^1 1

Een boschbrand in Zuid-Afrika
In de wazige verte verscheen er een grillig
gevormde, grijze rookwolk, om er even te
blijven hangen en dan te verdwijnen. Eenige
oogenblikken later kwam er een tweede wolk,
die een paar minuten boven de toppen der
boomen scheen te zweven alvorens zich ook
weer op te lossen. Dan ineens schoten er
nieuwe rookwolken langs den horizon omhoog,
en kon men hier en daar vurige vlammen-
bundels ontdekken, die er alles op schenen te
zetten, zich met elkaar te vereenigen. De
grijze rook werd geleidelijk dikker en zwarter,
tot er één groote, donkere wolk boven den
gezichtseinder hing, die het onmogelijk
maakte de boomen nog te onderscheiden. Een
knappend en knisterend geluid vervulde bij
tijden de lucht, en af en toe schoten er vurige
schichten omhoog boven de steeds zwarter
wordende duisternis, daar ginds in de verte.
Eindelijk was het gekomen; eindelijk was de
sinds lang gevreesde boschbrand uitge-
broken ...
Wekenlang hadden de drie mannen — W. J.
Tingay, Tommy Lancaster en Jack Wilders —
het verwacht, lederen ochtend en iederen
avond hadden zij op het hooge rotsplateau bij
hun boerderij in Zuid-Afrika naar het Noorden
staan turen, waarvandaan de heete, ver-
schroeiende winden uit de kale, woestijnachtige
vlakten kwamen. Nu was hun angst bewaar-
heid; het gevaar, het afschuwelijke gevaar, dat
tot dan toe slechts gedreigd had, was nu wer-
kelijkheid geworden.
Er was echter geen spoor van opwinding of
zenuwuchtigheid aan de drie mannen te be-
kennen. Tommy Lancaster gaf zijn bevelen
kort en krachtig, en de beide anderen wisten
precies, wat er van hen verlangd werd. De
paarden moesten gevangen worden, en de
boerenwagen ingespannen. Het eerste vooral
viel niet mee. Paarden, die wekenlang op de
open vlakten hebben rondgezworven, gaan niet
Êfraag weer aan het werk. Bovendien waren ze
half gek van angst, omdat ze het naderend ge-
vaar van den boschbrand begrepen. Hun ooren
lagen plat in den nek, en ze sloegen en trapten
woest om zich heen.
„Hoe ver is het nog weg. Tommy?" vroeg
Tingay, terwijl zij alles in het werk stelden
om de dieren ingespannen te krijgen. — Tom-
my was degeen van hen, die het langst in
Afrika had gewoond, en die dus de meeste
ervaring had.
„Een mijl of zestig," antwoordde hij, over
zijn schouder naar de steeds dichter wordende
rookwolken kijkend. „Het zal nog een goed
uur duren, eer het hier is."
Tirdens de weinige seconden, die dit ge-
sprek had geduurd, was de wind gaan liargen.
Het was onheilspellend stil geworden. Zelfs de
bladeren aan de boomen bewogen niet meer.
Eindelijk hadden ze de paarden ingespannen;
het was een bijna onmogelijk karwei geweest;
hun armen deden verschrikkelijk pijn van het
rukken en trekken dat de dieren gedaan had-
den, en ze transpireerden over hun heele
lichaam.
Vóór de woning lag er een stapel goede-
ren; Mrs. Lancaster had de levensmiddelen,
kleeren en weinige sieraden, die zij graag ge-
red wilde hebben, maar buiten gedragen. De
munren laadden alles op den wagen en reden
er mee heen.
Er was slechts één mogelijkheid, dat de wa-
gen niet door het in razende vaart naderende
vuur aancetast zou worden — hetzelfde rots-
achtige plateau, waar zü ochtend en avond
hadden staan uilkijkenf Er groeide niets op —
zelfs niet het kleinste plantje; het leek dan ook
onmogelijk dat het vuur daar eenig voedsel
zou kunnen vinden.
Ze reden den wagen zoo hoog als ze konden
op het plateau, zetten de wielen door middel
van groote steenen vast en spanden toen de
paarden uit. Gillend van angst, renden deze
weg, 't struikgewas in. Binnen 'n paar tellen
waren ze verdwenen. — Hun kans om er het
leven af te brengen was even groot als die der
vier menschen, en het beste wat deze konden
doen, was hun de vrijheid te geven.
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN, NAAR WAARHEID VERTELD
Het vuur was nu duidelijk te hooren, of-
schoon het onmogelijk was om te schatten hoe
ver het nog was. Er waren geen vlammen te
zien; de dikke rook hulde alles in een grauw-
zwart, ondoordringbaar waas. Een luid gegier
en geloei kondigde evenwel de nadering van
het alles verslindende monster, dat een bosch-
brand is, aan. Hoog boven het geknetter en
gebrul hoorde men een luid kraken en knap-
pen, af en toe door 'n donderend geraas over-
stemd wanneer er een half opgebrande woud-
reus ter aarde stortte. De zon was verduisterd;
het daglicht verdreven. Een vreemde scheme-
ring heerschte over de aarde, slechts nu en
dan vaneengereten door bundels vlammen.
„Lieve hemel!" riep Jack, die boven op den
wagen stond, „kom eens kijken ..."
De beide andere mannen werkten zich ook
op den wagen. Het was een verbazingwekkend
schouwspel. Al hun vee — geiten, koeien en
schapen — was uit het omheinde land losge-
broken en rende nu, door een wilde paniek ge-
grepen, tezamen met de dieren der wildernis,
hun natuurlijke vijandschap voor het oogen-
blik totaal vergeten, in woeste vaart vóór het
in razend tempo naderende vuurmonster uit.
