. Daarom had de Kaffer, toen zijn vrouw<br />
een tweeling ter wereld had gebracht, direct den<br />
oudste er van gedood.<br />
Het is niet voor den eersten keer, dat de<br />
rechtbanken in Zuidafrika over een dergelijke<br />
misdaad vonnis moeten vellen.<br />
EEN KIND DOOPT EEN PLANEET<br />
Toen de planeet Pluto in 1930 werd ont-<br />
dekt, was het een Engelsch meisje van<br />
elf jaar, Venetia Burney uit Oxford, die<br />
voorstelde het nieuwe hemellichaam den naam<br />
Pluto te geven. Dat haar voorstel werd aange-<br />
nomen, zal niet zoo'n verbazing wekken als men<br />
weet, dat zij een nichtje was van Mr. H. G.<br />
Maden, hoogleeraar te Oxford, die eenige jaren<br />
daarvóór de beide manen van Mars gedoopt had<br />
als Phobos en Delmos.<br />
Pluto is de uiterste planeet van ons zonne-<br />
stelsel.<br />
EEN EIGENAARDIGE VLIEGPROEF UIT<br />
i*<br />
\.<br />
,„HEISOPVAHZ«PPOE0t.S<br />
tH GlWONt ntPVLOKKt"<br />
0S,mH un««' o-'- 1 "' 1 - 0 , H 1,<br />
OPGUOSU /(iPOtums IU<br />
S«
(—3. De tewaterlating<br />
door H.M. de Koningin<br />
van de „Oranje", het<br />
grootste en snelste motor-<br />
passagiersschip in de vaart<br />
op Indië.<br />
1 . Het prachtige schip heeft<br />
de helling verlaten. 2. De<br />
aankomst van de Konings-<br />
sloep aan de werf der<br />
Nederlandsche Scheeps-<br />
bouw Mij. 3. H.M., de<br />
Koningin verricht den sta-<br />
pelloop.<br />
4. De aanbieding van het<br />
doctoraat honoris causa<br />
in de Economische Weten-<br />
schappen aan H.M. de<br />
Koningin in de aula der<br />
Gemeentelijke universiteit<br />
te Amsterdam. — H.M.<br />
,jpre«>kt haar-dankrede uit.<br />
5—6. H.K.H. Prinses Ju-<br />
liana op bezoek bij de<br />
Joodsche Invalide. — 5.<br />
Een der verpleegden biedl<br />
de Prinses bloemen aan.<br />
6. In de synagoge, waar<br />
ean speciale dienst voor<br />
H.K.H, werd opgedragen<br />
HET HULDIGINGSFEEST IN HET STADION<br />
•) _3_ fct besluit van de feestweek had er Zaterdagmiddag in het Stadion een grootsch, voor H.M. de Koningin opgevoerd feest plaats, waarvan de<br />
hoogtepunten gevormd werden door een fraaien historischen optocht en een schitterend ballet. —1. Een der praalwagens, de Oostindische Compagnie<br />
voorstellend, uit den optocht. 2. Een scène uit het ballet, dat onder leiding van Yvonne Georgi werd opgevoerd. 3. Yvonne Georgi, gekroond met<br />
haar balletkroon, in de Koninklijke loge, waar zij door H.M. de Koningin werd gecomplimenteerd.<br />
Ongeveer twee hon-<br />
derd vijftig leden<br />
van het Verbond<br />
van Nederlandsche<br />
Werkgevers brach-<br />
ten een bezoek aan<br />
de Sunlight-fabrie-<br />
ken te Vlaardingen.<br />
Eenige leden in ge-<br />
sprek met den di-<br />
recteur, den heer<br />
E. K. Fabian.<br />
Met overlijden van Rotterdams burgemeester, Mr. P. Droogleever ■ . „ . f ■. ,■ oiiOij LU nvc<br />
Fortuyn. - Het stoffelijk overschot van den burgemeester werd De [male van de wedstrijden om den zilveren. Bal te Rotterdam, tusschen Herme D.V.S.<br />
na een plechtige herdenking in het stadhuis te Rotterdam, en A.D.O. - Hierboven: Eert moment voor het doel var Hermes; een voetballer op<br />
naar 's-Gravenhage overgebracht waar het ter aarde werd vier beenen maakt het den Hermes-keeper lastig,<br />
besteld. - Bij het vertrek van den Coolslngel.<br />
— 27 -
FOLKLORE r . .AU<br />
m den üelderschen nchr erhoe<br />
En, dét geet naar Den Bosch toe,<br />
zoete lieve Gerretje ...<br />
