Inhoud - Jurisprudentie

74
«JA»
Bedrijfs- en beroepsaansprakelijkheid
3. Het geschil
3.1. [A] vordert – samengevat – DAS te veroordelen
tot het betalen van schadevergoeding wegens
inkomensderving. Dit betreft schade ten gevolge
van een misgelopen carrière, nader op te maken
bij staat, alsmede ten gevolge van werktijdvermindering
tijdens ziekte, ten bedrage van € 30.366,86.
Daarnaast vordert [A] DAS te veroordelen tot het
betalen van schadevergoeding wegens door haar
gemaakte kosten voor een advocaat, ten bedrage
van € 23.841,73, alsmede wegens gemaakte kosten
voor een coach, ten bedrage van € 16.243,50, te
vermeerderen met een bedrag van € 15.000,= exclusief
btw aan toekomstige kosten voor een
coach.
3.2. [A] legt aan haar vordering – zakelijk weergeven
– het volgende ten grondslag.
DAS heeft niet de zorg betracht van een redelijk
bekwaam en redelijk handelend beroepsgenoot.
DAS heeft de arbeidrechtelijke kant van het geschil
tussen [A] en de werkgever ten onrechte
onbehandeld gelaten. DAS heeft in de periode van
drieënhalf jaar waarin zij de rechtsbijstandverlener
van [A] was, [A] immers niet begeleid bij de problemen
op haar werk terwijl DAS wel op de
hoogte was van het feit dat de werkgever structureel
de op haar rustende re-integratieverplichtingen
niet naleefde. Ten onrechte heeft DAS het
dossier van [A] als een letselschadezaak beschouwd.
Doordat DAS zich nooit tot de werkgever
heeft gericht met een sommatie zich als goed
werkgever te gedragen, onder meer door zich te
houden aan de re-integratieverplichtingen, is de
zaak zodanig geëscaleerd dat de carrière van [A]
bij de werkgever na negentien jaar is geëindigd.
Door de wanprestatie van DAS lijdt [A] schade.
Zij derft inkomsten wegens het mislopen van een
verdere carrière bij de werkgever en van overwerk.
Verder heeft [A] in 2007 ingestemd met een
werktijdverkorting, niet wetende dat zij zichzelf
hiermee te financieel tekort deed. Daarnaast heeft
[A] advocaatkosten moeten maken die bij een
adequate rechtsbijstand door DAS achterwege
waren gebleven. Ook raadpleegt [A] sinds 2009
een coach waarvan de kosten door DAS dienen
te worden gedragen.
3.3. DAS voert verweer.
3.4. Op de stellingen van partijen wordt hierna,
voor zover van belang, nader ingegaan.
4. De beoordeling
4.1. DAS erkent dat zij tot april 2008 niet met de
voortvarendheid heeft gehandeld die van haar
mocht worden verwacht. DAS heeft zich in dat
kader bereid verklaard om een bedrag van
€ 1.076,61 aan [A] te voldoen. Dit bedrag ziet op
de door Holland Van Gijzen aan [A] in 2007 in
rekening gebrachte kosten (zie 2.9). Nu DAS dit
gedeelte van de door [A] gevorderde schadevergoeding
niet betwist, komt de vordering in zoverre
voor toewijzing in aanmerking.
4.2. Voor het overige verschillen partijen van
mening over de vraag (i) of DAS in haar dienstverlening
richting [A] toerekenbaar is tekortgeschoten,
(ii) of de gevorderde schade een gevolg is van
de wanprestatie van DAS en (iii) of de gevorderde
schade is geleden. Bij de beantwoording van de
eerste vraag dient te worden beoordeeld of DAS
heeft gehandeld zoals een redelijk bekwaam en
redelijk handelend rechtsbijstandverlener te werk
zou gaan.
4.3. [A] verwijt DAS in de kern dat zij de werkgever
niet heeft aangesproken op diens re-integratieverplichtingen.
Tussen partijen staat niet ter discussie
dat [A] DAS niet heeft verzocht om haar
te begeleiden bij het re-integratietraject. Volgens
[A] had DAS evenwel haar verzoek om juridische
bijstand zelfstandig in het juiste arbeidsrechtelijke
kader moeten plaatsen en, meer concreet, de
werkgever moeten wijzen op de verplichtingen
uit de regeling Poortwachter, zoals het maken van
een probleemanalyse en het opstellen van een reintegratieplan.
4.4. De rechtbank is met DAS van oordeel dat
voor de door [A] bepleite verplichting geen steun
is te vinden in het recht. Een dergelijke verplichting
valt ook niet te lezen in de door [A] aangehaalde
rechtspraak. Weliswaar volgt uit het door
[A] genoemde arrest van de Hoge Raad van 28
juni 1991 (NJ 1992, 420) dat van een advocaat –
die overigens niet zonder meer gelijk is te stellen
aan een rechtsbijstandverlener die geen advocaat
is – mag worden verwacht dat hij zelfstandig beoordeelt
wat voor de zaak van nut kan zijn en
daarnaar handelt, maar deze gevergde beoordeling
houdt vanzelfsprekend wel verband met datgene
waarvoor de cliënt zich tot zijn advocaat wendt.
Een advocaat of andere rechtsbijstandverlener
hoeft niet op eigen initiatief te onderzoeken of en
in hoeverre zijn cliënt mogelijk behoefte heeft aan
en/of baat zou hebben bij overige rechtsbijstand,
buiten de context van de verleende opdracht.
572
Jurisprudentie Aansprakelijkheid 24-06-2011, afl. 5
Sdu Uitgevers
www.sdu-ja.nl