BROEDER BERNARDUS - TOEN EN

Heel gewoon
Wat de figuur van Bernardus aantrekkelijk maakt, is dat hij heel gewoon
doet en zichzelf ook heel gewoon vindt.
In de jeugdige kongregatie was hij duidelijk de leidersfiguur. Hij was
ook een dominerende figuur (misschien zelfs te dominerend?) maar hij
beschouwde zichzelf beslist niet als een topfiguur, hoog boven anderen
verheven. Hij moest nu eenmaal 'de wagen trekken' en dat deed hij
dan ook met alle krachten waarover hij beschikte, maar hij zat niet op
een troon van zelfgenoegzaamheid of ijdelheid. Hij vond zichzelf helemaal
niet zo uitzonderlijk. En in zekere zin was hij dat denk ik ook niet.
Hij was geen visionair genie; hij verrijkte de mensheid niet met totaal
nieuwe visies of ideeën. Hij was ook geen overrompelende figuur, die
hele menigten doet samenstromen. Niets van dat alles. Toch was hij
groot in al zijn gewoonheid. Hij was de trouwe dienstknecht, de gestage
harde ploeteraar die ondanks alles doorging, hoe moeilijk het soms
was en hoeveel tekorten hij ook bij zichzelf en bij zijn medebroeders
ontdekte.
De meeste brieven die van Bernardus bewaard gebleven zijn, bevatten
ook geen hoogverheven beschouwingen. Zij zijn helder en zakelijk,
zeer korrekt en vriendelijk van toon. Soms ook spreekt er duidelijk verontwaardiging
uit. Bij goede vrienden wordt de toon heel ontspannen,
hartelijk en warm belangstellend. Dan valt alle serieuze plechtstatigheid
weg en blijft alleen de goede, zeer menselijke Bernardus over.
Niet veel diepzinnige verhandelingen dus in zijn dagelijkse korrespondentie,
maar wel komt in die brieven telkens de diepgelovige mens
naar voren. Heel natuurlijk en vanzelfsprekend. Al zijn werken en ploeteren
lag als het ware ingebed in een diep geloof. Dat geloof gaf er
extra diepte aan, dat geloof gaf hem vertrouwen en maakte hem dankbaar,
dat geloof vroeg ook om gebed.
BRUNO OVER BROEDER BERNARDUS
19