Tekst - Vlaams Parlement

Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19 13
taald naar modules, maar, dat hebt u wel begrepen, de opbouw van een vertrouwensband
is uiterst belangrijk. Mensen in armoede staan zeer wantrouwig tegenover hulpverleners.
Een gefragmenteerde hulpverlening bestaande uit modules en verschillende plekken voor
verschillende problemen, biedt geen antwoord. Het wantrouwen zal er alleen maar door
groeien. Ze worden constant doorverwezen en hebben geen zicht op het aanbod.
Mevrouw Hilde Linssen: Mensen in armoede geven aan dat ze een ontmoetingsplaats
nodig hebben. Ze willen ervaringen kunnen delen en hun zeg doen zonder kritiek of commentaar.
Ze willen erkenning als ouder. Mevrouw De Croock vertelt ook dat ze door al
die hulpverlening de indruk krijgen dat ze het niet kunnen als ouder. Delen met andere
ouders en leren van elkaar is een steun. Dat wil niet zeggen dat hulpverlening niet kan
baten. Een overleg met twintig hulpverleners voor één gezin, dat zit toch wel redelijk fout.
We hebben ook al gehoord van mensen dat ze constant een hulpverlener in huis zouden
willen. Het is toch niet onze doelstelling om in elk gezin een hulpverlener te plaatsen? De
mensen moeten zelf sterker worden.
Mevrouw Anne Marie De Croock: Ik kom al jaren in het centrum Kauwenberg. Door onze
ervaringen te delen inzake kinderen, huisvesting en financiële problemen worden wij sterker
en leren we initiatief te nemen. Ik wist niet waar ik naartoe moest voor schuldbemiddeling
en ik vernam dat ik naar het OCMW moest. In het centrum Kauwenberg helpen we
elkaar op weg. Er is een totaal gebrek aan informatie. Zeker voor mensen in armoede is
het heel belangrijk om te weten waar ze terechtkunnen met hun problemen. Anders wordt
het tijdverlies. We hebben niet alleen financiële toestanden, maar ook gezondheidsproblemen,
een slechte woonst enzovoort. Op de duur wordt het onoverzichtelijk en gaan we
denken dat er geen oplossing mogelijk is.
Mevrouw Hilde Linssen: Het decreet van 13 juli 2007 houdende de organisatie van opvoedingsondersteuning
sluit daar een beetje bij aan. Wij vinden de term opvoedingswinkel
afschuwelijk. Opvoedingsondersteuning vinden mensen in armoede ook geen goede term.
We hebben echter nog geen beter alternatief gevonden.
We vinden het belangrijk om lokaal initiatieven te hebben die daarmee bezig zijn. Het
moet gaan om een dynamisch netwerk van initiatieven in plaats van een statische winkel
waar men naartoe moet gaan. Er worden cursussen georganiseerd over opvoedingsondersteuning.
Dat zou allemaal interessant zijn indien het wat meer dynamisch zou zijn. Men
moet ter plaatse gaan kijken wat er nodig is in plaats van een winkel te organiseren. Ik
begrijp echter dat het voor twee opvoedingsconsulenten niet mogelijk is om met beperkte
middelen een hele stad te bedienen. Wij zien het meer als een soort motor waar alle initiatieven
die met opvoeding te maken hebben, aan gekoppeld kunnen worden.
We hebben laagdrempelige ontmoetingsplaatsen nodig waar ouders gewoon ouders kunnen
zijn. Daarnaast mag alles niet altijd als een probleem worden ervaren. Er zijn heel wat
ouders in de wereld die op een goede manier hun kinderen opvoeden. We moeten niet te
veel problematiseren. Er zijn trouwens veel verschillende manieren van goed opvoeden.
Mevrouw Griet Briels: Er is ook gevraagd naar de perceptie van ouders over de kostprijs
bij secundaire richtingen. Daarvoor verwijs ik u door naar mijn collega Sieg Monten. De
vraag over de financiering van jongerenwerking zal mevrouw Linssen beantwoorden.
Mevrouw Hilde Linssen: Dit is een heel gevoelig punt. Er bestaat niet zoiets als het reguliere
jeugdwerk. Ook scouts en Chiro zijn doelgroepspecifiek. Daar is al heel wat onderzoek
naar gebeurd.
Er zijn twee zaken die wij willen. Het eerste is een plek waar mensen die hetzelfde ervaren
of die eenzelfde achtergrond hebben, dingen met elkaar kunnen delen. Mensen moeten
zich daar sterker kunnen voelen en zelfvertrouwen opbouwen zodat ze een stap kunnen
V L A A M S P A R L E M E N T