^1 1

ir VI
Ai/M
Denis Moore, een bekend Engelsch beeldhouwer, woonachtig in Parijs, krijgt,
kort voor hij naar Indo-China zal vertrekken om daar voor den keizer van
Annam een beeldhouwwerk te vervaardigen, bezoek van zijn nichtje Julie, voor
wie hij altijd een heel erg zwak heeft gehad. Julie is getrouwd met een der
rijkste Engelsche peers, Lord Tamorley. Haar man is met een zending naar
Nieuw-Zeeland en Julie vertoefde met haar moeder aan de Riviera, waar zij
kennis had gemaakt met baron De Grignon. Op zekeren dag worden de zeer
kostbare familiesmaragden, die Julie gedragen had, gestolen, terwijl tegelijkertijd
de baron spoorloos verdwijnt.
Julie' begeeft zich naar Denis om zijn hulp in te roepen. Zij heeft voor de
vaste waarheid gehoord, dat de baron met de boot naar Saigon is vertrokken.
Ze wil nu tegelijk met Denis naar Indo-China gaan om zelf een onderzoek naai
de smaragden in te stellen.
Na Julies vertrek krijgt de jonge beeldhouwer bezoek van een in Parijs studee-
rend en An nam iet. Mr. Nygugen, die hem de vriendschap van een in Annam
bestaande tang — een soort vereeniging, die zeer krachtig voor haar leden opkomt
en degeen doodt, die haar wetten overtreedt " komt aanbieden, mits hij Julie
belet om naar Annam te gaan. Denis weigert hierop In te gaan.
Een arm tooneelspcelstertje, Ninon, maakt in een café kennis met Nygugen.
Deze biedt haar een contract aan bij het theater te Saigon, mits zij hem een
kleinen dienst bewijst.
Zij moet dan aan boord van het schip, dat haar naar Saigon brengt, een heer
zooveel mogelijk uit het gezelschap houden van de dame, die hem vergezelt.
Deze heer is Denis Moore. Ninon accepteert het aanbod en ontvangt dan
van Nygugen een juwcelen spin als amulet, die zij onder haar kleeren moet
dragen.
Aan boord kan zij direct kennis maken met Denis. Vlak voor het vertrek ont-
vangt hij een dreigbrief, waarin medegedeeld wordt, dat hij zich nu in het web
van de spin bevindt. In Port Said zal de spin naar hem komen kijken, in
Colombo zal zij hem aanraken en in Singapore voor den eersten keer van zijn
bloed proeven.
In Port Said toont een Arabische straat goochelaar Denis plotseling een metalen
spin om dan snel en spoorloos te verdwijnen.
In Colombo ziet hij tijdens het dansen de Juweelen spin tusschen Ninons kleeren.
Hij is eerst pijnlijk verbaasd, doch als zij elkaar alles vertellen, blijkt, dat het
meisje geheel te goeder trouw is. Zij wil nu niets meer yet Nygugen te maken
hebben; ze denkt, dat hij wel meer van de smaragden afweet en ze wil Denis
helpen.
In Singapore wordt Denis, zonder dat hij begrijpt hoe het gebeuren kon. in
het donker in zijn hals door een kris gewond.
In Saigon vertelt Denis Julie alles. Zij wil echter toch doorzetten. Denis heeft
ontdekt, dat De Grignon bestuursambtenaar is in Hué, waar hij voor den keizer
het beeldbouwwerk moet maken. Hij wil er den volgenden dag heen gaan.
Julie moet verder reizen naar Tonking, en daarvandaan ongemerkt ook in Hué
trachten te komen.
's Avonds wordt Denis door Ninon naar Cholon gebracht om er kennis te
maken met het bestuur van de tang. Dit zijn drie mannen, die hem nogmaals
onder bedreiging raden Lady Tamorley terug te zenden. In hetzelfde restaurant
ontmoet hij baron De Grignon. Hij brengt hem in kennis met Julie, doch hij
weet zich bewonderenswaardig te beheerschen en noodigt haar zelfs uit naar
Hué te gaan, welk voorstel ze in overleg met Denis aanneemt.
