^1 1

We hadden met rijn drieën een compartiment
van den trein van negen uur — 's avonds
— naar Newcastle.
De man, die de andere hoekplaats van mijn
bank had ingenomen, was van middelbaren leef-
tijd, en hij kon van alles geweest zijn. Ik voor
mij geloofde echter, dat het een joviaal type was,
en dat hij wel handelsreiziger zou zijn. Mijn an-
dere medepassagier, die vlak achter mij was
binnengekomen, meende waarschijnlijk, dat .de
„handelsreiziger" er interessanter uitzag dan ik,
want hij koos in ieder geval de hoekplaats tegen-
over hèm. Het leek me een oud-mililair. Zijn haar
begon reeds te grijzen, en de kleur van zijn met
taliooze lijnen doorploegd gezicht verried, dat hij
verscheidene jaren in het Verre Oosten moest
zijn geweest.
De trein was op het punt te vertrekken — in
werkelijkheid rèèd hij al heel zachtjes - toen
het portier plotseling werd opengerukt en een
man zonder bagage zich nog op het laatste mo-
ment naar binnen werkte. Hij struikelde bijna
over de beenen van mijn beide reisgenooten,
staarde hen wat ontdaan aan, en zette zich toen
tegenover mij op de laatst overgebleven hoek-
plaats. Hij zal zoowat dertig jaar geweest zijn;
aan zijn kleeding scheen hij niet veel zorg te
besteden, evenmin trouwens als aan zijn over-
hemd en das, en het moest zeker wel een dag
of drie geleden zijn geweest, dat hij zich voor
den laatsten keer had geschoren. Ik dacht eerst,
dat het kwam omdat hij zoo hard geloopen had
om den trein te halen, dat zijn gezicht zoo paars
zag, maar hij hijgde nog steeds toen wij reeds
een minuut of tien onderweg waren, en boven-
dien viel het mij toen op, dat zijn oogen onna-
tuurlijk schitterden en dat hij af en toe over zijn
heele lichaam rilde.
Meenend, dat hij graag wat frissche lucht zou
hebben, opende ik de schuifdeur naar de gang,
maar in de volgende seconde gooide hij ze met
een harden slag dicht, waardoor hij plotseling
drie paar oogen op zich richtte. Gedurende
het eerstvolgende half uur was ik getuige van
,,zenuw-reacties", als ik nog nooit had gezien.
Ik zag hoe de zweetdroppels op zijn voorhoofd
parelden, maar toch huiverde hij telkens, alsof hij
hel koud had. Hij slaakte lange, diepe zuchten,
en greep telkens met zijn hand naar zijn keel,
alsof hij het vreeselijk benauwd kreeg. Daarbij
bleven zijn oogen zóó abnormaal schitteren, dat
ik werkelijk af en toe dacht, dat de man een
ontsnapte krankzinnige was. Een poosje later
scheen hij zich wat beter te voelen; hij sbot zijn
oogen en sliep gedurende misschien vijf minuten.
Van deze gelegenheid maakten wij andere pas-
sagiers gebruik elkaar eens aan te kijken en el-
kander als het ware stilzwijgend met de oogen
te beloven, dat wij op elkaar konden rekenen als
er soms iets mocht gebeuren.
teplheffïï Foraim.
EEN COMPLEET VERHAAL
Toen de arme kerel zijn oogen openden, zag
ik, dat de aanval, of wat het geweest was, voor-
bij was, maar hij zag er toch nog erg zwak en
ziek uit.
„Ik hoop, dat u het mij niet kwalijk neemt," zei
ik, mij wat naar hem toebuigend, „maar kan ik u
misschien ergens mee van dienst zijn? Het is
duidelijk, dat u zich niet goed voelt, en als Ik u
helpen kan, dan hebt u het slechts te zeggen."
„Neen, u kunt me niet helpen," antwoordde hij,
met een rauwe, heesche stem. „Niemand kan me
helpenl Geen mensch. . . Het is met me ge-
daan . . . Misschien vandaag, misschien morgen of
overmorgen . . . Missrhien eerder. . .
