Arbeidsflexibiliteit en ontslagrecht - Wetenschappelijke Raad voor ...

flexibiliteit en ontslagrecht
persoonsgerichte scholingsfinanciering onderzocht. Een ilr is een persoonsgebonden
spaarrekening waarmee een individuele werknemer scholing kan
inkopen. Deze spaarrekening is niet werkgever-gebonden (dit in tegenstelling tot
bijvoorbeeld het hieronder te bespreken Persoonlijk Opleidingsbuget (pob)) en
kan dus onafhankelijk van de werkgever worden ingezet. De overheid heeft in
2001 voor 1100 werknemers een ilr geopend van 454 euro per rekening. In een
tweede fase werden nog eens 1400 rekeningen geopend (Van Lieshout et al. 2005:
106). Een werknemer of werkzoekende kan hiervan gebruikmaken om een werkgerelateerde
opleiding of cursus te bekostigen. Doel van de ilr is werknemers
meer bewust te maken van hun scholingsmogelijkheden en hiermee ook individuele
verantwoordelijkheid en zeggenschap te geven en daarmee de scholingsvraag
te stimuleren zonder dat de werkgever hierover beslist (Van Lieshout et al.
2005: 111).
De bevordering van employability-beleid wordt door de overheid ondersteund
door gebruikmaking van zogenaamde employability-adviseurs en adviesorganisaties.
Een voorbeeld daarvan biedt de door Economische Zaken ingestelde
adviesorganisatie Syntens. Deze organisatie biedt landelijk employabilityadvisering
aan verschillende mkb-bedrijven. Ook heeft de overheid in een aantal specifieke
branches initiatieven ondersteund op het gebied van employabilityadvisering
(Van Lieshout et al. 2005: 94). Deze projecten richten zich op het stimuleren
van werkgevers in hun employabilitybeleid, maar beogen ook de individuele
werknemer te bereiken. De projecten op dit gebied zijn succesvol gebleken. De
inzet van employabilityadviseurs is vooral gericht op bewustwording van mkbondernemers
(Van Lieshout et al. 2005: 113). De overheid wijst erop dat haar rol
en verantwoordelijkheid op dit gebied eindig is en (vooral) ligt in het scheppen
van de juiste randvoorwaarden, zoals het wegnemen van belemmeringen op het
gebied van regelgeving. 60
Effectiviteit en wenselijkheid
Van de bestaande scholingsfaciliteiten wordt, hoewel het gebruik ervan stijgt, in
de praktijk nog steeds relatief weinig gebruikgemaakt. Uit onderzoek blijkt dat
werkgevers en werknemers veelal pas bereid zijn scholingsinspanningen te
verrichten op het moment dat sprake is van een (wettelijke) verplichting. Ook
blijken veel werkgevers en werknemers onbekend te zijn met de hen ter beschikking
staande scholingsfaciliteiten (Van Lieshout et al. 2005: 88-89). De overheid
zou meer (dwingend rechtelijke) bepalingen omtrent scholing kunnen opnemen
zonder dat daarbij andere of bestaande bescherming in het geding komt. Voordeel
als de overheid scholing regelt door middel van wetgeving is dat er minder sprake
zal zijn van concurrerende belangen. Het gaat dan immers om een van bovenaf
opgelegde regel waarbij, in tegenstelling tot onderhandelingen tussen de sociale
partners geen sprake hoeft te zijn van een uitruil van belangen. Deze macht van
de overheid is overigens beperkt. Ook indien een verplichting tot scholing een
wettelijke grondslag wil krijgen zal hiervoor wel maatschappelijk draagvlak
nodig zijn. Dit neemt niet weg dat wetgeving hoogstwaarschijnlijk de makkelijkste
weg is werkgevers en werknemers te bewegen tot scholingsinspanningen.
145