H b I VY h b I\DL/\ CINEMA s. HEATER

Het debuut van een tijgerjager
Toen de Engelschman William Price van Zijne
Komnklijke Hoogheid den Nizam van Hydera-
bad Centraal-lndlë, toestemming had gekregen
om op diens privé-jachtterrein een tijger te „schie-
ten Was hem als mentor ook een blanke shikari
of beroepsjager toegevoegd. Het was voor den
eersten keer dat Mr. Price op de tijgerjacht ging,
en dus was het hem niet kwalijk te nemen, dat
M 0 ^ W8t " 9roen " was in dat opzicht.
„U kunt maar niet een eindje gaan wandelen
en onderwijl eens naar een tijger uitzien," vertelde
njn door de zon gebruinde begeleider hem. „Dat
rou geen zin hebben - en ook een beetje te
gevaarhjk zi,n U moet daarom wachten, tot de
inheemschen komen vertellen, dat ze een kill"
hebben ontdekt. Den een of anderen dag zullen
rij namel.jk de karkas vinden van een dier, dat
3e tijger heeft gedood. De gestreepte roover is
jeen veelvraat; hij eet maar weinig tegelijk -
maar hij" komt den volgenden dag terug om nog
W \V e r, En dan hebben wij onze kans "
Mr. Price knikte. Hij had het begrepen, maar
e [.,Pl nflen drie da 8 en v oorbij, zónder dat er een
■ .kil! gerapporteerd werd, en daarom besloot hij
op den ochtend van den vierden dag, om de
eentonigheid wat te breken - hij had al dien
tijd alleen met den shikari in een klein jachthuisje
midden in de jungle doorgebracht - een ritje
te gaan maken mei den ouden auto, waarin hij
was gekomen Er liep een weg door het bosch,
die zeer goed te berijden was, en dus trok hij
er tegen een uur of elf op uit. Hij nam geen
geweer mee; daar de shikari hem had gezegd,
dat het zoo moeilijk was een tijger te vinden,
verwachtte hij niet er een te zullen ontmoeten . . .
Terwijl hij op een gedeelte van den weg reed
waar deze een lichte stijging vertoonde, bleef de
auto opeens staan. Er was geen self-starter, en
dus klom hij gewapend met de starting-handle uit
den wagen en begon te draaien. Het eenige wat
hij daarmee bereikte, was dat hij verschrikkelijk
begon te transpireeren. Hij hield even op, om
zijn voorhoofd af te vegen en zijn rug wat te
strekken. Terwijl keek hij om zich heen, en wat
hij toen boven op een rotsblok ter zijde van den
weg ontdekte, deed 't bloed in zijn aderen stollen I
Boven op het stuk grauwe steen lag een tijger
- in zijn verbeelding meer dan levensgrootl In
het eerst dacht hij, dat het dier zich gereed hield
om te springen; toen zag hij evenwel, dat het
lag te rusten, met zijn enormen kop op zijn voor-
pooten. Een paar seconden was Mr. Price niet In
staat zich te verroeren; de schrik had hem als
het ware verlamd. Toen drong het tot hem door,
dat hij iets doen moest, maar wèt...
Indien hij de vlucht nam, zou de tijger hem
zeker nakomen en hem inhalen. Men kin een
tijger nu eenmaal niet ontloopen; dat Is uitge-
sloten I Indien hij weer in zijn auto sprong, dan
zou niets den tijger kunnen beletten hem na te
springen, want de auto was open en de motor
stond stil. Er zat dus niets anders op dan den
motor op gang te brengen. Mr. Price bukte zich
derhalve opnieuw, en begon weer ie draaien,
terwijl het zweet onder zijn iropenheim uit-
stroomde Terwijl hij met de handle bezig was,
zag hij den tijger als het ware door een prisma
van zweet, en al dien tijd hield hij zich gereed
om, als het dier zich zou verroeren, krijgertje om
den auto mei hem te gaan spelen. Maar inius-
schen vroeg hij zich ontdaan af, of zijn gelaiine-
beenen hem wel zouden kunnen dragenl
Na eenige oogenblikken begon de motor tot
zijn onuitsprekelijke verlichting ie brommen om
even later tot een normaal leven te ontwaken.
Voorzichtig soop Mr. Price in zijn auto en reed-
weg. Terwijl hij voortschoot, keek hij van terzijde
naar den tijger die op dat oogenblik juist uit zijn
staat van apathie scheen te ontwaken en zich
gereed scheen te maken voor een sprong
Toen hij een kwartier later weer langs hei
rotsblok suisde - hij diende denzelfden weg
erug te gaan dien hij was gekomen, wilde hij de
jachihut bereiken - was de tijger verdwenen.
Natuurlijk verhaalde hij zijn- wedervaren aan
den shikari. Deze nam 't geval nogal gemoedelijk
op. „Tijgers vallen een mensch alleen din maar
aan als zij ie oud geworden zijn om jacht ie
maken op een snelvoeilge prooi. Dan worden zij
wanhopig van den honger en dolen rond de dor-
OP LEVEN EN DOOD
EEN REEKS SPANNENDE AVON-
TUREN, NAAR WAARHEID VERTELD
pen in de hoop een mensch te kunnen grijpen,
die veel langzamer en dus een gemakkelijker
prooi is Waarschijnlijk had de tijger, dien u ge-
zien hebt, net flink gegeten. Hij had daarom
geen belangstelling voor u .. ."
