NJB-1510

Rechtspraak
het hof in aanmerking genomen feiten en
omstandigheden kunnen niet worden aangemerkt
als bijzondere omstandigheden op
grond waarvan het Openbaar Ministerie de
tenuitvoerlegging kan stopzetten.
(Sv art. 90 lid 4, 553; RO art. 79)
De Staat der Nederlanden, adv. mrs. J.W.H.
van Wijk en G.C. Nieuwland, vs. V, adv. mr.
A.H.H. Vermeulen.
Feiten en procesverloop
Bij arrest van 11 juli 2013 heeft het hof V veroordeeld
tot een gevangenisstraf voor de
duur van tien maanden, met aftrek van voorarrest,
met opheffing van de voorlopige hechtenis
en bevel tot onmiddellijke invrijheidstelling.
V had op die datum reeds dertien
maanden en vijf dagen in voorarrest doorgebracht.
Bij hetzelfde arrest heeft het hof voor
de duur van zes maanden de tenuitvoerlegging
gelast van een gevangenisstraf die in
een andere strafzaak voorwaardelijk aan V
was opgelegd. De tenuitvoerlegging van die
gevangenisstraf is begonnen op 21 september
2013.
In dit kort geding heeft V gevorderd dat de
Staat wordt gelast de tenuitvoerlegging te
staken. De voorzieningenrechter heeft de vordering
afgewezen. Het hof heeft de vordering
alsnog toegewezen.
Hoge Raad
Volgens art. 553 Sv geschiedt de tenuitvoerlegging
van beslissingen van de strafrechter
door het Openbaar Ministerie. Een veroordelende
beslissing van de strafrechter moet
worden ten uitvoer gelegd (vgl. HR 1 februari
1991, ECLI:NL:HR:1991:ZC0130, NJ 1991/413;
HR 3 maart 2009, ECLI:NL:HR:2009:BG5977,
NJ 2009/139). Dit is slechts anders als de
beslissing nog niet vatbaar is voor tenuitvoerlegging,
of als de executiebevoegdheid is
vervallen op de voet van een wettelijk voorschrift,
zoals in geval van een op de wet
gegrond gratiebesluit.
De Aanwijzing executie van het College van
procureurs-generaal (Stcrt. 2013, nr. 5107),
die kan worden aangemerkt als ‘recht’ in de
zin van art. 79 RO, houdt in: ‘Het OM is verplicht
door de rechter opgelegde straffen en
maatregelen te executeren. Dit betekent dat
het OM in geen geval de bevoegdheid heeft
straffen te compenseren anders dan van
rechtswege of krachtens een rechterlijke uitspraak
ex art. 90 lid 4 Sv (...). Het OM kan
gelet op de bijzondere omstandigheden van
het geval en bij wijze van hoge uitzondering
– bijvoorbeeld omdat een zaak niet gratieerbaar
is of tenuitvoerlegging geen redelijk
doel meer dient – besluiten om te stoppen
met de executie.’ Buiten de hiervoor bedoelde
gevallen is het Openbaar Ministerie niet
bevoegd definitief geheel of gedeeltelijk af te
zien van de tenuitvoerlegging van een voor
tenuitvoerlegging vatbare veroordelende
beslissing van de strafrechter. Aan de Aanwijzing
executie kan het Openbaar Ministerie
evenmin de bevoegdheid ontlenen om af te
zien van (volledige) tenuitvoerlegging van
opgelegde straffen. Dit laat onverlet de
slechts ‘bij wijze van hoge uitzondering’ te
hanteren mogelijkheid tot het stopzetten
van de executie als bedoeld in de Aanwijzing
executie in het geval dat zich ‘bijzondere
omstandigheden’ voordoen. Uit het voorgaande
volgt dat het oordeel van het hof dat
het Openbaar Ministerie in redelijkheid niet
heeft kunnen weigeren gebruik te maken
van de bevoegdheid van de Aanwijzing executie
blijk geeft van een onjuiste rechtsopvatting.
Het oordeel is immers ten onrechte
gebaseerd op de opvatting dat het Openbaar
Ministerie de bevoegdheid heeft af te zien
van tenuitvoerlegging van de opgelegde vrijheidsstraf.
