Tekst - Vlaams Parlement

10 Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19
terug te betalen, maar dat niet kunnen. Mijn concrete vraag is of u het dan geen goede
zaak vindt dat de verhoogde schooltoelage gekoppeld wordt aan de regelmatige aanwezigheid,
zeker ook in het kleuteronderwijs? Het is volgens mij heel belangrijk dat alle kinderen,
zeker kinderen die in armoede leven, zo vroeg mogelijk onderwijskansen krijgen
zodat ze zo veel mogelijk gelijk kunnen vertrekken met kinderen uit kansrijke gezinnen.
Onderwijs is toch heel belangrijk voor de toekomst van die kinderen? Waarom stipt u dat
aan als een probleem? Waarom hebt u opmerkingen over de regelmatige aanwezigheid?
U wees erop dat de gelijke uitstroom uit het onderwijs een streefdoel moet zijn, maar u
merkt op dat ouders in armoede voor het secundair onderwijs een richting kiezen voor
hun kind naargelang hun perceptie van de kostprijs van die richting. Dit zijn volgens u
geen gelijke onderwijskansen omdat het prijskaartje een heel belangrijke plaats inneemt.
Ik kreeg hier graag wat bijkomende informatie over. U mag me tegenspreken als ik me
vergis, maar ik stel op het terrein vast dat het vooral richtingen uit het beroepsonderwijs
zijn, gevolgd door die in het technisch onderwijs, die worden gekozen door ouders van
kinderen die in armoede leven, terwijl we het er toch over eens zijn dat dit vaak de duurste
richtingen zijn.
Mevrouw Mieke Vogels: Ik dank u eveneens hartelijk voor de uiteenzetting. Mevrouw De
Croock, wat me vooral heeft getroffen in uw getuigenis, is dat u nog steeds opgescheept zit
met een resem hulpverleners. Zo werd de consulent van de jeugdrechtbank genoemd, de
schuldbemiddelaar, de gezinsondersteunende dienst, het internaat. Ik vind het erg dat dit
nog altijd zo is. Ik ga ervan uit dat u wel hulp en steun nodig hebt bij de opvoeding van uw
kinderen, maar hoe ziet u die hulp dan in een ideale wereld?
Er wordt bevestigd wat ik al heel lang zeg, namelijk dat de instrumenten van het decreet
van 13 juli 2007 houdende de organisatie van opvoedingsondersteuning de groep van de
kansarmen, en trouwens ook die van de anderstalige kansarmen, helemaal niet bereiken.
Veel erger is dat het concept ervan uitgaat dat opvoeden iets is tussen ouder en kind, en
dat ouders, als ze maar genoeg training en informatie krijgen, hun kind goed kunnen
opvoeden. Uit de getuigenis en de toelichting is echter nog maar eens duidelijk geworden
dat het vooral een contextueel gegeven is. Ik hoor u zeggen dat u tegen de zomervakantie
opkijkt, omdat u niet weet wat u aanmoet met de kinderen, die binnen zitten in een veel
te klein huis. Een vriendin van me is nu regelingen aan het treffen opdat haar kind op
sportkamp zou gaan met Bloso. Dat uw kinderen een week of veertien dagen op sportkamp
zouden kunnen gaan, zou ideaal zijn voor mensen als u, die in veel te kleine huizen
wonen. De prijzen zijn echter te hoog. U kunt natuurlijk wel een sociale maatregel vragen
bij het OCMW. Ik denk dat dit veel te weinig gebeurt. Ook moet u een wagen hebben.
U moet uw kinderen immers zelf naar het Bloso-centrum brengen. Dat is al een enorme
drempel, want dat centrum is afgelegen. Dat soort opvoedingsondersteuning moeten we
veel meer geven. We moeten ervoor zorgen dat mensen met kinderen die in veel te kleine
huizen wonen, wat perspectief krijgen met betrekking tot de vraag waar ze met hun kinderen
heen kunnen in een win-winsituatie. Het is voor die kinderen ook verdomd goed om
eens veertien dagen aan sport te doen.
Mevrouw Vera Celis: Ik dank de sprekers voor hun getuigenis en de moed om die getuigenis
ook hier te durven brengen. Mevrouw De Croock, u hebt een praktisch voorbeeld
gegeven van hoeveel hulpverleners van allerlei hoeken er wel over de vloer komen. Is een
problematische opvoedingssituatie dan niet volledig en objectief meetbaar? Verschilt die
naargelang het gaat over mensen in armoede of over mensen in meer reguliere situaties?
Wordt er volgens u een verschil gemaakt?
Er wordt enorm geïnvesteerd in het kleuteronderwijs en het basis- en secundair onderwijs,
om kinderen die kansarm zijn, in alle mogelijke situaties gelijke kansen te kunnen bieden.
Toch slaagt men daar blijkbaar niet in. Nochtans zijn er een hoop lokale initiatieven, die
gerelateerd zijn aan de gemeente of aan de school. Hoe kan het beleid het beter doen en
V L A A M S P A R L E M E N T