Dat geet naar Den Bosch toe,<br />
zoete lieve meid!..."<br />
Dit liedje is de inzet van het geregeld te-<br />
rugkeerende volksfeest in den Gelderschen<br />
Achterhoek, dat iedere minnaar van folklore<br />
zoo graag eens meemaakt.<br />
De boeren uit den Achterhoek bezitten na-<br />
„En dat geet naar Den Bosch<br />
toe . . ."<br />
„Driekus-man, Drieknc-man . .<br />
meliik een schat aan oude voorvaderlijke ge-<br />
bruiken, waarvan het voornaamste wel is het<br />
uitvoeren van allerlei volksdansen bij ver-<br />
schillende gelegenheden, zooals daar zijn de<br />
Meimarkt en de bruiloft, dè twee evenementen<br />
in het leven der boeren van vroeger. In den<br />
modernen tijd echter zijn deze oude zeden<br />
langzamerhand steeds meer op den achter-<br />
grond geraakt, zoodat ze zelfs geheel dreigden<br />
Mit elkaor<br />
te verdwijnen. Toen is er een groepje men-<br />
schen opgestaan, die al dit schoone oude nifet<br />
maar ^oo zonder meer wilden missen,. en die<br />
besloten de oude boerendansen weer in eere<br />
herstellen, leder jaar gedurende de zomer-<br />
maanden richten zij nu op de Markt van ver-<br />
schillende plaatsen in den Achterhoek een boe-<br />
renbruiloft in, waarbij alle oude volksdansen<br />
zooals de klompendans en de „Driekus-man'<br />
Klots-klots gaat het oplDa vrouw-hm.<br />
den honten vloer..<br />
weer worden opg-evoerd. Hierbij g-aat het heel vroolijk en on-<br />
gedwongen toe en de vele vreemdelingen genieten er niet het<br />
minst van.<br />
De „jong-kerels" dragen allen klompen en een hoogen zije,<br />
de „vrouw-luu" en de „deerentjes" zijn in zwarte jakken, kan-<br />
ten mutsen en boezelaars gestoken. Ze zetten zich allemaal<br />
op de „Karre" en zoo trekken ze naar de markt, waar men<br />
een houten vloer heeft gebouwd, die als podium dienst doet.<br />
D« leider blaast op een fluitje, de muzikanten komen in actie<br />
en dan gaat het spul beginnen. Klots-klots gaat het op den<br />
houten vloer, terwijl fedelaars en harmonica-spelers onver-<br />
moeid de liedjes uit de oude doos ten gehoore brengen. Het<br />
bekende refrein van alle liedjes werkt zoo opwekkend, dat<br />
iedereen in de stemming' komt en zóó wel mee zou willen<br />
doen.<br />
De „Driekus-man" bij voorbeeld, waarvan wij den tekst hier<br />
laten volgen, is reeds wijd en zijd bekend.<br />
Jongens'<br />
Meisjes:<br />
Meisjes:<br />
Samen:<br />
DRIEKUSMAN<br />
Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,<br />
Hendrieksken zeg, Hendrieksken zeg.<br />
Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,<br />
Hendrieksken zee: bó jao! —<br />
Vader, moeder, wil mi'i sloan,<br />
'k Mag niet meer met Driekus goan,<br />
Driekusman, Driekusman,<br />
Drèj ow is um en kiek mien es aon! —<br />
Met de handjes klap, klap, klap.<br />
Met de vuutjes trap, trap, trap,<br />
Driekusman, Driekusman,<br />
Drèj ow is um en kiek mien es aon! —<br />
Jongens Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,<br />
Hendrieksken zeg, Hendrieksken zeg.<br />
Now wol ik wel es wetten wat Hendrieksken zeg,<br />
Meisjes: Hendrieksken zee: bó jaol —<br />
Meisjes:<br />
Samen:<br />
Vader, moeder, bromt niet meer,<br />
Driekusman, o, kom moar weer,<br />
O, mien lieve Driekusman,<br />
Drèj ow is urn en kiek mien es aon!<br />
Met de handjes klap, klap, klap.<br />
Met de vuutjes trap, trap, trap,<br />
Driekusman, Driekusman,<br />
Drèj ow is urn en kiek mien es aon!