De omstandigheid dat de wet voor
een geval als het onderhavige niet voorziet
in aftrek (verdiscontering) van voorarrest bij
de tenuitvoerlegging van de veroordeling ter
zake van een ander feit dan dat waarvan de
verdenking tot het voorarrest heeft geleid,
kan in het licht van hetgeen hiervoor is overwogen
niet, ook niet in samenhang met de
overige door het hof in aanmerking genomen
feiten en omstandigheden, worden aangemerkt
als een bijzondere omstandigheid
op grond waarvan het Openbaar Ministerie
de tenuitvoerlegging met toepassing van de
Aanwijzing executie kan stopzetten. De Hoge
Raad kan zelf de zaak afdoen. De gedingstukken
laten geen andere conclusie toe dan dat
de vordering op grond van het voorgaande
niet toewijsbaar is.
Volgt vernietiging van het arrest van het hof
en bekrachtiging van het vonnis van de voorzieningenrechter.
De A-G concludeert tot vernietiging en verwijzing.
Hij houdt rekening met de mogelijkheid
van een gratieverzoek (onder 2.11 en 2.17).
Hij bespreekt het wettelijk kader onder 2.1-
2.7.
Raad van State
Deze rubriek wordt verzorgd door mr. B.
Klein Nulent, mr. drs. J. de Vries en mw. mr. D.
van Leeuwen, allen werkzaam bij de directie
bestuursrechtspraak van de Raad van State.
Volledige versies van deze uitspraken zijn te
vinden op www.raadvanstate.nl.
507
4 februari 2015, nr. 201308203/1/R3
(Mrs. Parkins-de Vin, Helder en Van der
Wiel)
ECLI:NL:RVS:2015:237
Art. 3.1 Wet ruimtelijke ordening noch
milieuregelgeving staan in de weg aan het
opnemen van een geluidverdeelplan in het
bestemmingsplan; de vastgestelde normen
voor de verdeling van de geluidruimte moeten
kunnen worden afgeleid uit het
bestemmingsplan.
(Wro art. 3.1; Wet geluidhinder art. 40, 163,
164)
Uitspraak in het geding tussen: 1. [appellante
sub 1], gevestigd te Papendrecht, 2. de
besloten vennootschap met beperkte aansprakelijkheid
Betoncentrale Papendrecht
BV, gevestigd te Papendrecht, appellanten,
en de raad van de gemeente Papendrecht,
verweerder.
Procesverloop
Bij besluit van 13 juni 2013, kenmerk
036/2013, heeft de raad het bestemmingsplan
‘Bedrijventerrein Oosteind’ vastgesteld.
Tegen dit besluit hebben [appellante sub 1] en
Betoncentrale Papendrecht beroep ingesteld.
Overwegingen
2. Het betreft een bestemmingsplan voor het
bedrijventerrein Oosteind te Papendrecht,
dat een industrieterrein is in de zin van artikel
1 van de Wet geluidhinder (hierna: Wgh).
In het plan is onder meer de geluidzone ingevolge
artikel 40 van de Wgh gewijzigd. Daarnaast
is als bijlage bij het bestemmingsplan
een zonebeheerplan met als onderdeel een
geluidverdeelplan vastgesteld.
(…)
3.3. Ingevolge artikel 4, lid 4.3.1, van de planregels
gelden met betrekking tot het gebruik
van gronden en bouwwerken de volgende
regels:
a. bedrijven ter plaatse van de aanduiding
‘gezoneerd industrieterrein’ zijn uitsluitend
toegestaan voor zover zij niet meer geluid
produceren dan aan hen is toegekend op
basis van het geluidverdeelplan dat onderdeel
is van het zonebeheerplan zoals opgenomen
in bijlage 3;
(…).
Ingevolge lid 4.4.1 kan het bevoegd gezag bij
omgevingsvergunning afwijken van het
bepaalde in lid 4.3.1, onder a, en bedrijven toestaan
indien zij niet meer geluid produceren
dan aan hen is toegekend op basis van een
geactualiseerde versie van het geluidverdeel-
632 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 13-03-2015 – AFL. 10