Baron De Grignon blijkt een grootc macht in Hué te bezitten. Hij stelt Denis
aan den keizer voor en brengt hem dan naar den tempel, waar hij uit een
klomp goud het bestelde beeld moet maken. De Grignon brengt Julie weer naar
haar hotel terug. Onderweg maakt hij haar zelfs een weinig het hof. en hij
vertelt haar, da» zij bij de inwijdingsfeesten van het beeld, volgens de gods-
dienstige gewoonten der Annamieten, weer uit Hué weg moet.
k heb altijd wel vermoed, dat er zich complicaties zouden
oordoen," zei Denis, toen Julie hem haar gesprek met
)e Grignon vertelde. „Ik ben er steeds van overtuigd geweest,
dat hij het nooit goed zou vinden dat je hier kwam, wanneer
hij niet een of ander middel achter de hand had om je kwijt te
raken als hem dat gewenscht leek. Ze houden mij ook danig in
het oog." Hij vertelde haar toen van den in het geel gekleeden
priester, dien hij in den tempel had aangetroffen, en dien hij al
eerder had ontmoet toen hij voor den raad van den tang w r as
verschenen. „We hebben echter één kaart in handen, die alle
andere uit het spel overtreft."
„Wat bedoel je?"
„Het schandaal, dat er in Engeland en Frankrijk zou worden
ontketend indien mij iets overkwam na al de ruchtbaarheid die
er is gegeven aan het feit, dat ik op speciaal verzoek van den
keizer hier gekomen ben."
„Dat is w f "
aar wat jou betreft, maar niet wat mij aangaat. Niemand
heeft mij gevraagd hier te komen." '
„Je hebt gelijk, maar je bent er nu eenmaal en nu is het aan
hen om te probeeren je kwijt te raken. Maar dat zullen ze niet
doen zoolang ik hier ben, want als iemand je ook maar iets in
den weg legt, weiger ik eenvoudig mijn werk af te maken."
Julie keek Denis over de tafel heen aan. „ïk heb je in een moeilijke
positie gebracht, Denis!"
„Het is jouw schuld niet, mijn waarde! Ik had mij niet met het
geval hoeven te bemoeien, als ik het niet zelf gewild had. Ik ben
echter oud genoeg, dat ik weten kon wat ik deed. En je hebt mij
vooraf alles eerlijk verteld."
Julie knikte peinzend. ... Ze dacht er aan, dat het toch verbazend
aardig en behulpzaam van hem was geweest, om zich al die moeite
voor haar te geven. ,
„Ik zag daarnet in de hal een biljet hangen," zei Denis na eenige
oogenblikken. „Er komt een tooneelgezelschap uit Saigon om een
galavoorstelling te geven in het paleis, en wie denk je, dat er bij is?
Dat kleine Fransche meisje!"
Julie keek hem glimlachend aan.
„Dat zul je wel prettig vinden!" zei ze. „Wanneer komt ze?"
A D
— 6 -
„De volgende week; de eigenaar van het hotel vertelde het mij.'
Dus hy was reeds gaan informeeren, hoe lang het nog duurde eer
Ninon kwam....!
„Ik ben blij, dat zy komt; het is een handig meisje, en ze merkt
dikwijls dingen op, die mij ontgaan. Het eenige wat ik niet begrijp,
is de houding van den tang. Want de tang weet heel goed, dat zy
met ons sympathiseert, ze heeft het hun zelf verteld."
„Met jou,-bedoel je. Ik geloof niet, dat zij my zoo erg mag."
„Zooals je wilt; laat ik dan zeggen dat zy met onze plannen sym-
pathiseert. In ieder geval begrijp ik niet, waarom de tang haar niet
beleT ons te helpen. Maar ze heeft niet eens een waarschuwing
gehad."
„Ze geven haar misschien net genoeg vrijheid om haar in de val
te kunnen lokken, denk ik."
„Dat zou afschuwelijk zyn," viel Denis byna driftig uit. Hy mocht
de onverschillige manier niet, waarop Julie die woorden had ge-
sproken. „Ik zou voor niets ter wereld willen, dat haar iets ernstigs
overkwam."
„Ik geloof, dat zij best in staat is voor zichzelf te zorgen," zei Julie
onverschillig.
„Best mogelyk, maar ik mag er haar toch niet minder graag om.
Als er meer vrouwen zoo goed op zichzelf konden passen als dat
Fransche meisje, dan zou het voor iedereen veel beter zijn."
„En zouden er minder vrouwen zijn die niet eens op hun eigen
juweelen kunnen passen," voegde Julie er aan toe.
„Kom, laten we niet twisten," zei Denis. „Dat heeft geen zin. Maar
wel verwacht ik van je, dat je aardig tegen Ninon zult zijn, en haar
niet als een soort verworpeling zult behandelen."
„Dat heb ik nooit gedaan."