CORRESPONDENTIE<br />
G. d. H. te A. - Neen, dit is geen reden waarom het huurcontract ver-<br />
broken zou worden. Dit contract blijft bestaan. Het eenige wat u kunt doen<br />
is, eens met den eigenaar van de woning gaan praten en hem het geval<br />
uiteen te zetten. Het zou natuurlijk het beste zijn wanneer u iemand kon<br />
vinden, die de huur over kan nemen. Kunt u dat niet tegelijkertijd pro-<br />
beeren?<br />
W. v. d. V. te A. - Dit moet u niet bevreemden; het is een kwestie<br />
van geluk! Ik vind trouwens, dat Vrouwe Fortuna u niet zoo erg slecht heeft<br />
behandeld, daar u al eens tot de gelukkigen heeft behoord. Houdt u maar<br />
moed, dan zal het nog wel eens gebeuren! - Uw oplossingen zijn op de<br />
juiste wijze ingezonden.<br />
j v. te A - U kunt het geld wel aan de vrouw van uw zwager geven,<br />
doch dan moet u een door haar man onderteekende kwitantie verlangen.<br />
H. A, W. te A. - Ja, de puzzles mogen niet als drukwerk worden ver-<br />
zonden. U moet ze dus in gesloten enveloppe met vijf cent postzegels er<br />
op verzenden, of-indien u ze niet allemaal oplost op een briefkaart, welke<br />
vier cent kost.<br />
N. H. te H. - Wanneer een der beide echtgenooten komt te overlijden,<br />
wordt, wanneer ge niet op huwelijksche voorwaarden zijt getrouwd, de<br />
boedel gedeeld. De helft komt dan aan den langstlevenden echtgenoot, ter-<br />
wijl de andere helft voor de familie van den vooroverledene is.<br />
Uw laatste vraag begrijp ik niet goed. Wilt u misschien nog eens duide-<br />
lijker omschrijven wat u bedoelt?<br />
H. v. d. L. te L. - Natuurlijk moogt u meteen met de raadsels meedoen.<br />
U behoeft ze niet allema/il op te lossen wanneer u geen zin hebt. De ma-<br />
nier van oplossen is uitstekend. - We hopen een trouwen puzzelaar aan<br />
u gekregen te hebben<br />
Mej. J. v. d M<br />
Studio's, Universal<br />
l, D H - Het adres van Deanna Durbin is; Universal<br />
City Californië. Hoe oud ze is, mag ik u niet verraden.<br />
Zij heet wérkelijk Deanna Durbin. Bedoelde foto is niet van haar, doch van<br />
een collegaatje, dat een beetje - op deze foto zelfs heel sterk - op haar<br />
lijkt, namelijk van Helen Parrish. Het deed mij en allen die aan ons blad<br />
werken veel genoegen te hooren, dat de kleurendrukken zoo naar uw zin<br />
zijn. _ Wanneer Deanna weer eens op den voorgrond treedt, wordt er<br />
misschien wel weer een afbeelding van haar geplaatst.<br />
P v d H te U. - Ja, het verdient wel aanbeveling, dat u de puzzles<br />
en de amateur-detective op verschillende velletjes schrijft en buiten op de<br />
enveloppe vermeldt wat ze bevat.<br />
Mevr F K te A - U kunt het tentzeil wasschen. Het is na deze be-<br />
handeling echter niet meer waterdicht, U moet het dan gedurende achten-<br />
veertig uur in een verzadigde aluinoplossing laten staan. Wanneer u het<br />
hier uithaalt moogt u het volstrekt niet uitwringen, doch moet u het zonder<br />
meer kletsnat (e drogen hangen. Is het eenmaal droog, dan is het ook weer<br />
waterdicht. - Wanneer het zeil<br />
er echter niet al te erg uitziet,<br />
zou ik het voorloopig liever maar<br />
zoo laten.<br />
Woog 194 pond -<br />
Thans slechts 127.<br />
Nam in 14 weken 67<br />
pond af.<br />
Ni»uw», veilig«, prat-<br />
lig« varmagaring»-<br />
kuur in vle«lbar*n<br />
vorm<br />
Veilig «n gezond<br />
Mevr. G. M. schröft,<br />
dat zü niet alleen<br />
blij Is van 67 pond<br />
overtollige dikte<br />
verlost te zijn. maar<br />
dat zü ook verheugd<br />
is zich zoo goed te<br />
voelen. Zij Bchrtjtt:<br />
..Met BonKora nam<br />
Ik in 14 weken 67<br />
pond af. n.l. van 194<br />
tot 127 pond. Mijn<br />
buste-omvang werd<br />
22 cm. minder, ter-<br />
wijl Ik mü veel beter voel". Mevr.G-M.<br />
BonKora. de veilige, prettige verma-<br />
