Tekst - Vlaams Parlement

6 Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19
Voor de bevalling van Wesley ben ik bij hem weggegaan. Ja, ik heb het nog lang volgehouden.
En de vader van Kimberley moet 81 euro betalen. Dat bedrag is nu een beetje
gestegen door de index en nu wil hij dat niet meer betalen. Nu moet ik daar weer voor
naar de rechtbank. Ik kan beter mijn bed op de rechtbank zetten. Ik moet er voor van
alles zijn: als de kinderen gaan lopen, voor de jaarlijkse herziening van de jeugdrechtbank
en nu dat weer. Laatst heb ik er een halve dag zitten wachten en uiteindelijk was ik nog
niet geholpen.
Sinds kort heb ik een advocaat voor mijn schulden. Het is moeilijk geweest. Met 500 euro
moest ik gas, elektriciteit, eten en al de rest betalen. Dat is opgetrokken naar 700 euro.
Davy heeft nog van mij geprofiteerd, vlak voor de schuldbemiddeling begon. Die zei
vlakaf: “Als de schuldbemiddeling er is, kan ik dat niet meer doen.”.
Ik krijg nu een ziekte-uitkering. Ik zal niet meer in de schoonmaak kunnen werken. Ik
zal een herscholing van de RVA moeten volgen. Misschien worden mijn schulden kwijtgescholden,
maar dat zal ik moeten afwachten.
Ik woon nu in een sociale woning van het OCMW. Ik wil heel graag verhuizen want het is
een slechte plek voor Kimberley, maar dat kan dus niet als je in collectieve schuldbemiddeling
zit.
De kinderen zaten al lang op internaat omdat ik werkte. Mijn moeder kon mij niet helpen.
Mijn vader dronk. Het is dan via het jeugdcomité gegaan. Davy is op de duur onder de
jeugdrechter gekomen en Wesley ook sinds een jaar. Daar stond ik eigenlijk ook wel achter.
Hij ging veel lopen uit de instelling. Het was niet meer te doen.
In het begin zaten de kinderen apart op internaat, maar dat wou ik niet en ik heb dat dan
gezegd. Anders kennen ze elkaar op de duur niet meer. Ik moest in het weekend ook altijd
langs drie verschillende internaten om de kinderen op te halen, met de bus en de tram. Ik
vind het ook heel lastig dat er in het internaat zo veel wisselingen van het personeel zijn
en dat er geen contactpersoon is. Het zou beter zijn als iemand verantwoordelijk zou zijn
voor dat kind en een andere voor dat kind. Nu is iemand verantwoordelijk voor de school,
iemand anders voor kleding en nog een andere voor nog iets anders.
Ik heb Triple P gevolgd via de thuisbegeleiding. Dat was in groep. Nu gaan ze dat thuis
nog eens allemaal herhalen. Er zijn ook nog maandelijkse bijeenkomsten. Het is eigenlijk
toch verloren moeite, vind ik. Ik heb dat geleerd met quality time en time-out. Dat helpt
niet wanneer anderen er naartoe gaan om hen te troosten, terwijl ik hen net heb gestraft.
Als je dan als eens roept, krijg je klachten van de buren. Als dat kartonnen muren zijn,
kan ik daar ook niets aan doen.
Sinds vorige zomer is er thuisbegeleiding voor Kimberley. Ze hebben me gezegd dat dit
een laatste kans is. Als ik dat niet zou doen, zou Kimberley geplaatst worden. Dat zal niet
gebeuren. Ik laat ze niet plaatsen, ook niet tijdelijk. Voor je ze er dan weer uit krijgt … Bij
Tania gebeurde dat ook vrijwillig en zie nu. Op de duur heb je er niets meer over te zeggen.
Het is soms wel lastig als alles samenvalt. Dan heb ik een hele week alleen maar gesprekken
met de mensen van Nova, de thuisbegeleiding, het internaat, de consulent van de
jeugdrechtbank, de advocaat enzovoort.
1. Algemene knelpunten als verklaring voor de instroom
Mevrouw Griet Briels: U hoorde het getuigenis van een van de moeders uit onze vereniging.
Nu willen we een aantal knelpunten en aanbevelingen overlopen.
Een eerste belangrijk knelpunt dat volgens ons de instroom verklaart, is een gebrek aan
kennis en inzicht bij hulpverleners, leerkrachten enzovoort. Dat maakt dat zij niet altijd
V L A A M S P A R L E M E N T