NJB-1510

Rechtspraak
ber 2009 met referente heeft samengewoond
in België en dat zij in maart 2011 samen zijn
teruggekeerd naar Nederland.
3.4. In het besluit van 15 februari 2012 en
zoals ter zitting bij de Afdeling nader is toegelicht,
heeft de staatssecretaris zich op het
standpunt gesteld dat de vreemdeling niet
aannemelijk heeft gemaakt dat referente feitelijk
in België heeft verbleven. Daartoe heeft
de staatssecretaris allereerst opgemerkt dat
referente ten tijde van het gestelde verblijf in
België werkzaam is geweest in Nederland.
Van de vreemdeling mag daarom worden
verwacht dat hij meer stukken inbrengt
waaruit blijkt dat referente en hij daar daadwerkelijk
hebben verbleven. De door de
vreemdeling overgelegde stukken, zoals het
Belgisch EU-verblijfsdocument van de vreemdeling,
het Belgisch EU-document van referent,
een verklaring van de gemeente Antwerpen
waaruit de gezinssamenstelling
blijkt, en diverse brieven van instanties
geadresseerd aan het adres van referente en
de vreemdeling in Antwerpen, zijn administratief
van aard. Volgens de staatssecretaris
heeft de vreemdeling hiermee niet aannemelijk
gemaakt dat referente en hij ook daadwerkelijk
in België hebben verbleven. De door
de vreemdeling overgelegde huurovereenkomst
op naam van hem en referente voor
een appartement in Antwerpen is weliswaar
een sterk bewijsstuk, maar in combinatie
met de werkzaamheden in Nederland en het
ontbreken van andere bewijzen van feitelijk
verblijf, is dit volgens de staatssecretaris
onvoldoende. De vreemdeling komt derhalve
niet in aanmerking voor een document als
bedoeld in artikel 9, eerste lid, van de
Vw 2000, aldus de staatssecretaris.
3.5. De staatssecretaris heeft terecht noodzakelijk
geacht dat de vreemdeling naast bewijs
van administratieve aard, zoals een inschrijving
en een EU-verblijfsdocument, bewijs van
feitelijk verblijf overlegt (zie het arrest Hof
van Justitie van 12 maart 2014, C-456/12, O. en
B., ECLI:EU:C:2014:135, punten 57-60). Met de
overgelegde stukken heeft de vreemdeling
niet aannemelijk gemaakt dat referente en hij
het door hen gehuurde appartement ook
daadwerkelijk hebben bewoond voor een aaneengesloten
periode van meer dan drie maanden,
aangezien de vreemdeling geen stukken
heeft overgelegd waaruit blijkt dat referente
en hij feitelijk in de gestelde periode in België
hebben verbleven. Dit, mede tegen de achtergrond
van de overige stukken, zoals de overgelegde
arbeidsovereenkomsten van referente
waaruit blijkt dat referente in die periode voltijds
voor een werkgever in Den Haag en vervolgens
voor een werkgever in Rotterdam
heeft gewerkt, is onvoldoende om het gestelde
verblijf in België aannemelijk te achten. Gelet
op het onder 3.4. weergegeven standpunt,
heeft de staatssecretaris zich terecht op het
standpunt gesteld dat de vreemdeling niet
aannemelijk heeft gemaakt dat referente en
hij langer dan drie maanden in een gastlidstaat
hebben verbleven en daar een gezinsleven
hebben opgebouwd of bestendigd.
(…)
510
19 februari 2015, nr. 201306220/1/V2
(Mrs. Lubberdink, Sevenster en Verheij)
ECLI:NL:RVS:2015:517
De Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie
heeft terecht noodzakelijk geacht dat de
vreemdeling naast bewijs van administratieve
aard bewijs van feitelijk verblijf in gastlidstaat
overlegt. De staatssecretaris heeft
niet deugdelijk gemotiveerd dat de vreemdeling
een verblijf van een aaneengesloten
periode van meer dan drie maanden in de
gastlidstaat niet aannemelijk heeft gemaakt.
(Richtlijn 2004/38/EG; Verdrag betreffende de
Werking van de Europese Unie art. 21 lid 1;
Vreemdelingenwet 2000 (VW 2000) art. 9)
Uitspraak op het hoger beroep van: de
[staatssecretaris], appellant, vs. de uitspraak
van Rechtbank Den Haag, zittingsplaats
Amsterdam, van 19 juni 2013 in zaak nr.