geringskuur neemt af volgens de nieuwe<br />
,.3-graden"-methode. Drievoudige wer-<br />
king, drievoudige snelheid. Neem dage-<br />
lijks een ■weinig BonKora. EET FLINK<br />
van alle spijzen, die U smaken, vermeld<br />
op de BonKora-verpakking. Geen scha-<br />
delijke bestanddeelen. Deze kuur bouwt<br />
gezondheid, terwijl Uw dikte op de<br />
snelste manier verdwijnt. Velen verkla-<br />
ren, dat zij nu jonger lijken Koop van-<br />
daag nog een fleach BonKora ä f. 2.2S.<br />
alom verkrUgbaar bij apothekers en<br />
erkende drogisten, of inlichtingen bJJ<br />
het BonKora-Depot, Singel 115. A'dam-C-<br />
Uw regenmantel kunt u wel-<br />
licht schoon krijgen met wat ter-<br />
pentijn. Let u er op, dat de ter-<br />
pentijn zelf ook schoon is.<br />
Mevr. B. J. d. B.-v. d. H. te<br />
's-G. - U kunt uw ruiten nog<br />
wel schoon krijgen en zelfs heel<br />
gemakkelijk. Namelijk met slaolie,<br />
ü moet de ruiten inwrijven met<br />
een schoon lapje met slaolie, het<br />
een uurtje laten zitten en de ra-<br />
men vervolgens met lauw water<br />
afwasschen. Dan zult u eens zien<br />
of de vlekken niet weg zijn!<br />
H. D. G. te D. H. - Het doet<br />
mij genoegen, dat ik u van dienst<br />
kan zijn: het ministerie van Al-<br />
gemeene Zaken is gevestigd op<br />
den Kneuterdijk te 's-Graven-<br />
hage, in het oude paleis van<br />
H.K.H. Prinses Juliana.<br />
Mej. E. L. te G. - Zeker,<br />
leden van het Koninklijk Huis<br />
worden reeds op hun achttiende<br />
jaar meerderjarig, terwijl dit bij<br />
andere menschen eerst bij het<br />
bereiken van den éénentwintig-<br />
jarigen leeftijd plaats vindt.<br />
De Secretaresse van de Voor U-<br />
C/ub, Galgewater 22, Leiden.<br />
B'JicEoiaH<br />
I<br />
fc<br />
kBJ
Son]« Henle. d. bekende ichaatienrlJdHer-lllmiler. maakt than* een vaeantle-rel* door Europa. - In October zal *l) weer naar<br />
Hollywood terugkeeren. — Onxe fotograaf maakte in een hotel een hulselllke opname van dit beroemde meisje
DE GEVAARLIJKE<br />
Roberta en haar negervriendjeP<br />
Roberta en<br />
haar moeder<br />
Roberta pro-<br />
beert In de<br />
keuken eeni-<br />
ge ervaring<br />
op te doen<br />
Regie: Arthur Lubin. Warner Bros-film<br />
'Roberta ■■ Bonita Granvill.<br />
Helen Cosgrove Dolores Costclln<br />
Mr. Morgan Donald Crisp<br />
Williams Donald Brigg'<br />
Mrs. Morgan Natalie Moorhca.i<br />
Miss Brewster Lucille Gleason<br />
oberta Morgan is ecn lastig wcientje, dat haat<br />
moeder heel wat hoofdbreken kost. Indien<br />
«»■ oioeder echter wat meer tijd :ou besteden aati<br />
haar kleine meisje en rich minder :ou bemoeien we-<br />
haar maatschappelijke taak ..misdeelde" kinderen ti<br />
helpen, zou haar eigen dochtertje wellicht gelukkiger<br />
zijn geweest!<br />
En vader Morgan heeft het veel te druk met geld<br />
verdienen voor zijn gezin, om zich om het klein*<br />
meisje te bekommeren. Alle zorgen voor Roberta zijn<br />
dan ook opgedragen aan haar gouvernante Anna, aan<br />
Jenkins den butler, en aan Mrs. Jenkins, dien» vrouw<br />
Dit drietal is ten eenenmalc niet in staat, om haar<br />
ook maar eenige leiding te geven.<br />
Roberta's vriend, die haar begrijpt, is Williams<br />
ecn jong advocaat, die bij haar vader op kantoor is<br />
Doch ook hij is niet in staat om verandering in den<br />
toestand te brengen. Zelfs haar verjaardag word'<br />
door beide ouders vergeten.<br />
Na enkele ondeugende streken ontmoet Roberta twee<br />
negerkinderen, die haar mee uit visschen nemen. He-<br />
meisje valt in het water en de goedhartige neger<br />
moeder. Mrs. White, droogt haar kleeren. Hier zie-<br />
Roberta voor het eerst hoe een werkelijke moede<br />
met haar kinderen omgaat!<br />
Ze neemt Pinky, een van het tweetal, mee naar hui-<br />
om haar verjaardagstaart met het négerjochie op tr<br />
