Tekst - Vlaams Parlement

22 Stuk 872 (2010-2011) – Nr. 19
Het feit dat wij steeds pleegouders moeten zoeken, maakt dat wij zoveel mogelijk trachten
naar buiten te treden. We proberen daarbij al onze creativiteit aan de dag te leggen. Op die
manier komen wij bij heel wat verenigingen, sportcentra en andere ontmoetingsplaatsen
terecht. In de eerste plaats zoeken wij er naar pleegouders. Daarnaast is er echter ook het
bijkomend voordeel dat dit preventief werkt. Mensen leren de krachten van pleegzorg
kennen en soms is dit al voldoende om mensen de stap te helpen zetten om hulp te vragen.
Ik wil hier graag een anekdote vertellen. We verspreiden op ruime schaal post-its waar ons
logo en ons telefoonnummer op vermeld staan. Een moeder zag in de agenda van haar
dochtertje een boodschap van de leerkracht aan haar op zo’n post-it. Zij heeft de website
opgezocht en vond er de uitleg over pleegzorg. Zo kwam zij terecht bij een dienst voor
gezinsondersteunende pleegzorg en kon zij tijdig hulp inroepen zonder dat daarvoor een
heel dossier moest worden opgemaakt. Werken aan bekendheid en een juiste beeldvorming
blijft een belangrijke opdracht. Pleegzorg kan hier alle steun gebruiken.
Pleegzorg wil ook de kwaliteit verbeteren door samenwerking tot stand te brengen, binnen
en tussen de sectoren. Binnen pleegzorg doen we dit door alle diensten voor pleegzorg
te laten samenwerken in het voortraject. Dit wil zeggen dat de diensten zich per provincie
verenigen om pleegouders te werven, om intakes te doen in die provincie en samen naar
de meest passende oplossingen te zoeken. Alle kandidaat-pleegouders woonachtig in één
regio, soms over provinciegrenzen heen, worden nu samengebracht in de matching van de
hulpvraag. Dat geeft een veel grotere keuze en maakt dat de matching succesvoller is en
meer kans op slagen heeft. Efficiëntie en kwaliteitsverbetering staan hier voorop.
Daarnaast is ook de samenwerking tussen diverse hulpverleningsorganisaties, opgebouwd
rond een kind, van groot belang – dit zowel binnen als buiten de sector welzijn. Een groot
aandachtspunt hierbij is de mogelijkheid om te kunnen combineren tussen verschillende
hulpverleningsvormen. Tot op vandaag zijn heel wat combinaties onmogelijk. Pleeggezinnen
zijn echter vrijwilligers, mensen met een grote inzet voor kinderen. Soms is de problematiek
van het kind van die aard dat bijkomende hulp nodig is, zoals thuisbegeleiding
voor een kind met een handicap bij de ouders of een internaat tijdens de schooldagen. We
vragen dat het beleid samenwerking stimuleert en indien nodig hiervoor impulsen voorziet.
Pleegzorg wil kansen geven aan die familienetwerken. Een pleegzorgbegeleider heeft een
erg hoge caseload van 25 kinderen. Als men echt kwaliteit wil bieden en die netwerken
nauw begeleiden, is dit eigenlijk te veel. Zeker in de opstartfase vraagt familiepleegzorg
een zeer hoge inzet van de begeleider. Vaak dient het hele netwerk constant mee in de
begeleiding opgenomen te worden. Als pleegzorg de netwerken voldoende kan ondersteunen,
kan dit een positief effect hebben op verdere instroom vanuit dit specifiek netwerk
naar de hulpverlening.
IV. VRAGEN VAN DE LEDEN
Mevrouw Vera Celis: Mevrouw Telemans, ik dank u voor uw uiteenzetting. Ik heb een bijkomende
vraag. U hebt een paar voorbeelden gegeven waarbij men efficiënter had kunnen
werken indien men vroeger had kunnen ingrijpen. Ik lees in de tekst dat pleegzorg laagdrempelig
is, maar dat de huidige toegangspoort te hoog gegrepen is. Moeten wij daaruit
concluderen dat de positie van pleegzorg op dit moment niet op de juiste plaats staat? Zou
dat beter anders worden ingeschaald? Ik zie niet goed in hoe we dat kunnen verbeteren.
Mevrouw Mieke Vogels: Ik vroeg mij eigenlijk hetzelfde af. Moet de ouder rechtstreeks
naar de dienst pleegzorg gaan? Of hoe ziet u dat precies?
Ik mis een element in uw uiteenzetting. Ik denk dat er heel wat pleegouders uiteindelijk
afhaken door de toch wel moeilijke relatie die er soms is tussen de natuurlijke ouders en
V L A A M S P A R L E M E N T