Movir Veerkracht - Gezonde ideeën over werk en leven - Voorjaar 2014

8
ba
back on track
back on
track:
LIEZBETH SMANT
Liezbeth Smant, apotheker in
Roosendaal, overkwam waar iedereen
voor vreest: ze kreeg de diagnose
kanker. Wat doet de diagnose en
de behandeling met je, lichamelijk
en mentaal? Liezbeth had geluk, de
kanker verdween waardoor ze kan
terugkijken op 2 intense jaren.
‘In oktober 2011 voelde ik voor het eerst een
knobbeltje in mijn borst en had er direct geen goed
gevoel over. Via de huisarts kwam ik op de mamapoli
terecht. De radioloog stelde me al snel gerust, ik
hoefde me geen zorgen te maken, maar mijn intuïtie
zei iets heel anders. De chirurg, waarmee ik ook
een afspraak had, belde ter plekke de radioloog om
toch een punctie uit te voeren. Zowel de eerste als
de tweede punctie gaf geen heldere uitslag. Toen ik
direct door kon voor een derde punctie, ‘s middags
om vijf uur, wist ik al ‘dit is vast mis’.
Toen ik voor de uitslag kwam, vroeg de chirurg direct
bij binnenkomst: ‘Bent u alleen?’ Dat was wel een
duidelijke aankondiging van slecht nieuws. Inderdaad,
de diagnose luidde: kwaadaardig.
Een heel intens moment. En ik was alleen, want mijn
man zat voor zijn werk enkele dagen op zee. Ik belde
zijn werk dat ik hem echt nodig had. En ik mailde
naar mijn eigen collega’s, bang om mijn emoties niet
te kunnen bedwingen als ik het ze zou vertellen. Die
avond volgde een emotioneel gesprek met mijn man
via de satelliettelefoon. Gelukkig had zijn werk direct
een boot laten sturen, zodat hij binnen enkele uren
terug kon keren. De schrik was ook zo groot omdat
de ziekte in onze (grote) familie niet echt voorkomt,
in tegenstelling tot hart- en vaatziekten.
Binnen een week werd ik ingepland voor een operatie.
En gek genoeg voelde ik me na de operatie
direct beter. Alsof er iets was weggehaald dat me
langzaam steeds zieker had gemaakt, zonder dat ik
het had gemerkt. Ik voelde me na de operatie echt
opgelucht. Na tien dagen kwam de uitslag. Twee
agressieve tumoren waren verwijderd. Mijn lymfeklier
was ook aangetast en ik had de pech dat ik bij
de ongeveer 15 à 20% hoorde die het Her2neu-eiwit
had. Hierdoor was mijn borstkanker extra agressief
en had ik een jaar extra chemo nodig.
De periode van bestralingen duurde zes en een
halve week. Dagelijks op en neer naar Vlissingen,
naar het bestralingscentrum. Hier werd fantastisch
voor me gezorgd en alles was heel goed geregeld.
Het is een taxirit van ruim drie kwartier. Ik kan me
herinneren dat ik eens misselijk werd. Zelf dacht ik
dat het gewoon wagenziekte was, maar het kon ook
een bijwerking van de bestraling zijn. Na aankomst
zei de verpleegkundige: ‘Het maakt ons niet uit
wat de oorzaak is, we gaan gewoon ons best doen
om uw misselijkheid weg te nemen.’ En ook het
verbinden van de brandwonden werd door hen heel
zorgzaam gedaan.
Wat je vooral merkt in deze periode, is dat de kanker,
of eigenlijk de nabehandeling, je hele leven en