peuzelen. Moeder en vader zijn afwezig en Jenkins<br />
weet niet beter te doen dan het arme kereltje he'<br />
huis uit te jagen. Roberta is woedend en wordt door<br />
Jenkins in haar kamer opgesloten. Het hevig over<br />
prikkelde meisje steekt haar kleeren in brand, zooda-<br />
de brandweer in allerijl moet aanrukken. Langs dr<br />
brandladder ontvlucht ze nu het huis. om zich naar<br />
Pinky's huis te begeven. Jenkins weet haar evenwe'<br />
te achterhalen.<br />
E F TIJD<br />
Oc familie Morgan vertrekt naar Monolulu. Williams gaat met<br />
hei mei-ie. en het kind wordt thuis gelaten met de gouvernante, die<br />
echter een zieke zuster moet gaan verplegen, roodat ze niet op haar<br />
pupil kan letten. Het gevolg is, dat Roberta niet naar school gaat,<br />
doch naar haar trouwe negervriendjes. Als Jenkins dat ontdekt, neemt<br />
hij haar met geweld mee in den wagen om haar naar huis te brengen.<br />
Terwijl zij tracht te ontsnappen, grijpt ze het stuur en overrijdt door<br />
haar onkunde en onvoorzichtigheid een voorbijganger.<br />
Het meisje verklaart dan voor de rechtbank, dat }enkins onder<br />
invloed van sterken drank verkeerde en daardoor het ongeluk heeft<br />
veroorzaakt. Maar Roberta krijgt berouw van haar verklaringen en<br />
Jenkins wordt vrijgelaten. Intusschen is de rechter met het meisje nog<br />
lang met klaar. Een tuchtschool li|kt in dit geval met de juiste straf,<br />
daarom wordt zt- naar een strenge kostschool gezonden, waar miss<br />
Cosgrove, de strenge, doch hefdevolie, leiding heeft. In den aanvang<br />
is Roberta's invloed op haar medeleerlingen allertreurigst; men wil<br />
haar zelfs van de school verwijderen. Miss Cosgrove tracht dan het<br />
kind eenige verantwoordelijkheid te geven voor haar kleine mede-<br />
leerlingen. Door deze poging, die in dit geval de juiste bleek, ver-<br />
werft Roberta zich de liefde van leerlingen en onderwijzeressen.<br />
Nu is Roberta eindelijk gelukkig. Hier is haar thuis. Ze wil zelfs<br />
met meer terug naar haar ouders, Pas tijdens een ziekte van haar<br />
moeder gaat zij, op verzoek van haar vader, naar de ouderlijke<br />
woning.<br />
Het meisje komt thuis, geheel veranderd — haar geest is gezuiverd,<br />
haar karakter standvastig. Maar ook de ouders zijn veranderd. Zij<br />
hebben leeren inzien, dat de taak, een menschenkind tusschen veertien<br />
en zeventien op te voeden, den ganschen mens^h cischt . . .<br />
Dat vriend Williams intusschen zijn hart heeft verloren aan de<br />
iet- olie miss Cosgrove, is een aangename alleszins begrijpelijke<br />
' i'uistigheidl<br />
Bonita Granville en Dolores Costello
GESPREKKEN MET MIJN<br />
VRIEND PIETERSEN<br />
,,Je hebt me toch eens verteld, dat de kin-<br />
deren die in Amerikaansche films optreden,<br />
toch, tusschen de opnamen door, een school<br />
moeten bezoeken."<br />
„Juist, Pietersen. Daarvoor heeft men op<br />
de studio-terreinen speciale scholen gebouwd."<br />
,.Dat weet ik. Maar wat ik je nu vragen<br />
wilde, als die kinderen nu buiten-opname heb-<br />
ben, ver van den studio verwijderd? Dan komt<br />
er natuurlijk van het schoolgaan niets."<br />
,,Dat dacht je maar, waarde vriend! Je kent<br />
Freddie Bartholomew en Mickey Rooney?"<br />
,,En tf. Welke filmliefhebber kent deze<br />
talentvolle kinderen niet!"<br />
,,Nu beide jongens speelden indertijd een<br />
belangrijke rol in de film ,,Stormduivels". De<br />
buiten-opnamen voor deze rolprent vonden op<br />
zee plaats. De Metro-Goldwyn-Mayer zond<br />
toen de onderwijzeres Miss Murphy met de<br />
beide knapen mee en lederen dag kregen ze in<br />
den tijd dat ze niet filmden les aan boord van<br />
de visschersboot. Miss MacDonald was in de<br />
school op het studio-terrein achtergebleven om<br />
Jean Brodel en Judy Garland les te geven. Je<br />
