Tijdschrift Gezondheid en Politiek jaargang 1986 nr 3

24 Tijdschrift voor Gezondheid en Politiek - oktober '86
Een afscheidsrede
De Universiteitsraad van de Vrije Universiteit heeft in
1981een "pool" Vrouwenstudies ingesteld. Hieruit werden
gedurende 4 jaar 8projecten gefinancierd. Bij de Faculteit
der Geneeskunde ging per 1 december 1982 het project
"Vrouw-patiënt/man-huisarts" van start met 2 half-time
medewerksters: Kathy Davis voor onderzoek en Thea
Dukkers van Emden voor onderwijs. Hiermee had de V.U.
een primeur: dit was het eerste Vrouwenstudies project
aan een medische faculteit in Nederland, en waarschijnlijk
ter wereld.
Na afloop van die 4 jaar moesten de faculteiten zelf
formatieruimte leveren voor de continuering van
Vrouwenstudies. Noch het Medisch Faculteitsbestuur,
noch de Faculteitsraad hebben ooit veel belangstelling
Vrouwen
en dokters:
een
riskante
relatie
getoond voor (de continuering van) dit project. Kathy
Davis hoopt in 1987 haar onderzoek af te sluiten met een
proefschrift. Haar aanstelling is het komende jaar
gewaarborgd door financiering uit de Universiteire
.Jcnelpuntenruimte''. Het onderwijs zal- op beperkte
schaal- doorgaan doordat 2 inmiddels aangestelde
vrouwelijke huisartsen bij de vakgroep
Huisartsgeneeskunde (HAG)hiervoor elk een halve dag
per week krijgen.
Tbea Dukkezs van Emden, jeuqdarts, tevens
werkzaam bij het Aletta [acobshuis (het
Amsterdamse bureau van de Rutgersstichting).
Dames en Heren,
Ik zal het vanmiddag hebben over de beginfase van dit
project, over mijn ervaringen met Vrouwenstudies, over de
plaats van Vrouwenstudies binnen de medische faculteit
en tenslotte over de inhoud van Vrouwenstudies
Geneeskunde nu en in de toekomst.
Veel van mijn verhaal is persoonlijk gekleurd. Ik vind
het belangrijk om over mijn persoonlijke ervaringen met
dit werk te vertellen, omdat ik denk dat het voor een groot
deel herkenbaar is voor andere vrouwen die met
Vrouwenstudies bezig zijn, en omdat ik denk dat onze
ervaringen op essentiële punten verschillen van die van
andere docenten in het wetenschappelijk onderwijs.
Terug naar het begin van dit project. Ik herinner mij nog
heel goed hoe verbaasd ik vier jaar geleden was, toen ik
voor een sollicitatiecommissie verscheen die uitsluitend
uit vrouwen bestond. Ik was sinds mijn artsexamen in 1970
niet meer aan een universiteit verbonden geweest en dacht
(heel naïef zoals later zou blijken): "wat hebben vrouwen
aan de universiteit veel macht gekregen!" Van het
sollicitatiegesprek is me één vraag bijgebleven. Iemand
vroeg me of ik mij als vrouw "onderdrukt" voelde. ,,0 jee,
wat een onzin", dacht ik, "onderdrukt, ik, welnee!" Ik heb
nog steeds moeite met de term "vrouwenonderdrukking",
maar ik ben er in de loop van de tijd wel anders over gaan
denken.
Ik solliciteerde naar deze baan, omdat ik vond dat er iets
niet klopte met de manier waarop er in de gezondheidszorg
met vrouwen werd omgegaan. Vanuit diezelfde
betrokkenheid had ik destijds meegedaan aan de
oprichting van het Amsterdamse
Vrouwengezondheidscentrum. Maar met mij persoonlijk
had dit alles niets te maken: mij was immers nooit een
strobreed in de weg gelegd. Ik hing het "liberaalfeminisme"
aan: ik vond dat vrouwen gelijke kansen en een
gelijke behandeling moesten krijgen als mannen. Maar ik
vond dat je dit niet los van mannen moest bevechten, en
waar mogelijk binnen bestaande instituten.
Ik was niet optimaal toegerust voor deze baan. Om te
beginnen had ik geen enkele onderwijservaring. Als
student was ik nooit erg actief geweest in
onderwijscommissies of in beleidsorganen, ik was geen
doorgewinterde lobbyist en ik had geen "Vrije
Universiteit-verleden". Wel bracht ik een handicap mee:
ik wilde aardig gevonden worden en waardering krijgen.