EEN LEVEN - Jozef Schellekens

Het is hun tweede dochter Lydia die in 1936 als eerste geboren wordt in de nieuwe woonst. Voor de geboor-
teaankondiging maakt mijn vader een bijzonder mooie houtsnede waarop het huis staat afgebeeld.
Hun derde kind, Paul wordt er geboren in 1939.
De eerste helft van de jaren dertig
waren grote crisisjaren. Er werden weinig
nieuwe projecten uitbesteed, meestal
herstellings- of verbouwingsprojecten.
In 1936 nam hij deel aan de Prijs van
Rome met een ontwerp voor een museum
in Elisabethstad, het toenmalige Belgisch
Congo. Uiteindelijk bleek de keuze
van dit onderwerp een grote vergissing
te zijn. Een Afrikaans project, dat aan
architect Leon Stijnen drie jaar voordien
de Prijs van Rome had opgeleverd, had
mijn vader er blijkbaar toe aangezet
Inzending voor Prijs van Rome
een analoog ontwerp voor Elisabethville
uit te werken. Hoewel het een sterk project was dat goed ineen zat wat betreft constructie had het ondertussen
aan alle originaliteit verloren en behaalde hij slechts de derde plaats.
Wellicht door de crisisjaren maar ook door zijn veel te vooruitstrevende bouwstijl naar de toen gangbare
Turnhoutse normen, was het architecturaal palmares van mijn vader tijdens die jaren zeer summier. Daar kwam
verandering in wanneer zijn mentor, Jules Taeymans, in 1937 besliste om met pensioen te gaan en mijn vader
als zijn opvolger voorstelde zodat in datzelfde jaar, Jef Schellekens benoemd werd tot Provinciaal Architect
voor het arrondissement Turnhout. Tactisch gezien was dit een zeer goede zet voor mijn vader want hiermee
kreeg hij niet alleen gegarandeerde opdrachten maar bovendien werd zijn actieradius niet enkel beperkt tot
Turnhout en kon hij nu werken in het hele arrondissement tot uitvoering brengen. Het modernisme, dat weinig
success kende in de privésector, kon hij nu doorvoeren in zijn overheidsopdrachten.
Naast architect was mijn vader ook een belangrijk architectuurtheoreticus, [8] wiens visie in talrijke artikelen en
publicaties werd gepubliceerd. Deze teksten handelden doorgaans over de problematiek van het hedendaags
bouwen in een traditionele, vaak landelijke omgeving en ze verraadden een sterke gevoeligheid en respect
voor de aanwezige context. Hij toonde tevens een bijzondere interesse in de ruimere problematiek van
stedenbouw en streekplanning, onderwerpen die zeker voor die tijd al erg vooruitstrevend waren.
Maar hij had uiteraard ook zo zijn eigen opinies die hem nauw aan het hart lagen en die hij met passie maar
tevens met een zekere ongeduldigheid wist te verdedigen. Hij zat bovendien niet verveeld om die opinies op
een soms vrij confronterende manier kenbaar te maken, ongeacht de persoon voor wie ze bestemd waren.
pagina 14 van 48