BROEDER BERNARDUS - TOEN EN

pleiten, moest van zijn kant, evenals de jonge Benedictus toentertijd,
zijn weg als kloosterstichter nog vinden. Hij werd door enigen geëerd,
maar niet bemind, noteerde de kroniekschrijver veelbetekenend. Tot
een botsing op leven en dood, zoals bij Benedictus met zijn gifbeker, is
het met zijn gemoedelijke negentiende-eeuwse broeders niet gekomen,
maar zijn beste vrienden konden wel eens een loopje nemen met
zijn dweperij met de trappisten, die hem door hun wettische rechtlijnigheid
wel moesten aantrekken. De klachten van anderen, die hem te
streng vonden en met name ongenaakbaar als het om een ietwat mildere
interpretatie van de regel ging, lieten hem onberoerd, en hij ontzag
niemand of niets als het ingeslopen misbruiken betrof. Een ideaal overste
kan men hem daarom niet noemen, al was hij wellicht een providentieel
leider, nu de congregatie nog door haar geestelijke puberteitscrisis
heen geholpen moest worden.'
En over de tijd dat Bernardus geen algemene overste was, laat
Sigismund zich ook heel kritisch uit:
'Als overste in Hasselt schijnt broeder Bernardus in die tijd tamelijk wel
zijn eigen weg te gaan, zonder zich van Maastricht veel aan te trekken.
Ook financieel voerde hij een onafhankelijk beleid, daartoe in staat
gesteld door de burgerlijke autoriteiten en inwoners van Hasselt. Rutten
schrok van al die activiteiten, vooral die bouwerij, en eiste van Bernardus,
dat hij van Mgr. Van Bommel een schriftelijke verklaring van eigendom
voor de nieuwbouw zou eisen, en geen genoegen nemen met een
mondelinge toezegging. Ook moest hij tweemaal per jaar verantwoording
afleggen aan Maastricht en de raad inwinnen van twee vertrouwde
broeders. Alle breken, bouwen en uitbreiden moest stopgezet worden,
als daar meer personeel voor nodig was. Het blijkt, dat de opmerking
van pater Camerino over die omisssie in de regel, wat de financiën
betrof, alle grond had. Hier was blijkbaar een succursaalhuis bezig zich
financieel tot een zelfstandige onderneming te ontwikkelen.' Nee, dit is
niet de toon van iemand die van Bernardus een heilige wil maken.
De echte heilige van dit boek lijkt wel waar het naar genoemd is:
Maastricht. De Venlonaar Tagage heeft zijn hart verpand aan zoals hij
dat zelf noemt 'de zuidelijkste en de zwierigste stad van Nederland'.
Hij begint zijn boek met te zeggen dat de congregatie 'onvermoed veel
te danken' heeft aan Maastricht en hij eindigt met:
58