BROEDER BERNARDUS - TOEN EN

Was Br. Bernardus een heilige?
Onze emotionele band met Br. Bernardus
Frans Wils
Nòg dieper vastgedrukt in zijn lijden - zo voelde het voor Louis Rutten
toen hem het overlijden van Bernardus gemeld werd. In een brief aan
onderoverste Bernardinus schreef hij:
'De onverwachte dood van wijlen onzen hooggeachten en dierbaren
Overste heeft mij hoogst getroffen en zal voor mij een onvergeetend
verlies zijn. Z.Ew. was voor mij om zo te zeggen de aanhoudende en
eenig aan gekleefde vriend.'
Rutten was toen al tien jaar in Tienen, waar hij zich van geen belang
meer achtte voor zijn congregatie. Zijn taak als geestelijk leidsman van
de Broeders was al lang overgenomen door een pater Jezuïet, A. Van
Gestel. Ook deze had een bijzondere band met Bernardus. In zijn lijkrede
op onze medestichter schreef hij:
'Hij was een der innigste vrienden, die ik van God ontvangen heb.
Onze vriendschap was niet eene in den gewonen zin des woords,
waarin men hen vrienden noemt, die men nimmer onafscheidelijk bij
elkander vindt: zij was van hooger betekenis, zij bestond in een
gemeenschap van gevoelens, van oordeel en van streven.
Als ik hem sprak over het kloosterlijk leven, over de noodzakelijkheid
van de christelijke opvoeding der jeugd en ik daar dien man hoorde
spreken, dan scheen het mij, dat hij in mijn hart kon lezen en daar de
gevoelens zag, die het vervullen.
Indien het sterven van zulk een vriend mij zoo aandoet, hoezeer moet
uw hart dan niet getroffen zijn, geliefde Broeders: voor u toch was hij
meer dan een vriend, hij was uw vader! Naast God in den Hemel zijt
gij hem alles verschuldigd; hij was de medestichter uwer Congregatie.
De regels, die gij onderhoudt, zijn op geweld in zijn gemoed en hem
door den H.Geest ingegeven. Ja waarlijk, gij zijt zijn eerstgeborenen.'
53