„Neen, maar je hebt haar wel laten voelen, dat zy.... enfin, dat
zij anders is dan jy, en ze is juist-erg gevoelig in dat opzicht. Het
arme kind heeft eigenlyk nooit een goede opvoeding of behoorlijk
onderwys gehad."
„Je zou haar best naar een herhalingsschool kunnen sturen, voor-
dat je met haar trouwde." Julie was nog steeds een tikje jaloersch,
omdat Denis Ninon zoo prees en het zoo prettig vond, dat zy naar
Hué kwam.
Denis kreeg een kleur, maar hy zweeg. Het zou dwaas geweest zyn,
om op een dergelijk gezegde in te gaan, en nóg dwazer om er onaan-
genaamheden over te maken.
Zoodra hy zijn koffie uitgedronken had, stond hij op. „Ik wil je
goedennacht wenschen," zei hy.
„Nu al?"
„Ik ga nog niet naar bed, maar ik wil wel graag wat alleen zijn. Ik
heb heel wat om over na te denken. Vind je het goed, dat ik je alleen
Iaat? Ik heb een boek boven, dat ik je graag wil leenen."
„Neen, dank je wel. Ik heb geen zin om te lezen. Ik heb zelf ook
heel wat om over te denken, wat dat betreft "
„En het zal haar geen kwaad doen, als zy eens wat leert naden-
ken," dacht Denis, terwyl hy naar zyn kamer ging.
Een week lang werkte Denis onafgebroken aan zyn beeld; lederen
ochtend na het ontbijt begaf hij zich naar den tempel, om pas terug
te keeren wanneer het donker werd. Tegen het eind van dien tyd
had hij een levensgroot beeld van Thyn vervaardigd, en hy was er
voor zichzelf van overtuigd, dat hy nog nooit zoo'n goed stuk werk
had gemaakt. Hy had zyn oorspronkelijke inspiratie gevolgd, die hy
gekregen had toen hy in de Zaal der Audiënties den tegenwoordigen
Keizer had zien zitten.
Eindelijk was het werk geheel gereed. Denis begaf zich naar den
ingang van den tempel; onder aan de trap zag hij de motorboot
liggen, die hem kwam halen. Hij wendde zich om en wierp een blik
in de zaal. De lange schaduwen der pilaren schenen den tempel
binnen te glyden, als reusachtige vingers wijzend naar het beeld van
Thyn, die op zyn troon zat in eenzame, indrukwekkende majesteit.
Dus hier zouden nu, in de jaren die komen gingen, de volken van
Annam tezamen komen en zich op hun knieën werpen voor het beeld
dat hij had gemaakt, hun hoofden buigend tot op den grond....
Deze gedachte streelde zyn ijdelheid als kunstenaar, maar opeens
drong er ook een andere gedachte tot hem door. Door dat beeld te
maken, had hy den tang, die hem vervolgde, eigenlijk een dienst
bewezen. In zekeren zin zelfs had hy voor den tang gewerkt. Dat
dit zoo was, daaraan behoefde hy niet te twijfelen, gezien het feil,
dat de priester in het geel naar zijn werk was komen kijken, en de
inwyding van de tombe een religieuze handeling was
Hoe had hij in 's hemelsnaam daar niet eerder aan gedacht, maar
integendeel met zooye.el toewijding en ernst aan het beeld kunnen
werken....
Plotseling welde er een hevig verlangen in hem op om het beeld
aan splinters te slaan, ten einde zich op den tang te kunnen
wreken....
De voldoening, die hy als kunstenaar had gesmaakt terwyl hy aan
door ARWUP n/LLS
(jeauforiseera/e verra/inq
het beeld arbeidde, werd op dit oogenblik geheel verdrongen door
zijn wraakgevoelens, die met geweld op hem aan schenen te
dringen....
Op den grond, vlak bij hem, lag een hamer met een langen steel.
Hij ging er heen, raapte hem op en naderde er het beeld mee. Met
een paar slagen zou hy het beeld in een vormelooze massa kunnen
veranderen. Maar toen nam de kunstenaar opnieuw bezit van hem.
Hoe mooi en sereen leek het gezicht van den reeds sinds lang over-
leden Keizer! Zijn werk was dat....! Hij vergat alle andere over-
wegingen door de extase, die de aanschouwing van het beeld hem
gaf
Maar toch.... Neen, hij kon zich niet vernederen door voor zijn
vijanden te gaan werken....
Hy greep den ijzeren hamer en hief hem boven het hoofd; in de
volgende seconde zou hij hem op het beeld hebben doen neerkomen,
maar toen stond er onverwachts een gedaante voor hem die een
arm ophief.... Denis keek verbaasd op, en herkende den priester
in het gele kleed.
