Tekst - Vlaams Parlement

12 Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19
nodig zijn. Er zijn dus wel maatregelen mogelijk waardoor je die kinderen in de reguliere
werking kunt inschakelen.
Ik begrijp en besef wel dat er praktische drempels zijn. Wij maken dat ook dagelijks mee.
Het is echter wel belangrijk om kinderen, ook de kinderen die niet in de kansarmoede
zitten, wat meer bewust te maken van kansarmoede, om hen daarmee te laten omgaan
en aandacht voor te laten hebben. Ook daar kreeg ik graag van jullie wat verduidelijking.
Hoe zien jullie dit? Zien wij het verkeerd?
Mevrouw Griet Briels: Een schooltoelage is een voorbeeld, maar een mogelijke kindpremie
gekoppeld aan een aantal voorwaarden, zou eenzelfde verhaal zijn.
Het uitgangspunt is dat ouders in armoede een heleboel drempels ervaren, bijvoorbeeld
tegenover onderwijs en kinderopvang. Je werkt die drempels niet weg door financieel te
stimuleren. Je legt de bal eigenlijk in hun kamp door te zeggen: “Als je gaat, krijg je geld.”.
Er is een aantal drempels waaraan moet worden gewerkt. Zo zijn er in het onderwijs uitsluitingsmechanismen.
Het onderwijs richt zich eerder op de middenklasse. Door te zeggen
dat je een premie krijgt als je je kinderen naar school laat gaan, ontken je eigenlijk de
realiteit van een aantal problemen. Op die manier straf je de ouders eigenlijk voor het feit
dat die problemen er eigenlijk wel zijn.
Welk onderwijs is er dan precies nodig? We moeten zoeken naar een onderwijs dat meer
gelijke kansen creëert. Inzicht in armoede, bijvoorbeeld bij de leerkrachten, is heel belangrijk.
Het thema onderwijs wordt opgevolgd door een van mijn collega’s, ik ben er zelf niet
zo in thuis. Maar er is veel materiaal gemaakt door onze verenigingen die werken rond het
thema onderwijs, bijvoorbeeld over het creëren van gelijke kansen of hoe communiceren
met ouders in armoede. Achteraan de bundel vindt u de contactgegevens. Ik heb zelf niet
de kennis om dat vlot te behandelen, maar er is heel wat materiaal beschikbaar.
Verder vroegen jullie naar de relatie tussen de instroom en armoede. Zodra het gaat over
cijfers, is het belangrijk dat we vertellen dat we niet aan onderzoek doen. We praten met
mensen uit onze verenigingen en gaan op zoek naar ervaringen, knelpunten en aanbevelingen,
maar we doen niet aan onderzoek. Ik denk ook niet dat we op basis van onze
manier van werken statistisch correct onderzoek zouden kunnen doen.
Mevrouw Hilde Linssen: We hebben geen statistische cijfers, we kunnen enkel spreken vanuit
de verenigingen. We merken daar de laatste vijf jaar opnieuw een veel grotere instroom
in de residentiële jeugdhulp.
Dat is een tijdlang veel beter geweest. Ik kan dat niet cijfermatig staven. We merken veel
meer instroom in de residentiële opvang. Ik kan dat beamen, maar niet bewijzen. Na een
tijd komen mensen met thuisbegeleiding vaak toch in een problematische situatie terecht.
De hulpverleners verwijzen dan door naar een plaatsing.
Een bijkomende moeilijkheid is dat mensen de afgelopen jaren geacht worden zelf hun
problemen te duiden. Als ze bij de thuisbegeleider zelf niet afkomen met een duidelijk
omlijnd, gestructureerd probleem, worden ze niet geholpen. Wie zijn vraag niet kan formuleren,
heeft geen dringende nood. Zo duurt het langer vooraleer hulp verleend wordt.
De factor armoede versterkt de POS of verhoogt de snelheid waarmee die mensen in
een POS terechtkomen. Dat heeft veel te maken met de vooroordelen. Het is een kluwen
van problemen: inkomsten, woonst, gezondheid enzovoort, waardoor het sneller als POS
wordt beschouwd.
Mevrouw Griet Briels: Het soort hulp dat we willen en de grote vraag naar hulpverlening
is een probleem. Het hulpverleningslandschap is ingewikkeld. Alles wordt nu sterk ver-
V L A A M S P A R L E M E N T