Film en tooneel zijn

ij: ,,Zijn permanent houdt niet langer dan twee dagen. Zijn
winkel moest gesloten worden en men moest de menschen waar-
schuwen. Die arme Ilonka, die kleine lieve tooneelspeelster! Ieder-
een kent toch haar mooie blonde haar — en nu is zij het slacht-
offer geworden van deze knoeiers! En dan maakt hij nog reclame,
dat hij zich bij de beste leermeesters heeft bekwaamd!"
De politieagent trok een somber gezicht en betrad onheilspellend
den kappersalon. ,,\Vat heeft u hier aangericht, mijnheer Figaro?
— Houdt u kalm, juffrouw Ilonka, u krijgt gelijk, als u gelijk
hebt, en dan kunt u een groote schadevergoeding eischen."
„Maar agent, het is toch de schuld van de dame zelf! Het staat
onwrikbaar vast, dat wij onschuldig zijn. . ."
„Hou je mond! Dat zijn laffe uitvluchten! De vermoorde heeft
het altijd gedaan, nietwaar? . . . Uw naam?"
„Wie praat er hier van moord!?" riep de kappersvrouw. „Er
zijn maar een paar haren van de dame verbrand. Die groeien net
zoo vlug weer aan als gras!"
„Praat geen onzin! Juffrouw Ilonka had prachtig haar! En
kijk nu eens. hoe ze er uitziet! Kijk eens, hoe u haar hebt toe-
getakeld! Dus: uw naam?"
„Tibor Munkaczi. genaamd Figaro . . ."
De agent nam nu verder het verhoor af en maakte aanteeke-
ningen. De verklaringen spraken elkaar tegen, zooals meestal, maar
het scheen, dat hij zoo onder den indruk was van de schoonheid
van juffrouw Ilonka, dat geen enkel argument van den eigenaar
gewicht bij hem in de schaal legde.
„Ik kan geen verzachtende omstandigheden ontdekken, mijnheer
Figaro! Niet uw bediende, maar u bent zelf verantwoordelijk! Hoe
kunt u zooicts gewichtigs als de behandeling van een der mooiste
meisjes van Boedapest, zóó lichtvaardig aan een bediende over-
laten ? Als ik kapper was. zou ik het een voorrecht gevonden
hebben juffrouw Ilonka persoonlijk te bedienen. Hoe jammer van
haar mooie lokken!" Hij raapte een haarlok van den grond op en
borg hem als bewijsstuk in zijn notitieboekje.
„Huilt u maar niet, juffrouw Ilonka! Zet uw aardige hoedje
op en gaat u maar mee naar het politiebureau. De zaak komt voor
het gerecht."
Snikkend verliet Ilonka Dorosch den kapsalon.
„Jij hebt mij een mooi koopje geleverd. Ferry . . ."
„Mooi? Mijnheer Figaro, ik ga weg. U hebt mij steeds inge-
prent: de klant heeft altijd gelijk, men moet doen wat hij wil.
En nu zegt u zóó iets! Ik ga naar Marcel. U zult gauw genoeg
merken, wat het beteekcnt, dat ik er niet meer ben. De meeste
dames vragen altijd naar mij. Hoevelen willen er niet speciaal
door mij geonduleerd worden?" Hij trok zijn jas uit, wierp ze
Tibor voor de voeten en keerde hem den rug toe.
(wordt vervolgd).
BIJ EEN NIEUW BEGIN
Bij den aanvang eener verheugende, doch door de
papierbesparing helaas overschaduwde nieuwe periode in
het bestaan van „Cinema & Theater", een hernieuwde
periode van zelfstandigheid na een tijdelijke combinatie
met ..Unicum", willen wij niet nalaten den lezer en leze-
res evenveel belangstelling voor de komende nummers te
"vragen als zij voor de reeds verschenen nummers toonden.
In het hoofdartikel van dit nummer — het eerste van
een korte reeks — mochten wij op enkele elementaire
vragen uit de verhouding tooneel-film, die uit den titel
spreekt, de aandacht vestigen. Doch wij zullen ook radio-
hoorspel, dans, muziekdramatiek en „kleinkunst" in ons
gezichtsterrein betrekken. Want ook op die gebieden wil
„Cinema & Theater", meer dan vroeger, volgen wat er
geschiedt en daarover in prettig leesbaren, en dus niet
zwaarwichtigen vorm berichten, voor zoover het ons woord
en ons beeld waard is. Redactie.
21 (15) - CINEMA & THEATER
l)K DAA
(slot)
uit het ui
„Besparen?" herhaalt Schoppenstein zachtjes. „Ach ja, mis-
schien is het wel het beste, als wij er maar niet verder over praten.
