Inhoud - Jurisprudentie

81
«JA»
Medische aansprakelijkheid
De deskundigen Van Ree en Metsemakers hebben
bij de beantwoording van de vragen 3 en 4 in hun
(voorlopig) deskundigenbericht een soortgelijk
oordeel gegeven.
Gezien deze oordelen is tussen partijen niet in
geschil dat [geïntimeerde] een beroepsfout heeft
gemaakt doordat hij niet gehandeld heeft overeenkomstig
de maatstaf van een redelijk bekwaam en
redelijk handelend huisarts (ex art. 7:453 BW)
door het achterwege laten van nader onderzoek
bij [zoon] bij de werkdiagnose “gastro-enteritis
met ondervulling/uitdroging en mogelijke bacteriële
infectie”. [Geïntimeerde] betwist echter dat
er causaal verband bestaat tussen zijn handelen/nalaten
en het overlijden van [zoon].
4.5. Met grief I voeren [appellanten] aan dat in
casu de omkeringsregel toegepast moet worden.
Dit betoog faalt naar het oordeel van het hof.
De omkeringsregel ziet op het bewijsvermoeden
van het causaal verband tussen de (beroeps)fout
en de schade. Volgens vaste jurisprudentie van
de Hoge Raad gaat het om gevallen waarin door
een onrechtmatige daad of wanprestatie aan te
merken gedraging een risico ter zake van het
ontstaan van schade in het leven is geroepen en
dit risico zich vervolgens heeft verwezenlijkt,
waarmee het causaal verband tussen die gedraging
en de aldus ontstane schade in beginsel is gegeven.
De vraag die hier eerst beantwoord moet worden
is of de geschonden norm in art. 7:453 BW ertoe
strekt een specifiek gevaar ter zake van het ontstaan
van schade bij een ander te voorkomen (vgl.
HR 29 november 2002, LJN AE7345 en LJN7351,
NJ 2004, 304 en 305). De in art. 7:453 BW neergelegde
norm betreft een algemene norm waarbij
de arts bij zijn werkzaamheden de zorg van een
goed hulpverlener in acht moet nemen en daarbij
moet handelen in overeenstemming met de op
hem rustende verantwoordelijkheid voortvloeiende
uit de voor artsen professionele standaard. Dit
brengt mee dat met betrekking tot het bewijs van
de stelling dat de fout (van de arts) tot een bepaalde
schade voor de patiënt heeft geleid, in die zin
dat tussen de fout en de schade condicio sine qua
non-verband bestaat, geen plaats is voor toepassing
van de omkeringsregel (vgl. HR 19 maart
2004, LJN AO1299, NJ 2004, 307).
[Appellanten] hebben in de toelichting bij grief I
aangevoerd dat er in dit geval sprake is (geweest)
van schending van een norm die ziet op het
voorkomen van een specifiek gevaar, namelijk het
redden van het leven van [zoon] nu hij in levensgevaar
verkeerde. Zij hebben hiervoor verwezen
naar de uitspraak van HR 7 december 2007, LJN
BB3670, NJ 2007, 644. Het hof deelt de opvatting
van [appellanten] niet dat hier sprake is geweest
van schending van een veiligheidsnorm door
[geïntimeerde]. Niet gebleken is dat [geïntimeerde]
wist of kon weten dat [zoon] ten tijde van het
spreekuurbezoek (mogelijk al) in levensgevaar
verkeerde. [Geïntimeerde] heeft niet gehandeld
zoals van een redelijk handelend en redelijk bekwaam
huisarts had mogen worden verwacht, zo
oordelen ook de deskundigen en het RTG. Dat
[geïntimeerde] de toestand waarin [zoon] verkeerde
heeft onderschat en is gebleven bij zijn werkdiagnose,
leidt er hier niet toe dat [geïntimeerde]
een veiligheidsnorm heeft geschonden. Het hof
heeft hiervoor ook geen aanknopingspunten
kunnen vinden in de deskundigenrapporten en
de uitspraak van het RTG.
Het hof ziet op grond van de gebleken feiten en
omstandigheden ook geen aanleiding om de stelling
van [appellanten] dat er sprake is van causaal
verband (in de zin van condicio sine qua nonverband)
tussen het handelen/nalaten van [geïntimeerde]
en het overlijden van [zoon], voorshands
bewezen te achten, waartegen [geïntimeerde] nog
tegenbewijs kan leveren.
Grief I faalt.
Ten overvloede oordeelt het hof dat er ook in deze
(trieste) zaak geen aanleiding is om op grond van
eisen van redelijkheid en billijkheid tot een andere
verdeling van de bewijslast te komen.
4.6. Volgens de hoofdregel in art. 150 Rv dienen
[appellanten] te bewijzen dat [zoon] is overleden
als gevolg van de beroepsfout van [geïntimeerde].
Grief II ziet op het (proportioneel) causaal verband
met het overlijden (en de daaruit voortvloeiende
schade voor [appellanten]); de grieven III,
IV en V bouwen hierop voort en zien op de vorderingen
ter zake van overlijdensschade en
shockschade.
4.7. Uit het obductieverslag van patholoog J. H.
Lagendijk valt geen (duidelijke) oorzaak te halen
voor het overlijden van [zoon].
Voor het onderzoek naar de vraag of er causaal
verband bestaat tussen het handelen van [geïntimeerde]
en het overlijden van [zoon] is door
partijen de deskundige Kollée benaderd, die
hierover heeft gerapporteerd (zie ook 4.1). Kollée
komt in antwoord op vraag 1 tot de conclusie dat
als de anamnese en het lichamelijk onderzoek
volledig (en dus zorgvuldig) zou zijn geweest, de
610
Jurisprudentie Aansprakelijkheid 24-06-2011, afl. 5
Sdu Uitgevers
www.sdu-ja.nl