Movir Veerkracht - Gezonde ideeën over werk en leven - Voorjaar 2014

CA
case
Dokter,
hoe is ‘t met u?
Prisca Kool,
zelfstandig bedrijfsarts
‘Ik was al tien jaar niet op wintersport geweest.
Dus keurig een week op les, veilig skiënd achter
de leraar aan. Mijn zoontje van 7 was er bij,
samen met zijn vriendje en een vriendin van mij.
Het was erg gezellig, zeker de laatste dag.
Wij verwenden onszelf met een uitgebreide
lunch en een goed glas wijn.
Toen we weer op de latten stonden en vanaf de
piste de skibus net konden zien, ging het mis.
Eén ski bleef in een verse hoop sneeuw steken,
de ander gleed verder. Het knapte ergens, ik
lag in een split. Letterlijk, mijn been in een hoek
van 90 graden.
Onderaan de piste stond een ambulance
klaar die mij direct naar het ziekenhuis heeft
gebracht. De diagnose was snel gemaakt:
kruisband afgescheurd en scheurtje in de
meniscus. De artsen wilden mij direct opereren.
Toch heb ik ervoor gekozen geen operatie te
ondergaan, wij zouden immers de volgende
dag naar huis gaan.
De Nederlandse artsen vonden een operatie
niet nodig. Je kan na zo’n uitslag thuis gaan
zitten om te revalideren, want mijn beroep kon ik
natuurlijk niet behoorlijk uitoefenen op krukken.
Ik heb wat familie en vrienden gebeld en kreeg
vanuit allerlei kanten hulp aangeboden.
Mijn vader bleek bereid om mij 2 maanden
lang van en naar mijn werk te rijden. Dat was
eigenlijk best een mooie tijd. In deze hectische
tijden komt het vaak niet tot een goed gesprek,
zelfs niet met je eigen vader. Nu sprak ik hem
tijdens een lange autorit soms 2 uur achter
Prisca Kool (50) is
zelfstandig bedrijfsarts
voor gemeentes,
ziekenhuizen en het
MKB. Op de laatste dag
van haar skivakantie
scheurt zij de kruisband
van haar rechterknie.
Door haar veerkracht
hervat zij direct bij
thuiskomst haar werk.
‘Bij
tegenslag
is er ook
nog veel
mogelijk.’
elkaar. Mooie bijkomstigheid van een tijdelijke
beperking! Vervoer naar mijn werk was dus
geregeld. Fijn, want thuis zitten is niks voor mij.
Maar eenmaal op het werk aangekomen was ik
ook niet mobiel. Zeker omdat ik spreekuur houd
op verschillende afdelingen.
Ik huurde een opvouwbare scootmobiel.
Paste precies in de kofferbak en mijn privéchauffeur
zette hem dan in elkaar. Toen ik
overwoog dat ding te huren belde ik Movir, ze
vonden het een fantastisch idee en hebben de
kosten ook vergoed.
Collega’s moesten wel lachen hoor, om die
scootmobiel. Dan whatsappten ze een foto van
een oud vrouwtje in precies zo’n zelfde scootmobiel.
Ik had er van tevoren niet over nagedacht
hoe cliënten zouden reageren. Die komen
bij mij als bedrijfsarts omdat ze zelf klachten
hebben of (dreigen) vast te lopen. Hoewel ik
het nooit heb besproken denk ik dat het voor
sommigen een motiverende factor was. Zo van,
bij tegenslag is er ook nog veel mogelijk.
De dokter gaf zelf het goede voorbeeld; je kunt
meer dan je denkt. En gesprekken beginnen
anders: ‘Dokter, hoe is het nu met u? Ik ben
altijd gefascineerd door de gevolgen van een
ziekte. Niet zozeer medisch, maar vooral sociaal.
Wat doe het met je privé, op je werk en in je
hoofd? Nu heb ik het in zeer beperkte vorm zelf
eens ervaren.
Dit jaar ben ik niet op wintersport gegaan.
Ik durfde het nog niet aan. Volgend jaar willen
wij naar Lapland. Het is daar wat vlakker.
Misschien start ik met langlaufen of pak ik
de slee bij een laag heuveltje.’