Je zult me toch wel nooit heelemaal kunnen begrijpen, omdat je
nu eenmaal niet weet, welk een harde jeugd ik heb gehad. Onze
opvattingen over moraal zullen altijd wel blijven verschillen. Maar
één ding moet ik je toch zeggen : ik heb Schrattenhofer nergens
toe overgehaald en het is op mijn woord zijn eigen schuld, dat
het mis is gegaan. Hij is gaan bouwen — ik had hem het geld
er voor geleend — maar hij is geen zakenman. Het móést ver-
keerd afloopen ; daar was nu eenmaal niets aan te veranderen . . .''
„Het is goed, Johann Baptist," zegt mevrouw Schoppenstein
en verlaat het vertrek. Zij is toch door een vreemd medelijden
met haar man bewogen.
Even later ontvangt Schoppenstein een telegram. Het werk aan
den Fiz Palü zal worden uitgevoerd en hem is de opdracht daartoe
verstrekt.
Er breekt nu een drukke tijd aan; de eene bespreking volgt op
de andere en tijdens een van deze weet hij een overeenkomst te
treffen met Victor Krüger, die ter plaatse bekend is en als hoofd-
ingenieur het heele werk nu zal leiden.
Claudia kan inmiddels in Boedapest vaststellen hoe haar ver-
loofde Albert daar leeft. Ze merkt, dat zij niet „zijn eenige liefde"
is, en als zij hem vraagt, wanneer zij zullen trouwen, ontwijkt hij
een rechtstreeksch antwoord. Bovendien ontdekt zij, dat hij haai
vaders naam onder een schuldbekentenis heeft geplaatst om zich
uit een hachelijke situatie te redden, en dus feitelijk valschheid
in gestrifte pleegde. Claudia vreest een schandaal, keert ontnuch-
terd naar huis terug, deelt haar vader mede, wat zij heeft ontdekt,
en weigert verder nog iets met Albert te maken te hebben. Om de
praatjes, die er natuurlijk over haar verbroken verloving ontstaan,
snel te doen doodbloeden, vertrekt zij naar Lugano, in gezelschap
van haar moeder.
Intusschen vordert het werk aan den Piz Palü uitstekend en
Krüger doet zich als een zéér kundig ingenieur kennen. Schoppen-
stein waardeert hem hoogelijk en ook zijn dochter stelt veel belang ,
in hem. Het is den ingenieur niet onbekend gebleven, dat de ver-
loving van Claudia geëindigd is. maar hoewel ook hij Vaak aap
haar heeft gedacht — en dikwijls met een groot verlanj^n — wij
hij toch aan geen enkele gevoclsoverweging van zijn kant toei'evfn,
omdat hij zijn vrouw, van wie hij zielsveel heeft geh u'!,— ■••'t
kan en niet wil vergeten.
Een vraag van Schoppenstein brengt hem echter in et.' ino,-i? ; jk
parket. Deze wil namelijk, dat Claudia zich verloven z-1 n-e' t\,
man. die „een goede partij" voor haar zou zijn, doch die o^-i/c.is
weinig bij het nog jonge meisje past, omdat hij m-er ' . .<
zoo oud is als zij . . . Zou Krüger nu niet eens npa- .", ...„j o
willen gaan om Claudia over te halen met Lorenzcr te tl uu .ven.'
Hij, Krüger, die zoo'n invloed op haar heeft?
Misschien omdat Krüger zich een dergelijke zending n;ei 'Airft
toevertrouwen — hij is onbevangen genoeg om te erkennen, dat
het voor zijn gemoedsrust beter is, wanneer hij Claudia niet reel
ziet — weigert hij op het verzoek van Schoppenstein in te a.
Maar hij doet een voorstel: hij zal haar schrijven, dat het Ivt 'ir .;
is als zij den wil van haar vader volgt.
Doch Krügers brief heeft een andere uitwerking op Ca ai .,
dan bij had verwacht.
„Gelooft u werkelijk, mama." zoo vraagt zij haar moeder a.s
zij het epistel heeft gelezen, „dat Lorenzer en ik bij elkaar passen?
Xeen, u weet het evengoed als ik. Papa meent het goed. maar wat
hij van me verlangt is onmogelijk!" En dan op een geheel anderen
toon verder gaand: „Ach, mama, ik weet niet wat het is; maar
ik ben hierheen gegaan om te vergeten ... en . . . :k kan niet
vergeten. Het is mij zoo zonderling te moede ... Ik weet niet,
wat me scheelt ..." Tranen komen in haar oogen . . .