Op het leven - Disk

4- ’08
OndersteBoven
derdduizend andere jongetjes. Ik heb jou niet
nodig. En jij hebt mij ook niet nodig. Ik ben
voor jou niet meer dan een vos, precies gelijk
aan honderduizend andere vossen. Maar als jij
mij temt, zullen we elkaar nodig gaan hebben.
Dan word jij voor mij de enige ter wereld. En
ik word voor jou de enige ter wereld...” “Ik
begin het te begrijpen”, zei de kleine prins.
“Er is een bloem ... en ik geloof dat zij mij
getemd heeft....” Maar de vos kwam terug bij
zijn uitgangspunt: “Mijn leven is eentonig. Ik
jaag op kippen, de mensen jagen op mij. Alle
kippen lijken op elkaar en alle mensen lijken
op elkaar. Dus verveel ik me een beetje. Maar
als jij mij temt, zou mijn leven als zonovergoten
zijn. Dan zou ik geluid van voetstappen
kennen dat anders was dan alle andere.
Andere voetstappen doen mij wegkruipen
onder de grond. De jouwe zouden mij uit mijn
hol lokken, als een muziekje.” De vos zweeg
en bekeek de kleine prins langdurig: “Alsjeblieft...
tem mij!”, sprak hij. “Dat wil ik best”,
antwoordde de kleine prins, “maar ik heb niet
veel tijd. Ik moet vrienden ontdekken en heel
veel dingen leren kennen.” “Je kent alleen de
dingen die je getemd hebt”, zei de vos. “De
mensen hebben geen tijd meer om ook maar
iets te leren kennen. Ze kopen kant-en-klare
dingen bij kooplieden. Maar omdat er geen
kooplieden bestaan die vrienden verkopen,
hebben de mensen geen vrienden meer. Als
je een vriend wilt, tem mij dan!” “Wat moet
ik doen?”, vroeg de kleine prins. “Je moet erg
veel geduld hebben”, antwoordde de vos. “Je
gaat eerst een beetje bij mij vandaan zitten
in het gras, zoals nu. Dan bekijk ik je uit een
ooghoek en jij zegt niets. Taal is alleen een
bron van misverstanden. Maar elke dag kun je
een beetje dichterbij komen zitten...” De volgende
dag kwam de kleine prins terug. “Je had
beter op dezelfde tijd kunnen terugkomen”,
zei de vos. “Als je bijvoorbeeld om vier uur ’s
middags komt, begin ik om drie uur al gelukkig
te worden. Hoe meer het tijdstip dan dichterbij
komt, des te gelukkiger ik word. Om vier
uur ben ik dan al opgewonden en ongerust; zo
leer ik de prijs van het geluk kennen! Maar als
je op een willekeurig moment komt, weet ik
nooit wanneer ik mijn hart erop moet instellen...
Je hebt rites nodig.” “Wat is een rite?”,
vroeg de kleine prins. “Dat wordt maar al te
vaak vergeten”, zei de vos. “Een rite maakt dat
een dag anders is dan andere dagen, een uur
anders is dan andere uren...” Zo temde de
kleine prins de vos.
En toen het uur van vertrekken naderde, zei
de vos: “Vaarwel” “Hier heb je mijn geheim.
Het is erg eenvoudig: alleen met je hart kun je
goed zien. Het wezenlijke is onzichtbaar voor
het oog.... Het is de tijd die jij aan je roos besteed
hebt, die jouw roos zo belangrijk maakt.
De mensen zijn die waarheid vergeten”, zei de
vos. “Maar jij moet die nooit vergeten. Je blijft
altijd verantwoordelijk voor wat je getemd
hebt. Jij bent verantwoordelijk voor je roos...”
“Ik ben verantwoordelijk voor mijn roos...”,
herhaalde de kleine prins om het goed te
onthouden.
Gespreksvragen
1. Herken je je in het verschil tussen
schepping en natuur?
2. Herken je de angst om het goede leven
vorm te geven zoals jij denkt dat het
goed is? Zo ja, waar komt deze angst
vandaan?
3. Ken je voorbeelden van een volwassen
omgang met de natuur? Wat is hiervan
de sleutel?
4. Op welke wijze kan een volwassen omgang
met de ‘niet-menselijke schepping’
worden vormgegeven binnen jouw
geloofsgemeenschap?
35