Magistrale Verhalen - Openbaar Ministerie

2000
Vrouwe Justitia
Tomas Ross
Er wordt vaak gezegd dat vrouwen bij Justitie ‘harder’ zijn dan
hun mannelijke collegae. Strenger. Rücksichtsloser. Vrouwen, zeker
de jongere, zouden zich zo nodig moeten bewijzen, af willen
van dat eeuwige moederlijke imago en juist minder gevoel voor
een verdachte willen opbrengen. Ik weet niet of dat zo is, ik had er
zelf geen last van. Ik baseerde me op de feiten, op de rapporten van
technische en tactische recherche, op sporen en DNA-onderzoek,
gesprekken met zo veel mogelijk betrokkenen, en probeerde dan
naar eer en geweten tot een zo objectief mogelijk oordeel te komen.
Dat wil niet zeggen dat ik geen particuliere mening had, geen
compassie, medelijden, niet instinctief geneigd was partij te kiezen
voor het slachtoffer – natuurlijk, daarom werd ik juist officier van
justitie en geen advocaat, die het immers coûte que coûte – en ze
kósten wat tegenwoordig – opneemt voor de dader. Ik kén advocaten
die tegen alle beter weten in… nou ja. Ik verdiende ook lang
niet zoveel. Hoefde ook niet. Money can’t buy me love. Zeg dat wel.
Ik was altijd een warm voorstandster van tbs. Veroordeelden en
advocaten konden zeuren wat ze wilden dat ’t eigenlijk nóg een
straf bovenop een straf is, om veel redenen vond ik het een prima
maatregel. Straffen uit pure wraak getuigt sowieso van weinig beschaving;
en levenslang of de doodstraf waar mensen als Wilders
MOOrD 2000
101