Magistrale Verhalen - Openbaar Ministerie

22
sporten beoefenen?’
‘Ja hoor. Maar die zijn niet zo spannend. Nou, rugby vind ik wel
leuk. En boksen. Hoe eerder je tegenstander knock-out is, hoe
meer coins je verdient.’
‘Weten je vader en moeder dat je dit speelt?’
‘Natuurlijk. Papa speelt soms ook, maar hij is er niet zo goed in.
Hij is niet zo snel.’
‘Aha.’
‘Snap je het nou een beetje, opa?’
‘Jazeker. Al die dingen die jij hebt verdiend, je schoenen, de bokshandschoenen
en dat shirt, die bestaan niet echt, maar ze zijn wel
van jou. En ze zijn coins waard. Hoeveel coins heb je in totaal?’
‘Vierenveertigduizend. Dat is best veel.’
‘Kunnen ze gestolen worden?’
‘Wel als iemand je hackt. Dus je moet geregeld je wachtwoord
veranderen,’ zei zijn kleinzoon blijmoedig.
Beernink stond op. Hier zat een lief, intelligent joch van tien, dat
in het werkelijke leven geschokt zou zijn als hij met diefstal en geweld
zou worden geconfronteerd, omdat hij zoiets zelf niet in zijn
hoofd zou halen.
De jongen logde uit en sloot zijn computer af. ‘Waarom wilde je
dat nou allemaal weten, opa?’
‘Nieuwsgierigheid,’ zei Beernink.
Onderweg zette hij de dingen op een rijtje. Hij had wel degelijk
te maken met diefstal. De kwestie was hoe hij ter zitting zou kunnen
aantonen dat er sprake was van overtreding van artikel 310 uit
het Wetboek van Strafrecht. Dat zou nog weleens een harde dobber
kunnen worden. Anderzijds: er bestond de chipkaart. En was er
ook niet zoiets als een digitale bioscoopkaart? Geen tastbaar geld,
maar wel degelijk van waarde. Vaag herinnerde hij zich een arrest
waarin werd gesproken van niet-stoffelijke goederen. Hij zou ernaar
op zoek gaan.
Hongerig maar opgewekt wachtte hij tot het verkeerslicht op
groen sprong en sloeg vervolgens links af naar het bureau. Hij reed
Magistrale Verhalen