JBC 12.pdf - De Koninklijke Hollandsche Maatschappij der ...

de Kamer. Je moet vertrouwen kunnen geven aan de partij, van wie je gezegd hebt dat
die het beter kan. En laten we eerlijk zijn: als we terugkijken naar de decentralisatie
zijn we gauw geneigd om een ideaalbeeld te gaan vergelijken met de risico’s van de
toekomst. Maar wat we moeten vergelijken is de huidige praktijk waar iedereen al tien
jaar van zegt dat deze ondanks alle inspanningen niet goed genoeg is, met wat je denkt
te bereiken in de toekomst. Ik ben daarover heel optimistisch.”
Laurien Koster, voorzitter van de Commissie Gelijke Behandeling, vraagt hoe een
eventuele twijfelachtige uitspraak van de gemeenteraad rond de kwaliteit te rijmen valt
met de verantwoordelijkheid van de staat voor het individuele recht van mensen om, zeg
maar, niet mishandeld te worden, hun menselijke waardigheid. Vanuit internationale
verdragen zal de staat daar op aangesproken blijven worden.
Paul Huijts beaamt dat en zegt dat de staat, noch de rijksoverheid daarvoor wil
weglopen. “Toch kennen we meer situaties van een decentrale dagelijkse praktijk,
waarover een land zich moet kunnen verantwoorden. Natuurlijk blijft de rijksoverheid
vanuit die verantwoordelijkheid kijken naar zaken. Ook hoe op een aantal domeinen
de rijksoverheid toezicht kan houden, bijvoorbeeld in het justitiële domein, waar
kinderen soms onvrijwillig uitgeplaatst worden op aangeven van de rechter. Dan is er
geen sprake meer van een gemeentelijke beleidsvrijheid en neemt de staat een zware
verantwoordelijkheid op zich. Bij de Wmo kan men nog zeggen als ouder: het staat me
niet aan wat u me aanbiedt, ik ga wat anders doen. Maar naarmate de rijksoverheid een
grotere verantwoordelijkheid op zich neemt, is er ook meer verantwoordelijkheid voor
het toezicht en de kwaliteit. Daarover is ook geen misverstand met de gemeenten. Aan
de andere kant van het spectrum zit een maatwerk oplossing, vanuit de overtuiging dat er
ruimte moet zijn voor de betrokken professionals om de beste resultaten te halen. Laten
we wel op enige afstand (als samenleving of als rijksoverheid) kijken of het resultaat
voor de samenleving daarmee ook beter is geworden, zoals we verwachtten. Dat zijn de
vragen voor de toekomst.”
Op de vraag van Laurien Koster hoe dan de monitoring ingericht gaat worden, zegt
Paul Huijts dat dit een van de onderwerpen is die aan de orde zullen komen. “We zullen
kritisch gevolgd worden door de mensen en door de Kamer, maar je moet geen vorm van
monitoring kiezen die ertoe leidt dat het Rijk de gemeenten permanent op de vingers
blijft kijken. Zonder ruimte te geven wordt elke beweging op voorhand al gesmoord.”
Tineke van de Klinkenberg (ILC Zorg voor Later en Raad van Toezicht van de Eigen
Kracht Centrale) is benieuwd hoe mishandeling en verwaarlozing worden gedefinieerd
door het ministerie. Waar trekt het ministerie de grenzen van die begrippen? Wat wordt
er meegeteld als vastegesteld wordt dat 70.000 kinderen worden verwaarloosd, en
50.000 mishandeld?
Paul Huijts excuseert zich dat hij niet ter plekke de definitie kan reproduceren, maar
18