We keken hem alledrie verbouwereerd aan, en
ik wilde juist iets kalmeerends tegen hem zeggen,
toen hij vervolgde: „Ik moet echter eerst naar
Leeds. . . Mijn moeder woont daar. . . Ze is ziek,
en ze heeft naar me gevraagd. Ze is alles wat
ik op de wereld heb. . .
„Maar. . ." begon ik, doch hij schudde het
hoofd en viel me in de rede.
„Neen, neen, ik begrijp wat u zeggen wilt,
maar dat hebben er al reeds honderden tegen me
gezegd ... Het heeft geen zin. Ik zal u alles ver-
tellen, Aan weet u het ook. Luister . . . Morgen
drie jaar geleden, bevond ik mij met twee vrien-
den in de buurt van Lahore. We waren deelge-
nooten in een kleine mijnontginning, en dien dag
werd Donald Newham aangevallen door een
grooten Maleischen hond, die plotseling als uit
den grond scheen op te rijzen. John Stacker en
ik - mijn naam is Stephan Foran - schoten hem
natuurlijk te hulp, maar we waren ongewapend
en we konden niet? anders doen dan probeeren
het woedende dier te verdrijven door hem met
steenen te gooien. Hij gaf Newham een paar fik-
sche beten en kwam toen op ons afstuiven. Hij
gaf Stacker een knauw in zijn been en greep mij
toen in mijn linkerarm eer ik er in slaagde hem
neer te slaan met een grooten, puntigen steen,
dien ik in mijn rechterhand had. . . Ik zal nooit
de roode oogen van dat dier vergeten terwijl hij
aan mijn arm hing. . . Het schuim stond op zijn
bek, en hij huilde en gilde om er krankzinnig van
angst door te worden. . ."
Hij zweeg en streek met zijn hand langs zijn
oogen, alsof hij een akelig visioen wilde ver-
drijven.
„Ik doodde hem," vervolgde hij, „maar niét
voordat hij ons zelf half had gedood, en toen wij
den volgenden dag in Lahore kwamen, vernamen
wij, wat ons lot zou zijn. De bruut was een krui-
sing tusschen een Maleischen hond en een jak-
hals, en het was bekend, dat hij aan hondsdolheid
leed. Hij was van een hoogen officier, kolonel
Bennett, die ondanks het gevaar, dat het dier
voor de omgeving opleverde, geweigerd had hem
weg te doen."
Hij greep weer naar zijn keel, alsof hij het be-
nauwd kreeg, maar eer een van ons drieën ge-
legenheid had iets te zeggen, ging hij weer
verder:
„Ze vertelden ons, dat wij ook hondsdolheid
zouden krijgen, maar dat de verschijnselen zich
vertraagd zouden voordoen, omdat de hond een
kruising was met een jakhals. Ook zouden de
verschijnselen zich niet bij ons alledrie tegelijk
openbaren. Omdat Newham het eerst gebeten
was, had die het mèèste vergif in zijn bloed ge-
kregen; daarop was Stacker gevolgd met iets
minder, en dan ik, met het minste. Hierdoor zou
Newham na verloop van een jaar zoowat sterven,
dan na wèèr een jaar Stacker, en dan ik .. . Wij
lieten onze mijn in den steek. Ik ben direct naar
Engeland teruggekeerd, Newham bleef in Indië
en Stacker ging naar Afrika, waar hij familie had.
Donald Newham st^rf als een dolle jakhals het
volgende jaar in Madras en de arme Stacker is
verleden jaar in Kaapstad overleden. Vandaag of
morgen . . . wanneer zal het zijn ... is het mijn
beurt. Dan zal ik sterven als die dolle jakhals. . .
Maar ik wil niet. .. Ik wil zoo niet sterven. . ."
En met deze woorden deed de arme kerel een
sprong naar het portier van het compartiment en
zou zich uit den trein hebben geworpen, als wij
met zijn drieën hem niet hadden gegrepen en
vastgehouden. Hij deed wanhopige pogingen om
zich los te rukken, maar ziende, dat hij tegen de
overmacht niet opkon, liet hij zich door ons
weer op de bank zetten.
Het was toen, dat de man, dien ik voor een
handelsreiziger had gehouden, naar voren leunde
en met rijn hand gesticuleerend legen hem zei:
„Foran, kerel, wees flinkl Je kent me natuurlijk
niet, maar ik ben een neef van Donald Newham!
