uit traditie Vernieuwing - Mercon

‘Het Klavertje was
mijn gelukstalisman’
Jaap Den Ouden werd op 28 september
1979 als directeur van Mercon het
Gouden Klavertje Vier toegekend
“wegens het behoud van werkgelegenheid
na het faillissement van
Nederhorst”. Hij kreeg de onderscheiding
opgespeld door Arie Roza, de
voorzitter van de Industriële Kring
Gorinchem. De IKG was vijf jaar eerder
opgericht om de belangen van de
plaatselijke industrie te behartigen en
eerde met het Klavertje “de man of de
vrouw die zich bijzonder verdienstelijk
had gemaakt voor de economische ontwikkeling
van Gorinchem”.
“Het Gouden Klavertje Vier kwam als
een steen uit de lucht vallen,” aldus
Jaap den Ouden later. “Ik was import.
woonde niet in Gorinchem en kende
ook niemand. Ik ben toen naar Arie
Roza toegegaan en hem gevraagd: ‘doe
je dit nou niet verkeerd? Mijn bedrijf is
nog een eendagsvlieg. Volgend jaar kan
het weer afgelopen zijn. En dan staan
we samen voor aap.’ Maar Roza zei: ‘Jij
gaat niet kapot, jij krijgt dat
Klavertje.’”
“Ik voelde me toch wel vereerd. Een
tijdlang heb ik het op mijn stropdas
gedragen als een soort gelukstalisman.
Ik ben niet bijgelovig, maar ik ben ook
niet helemaal een rationeel mens. Ik
houd de dingen die er schijnbaar bijhangen,
in de gaten. De sfeer die je
schept kan ervoor zorgen dat je succes
in de eerste minuut al wordt bepaald,
voordat je nog een woord hebt gezegd.
Wanneer ik naar een belangrijke klant
ging speldde ik dat Klavertje altijd op.
Of het gewerkt heeft weet ik niet, maar
voor mij heeft het die functie wel
gehad.”
een normale orderstroom werd zelf gebouwd, bij pieken
werden anderen ingeschakeld. Zoals Grootint in het geval
van het N-Cormantplatform.
“Rob Lubbers vond het als andere grootaandeelhouder
fantastisch,” herinnert Den Ouden zich. “Mercon
maakte winst met wat De Groot ging uitvoeren en de
helft van die winst ging naar Hollandia. De Groot vond
dat uiteraard minder leuk en dat gaf op dat moment best
spanningen.”
Toch kreeg Den Ouden op een gegeven moment het gevoel
dat hij in een soort tredmolen terecht was gekomen. “We
deden mooie projecten, het was nog altijd enerverend om
een order binnen te halen, maar het bracht allemaal weinig
verandering. En mijn karakterstructuur is zo, dat
verandering eigenlijk de leidraad in mijn leven is.
Verandering houdt het bestaan spannend en interessant.
Maar omdat er te weinig verandering was ging ik serieus
overwegen weer een andere uitdaging elders te zoeken.
Tenzij ik bij Mercon weer nieuwe stimulansen zou krijgen.”
Hij besloot eens met de beide aandeelhouders te overleggen,
of zij bereid waren mee te werken aan een uitkoop
van aandelen. Den Ouden: “Het idee begon bij mij
te rijpen om de fout te herstellen die ik in 1976 had
gemaakt. Ik had toen gelijk moeten bedingen dat ik ook
aandelen zou krijgen in Mercon. Dat had ik niet slim
gedaan. Ik was zo met het werk bezig dat ik aan mijn
eigen positie niet dacht, maar daarmee dacht ik ook niet
aan de slagvaardigheid van het bedrijf. Ik was trots dat
het een goede business werd. Daar had ik in de beginjaren
ruim voldoende aan.”
Maar in 1983 vond hij de tijd aangebroken om bij die
goede business toch ook wat persoonlijker te worden
betrokken. Hij deed dat niet eens zozeer om het geld.
“Dat was bijzaak. Ik wilde het vooral uit frustratie over de
in mijn ogen wel zeer passieve rol van de beide aandeelhouders.
Zowel Lubbers als De Groot gedroegen zich
altijd terughoudend. Ze hadden in feite Mercon niet
nodig. Mercon bleef voor hen een defensieve investering.
Ze hadden me in het begin wel alle ruimte gegeven, maar
een groeiscenario was voor hen ook weer niet interessant,
83