Dwars door een veld met tarwe renden ze, en
de halmen sloegen tegen de aarde alsof ze
door een geweldige zeis neergeveld werden ...
„Kom mee," riep Tommy. „Er is nog meer
werk te doen ..."
Met zijn drieën snelden ze naar de boerderij,
waar ze zoo vlug ze konden stapels groene
takken hakten, die gebruikt konden worden om
de vlammen uit te dooven, wanneer deze het
erf zouden naderen. Hierna konden ze weinig
meer doen dan afwachten. De zware boomen
rondom de boerderij waren reeds lang geleden
weggehakt, en in de plaats daarvan hadden ze
wat lage struiken geplant. Het vuur, dat hoofd-
zakelijk in de toppen der boomen zijn weg
vond, zou zich dus niet gemakkelijk aan de ge-
bouwen der boerderij kunnen mededeelen.
Daarentegen bestond er natuurlijk wel het ge-
vaar, dat dit zou geschieden via het lage
struikgewas. De taak der mannen zou dan ook
zijn om, als het eenmaal zoo ver was, het vuur
door middel van de groene takken — die niet
licht vlam konden vatten — uit te slaan, een
orderneming waarvan men op zijn gunstigst
kon zeggen, dat het misschien mogelijk
zou zijn ...
Vóór de boerderij, op een afstand van on-
geveer vijftig meter, bevond zich een ingedamd
meertie, een veertig meter in het vierkant,
dat als drinkplaats voor het vee diende. Door
het warme weer was het zoo goed als geheel
uitgedroogd; misschien dat er nog hoogstens
een dertig centimeter water in stond .. .
Het vuur naderde nu met razende snelheid,
en toen het biina niet meer uit te houden was
van de hitte, begaven de drie mannen zich
naar het meertje. Mrs. Lancaster was daar
reeds, en met zijn vieren stonden zij op den
rand, een laatsten blik op het vuur werpend.
De vlammen waren nu duidelijk te zien, want
ze waren misschien niet verder meer weg dan
een paar honderd meter... Plotseling schenen
ze van overal om hen heen als uit den grond
op te schieten en hals over kop wierpen de
vier menschen zich plat voorover in het wa-
ter... Het was afschuwelijk daar te liggen,
met al'een den neus boven het drabbige vocht,
en niets anders te kunnen doen dan wach-
ten ... Het leek een eeuwigheid en tóch was
het slechts de kwestie van een paar seconden
voordat het vuur hen, laaiend en loeiend, had
bereikt en bijna ook op hetzelfde moment
reeds weer verdwenen was ...
Toen Tommy het waagde op te kijken, was
al het water weg; er was niets anders meer te
zien dan een dikke laag heete asch en bran-
dende takken en bladeren, die ongevaarlijk sis-
ten en toen uitdoofden. Een dikke, walmende
rook trok over den grond, en belette hun bijna
- 8 —
adem te halen. Ze wachtten eenige oogenblil
ken en renden toen naar het huis. Het ston
er nog! Ofschoon het zinken dak, evenals d
zinken muren, gloeiend heet was en de hee!
boerderij als door een ring van vuur was in
gesloten, was het toch geheel onbeschadigd
Slechts de houten veranda, had hier en dan
vlam gevat; maar die brandjes zou men gau
meester kunnen worden.
De eenige mogelijkheid om binnen den rin
van vuur te komen die de hofstede omgaf, w<
langs het pad, dat zich voor het huis bevon
Het leek absolute zelfmoord om door de vuri
ge spitsroeden te loopen, die aan weerskante
van het smalle weggetje gretig naar voedsel
zochten — maar het diende te gebeuren al!
ze de schuren en andere gebouwen reddf
wilden!
Toen ze er eenmaal dóór waren, begon hu
moeilijkste taak. Het was verschrikkelijk heet,
veel heeter dan ze hadden kunnen vermoede
De grond voelde aan alsof er zich een gloeien
de oven onder bevond; de lucht leek de Ion
gen te verzengen.
„Gelukkig dat we die takken gekapt heb
ben," hijgde Tommy. „Het ziet er naar uit, dai
we ze allemaal noodig zullen hebben; en mis
schien nog wel meer ..."
Direct gingen ze aan het werk. Twee dagen]
en twee nachten achter elkaar, met slechts ee
geringe onderbreking om af en toe een mond
vol voedsel of drinken te nemen, dat hun dooi
Mrs. Lancaster, die eveneens een waren hel
denmoed aan den dag legde, gebracht werd,
vochten ze om de vlammen neer te slaan, diel
telkens om de gebouwen heen dreigden hooger]
op te schieten. Ze waren slechts met hun drie
en, en ze hadden alleen een stapel groene tak
ken om een vuur-veld van eenige honderden]
vierkanten meter te bestrijden, maar ze hiel
den vol.
Woorden kunnen nimmer uitdrukken, wat zij]
presteerden. Men zou het hebben moeten ziè
om het te kunnen begrijpen. Na den eersten
dag zagen zij er uit als zwarte schaduwen; hun]
lichamen waren met brandwonden overdekt
hun kleeren hingen aan flarden langs henj
neer, en doodop als ze waren naar lichaam en
geest, werkten ze nog slechts automatisch
voort. Onophoudelijk snelden zij heen en
weer; nu eens in de eene, dan weer in de
andere richting. 'Soms leek het alsof zij het
vuur er onder zouden krijgen, en dan opeens
schoten er enkele tientallen meters verder
weer hooore vlammen op, die ze alleen door dfl
gezamenlijke inspanning van al hun krachten]
na urenlangen strijd dooven konden.
Het was werkelijk verbazingwekkend, dat zü]
het volhielden. Maar ze deden het. De tij«
vorderde slechts langzaam gedurende deze
twee afschuwelijke dagen en nachten. T