Hoofdstuk 1 - Hitte.nu

32 Zes graden
gestroomd. Deze plas zoetwater verdunde de Noord-Atlantische
zeeën en voorkwam dat het water er zout genoeg was
om te zinken. Dat onderbrak de diepe oceaanstroming en
zorgde zo wereldwijd voor klimaatverstoring.
Vandaag de dag liggen er duidelijk geen gigantische ijsmeren
te wachten om de Atlantische Oceaan in te stromen,
maar de mondiale opwarming zou de vorming van water dat
zinkt wel degelijk kunnen onderbreken door smeltend zeeijs
en hogere afvoer van zoetwater door Siberische rivieren.
Ondanks de snel smeltende ijskap was er echter jarenlang
geen bewijs dat er zich inderdaad veranderingen voordeden
in de Atlantische moc en veel oceanografen begonnen de theorie
in de wind te slaan. Dat was voordat de rss Discovery,
een onderzoeksschip van de Britse overheid, in 2004 aan een
routine-tocht over de Atlantische Oceaan begon. Aan boord
stelde het onderzoeksteam zich tot taak om het zeewater op
verschillende dieptes te bemonsteren langs de lijn tussen de
Canarische eilanden in het oosten en Florida in het westen,
en daarmee vergelijkbare metingen uit 1957, 1981, 1992 en
1998 te herhalen. Ze hadden niet verwacht iets te vinden
dat voor enige opwinding zou kunnen zorgen. Teamleider
professor Harry Bryden vertrouwde een journalist zelfs nog
toe: “In 1998 zagen we alleen hele kleine veranderingen. Ik
had het er bijna bij laten zitten.”
Maar in 2004 was het anders. Bryden en zijn collega’s ontdekten
dat er aan de oppervlakte minder warm water naar
het noorden stroomde en in de diepte minder koud water
naar het zuiden. Over de hele linie was de Atlantische circulatie
met 30 procent afgenomen, wat neerkomt op 6 miljoen
ton minder stromend water per seconde. Geen wonder dat
professor Bryden bekende “verrast” te zijn. Plotseling was
de vertraging in het grote Atlantische stromingssysteem niet
langer gewoon een hypothese voor de verre toekomst. Het
was al zover.
De media reageerden onmiddellijk. “Stroming die Europa
verwarmt zwakt af”, waarschuwde cnn. De npr-show