ziet het schoolondcrricht van de filmkinderen<br />
wordt niet verwaarloosd."<br />
,,Dat is maar goed ook. Nu wou ik je wat<br />
heel anders vragen. Worden er in ons land nu<br />
meer films voor boven de achttien jaar of voor<br />
alle leeftijden goedgekeurd?"<br />
„Nu Pietersen, dat kan ik je precies zeggen.<br />
In 1937 "werden er 174 films goedgekeurd<br />
voor lederen leeftijd, 146 voor boven de veer-<br />
tien jaar en 183 voor boven de achttien jaar.<br />
Nu weet je het precies."<br />
FILM-ENTHOUSIASTEN<br />
S. K. N. te Harlingen. Carl Brisson<br />
is de zoon van Carl Pederscn en Kirsten<br />
Madstattcr. Hij was oorspronkelijk bokser.<br />
Ralph Reader is niet getrouwd. Angela<br />
Sallöker woont Lassenstrasse 30, Berlijn.<br />
U moet haar in het Duitsch schrijven en<br />
voor foto drie antwoordcoupons insluiten.<br />
H. L. te Rotterdam. Hierbij de gevraag-<br />
de adressen. Phyllb Brooks, 14,01 Western<br />
Avenue, Los Angeles. Paul Sutton, 143 8<br />
Gower Street, Hollywood, Califomië. Mar-<br />
jorie Lord, 780 Gower Street, Hollywood,<br />
Californië. Voor foto drie antwoordcoupons<br />
insluiten.<br />
W, T. J. te Gouda. Adolf Wohlbrueck<br />
noem', zich thans Anton Waibrook. Hij is<br />
niet getrouwd. Spencer Tracy kunt u schrij-<br />
ven p.a. Metro-Goldwyn-Mayer Studio's,<br />
Culvcr-City, Californië.<br />
N. W. K. D. te Amsterdam. Wij kunnen<br />
hier werkelijk niet alle sterren opsommen,<br />
die bij de Metro-Goldwyn-Mayer geënga-<br />
geerd zijn. Hier volgen enkele bekenden:<br />
Greta Garbo. Eleanor Powell, Luise Rai-<br />
ner, Clark Gable, Wallace Beery, Helen<br />
Hayes, Norma Shearer, Spencer Tracy,<br />
Jeanette MacDonald.<br />
A. v. d. S. te Hilversum. U kunt Lilian<br />
Harvey in hct Duitsch of Engelsch schrij-<br />
ven. Haar adres is Ahornallee 16, Berlijn.<br />
Zij is thans weer bij de Ufa werkzaam.<br />
W. M. te Breda. Ruby Keeler is met<br />
den filmacteur Al Jolson getrouwd. Zij<br />
werd den 2 5sten Augustus in HaUfax ge-<br />
boren. Zij is bij Warner Bros geëngageerd.<br />
J. L. te Groningen. James Dunn filmt<br />
nog. Hij is aan geen enkele maatschappij<br />
vast verbonden. De gevraagde foto's heb-<br />
ben wij u gezonden.<br />
E. d. G. te Groningen. Annahella is<br />
den 14den Juli jarig. In het Fransch of<br />
Engelsch schrijven. Paul Otto woont Bun-<br />
desratufer 7, 'Berlijn. Niet vergeten een<br />
antwoordcoupon in te sluiten.<br />
J. IJ. te Rotterdam. Wij hebben u een<br />
foto van Brigitte Horney gezonden. Deze<br />
filmster woont Mittelbusch 2, Berlijn.<br />
Zarah Leander is getrouwd. Het kan circa<br />
zes maanden duren, voordat u antwoord<br />
ontvangt.<br />
R. v. d. M. te 's-Gravenhagc. Luis Tren-<br />
ker is getrouwd. Dcanna Durhin werd den<br />
4den December te Winnipeg geboren.<br />
Betty Furness is met Johnny Green ge-<br />
huwd.<br />
M. d. R. te 's-Gravenhage. Benny Beker<br />
kunt u schrijven 5451 Marathon Street,<br />
Hollywood. Irving Bacon werd den 6den<br />
September te St. Joseph geboren.<br />
G. T. S. te Amsterdam. Deanna Durhin<br />
werd den 4den December te Winnipeg,<br />
Canada, geboren. Zij heeft blauwe oogen<br />
en bruin haar. Irene von Meyendorff werd<br />
te Reval geboren. Haar vader was een<br />
Russische officier. Irene verhuisde in 1918<br />
naar Berlijn en studeerde eerst rechten. In<br />
Bremen werd zij echter fotografe, daarna<br />
kwam zij bij de Ufa. Ze is niet getrouwd.<br />
F. H. L. te Rotterdam. Warner Baxter<br />
is gehuwd met Winifred Bryson. Merle<br />
Oberon is niet getrouwd.<br />
R. J. v. d. B. te Amsterdam. Deanna<br />
Durhin kunt u schrijven p.a. Universal-<br />
Studio's, Universal-City, Californië. Niet<br />
vergeten een antwoordcoupon in te sluiten.<br />
J. L. te Zwolle. Het adres van Shirley<br />