Dat kon waar zijn, maar Mr. Price had wèl
belangstelling voor hem, en hij besloot zich te
wreken voor den schrik, dien het dier hem ge'
VZtü J « P Zijn Verzoek stuurde d e »bikari
eenige drijvers er op uit, om de buurt te door-
zoeken .waar hij den tijger had gezien. Na ver-
'°°P.. van . ^e "ur kwamen zij mededeelen, dat
zu zijn „kill" hadden gevonden - een half OD-
Begeten waterbuffel. Indien de tijger zich aan de
gewoonte van zijn soort hield, zou hij er terug-
komen om de rest op ie eten
on's'W.' "'£'■ PriCe - " A,S hi ' komt ' "' hij
ons in het comité van ontvangst vinden "
De shikari lachte, maar een uur vóór zons-
ondergang bevond Mr. Price zich toch met hem
li 1 / 0 i C S' D V k ; 1 !" ,aB mldd «" '" ••" ope"
Plek; de drijvers hadden hem aan een paal ge-
bonden, zoodat de tijger hem niet hei bosch In
Ïond dTTl^V* 0 ^'" "f" » roole b ^e"
lo„l« P lek ; d e shikari klom daarom In een
ioX„ 8 n0kO ' 'r^ 1 Mr - Pr,ce *«" ^"«er
op sloeg in een schralen p i p a I, op ongeveer
negen meter afstand. r- r , «F ongeveer
De eenige tak die sterk genoe» was om hem
te dragen bevond zich zoowat vier meter boven
den grond. Hei wat een dunne tak, gemakkelijk
voor de eerstvolgende tien minuten, ongemak-
kelijk voor hei uur daarop, en een kwelling voor
de tien uren die toen volgden. Want de tijger
^ T-i^'V te Oen zonsondergang, zooals de
shikari had gehoopt. De schemering ging over In
duisternis, en het werd verschrikkelijk koud, want
P. P M! D r''"'^*" Ve : 0eet lndië ' dat het Indië
is^ Mr Price rilde en huiverde en zocht telkens
een nieuw stukje van den tak, waar hij wat ge-
makkelijker kon zitien, onderwijl een zwaar Jacht-
geweer vasthoudend, dat mei iedere nieuwe se-
conde dubbel zoo zwaar scheen te wegen als In
fn ;° ria u e . $e . conde 1 H 1 i i»P»"dezijnooflen en ooren
•n tot het hem eek alsof hei tentakels waren
geworden d^ zich uitstrekten tot de zwarte vlek
- de karkas - midden In de open ruimte. Maar
al wie er kwam, de tijger nieil
Plotseling schrok hij op; klaarblijkelijk had hij
wat zitten soezen en was hij tot de werkelijkheid
teruggeroepen door hei gekrijsch van een of an-
deren vogel vlak bij hem. Terwijl hij naar de open
ruimte tuurde, ontdekte hij bij den „kill" een
donkere gedaante. Stijf en moeizaam bracht hij
mei zijn pijnlijke armen zijn geweer in den aan-
slag en terwijl zijn hand allesbehalve vast was
haalde hij den trekker over. De knal die er volgde
maakte dat al de jungle-bewoners luid begonnen
V C L„ euw ' n ' en door den sla 0 viel Mr. Price
zélf bijna uit den booml
De tijger, die klaarblijkelijk wel gewond doch
overigens nog springlevend was, rende een oogen-
blik doelloos rond; toen scheen hij de oorzaak
van zijn moeilijkheden te ontdekken en kwam
regelrecht op Mr. Price af. Deze wenschte voor
een lief ding. dat de shikari gedurende dat oogen-
blik van besluiteloosheid van den tijger maar ge-
schoten had, doch de goede man had uit de op-
dracht, die hij van zijn superieuren had gekregen
opgemaakt, dat hij de eer den tijger neer te leg-
gen zoo eenigszins mogelijk, aan .den gasi van
Jn M ^omnklijke Hoogheid moest laten... Een
„eer , die niet zonder gevaren was.. .
Instinctief trok Mr. Price zich hooger op en
terwijl de tijger hem nasprong, miste hij hem
slechts op een haar na, terwijl hij mei zóó'n ge-
weld tegen den stam van hei dunne boompje
aanbolsie, dat Mr. Price er voor den tweeden
k eer haast ultgesiingerd werdl Toen vuurde de
shikari - niet op den tijger, want in de duisternis
zou hij dan wel eens Mr. Price In plaats van het
roofdier hebben kunnen raken - doch in de lucht
om hei dier schrik aan te jagen. En inderdaad
verdween de tijger in de jungle.
