uit traditie Vernieuwing - Mercon

Op 1 februari 1990 wordt de opdracht
voor de bouw van drilling modules
voor het Sleipner-project ondertekend.
In het dagboek knalt de champagne.
Mercon had voor de grote projecten
die werden uitgevoerd
meestal niet voldoende eigen
mensen in huis. In die gevallen
werd het werk uitbesteed.
Dat was een bewuste
strategie. In slechte tijden
werden de personeelskosten
zo geen molensteen om de
nek van het bedrijf, in goede
tijden konden voor specifieke
projecten partners worden
gezocht. Mercon stuurde zo
met een betrekkelijk kleine,
compacte kern grote processen
aan. Dat was een andere
werkwijze dan concurrenten,
zoals - inmiddels - Grootint,
erop nahielden, die de
meeste werkzaamheden in
eigen beheer uitvoerden.
Mercon kreeg echter problemen met die manier van
werken toen zich in 1989 het zogeheten Sleipner-project
van ruim 115 miljoen gulden voor de Noorse staatsoliemaatschappij
Statoil aandiende. Voor de twee booreenheden
die voor het zogeheten Sleipner A-veld in de
Noordzee werden gebouwd, was een enorme hoeveelheid
pipingsystemen nodig. In de op dat moment geheel
overspannen markt van de procesindustrie was er evenwel
niemand geïnteresseerd om die systemen voor
Mercon te maken. Den Ouden durfde de opdracht ook
niet bij kleine onderaannemers uit te besteden. Het risico
was te groot dat dan geen goede kwaliteit zou worden
geleverd.
Maar grote, gerenommeerde bedrijven hapten niet.
De Hollandse Constructie Groep (HCG), een dochter van
de Hollandse Beton Groep, die veel werk uitvoerde voor
Mercon, had net bij Norsk Hydro een zeperd gehaald en
had daar lessen uit getrokken. “We hebben de instructie
van hogerhand gekregen nooit meer in dit soort risicovolle
projecten te participeren,” kreeg Den Ouden te horen.
Deze wendde zich vervolgens tot Rob Lubbers en legde
hem zijn problemen uit. “Ik heb wel ideeën hoe ik het kan
121