Temple is 1401 Western Avenue, Lo«<br />
Angeles, Californië.<br />
E. S. te Rotterdam. Deanna Durhin<br />
beantwoordt haar brieven zelf. Het kan<br />
ongeveer zes maanden duren voordat u<br />
antwoord ontvangt. Niet vergeten een ant-<br />
woordcoupon in te sluiten. De gevraagde<br />
foto's zullen al wel in uw bezit zijn.<br />
A. G. te Wassenaar. MelvVn Douglas<br />
is getrouwd. Hij is thans bij de Metro-<br />
Goldwyn-Mayer werkzaam.<br />
C. v. O. te Bussum. Rolverdeeling ver-<br />
melden wij in deze rubriek niet. Wendt u<br />
tot de directie van ,,Concordia" te Bussum.<br />
R. H. L. S. te Utrecht. Hierbij de ge-<br />
vraagde verjaardagen. Rolf Wanka 14<br />
Februari. Leo Slezak 18 Augustus. Walter<br />
Janssen 7 Februari.<br />
W. G. v. G. te Haarlem. Dinah Grace,<br />
de cchtgenoote van Willy Fritsch, filmt<br />
thans ook. Zij hebben een kind. Lilian<br />
Harvey is heusch niet verloofd.<br />
S. L. N. te Eindhoven. Letii Riefenstahl<br />
is niet getrouwd. Zij woont Heydenstrasse<br />
30, Berlijn. Zij is den 2 2sten Augustus<br />
jarig.<br />
Joan Fontaine dicteert haar secretaresse een<br />
briefje voer een film-enthousiast<br />
riep zijn buurman. „Zei je niet," vroc«<br />
hij, „dat het blaffen van je hond erger<br />
was dan het bijten?" !<br />
„Ja," antwoordde de buurman.<br />
„Laat hem dan in vredesnaam niet blaf<br />
fen. Hij heeft me net gebeten."<br />
Jantje had de aardigheid om met alles<br />
wat hij in handen kon krijgen goocheltoc-<br />
ren uit te halen. Op een goeden dag<br />
haalde hij uit de provisiekast van zijn<br />
moeder een ei te voorschijn, stopte het in<br />
zijn mouw en zei:<br />
„Nu moet u goed kijken. Dit ei is een<br />
idee van mij en .. ."<br />
Op dat oogenblik viel er iets met een<br />
plof op den grond.<br />
„Och nee, ik heb het idee laten schie-<br />
ten," zei Jantje.<br />
Twee jonge meisjes hadden het over de<br />
eigenschappen en verdiensten van een lid<br />
der andere sexe.<br />
„Hoe vind je zijn conversatie ?" vroeg<br />
de eene jongedame.<br />
„Als de golven van de zee," was het<br />
antwoord.<br />
„O, je bedoelt: zoo machtig, zoo mec-<br />
sleepend, zoo onweerstaanbaar . .,"<br />
„Neen, ik word er ziek van."<br />
„Als ik naar jou kijk, moet ik altijd<br />
aan Greta Garbo denken, Jaantje."<br />
„Meen je dat heusch. Klaas?"<br />
„Nou, en óf! Maar ja, wat geeft het.'<br />
Een mensch moet nou eenmaal tevrcde 1<br />
zijn met wat hij heeft 1"<br />
,Je was toch ook gisteravond op dat<br />
danspartijtje, hè? Heb je gehoord, w; t<br />
Heleen van je heeft gezegd?"<br />
„Eh ... nee. Want ik stond bij dat ar-<br />
dere groepje, waar ze het over haar hac •<br />
den!"<br />
Fritsje was ondeugend geweest en bc<br />
vendien brutaal tegen zijn kinderjuf f rouv.<br />
„Akelige jongen!" riep zij uit. „Den<<br />
er aan: Je gaat direct naar bed zond* r<br />
boterhammen!"<br />
„Ha-hal" lachte Fritsje. „Niks hoo 1<br />
Ik moet drie maal op een dag mijn drank e<br />
innemen, na de maaltijden!"<br />
De jongeman, die in een, queue stoi d<br />
om plaatsen te koopen voor een belang-<br />
rijken voetbalwedstrijd, voelde plotselii J5<br />
een tikje op zijn schouder en keek on<br />
Toen hij zich omdraaide, zag hij een jong ><br />
dame, die op het punt stond, de queue<br />
te verlaten.<br />
,,lk ga even naar den overkant om wit<br />
toffees te koopen," deelde zij hem me'•<br />
„Wat kan mij dat schelen," vond ^<br />
man.<br />
„Niets. Maar ik heb een krijtstreepi'<br />
op uw rug gezet, zoodat ik, mijn plaats<br />
weer kan terugvinden straks."<br />
BOOSWICHT<br />
OF HELD?<br />
CESAR ROMERO<br />
E<br />
en held mag heusch wel, iets diabolisch<br />
over zich hebben. Zoon heel klein trekje<br />
onbetrouwbaarheid maakt hem juist pikantj<br />
geeft hem dat geheimzinnige, waardoor de heldin<br />
