Magistrale Verhalen - Openbaar Ministerie

‘Dus het staat vast dat de winkelier de patroonhulzen heeft opgeraapt
en verborgen?’, vroeg ik de ervaren officier van justitie nog eens.
De zaaksofficier knikte bevestigend, bijna verontschuldigend. Peinzend
staarde ik uit het raam van mijn werkkamer die ik als kersverse hoofdofficier
van Breda net had betrokken. Buiten beloofde het een mooie zomerdag
te gaan worden. Een moeder wandelde met haar zoontje door
het park. Ik draaide mij weer naar de officier toe. ‘Goed dat je bij mij
binnenloopt’, stelde ik haar gerust. ‘Verdorie, wat een lastig geval!’
Snel schoten de gedachten door mijn hoofd: een overval op een juwelier
waarbij de eigenaar een wapen had getrokken en zijn belager had
neergeschoten. Noodweer? Maar hij had na afloop de hulzen verstopt
en voor de politie verzwegen dat de man gewond was. Wel begrijpelijk
als je in paniek bent, maar geen slimme zet. Wat was onder deze omstandigheden
wijsheid? ‘O ja, Herman,’ vulde de officier nog aan, ‘de
eerste journalisten hangen al aan de lijn. We moeten snel een koers bepalen.’
Sjonge, en de ochtend was nog maar net begonnen …
Zo maar een dag uit mijn werkzame leven bij het Openbaar
Ministerie. Een verhaal zoals bijna elke OM’er er meerdere kan
vertellen. OM’ers krijgen te maken met indringende zaken. Met
grote en kleine misdaden, met kwesties waarover op straat en in
VOOrWOOrD 2011
9