Hy had den man niet meer gezien sinds dien keer, dat hy den
eersten ruwen vorm uit klei geboetseerd had, maar dat hij steeds
ergens in de nabijheid was geweest, daar had Denis niet aan ge-
twijfeld. Hij had er zich echter niet veel om bekommerd, daar hij
vastbesloten was geweest toch geen enkele inmenging in zyn
werk van den priester te dulden.
„Wat wilt u?" vroeg hy kort.
De priester keek hem aan; in de vale schemering leken zyn oogen
kleine vurige ballen. Hy beduidde Denis met zyn hand den hamer
neer te leggen. Denis had het zonderlinge gevoel alsof hy werd ge-
hypnotiseerd. Hy wilde den priester eigenlijk niet gehoorzamen, maar
toch moest hij het doen. Hy liet zijn arm zakken en legde den hamer
op den grond. De priester stak zyn andere hand uit, waarin Denis
een stuk papier ontdekte. Hy nam het aan, ging er mee naar een
plek waar het nog wat lichter was, en las:
„U hebt uw werk beëindigd. U moet Hué binnen vier en twintig
uur verlaten en de Engelsche dame met u meenemen. Dit zijn de be-
velen van den tang."
Onderaan stond het teeken, dat Denis thans zoo goed kende: een
teekening van een spin in den hoek van haar web.
Hij vouwde het papier op en stak het in zyn zak. Hij had er alles
voor over gehad om den priester te kunnen vertellen wat hy van
plan was te doen, maar woorden die geen beteekenis voor deu man
konden hebben, zouden slechts verspild zyn, dus daarom keek Denis
hem alleen maar aan, en verliet toen den tempel.
Bij de motorboot gekomen, beval hy den kapitein niet naar het
hotel, maar naar het paleis te gaart. Hij wilde onmiddellijk een
audiëntie by den Keizer aanvragen, hem de waarschuwing laten
zien die hij had gekregen, hem alles vertellen van hetgeen hy van
de zijde van den tang had ondervonden, en hem vragen er een eind
aan te maken. Het was ondenkbaar, dat hij, een blanke, die als gast
op verzoek van den Keizer in een ander land vertoefde, op een der-
gelijke wijze door een aantal inwoners aldus behandeld werd. Een
bevel om Hué binnen vier en twintig uur te verlaten! Hy was inte-
gendeel van plan zoo lang in Hué te blijven als het hem zélf be-
liefde!
De motorboot legde aan by den steiger van het paleis. Denis
stuurde iemand naar den kapitein van de wacht, gaf dezen officieel
zijn kaartje en vroeg hem, het direct naar den Keizer te willen
brengen. Na een oogenblikje keerde de kapitein terug; hij gaf Denis
zyn kaartje terug. Hij betreurde het, dat de Keizer dien avond
niemand ontvangen kon; de plechtigheid der inwyding van zijn
graftombe zou binnenkort plaats vinden en de Keizer was met de
priesters bezig zich op zyn taak voor te bereiden. Voordat de plech-
tigheid voorbij was, mocht hy geen enkelen blanke ontvangen of
zien; zelfs de Administrateur-Generaal kon thans niet door den
Keizer worden ontvangen.
Er zat niets anders op dan terug te keeren naar het hotel. Denis
was echter in een allesbehalve prettige stemming terwijl hij er heen
voer.
Toen hij bijna aan den overkant was, zag hij op den anderen
oever een gedaante staan, die onafgebroken naar de boot tuurde. De
gedaante was hem bekend: het slanke figuurtje, de lenige houding.
Ze wuifde met haar hand Het kon maar één persoon zyn....
Denis stond op en wuifde terug! Dus Ninon was gekomen! Hij
vond het prettig haar weer terug te zien. Hy had iemand noodig
waar hij eens degelyk mee kon praten en waar hy op kon vertrou-
wen. En Ninon was een wérkelijke bondgenoot.
„Ik ben zoonet aangekomen," vertelde ze hem. „Ik had alleen maar
even tyd om me te verkleeden en een bad te nemen.... Ze vertelden
my, dat je altijd zoowat om dezen tyd terugkeerde en daarom ben
ik je tegemoet gegaan. — Wat een prachtige stad is Hué!"
„Laten we ergens gaan zitten; ik heb een heeleboel met je te be-
pralca."