des te eerder haar hartje aan hem verliest. En de<br />
schurk mag best iets heldhaftigs.over zich hebben.<br />
Een laffe schurk is immers je ware niet! Neen,<br />
een booswicht moet tevens een kerel zijn<br />
Ergo is het uiterlijk van Cesar Romero precies<br />
zooals het moet zijn: heldhaftig genoeg voor held,<br />
sarcastisch genoeg voor schurk, zooals de vrou-<br />
wen het graag zien: op en top een man om ver-<br />
liefd op te worden Van dezen Cesar Romero,<br />
een talent, waar Hollywood zeer veel prijs op stelt,<br />
willen we thans iets vertellen.<br />
„Depressie" is voor den Amerikaan alweer een<br />
historisch begrip, zooals anno 1924 de inflatie voor<br />
de Duitschers was. De Amerikaansche depressie<br />
dateert uit de jaren 1929—1931 en trok een dikke,<br />
zwarte streep door de rekening van ontelbare<br />
jonge menschen, wier carrière plotseling totaal in<br />
de war werd gestuurd door de zich zoo snel wijzi-<br />
gende omstandigheden. Zoo is het ook Cesar<br />
Romero vergaan. Hij had het tóch al niet heel gemakkelijk,<br />
omdat hij zich in een milieu bevond, dat hem voortdurend meen-<br />
de te moeten plagen met zijn afstamming. Zijn ouders waren<br />
namelijk Cubanen en ofschoon daartegen — noch tegen die<br />
ouders — in het minst iets in te brengen was, leefde Cesar<br />
Romero in een omgeving, die het noodig oordeelde, hem die<br />
tfkomst op grievende wijze te moeten verwijten. Waarom?<br />
Nérgens om! Uit kwelzucht, bekrompenheid, domme vijand-<br />
schap. De jongen, die dit nog niet kon beoordeelen, leed er<br />
ender en ging meenen, dat het werkelijk iets minderwaardigs<br />
vas, Cubaan te zijn. Zijn voornaam „Cesar" was al evenzeer<br />
eeuwigdurend mikpunt van goedkoope en smakelooze grappen,<br />
, Julius Caesar" was de steeds weer herhaalde variant en men<br />
roemde hem een tweeden Valentino, die stellig bij tooneel of<br />
Mm lauweren zou oogsten. Dit alles werd zóó hatelijk en ironisch<br />
teweerd, dat het mikpunt dezer geestigheden zwoer: „Nooit aan<br />
het tooneel!"<br />
Men mag gerust zeggen, dat Cesar Romero's jeugd vergiftigd<br />
V'erd, alleen doordat de jongen op een school was en in een<br />
straat woonde, waar velen er op uit waren een ander het leven<br />
te vergallen. Zijn vader was een importeur in suiker, wiens<br />
zaken in welvaart toenamen en die geen ander plan had, dan<br />
zijn zoon later voor dezen handel op te leiden. Aanvankelijk<br />
zou Cesar in het bankbedrijf gaan, om daar een overzicht te krij-<br />
gen van de structuur van den handel. Maar de depressie haalde<br />
een streep door deze rekening; zij bracht de zaken van Cesars<br />
vader groote schade toe en stelde den jongen voor de nood-<br />
zakelijkheid terstond flink mee te verdienen. Inmiddels had<br />
Cesar zich verloofd met een meisje, Elisabeth Higgins, dat hem<br />
voorstelde samen een dansnummcr te vormen. De jongeman liet<br />
zich overhalen, oefende ijverig en het energieke tweetal wist te<br />
slagen. Hun optreden werd een groot New Yorksch succes en<br />
van dear was de weg naar Hollywood gauw gevonden!<br />
Cesar Romero heeft nu een contract bij de 20th Century-Fox,<br />
waarvoor hij tal van rollen speelt. Zijn laatste is die in „De<br />
strijd om den Omar-diamant" („Dangerously yours"), waarin<br />
hij weer dat dualistische van schurk of held vertoont, dat hem<br />
beroemd heeft gemaakt.
Jv<br />
if.. ■■<br />
■<br />
I<br />
* .<br />
'3 1 ^^<br />
-«u<br />
><br />
^><br />
o<br />
\<br />
5» U<br />
■=1<br />
S— ^<br />
1 1<br />
1<br />
4<br />
\<br />
-L<br />
■X<br />
"^''■■'''^w ^n^B<br />
"■^Év<br />
HQT WEEKBLAD<br />
CIMEMAü<br />
THEATER<br />
VMSCHUKT V«MUj'M * MIJ* ftt ltW*«T*At f. I.« - »H».<br />
MM. OALOBWATM n. LB««*. TBt. 7»«. TOmiKÉNINO 41<br />
•