12/34537 in het geding tussen: de [vreemdeling]
en de [staatssecretaris].
(…)
3.3. Niet in geschil is dat referent de Nederlandse
nationaliteit bezit en dat hij is
getrouwd met de vreemdeling, die in het
bezit is van de Ghanese nationaliteit. De
vreemdeling is derhalve een derdelands
familielid van een burger van de Unie. De
vreemdeling stelt dat zij vanaf mei 2010 met
referent heeft samengewoond in Spanje en
dat zij in juni 2011 plotseling zijn teruggekeerd
naar Nederland, omdat referent in
Nederland werk kon krijgen.
3.4. Ter zitting bij de Afdeling heeft de staatssecretaris
zich op het standpunt gesteld dat
de vreemdeling niet aannemelijk heeft
gemaakt dat zij en referent voor een periode
van meer dan drie maanden in Spanje hebben
verbleven. Daartoe heeft de staatssecretaris
van belang geacht dat de vreemdeling weliswaar
een bewijs van inschrijving van de
vreemdeling en referent in een Spaanse
gemeente, een Spaans EU-verblijfsdocument
van de vreemdeling en een document waaruit
blijkt dat referent zich in Spanje heeft ingeschreven
als een daar verblijvende burger van
de Unie heeft overgelegd, maar dat referent
gedurende hun gestelde verblijf in Spanje
ingeschreven is gebleven in de Nederlandse
Gemeentelijke Basisadministratie persoonsgegevens
(thans: de Basisregistratie personen)
en niet in Spanje heeft gewerkt. Volgens de
staatssecretaris zijn veel stukken ingebracht
die zien op momentopnamen, zoals documenten
uit het ziekenhuis van Almeria, facturen
en bonnen van verschillende aankopen en
buskaartjes, en kan daaruit niet worden afgeleid
welke periode de vreemdeling en referent
daadwerkelijk in Spanje hebben verbleven. De
overgelegde getuigenverklaringen van onder
meer priesters van de vreemdeling, de huisarts
van referent in Nederland en de huisbaas
van de vreemdeling en referent in Spanje,
kunnen niet worden aangemerkt als objectief
en verifieerbaar en kunnen derhalve alleen als
ondersteunend bewijs worden beschouwd. De
staatssecretaris mist van belang zijnde stukken,
zoals een huurovereenkomst die ziet op
de periode waarin de vreemdeling en referent
naar eigen zeggen hebben verbleven in Spanje
of huurbetalingen over die periode, dan wel
een inschrijving van de kinderen op een
school in Spanje.
3.5. De staatssecretaris heeft terecht noodzakelijk
geacht dat de vreemdeling naast bewijs
van administratieve aard, zoals een inschrijving
en een EU-verblijfsdocument, bewijs van
feitelijk verblijf overlegt (zie het arrest Hof
van Justitie van 12 maart 2014, C-456/12, O. en
B., ECLI:EU:C:2014:135, punten 57-60). De Afdeling
kan de staatssecretaris echter niet volgen
in zijn standpunt dat uit de door de vreemdeling
overgelegde bewijsstukken, in onderlinge
samenhang bezien, niet kan worden afgeleid
welke periode referent en zij in Spanje hebben
verbleven. Dat de vreemdeling bepaalde door
de staatssecretaris genoemde bewijsstukken
niet heeft overgelegd, maakt dit niet anders,
nu de staatssecretaris omtrent het aannemelijk
maken van een verblijf in een gastlidstaat
geen beleidsregels heeft opgesteld, anderszins
niet kenbaar heeft gemaakt met welke documenten
hij het verblijf aannemelijk gemaakt
acht en de vreemdeling conform de door de
staatssecretaris ter zitting benadrukte vrije
bewijsleer wel diverse andere bewijsstukken
heeft overgelegd. Hoewel de bewijskracht van
getuigenverklaringen in veel gevallen beperkt
is, kan voorts aan dergelijke verklaringen tezamen
genomen en omdat zij stroken met
bewijsstukken met grotere bewijskracht, tegen
de achtergrond van hetgeen de vreemdeling
in dit geval aannemelijk moet maken, niet
iedere betekenis worden ontzegd. Gelet op al
hetgeen de vreemdeling heeft overgelegd,
heeft de staatssecretaris met zijn onder 3.4.
weergegeven standpunt, niet deugdelijk
gemotiveerd dat de vreemdeling niet aanne-
NEDERLANDS JURISTENBLAD – 13-03-2015 – AFL. 10 635