BROEDER BERNARDUS - TOEN EN

gebrekkig, en steeds afhankelijker van anderen. O, die anderen menen
het allemaal best, maar ondertusen..! Of het zal maar plotseling tot je
doordringen, dat je het werk dat je altijd gedaan hebt, niet meer aankunt...
en wat nou? ...'God is liefde'. Dat klinkt mooi, maar wat merk je
er eigenlijk van? In je persoonlijk leven; in de ellende die je om je heen
ziet. 'God is liefde'... prachtig ... maar hoe verklaar je dan allerlei dingen?
'We moeten op God vertrouwen'. Natuurlijk. Maar wat voor houvast
geeft je dat, als alles in elkaar zakt? Heb je dan vaste grond onder
de voeten? Of kun je net zo goed over water gaan wandelen?
Ja, en dat is het nu juist. Evangelisch leven, kristelijk geloof, kristelijke
hoop... dat betekent inderdaad zoiets als over water durven wandelen.
En als je gek genoeg bent om dat te proberen, dan zul je ook merken
dat je soms geen grond onder je voeten voelt, dat je je eigen zekerheden
los moet laten, je eigen houvast. Dat je je bang en ontredderd kunt
voelen; dat je tot je nek in het water kunt staan. Maar ook - en dat is
het wonderlijke - dat er dan een hand is die je grijpt, en een stem die
zegt: 'Wees maar niet bang; Ik ben bij je'.
Maar weer kun je vragen: is dat nu wel waar? Of is dat alleen maar een
verhaaltje, waarmee we elkaar troosten; een wensdroom?
Zeker is wel, dat dit ervaren van onze geborgenheid in Gods liefde ons
niet aangewaaid komt; ik denk dat we dat moeizaam moeten veroveren;
dat het in ons moet groeien... tegen de verdrukking in.
Maar in de brieven en papieren van br. Bernardus proef ik in ieder
geval, dat bij hem - ondanks alle twijfels en zorgen - dit vertrouwen op
God levend was; echt was. Dat hij God ervoer als zéér dichtbij.
Misschien moet je wel heel gewoon, heel klein zijn om zoiets te kunnen
ervaren. Bernardus was heel gewoon en eenvoudig. Misschien moet je
daarvoor erg veel, loslaten: je eigen pretenties... je eigen zekerheden.
Zijn onze handen mogelijk zó zeer op zoek naar eigen zekerheden, dat
we de hand niet kunnen grijpen die ons wordt toegestoken? Misschien
moeten we onszelf helemaal durven verliezen om God te ervaren. 'Wie
zijn leven verliest, zal het vinden.'... Bernardus heeft dit in hoge mate
aangedurfd. Hij durfde zijn leven te verliezen; ook voor de kongregatie
die hem zo dierbaar was. Laten we hem dankbaar zijn en ook God in
deze Eucharistie danken voor dat voorbeeld.
En moge het ons in de komende jaren - als persoon en als kongregatie
51