„Blijf, waar u benil" riep de shikari. „En houdt
uw oogen openl Hij komt ierugl"
- 8 -
tmm
Mr. Price had heelemaal geen moeite om zijn
oogen open ie houden. Hij schonk geen aandacht
meer aan den „kill". De woedende tijger zou, dat
geloofde hij stellig, den „kill" beslist vergeien zijn
Mr. Price zélf was nu de „kill" geworden!
Hei wachten, dat er nu volgde, was verschrikke
lijk. De bladeren van Mr. Prices pipal trilden, of-
schoon er geen zuchtje wind was. De inheemschen
schrijven dit voortdurend trillen der pipalbladeren
toe aan de booze geesten die In den boom wonen
Een wetenschappelijke verklaring van dit eigen-
aardige feit is, dat dit blad een langen, gedraai
den stengel heeft, zooals die van den esp, waar-
door het reeds trilt bij de geringste luchtbeweglng.
Maar Mr. Price hechtte op dat moment weinig ge-
loof aan dezen geleerden uitleg; hij wist, dat die
verdraaide boom trilde, omdat hij zilf trilde...
Een uur, twee uur, drie uur gingen voorbij. Mr.
Price kon zijn oogen van vermoeidheid en Inspan-
ning bijna niet meer openhouden; zijn hals deed
pijn van het onophoudelijk draaien en rekken. En
zijn rug schokte telkens „in afwachting" van de
enorme klauwen, die er ieder oogenblik, dat hij
niét achter zich keek, in geslagen konden worden...
Toen zag hij den tijger weer. Alleen twee glin-
sterende oogen In het kreupelhout. Ze schenen
langzaam nader te komen en na gemikt ie hebben
op een plek precies tusschen de oogen In, ver-
dwenen deze in tegengestelde richtingl Later
gaf de shikari te kennen, dat de „oogen" wel
eens een paar veldmuizen geweest konden zijn...
Eindelijk werd hei licht en Mr. Prfce vielleiter-
njk op den grond - verstijfd en half bevroren.
Tijger of geen tijger - hij wilde, maar hij kón
ook niet langer op dien zaagachiigen tak blijven
zitten. Hij riep den shikari en zei, dat hij naar
huis wilde. Deze beweerde dat dit onmogelijk was;
ze dienden minstens zoo lang in hun boom ie
blijven zitten tot de drijvers kwamen om hen naar
L liV** b ;8 e e'den. Er was immers niets verschrik-
kehjkers denkbaar dan een gewonde tijger...
Maar Mr. Price was overtuigd dat er wél iets
verschnkkelijkers was - de als een scheermes zoo
scherpe tak waar hij wel tien uur op had gezeten!
Mij ze daarom, dat hij beslist naar huis ging en
" »n'karl was niet te goed, of hij moest mee.
i? h Ji uit lijn boom geklommen was, liep hij
voor Mr Price uit om den weg aan te geven. De
twee onfortuinlijksie mannen in een jungle zijn de
eerste en de laatste van 'n file, en daarom voelde
i! Jj lic ' zo o min a ls Mr. Price, erg op zijn
gemak. Mr. Price was één en al oog, en zijn hoofd
draaide onafgebroken rond.
Na 'n mijl zoowat geloopen ie hebben, dacht
hij echter dat hei ergste gevaar nu wel geweken
was; iis de tijger hem had willen aanvallen, zou
hij daarmee immers niet zóó lang gewacht hebbenI
Wat opgemonierd door deze overtuiging, keek hij
een poosje niet om. Toen hij het weer deed, liep
er een rilling langs zijn rug. Daar was hij, de slui-
pende duivelt Half verscholen In het struikgewas
volgde hij hen, op misschien een veertig meier
afstandl Door zijn angst schoot Mr. Price veel te
vlug, waardoor hij miste. De geschrokken shikari
rende naar hem toe, liet zich voor hem op een
knie vallen, legde aan en wachtte.
Mr - Pr| ce dacht dat hij eeuwig zou blijven wach-
ten. De tijger sloop nader en nader, eerst lang-
zaam, dan steeds sneller. En nog steeds schooi de
shikari niet.
„Waarom schiet je niet?" hijgde Mr. Price.
„Omdat ik me niet de weelde kan veroorloven
te missen," antwoordde de man. „Maar u hoeft
niet te wachten I Loopt u maar door. ik houd hem
wel tegen I"
Maar dit kwam Mr. Prices eer te na, om door
te loopen. Hij bleef daarom staan, hoewel hij zelf
niet begreep^ dat zijn beenen hem nog dragen
konden. Jaren schenen voorbij te gaan zonder dat
er iets gebeurde, maar de tijger sloop steeds nader
en zijn sluipen werd ook steeds sneller.
Toen klonk er opeens 'n luide knal - precies op
heizelfde moment dat de tijger zijn sprong nam.
Hij viel echter mei een plof weer op den grond,
zijn kop tusschen zijn voorpooien.
Zijn voorhoofd vertoonde precies tusschen de
beide oogen een klein rond gaatje - de plek waar
het meesterlijke schot van den shikari hem had
getroffen.. .
MARTHE DE WITTE - DE GUITAARSPEL
' i
■
N> :
Wm'
m0
:
■
..*, ^***»*-*