Ze vonden een rustig plekje op de veranda. Denis liet Ninon eerst
- 7 -
MET EEN PAAR SLAGEN ZOU HU IIEÏ HEELD IN EEN VORMELOOZE MASSA
KUNNEN VERANDEREN ....
over haar eigen wedervaren vertellen. Er was niets bijzonders ge-
beurd sinds hij Saigon verlaten had. Ninon was, met een volledig
gezelschap, op speciaal verzoek van den Keizer naar Hué gekomen.
Ze bleven slechts twee dagen. Na de voorstelling, die zij den vol-
genden avond zouden geven, zouden zy weer naar Saigon terug-
keeren. Voor zoover zij het had begrepen, zou de voorstelling in het
paleis worden gegeven.
Hierna vertelde Denis haar zijn nieuws. Hy deelde haar mede,
dat het beeld gereed was, sprak haar van het bezoek van den priester
aan den tempel en het schriftelijk bevel van den tang om met Julie
Hué binnen vier en twintig uur te verlaten.
„Ik heb zoojuist geprobeerd den Keizer te spreken te krijgen, maar
hij wilde me niet ontvangen. Hij is zichzelf aan het voorbereiden
voor de plechtigheid der inwijding van zijn graftombe."
„Dat zal overmorgen plaats vinden," zei Ninon.
„Hoe weet je dat?"
„Omdat dit de reden is, die men ons opgaf waarom wy ook niet
langer in Hué konden blijven. Het blijkt dat er niemand, die niet
hun godsdienst belijdt, gedurende de heilige ceremonie in de stad
mag vertoeven."
Denis herinnerde zich dat ook De Grignon iels dergelijks had ge-
zegd: hij en Julie zouden de stad moeien verlaten, terwijl De Grig-
non zelf, hoewel hij Administrateur-Generaal was, loch die dagen in
zyn woning bleef tot alles achter den rug was.
„We kunnen nu nog niet vertrekken," zei Denis, terwyl hij voor
zich uit, over de rivier staarde.
Ze zag de vastberaden uitdrukking in zijn oogen en venjjoedde
de reden èr van.
„Die smaragden.... Kun je heelemaal niet te weten komen waar
ze zyn?" vroeg zij.
„Neen, absoluut niet! We kunnen zelfs niet eens het bewijs krijgen,
dat het De Grignon was, die ze heeft gestolen."
„En tóch ben je er zeker van, dat hy de dief is."
„Wie zou hel anders geweest kunnen zijn? Als ik hem maar aan
hel praten kon krijgen! Maar hij weet waarom wij hier zijn; in ieder
geval weet hij, waarom Lady Tamorley hier vertoeft. Hij heeft er
nog wel niets over gezegd, maar toch ben ik zeker, dat hij het weet.
Hij is haar deze heele week uit den weg gebleven, en hij had haar
gemakkelijk zoo vaak kunnen zien als hij zelf wilde, want ik heb
lederen dag in den tempel gewerkt, zoodat Lady Tamorley genoeg
tijd voor hem. had. Als hij werkelijk onschuldig aan den diefstal was,
waarom heeft hij haar dan gemeden?"
„Hij heeft ze natuurlijk gestolen. Ik ben er zeker van, en ook dat
hij ze hier ergens heeft verborgen."
„Waarom ben je daar zoo zeker van?" Denis voelde zich geïmpo-
neerd door de stelligheid waarmee Ninon sprak. „Hij zou ze best
aan iemand in bewaring hebben kunnen geven voordat hy uit Cannes
vertrok. Hy kan ze zelfs onderweg hierheen van de hand hebben
gedaan...."
„Neen. Als hy dat werkelijk had gedaan, waarom zou de tang er
zich dan tegen verzetten, dat jij en Lady Tamorley hier blijven?
Herinner je je niet, wat ze zeiden toen je voor hun raad verscheen —
dat je moest vertrekken zoodra je je beeld klaar had! En nu heb
je vandaag een tweede bevel in dien zin gekregen. Al dien tijd is
Hué de plaats geweest, die zy als het ware om zoo te zeggen angst-
vallig hebben bewaakt, en daarom ben ik er zeker van, dat de sma-
ragden hier verborgen zyn."
Denis zei niets; hij dacht na. Veronderstel, dat Ninon gelijk had,
dan zouden zy daar nog geen voordeel van hebben. Het maakte
weinig verschil, of zy er al van overtuigd konden zijn, dat de smarag-
den in Hué waren — waar het op aan kwam was te ontdekken, waar
zy precies verborgen waren. Dan, en dan alleen, zou het mogelijk
zijn De Grignon tot een bekentenis te dwingen.
(Wordt i'ervolgd)