EEN LEVEN - Jozef Schellekens

9. DE HEROPBOUW (1946 – 1949)
Na de tweede wereldoorlog stond mijn vader ook in voor de heropbouw en restauratie van enkele belangrijke
historische monumenten zoals de gotische Sint-Dimfnakerk in Geel, de kerk van Dessel en het stadhuis van
Hoogstraten. De reconstructie van dit laatste, tijdens de wereldoorlog volledig verwoeste gebouw, was slechts
mogelijk dankzij zijn gedetailleerde opmetingen die hij in 1934 had gedaan, en waarmee hij toen ook de architectuurprijs
Henri Blomme had gewonnen.
In de glasramen aan de keldertrap van het stadhuis werd trouwens het portret van mijn vader verwerkt.
Het is bij het uitvoeren van deze restauratiewerken dat zijn technisch-bouwkundige vaardigheid maar vooral
ook zijn gevoel voor detail in het oog springen.
Hij gaf lezingen over architectuur en stedenbouw
en werd benoemd tot briefwisselend lid van
diverse verenigingen en commissies in binnen- en
buitenland. De belangrijkste waren ongetwijfeld
de “NV Turnhoutse Maatschappij voor Goedkope
Woningen” en de “Koninklijke Commissie voor
Monumenten en Landschappen”. Ook was hij vanaf
1946 briefwisselend lid van de “Société Française
des Urbanistes”.
Door toedoen van zijn nieuwe echtgenote was het ook
in deze periode dat hij zich voornamelijk begon toe
te spitsen op de schilderkunst en dat hij besloot om
deze nog als de enige vorm van artistieke expressie
te behouden. Hij bouwde een vrij groot atelier in
zijn huis, door de hoge inkomhal dicht te leggen,
waar hij zich kon terugtrekken om vorm te geven aan
zijn gedachten en zijn gevoelens.
Hij liet de invloed van Constant Permeke en van
Albert Van Dyck achter zich en liet zich inspireren
door het werk van onder meer Modigliani. De vrouwfiguur begon meer en meer centraal te staan maar zijn
werken bleven nog steeds sterk figuratief [10].
Dat mijn vader met sensualiteit en erotiek bezig was valt niet te ontkennen. De eerste ontwerpen voor de muurschilderingen
in zijn slaapkamer zijn hiervan alvast een bewijs. Hij zocht echter voortdurend naar de verfijning
van erotiek in zijn tekeningen maar hoedde zich voor vulgariteit. Een van zijn vrienden herinnerde zich nog met
plezier hoe hij op een heel aanschouwelijke manier, maar zonder aanstoot te geven, zijn sublieme erotische
fantasie wist weer te geven bij de gedachte aan een vrouwelijk naakt, uitgestrekt op zwarte satijnen lakens
en hoe zowel het visueel contrast van die blanke huid op het zwarte laken, als het zachte aanvoelen van satijn
elkaar in deze beschrijving aanvulden. Deze gedachten wist hij bijzonder mooi in een aantal tekeningen,
met gebruik van Oostindische inkt weer te geven.
pagina 23 van 48