Magistrale Verhalen - Openbaar Ministerie

enadering boeide hem echter niet. Hij wilde weten of Mie voldoende
godsgeloof bezat om een zuiver oordeel te kunnen vellen.
Ik schrijf het kapitaal om mijn ontzetting aan te geven. Godsgeloof
als ijkpunt! En dat voor een jurist na Thorbecke! Je zou in De Witte
toch meer niveau verwachten.
De aap kwam uit de mouw: Brakensieck bleek commissaris van
een aantal verzekeringsmaatschappijen die stuk voor stuk door
Goeie Mie waren opgelicht. Het waren ‘coöperaties van christelijke
kleinburgers’, aldus B., ‘bedoeld om het leed te ontdoen van de bijkomende
noden.’
‘U bedoelt?’
‘Wij verlichten de praktische kant van sterfgevallen, mijn waarde.
Door een tegemoetkoming in de kosten van lijkbezorging te
verstrekken.’
Vanaf dat moment verliep het gesprek geanimeerd en toen ik aan
mijn tweede port van de middag zat (B. aan zijn vierde) leerde ik
dat Mie de meesten van haar slachtoffers had verzekerd tegen overlijden.
Stierven ze, dan inde Mie dertig, veertig, soms wel vijftig
guldens.
‘Patrimonium heeft zeker in zestien gevallen aan haar moeten
uitkeren,’ klaagde B. ‘Draagt Elkanders Lasten heeft meer dan zeshonderd
guldens aan haar betaald. De goede God zij geloofd dat het
kreng haar overige polissen nooit heeft weten te effectueren.’
Ik wist niet wat ik moest zeggen. Onze onderzoekers hebben half
Leiden gesproken en nota bene zelfs lijken opgegraven om de reikwijdte
van Mies misdrijven te kunnen vaststellen. Nu beweerde
B. dat zijn verzekeraars bij nog minstens twintig andere moorden
hadden uitgekeerd. Bovendien had Mie vergelijkbaar lucratieve polissen
lopen op ‘verzekerden’ van wie we alleen maar konden hopen
dat ze nog leefden.
Op dit punt aanbeland imiteerde B. een bedelende schapendoes.
Ik voelde me daadwerkelijk week worden toen hij me er op smekende
toon bij liet weten dat de verzekeraars hun geld terug wilden.
Nu hij wist dat ik advocat generaal was, kon ik toch wel een schuldeis
opnemen in de aanklacht…
OntneMen 1884
139