1ow4Uj0

ikram azarfane
Met haar stralende glimlach staat Ikram Azarfane op me te
wachten bij de deur van het LEVgroep-gebouw. Je vergeet
op slag het wat saaie, ongezellige kamertje waar we gaan
zitten, als ze begint te vertellen. Twintig jaar en vol wijze
en positieve uitspraken.
tekst marije goris
foto hans boymanns
IKRAMZe werd
in 1993 geboren in
Helmond, als jongste in een gezin
met negen kinderen. Haar vader
overleed op 54-jarige leeftijd
plotseling toen ze zeven jaar was
aan een hartstilstand. Ze was zijn
oogappeltje en al herinnert ze zich
niet veel concrete dingen, ze weet
nog wel het bijzondere gevoel dat
het haar gaf als ze samen met haar
vader dingen deed. ’s Avonds voor
ze gaat slapen, denkt ze vaak aan
hem. Haar beide ouders komen uit
Marokko, haar vader was een van de
eerste ‘gastarbeiders’, zo noemden
we hen toen nog. Haar moeder
kwam later, maar ook alweer dertig
jaar geleden. Een van haar oudere
broers heeft als vanzelfsprekend de
vaderrol op zich genomen.
Intussen zijn er elf kleinkinderen!
Ikram is dol op haar kleine neefjes
en nichtjes.
Er zijn voor anderen
Na het MBO studeert Ikram nu
in Den Bosch Social Studies. Ze
zit in het tweede jaar. “Ik doe de
verkorte opleiding, dat betekent
dat ik twee jaar in één jaar doe.
Ja, ik ben nogal gedreven. Ik
wil altijd overal het maximale
uit halen.” Weer die royale lach.
“Ik wil graag onafhankelijk zijn.
Naast mijn studie werk ik bij de
Zorgboog. Als helpende ben ik
een soort van steun en toeverlaat
voor de ouderen. Niet alleen met
praktische hulp in het huishouden.
Ik leer daar heel veel van. Ik houd
er zelf van om open naar mensen
toe te gaan en geen oordelen te
hebben. Maar ik word wel soms
afgekeurd op mijn Marokkaanse
uiterlijk. Zeker bij mensen die
laten merken dat ze me niet in hun
huis willen, ga ik vriendelijk het
gesprek aan. Ik wacht niet af, maar
begin zelf met vriendelijk te zijn,
met een glimlach, daar reageren
mensen meestal positief op. Terwijl
ik toch niet echt het gevoel heb
dat ik me moet verdedigen of
bewijzen. Ik ben Helmondse en ook
Marokkaanse. Met de meeste van
mijn cliënten krijg ik gemakkelijk
een band. Ze zijn zo vaak eenzaam
en willen graag vertellen. Het
maakt niet uit, elke ingang is goed.
Over de poppen die op een kastje
zitten, over de oorlog of wat dan
ook. Soms zeg ik: ‘Ik ga nu even
stofzuigen, maar ik ben zo weer
terug hoor, dan drinken we samen
koffie’. Een enkele keer kom ik
zelfs niet aan stofzuigen toe.”
“Vanaf mijn vijftiende doe ik al
vrijwilligerswerk. Ik wil er graag
zijn voor anderen. De studie
in maatschappelijk werk is een
logisch gevolg. Ook daar leer ik
veel. Er gewoon zijn en luisteren
is vaak al heel veel en soms ook
echt genoeg. Maar als iemand echt
in de problemen zit, bijvoorbeeld
als iemand zegt dat hij bang is, dan
durf ik nu door te vragen waar die
76
juni 2014