BROEDER BERNARDUS - TOEN EN

God was die hem als zijn werktuig inzette. Eigenlijk is zo’n overtuiging
juist dat wat we van een heilige verwachten, het idee een doorgeefluik
van de Almachtige te zijn.
Of Jacques Hoecken in het diepst van zijn gedachten zichzelf een heilige
vond, - we zullen het nooit weten. Maar waarschijnlijk is het niet.
Daarvoor was Bernardus zich te zeer bewust van het povere pogen
van de broeders. 'Wat nu het leven der Broeders als religieus betrof,
dat was zeer dun en had niet vele beteekenis, ze waren overlast van
bezigheden, alles nog ongeregeld, echter ze waren van goeden wil en
daarmede scheen. O.L. Heer tevreden te zijn.' Wat we wèl weten, is dat
Bernardus de weg had gekozen van zelfheiliging. De door hem samengestelde
Regel begint met wat voor de eerste algemene overste het
beginsel van het religieuze leven was: 'Het einde dezer vergadering van
de broeders der onbevlekte ontvangenis van Maria is de heiligmaking
harer leden door de oefening der christelijke volmaaktheid volgens het
evangelie en hulp en bijstand te verleenen aan de noodlijdende en
hulpbehoevende ledematen van Jesus Christus door het oefenen van
liefdewerken.' Voor de broeders was zelfheiliging het doel. Zij wilden
worden wat hun Onbevlekte Moeder al vóór haar geboorte was: vrij
van alle zonden. En het werk voor de anderen was op de eerste en
laatste plaats gericht op hun zielenheil, oftewel hun heiligheid.
De Regel was voor Bernardus heilig. Die stippelde de weg naar heiligheid
uit. Die Regel was heilig, dat Hoecken er conflicten voor over had
met Rutten en met zijn medebroeders.
Een van de hoogtepunten in het leven van Jacques Hoecken was de
goedkeuring ervan door de Heilige Stoel.
Bernardus hield van de Regel. Hij stond het - gelukkig voor ons - toe
dat er van tijd tot tijd foto’s van hem genomen werden, maar op de
meeste van die afbeeldingen is het belangrijkste in de ogen van
Bernardus niet hijzelf maar dat wat hij in zijn handen draagt. Op één
foto wijst een medebroeder nog eens ten overvloede naar de Regel in
de handen van Bernardus.
Bernardus was ook geïnteresseerd in heiligen. Dat weten we door zijn
zwak voor relieken. Bij elk nieuw op te richten huis was de congregatieleider
bang om te weinig geschikte broeders te kunnen leveren,
65