Luister! Ze hebben jullie in Lahore voor den gek
gehouden, waarschijnlijk omdat ze zich meester
wilden maken van jullie mijn. Donald Newham is
niét aan hondsdolheid gestorven; hij is bij mij
thuis in Madras aan longontsteking overleden; hij
heeft nooit het geringste spoor van hondsdolheid
vertoond! Heb dus wat dat betreft, geen vrees..."
Foran keek den spreker met groote oogen aan,
alsof hij niet gelooven kon wat de ander zei.
Maar eer hij iets zeggen of vragen kon, nam de
andere passagier het woord, de een waarvan ik
dacht, dat hij in het Verre Oosten gewoond
moest hebben.
„Neen maar," riep hij uit, „het is toch maar
een kleine wereld waar we in leven. Mijn naam
is kolonel Bennett, en die hond, waar je het over
had, was van mij. Alleen had ik hem twee dagen
voordat jullie door hem werden aangevallen,
doodgeschoten. Ik hoorde er van, toen jullie La-
hore reeds hadden verlaten. Ik heb alles gepro-
beerd om jou en je vrienden te vinden, ten einde
jullie gerust te stellen, maar ik kon jullie niet
meer vinden. Den hemel zij dank, dat ik je ein-
delijk ontmoet. De eenige, dien ik heb kunnen op-
sporen, was John Stacker, en dat was ongeveer
een jaar geleden. Hij lag toen op sterven ten ge-
volgen van een ongeluk, dat hij op jacht had ge-
kregen. Luister eens, kerel, ze hebben je leelijk
voor den gek gehouden met die zoogenaamde
hondsdolheid, en het heeft je zenuwen een
leelijken schok gegeven. . ."
We sloegen den jongeman gade, terwijl hij ir
- Leeds uit den trein stapte om naar zijn moedei
te gaan. Hij liep hoog opgericht; in waarheid eer
heel ander mensch.
„De wereld is inderdaad maar klein," merkte it
tegen mijn beide medepassagiers op, toen wij he'
station van Leeds uitreden en ik eindelijk in staa
was iets te zeggen.
„Denkt u?" vroeg de kolonel, met een eigen
aardigen klank in zijn stem.
„Natuurlijk, kolonel! Als u nagaat. . ."
„Niks kolonel," antwoordde hij. „U geloof*
toch zeker ook niet, dat mijn naam Bennett is?'
En zich tot den anderen passagier wendend, zei
hij: „Natuurlijk heet u óók geen Newham, is hel
•*2. GEVAARLIJKE BOCHT.
wel?" „
„Neen," zei de ander. „Mijn naam is Brown...
MET) MOHAMMED
AHGEP
VAN ONZEN REIZENDEN REDACTEUR
Mijn vrienden hadden mij beloofd, een „beschaafden"
Arabier, op de hoogte met moderne talen, te ver-
zoeken mij door Tanger te leiden. Toen op den af-
gesproken tijd aan de haven uit een fonkelnieuwen auto
een mijnheer stapte met een grooten „uilebril" op, die zich
voorstelde als de verwachte gids, moet ik hem, wat zijn
Arabische echtheid betreft, wel heel wantrouwend hebben
aangekeken. Hij voelde zich namelijk dadelijk verplicht, mij
zijn pas te laten zien, waarin met zwierige Arabische let-
ters en in een Fransche vertaling geschreven stond, dat hij
een echte Arabische Mohammed wasl
Hierna stapten we in zijn wagen en ging het er op los.
Mijnheer Mohammed scheen mij in de eerste plaats zijn
vaardigheid als chauffeur te willen bewijzen, die, dat moet
ik zeggen, bijna aan acrobatiek grensde, doch zware eischen
stelde aan de zenuwen van zijn armen passagier. In een
razend tempo ondernam hij een waren aanval op het
RiCi'ilj: Een Arabische straaimuzikant, die een helsch lawaai
kan produceer en. Hieronder: De slaugenbezweerder aan het
•werk, terwijl twee muzikanten een oorverdoovend lawaai
met hun trommels of tamboerijnen of soms ook met een
doedelzak maken. Meestal probeeren zij het geluid van hun
instrumenten nog te overstemmen door gezang. ..