Magistrale Verhalen - Openbaar Ministerie

128
waren vervalst dat specialisten van de Valsgeldcentrale en van Joh.
Enschedé en Zonen in Haarlem, drukker van biljetten van de Nederlandsche
Bank, zuinigjes hun bewondering hadden uitgesproken
voor het vakmanschap van het Limburgse gilde. In het oog
springend was ook dat er geen enkel namaakhonderdje, waarvan
het papier een volmaakte kleur had dankzij de eieren, was ingeleverd
bij de politie of een bank.
In een relatief kort requisitoir eiste de aanklager vier jaar celstraf
tegen V., het brein van de valsemunterij. Even leek Leonneke te
wankelen. Heel kort richtte hij zijn blik vol hulpeloosheid op het
fandom in de zaal, om zich meteen daarop – zichtbaar – te vermannen.
Demonstratief begon de verdachte, gestuurd door zijn alter
ego de advocaat, aan zijn pleidooi.
‘Ik heb volop bekend dat ik fout bezig ben geweest, dat ik op ernstige
wijze wetten heb overtreden, maar deze straf verdien ik mijns
inziens niet. Ik vraag mijn rechters nogmaals uitdrukkelijk om een
veel mildere straf, waarbij ik er speciaal op wijs dat de valse biljetten
slechts mondjesmaat zijn uitgegeven. Ik heb er slechts in noodsituaties
enkele in omloop gebracht, mijn helpers misschien ook
en ik heb er een paar dierbaren van me mee uit de brand geholpen.
Omdat ik een edele inborst heb. Zeg maar die van een Robin
Hood…’
Hij zag dat geen van de magistraten een lach wenste te verbergen
en dat verleidde Leonneke tot een frivole slotopmerking. ‘Vergeeft
u mij m’n zonden middels een veel mildere straf. Dat vraag ik u
in alle oprechtheid. Maar ook in het volle besef dat ik, als valsemunter,
in de middeleeuwen in de kookpot of aan de galg zou zijn
geëindigd…’
Toen twee weken later het rechterlijk vonnis, drie jaar cel met aftrek
van voorarrest, bekend werd, leek de zon ineens de grauwsluier
over het arbeiderswijkje bijna helemaal weg te nemen.
Magistrale Verhalen