BROEDER BERNARDUS - TOEN EN

dat het in hem gegroeid is, sterk geworden is door heel wat lief - en
vooral ook - door heel wat leed heen. Bernardus heeft geen gemakkelijk
leven gehad; hij heeft zijn zorgen, zijn moeilïjkheden en teleurstellingen
royaal toegemeten gekregen.
Bernardus was geen vrolijke Frans die naïef juichend door het leven
liep. Integendeel, we hebben teksten van hem waaruit blijkt, dat hij
door een heel zwarte bril tegen de wereld van zijn dagen aan kon kijken.
Maar het wonderlijke is, dat je bij deze veelgeplaagde, doodserieuze,
misschien ook wat zwaartillende mens, in zijn persoonlijke brieven
- juist in zijn gewone alledaagse brieven - telkens weer iets proeft
van een godsvertrouwen, dat dieper gaat, dat nog zwaarder weegt dan
alle leed en alle pijn.
Ik geloof echt, dat Bernardus momenten gekend heeft waarin hij God
heel dicht bij wist; in zijn persoonlijk leven, in het leven van de kongregatie.
Dat was voor hem iets levends, iets heel reëels. Nogal eens vind
je bij hem ze ongeveer de volgende gedachtengang:
Als ik maar doe wat ik kan, dan zal God er wel voor zorgen, dat alles
uiteindelijk op de een of andere manier goed komt. Dat klinkt misschien
naïef en het kan zeker niet betekend hebben, dat er niets kon
mislukken, want er mislukte genoeg. Maar op een heel diep geloofs-
vlak is het natuurlijk doodgewoon waar. God is bij mij en die God is
liefde; Hij heeft mijn naam geschreven in de palm van zijn hand. Nu kan
alles wankelen, nu kan alles ineenstorten, maar wat dan nog? Waarom
zou ik vrezen? God is bij mij. God is liefde. En die Liefde blijft, wat er
ook gebeurt.
Ik vraag me wel eens af, of dergelijke gedachten in ons leven voldoende
alles-overheersend, alles-doordringend zijn. God houdt onvoorstelbaar
veel van ons. Dat betekent letterlijk, dat we ons gewoon niet voor
kunnen stellen hoeveel! Hoe zwak of klein, hoe gebrekkig en schuldig,
hoe kleinzielig of bekrompen we zijn:
God houdt van ons... zomaar... gewoonmaar... omdat Hij van ons
houdt. Hij bemint ons het eerst. We zijn, we leven in zijn liefde. Wat
zouden we vrezen? In ons persoonlijk leven, in het leven van de kongregatie.
Doodsimpel!
Maar het is niet doodsimpel! Want je zult maar van de ene dag op de
andere ziek of gehandicapt worden. Of je zult maar oud worden en
49